Η πολιτική παραπαίει… ας την αφήσουμε να πεθάνει!
[Από το έντυπο, της ομώνυμης αναρχικής ομάδας, Πρόκληση σε στάση, τεύχος 4, Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης ’95]
Πιστεύεις στον αναρχισμό; Θεωρείς πως τα εργατικά συμβούλια, η αυτοοργάνωση της παραγωγής και η άμεση δημοκρατία θα σε εξυψώσουν σε μια απελευθερωτική Εδέμ; Ε, τότε, ναι∙ η πολιτική σου πάει γάντι. Δεν νοούνται όλα τα παραπάνω δίχως αυτήν, διότι πολιτική σημαίνει διαχείριση. Κι εσύ, καθότι αναρχιστής (και όχι αναρχικός) έχεις ουκ ολίγα ζητήματα προς διαχείριση∙ από την βιομηχανική παραγωγή, μέχρι τις αντιδράσεις όσων διαφωνούν με όσα λες και πράττεις, μιας και οι μειοψηφούντες στις δημοκρατίες (άμεσες, έμμεσες, με φιοριτούρες ή άνευ) οφείλουν να υποτάσσονται στην βούληση της πλειοψηφίας. Αν υποθέσουμε, βέβαια, πως θέτεις συνήθως εαυτόν σε όσους πλειοψηφούν…
Ρωτάς με τί τρόπο πρέπει να διαχειριστείς αυτούς που διαφωνούν; Μα, η σύμπλευση με αριστεριστές και αριστερούς, ως γνωστόν, δύναται να «εμπλουτίσει» την μεθοδολογία της «πειθούς» με ποικιλώνυμα παραδείγματα∙ από Pravdaκαι Κροστάνδες μέχρι γκούλανγκ και Stasi. Βεβαίως, ομιλίαι κακαί φθείρουσι ήθη χρηστά, αλλά είπαμε· δίχως πολιτική, γρανάζι δεν γυρνά. Και τα πάσης φύσεως γρανάζια έχουν γίνει τοτέμ για τον αναρχισμό. Ψέματα; Πανάκεια, λοιπόν, η τεχνολογία∙ αρκεί να είναι κτήμα των εργατών και όχι των αφεντικών. Τα είπαν ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν πριν εκατόν τόσα χρόνια, δεν τα είπαν; Τέλος! Μα πόση κομματίλα ακόμη τέλος πάντων; Φευ!
Όσον αφορά τώρα τις καταγραφές και τα πεπραγμένα των αναρχικών του 19ου αιώνα, δυστυχώς, έχουν αναπτυχθεί δύο φαινομενικά αντίθετες προσεγγίσεις που ωστόσο, συναγωνίζονται επάξια η μία την άλλη σε παραλογισμό και έλλειψη απελευθερωτικής οπτικής. Η πρώτη είναι αυτή των αναρχιστών, οι οποίοι, ως άλλοι κομμουνιστές, υποστηρίζουν –αν και δεν το αποδέχονται ανοιχτά– πως, εφόσον κάποιοι «κλασσικοί αναρχικοί» είπαν τούτο κι εκείνο, οφείλουν κι αυτοί να το αποδεχτούν αυτούσιο, σαν πολιτικό τους «ευαγγέλιο». Η εταίρα προσέγγιση –εξίσου εσφαλμένη και μάλιστα από αναρχικούς που αποστρέφονται με συνέπεια στον δημόσιο λόγο τους την πολιτική και τον πολιτισμό– είναι να θεωρείται πως οι ανωτέρω αναφερθέντες δεν προσέφεραν τίποτε ουσιώδες στο απελευθερωτικό μονοπάτι. Διαφωνούμε, βεβαίως, και με τους μεν και με τους δε. Ο αναρχικός λόγος και οι απελευθερωτικές πρακτικές των αναρχικών εμπλουτίζονται συνεχώς, φωτίζοντας πτυχές αγωνιζόμενων, είτε αυτοί είναι σύγχρονοι μας είτε έζησαν τον βίο τους στο πολύ μακρινό παρελθόν. Αναδεικνύουμε, λοιπόν, τα στοιχεία εκείνα από την δράση και τον λόγο τους, που μπορούν να λειτουργήσουν απελευθερωτικά στο σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Ασκούμε βεβαίως καλοπροαίρετα κριτική, όπως οφείλουν να κάνουν και σε μας οι σύντροφοι μας, αλλά και οι αγωνιζόμενοι που θα έρθουν.
Με λίγα λόγια, όση σχέση έχει η Αναρχία με τον αναρχισμό, άλλη τόση έχει και το συνολικά απελευθερωτικό μονοπάτι με την πολιτική. Η Αναρχία είναι το αυθόρμητο και ανεξέλεγκτο, το άγριο και απολίτιστο∙ αυτό που σε μεγάλο βαθμό βίωναν οι άνθρωποι, πριν μια εξουσιαστική ελίτ επινοήσει το κράτος εις βάρος όλων. Δεν λατρεύει γρανάζια και τόρνους∙ όταν γίνει η παρουσία της πραγματικότητα, θα τα θάψει στη γη, να ξαναγίνουν σίδερο. Δεν επιθυμεί να διαχειριστεί ανθρώπους και φύση∙ η ελευθερία στέκεται πέρα απ’ τον έλεγχο. Εδράζεται σε κάθε τι φυσικό∙ στο κελάρυσμα του ρυακιού, στο πέταγμα του κόρακα, στο φώς της πυγολαμπίδας μέσα στ’ απόλυτο σκοτάδι. Ό,τι είναι ο άνεμος για τα σύννεφα, είναι η Αναρχία για την πολιτική.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση