Month: September 2014

Η διπλή δολοφονία των ακροδεξιών bodybuilders: Ιδεολογία, Εξάρτηση και Πολιτική

H δολοφονία των δύο bodybuilders από δύο δεκαοχτάχρονους που γυμνάζονταν στο ίδιο γυμναστήριο και είχαν σαν διατροφικό, γυμναστικό και ιδεολογικό μέντορα τον έναν από τους δύο δολοφονημένους, θα μπορούσε να είχε περάσει στα αστυνομικά δελτία των ειδήσεων σαν ένα γεγονός από τα πολλά που καλύπτονται. Όμως, τα τατουάζ με τις σβάστικες και άλλα αρχαιοελληνικά σύμβολα που είχε ο ένας από τους δολοφονημένους, τα χουντικά σχόλια του άλλου θύματος σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και οι φωτογραφίες του σε συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, έδωσαν αφορμή για σπεκουλάρισμα, παραφιλολογία και διαθέσεις που ήταν έτοιμες για περισσότερο αίμα.

Μέχρι να αποσαφηνιστεί περί τίνος πρόκειται, τα ΜΜΕ έπαιζαν με τις λέξεις δίνοντας έμφαση στα τατού με τις σβάστικες του ενός εκ των δολοφονηθέντων και διαμόρφωναν κλίμα για πολιτικό ή φυλετικό έγκλημα, ακονίζοντας έτσι τα μαχαίρια τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ακροδεξιάς ιστοσελίδας defence net όπου αναπαρήγαγε ότι οι δολοφόνοι είναι αλβανικής καταγωγής. Βέβαια, οι δολοφόνοι όχι μόνο δεν ήταν αλβανικής καταγωγής αλλά έλληνες και μάλιστα ο ένας από τους δύο με σβάστικα στο μπράτσο του. Η Χρυσή Αυγή αρκέστηκε να ασχοληθεί με τον Παπαδημούλη που αποκάλεσε Ναζί τους δολοφονημένους, αποφεύγοντας να σχολιάσει την ενδοοικογενειακή δολοφονική βία που ξέσπασε στους ευρύτερους κόλπους της, πράγμα που δεν θα το έκανε εάν οι δολοφόνοι ήταν άλλοι και όχι οι συγκεκριμένοι που ήταν φίλα προσκείμενοι σε αυτή.

Η επικρότηση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής από την Χρυσή Αυγή, που επιτρέπει σιωπηρά ακόμα και την λήψη αναβολικών για την αύξηση της μυϊκής δύναμης, φαίνεται πως ισχύει μόνο όταν αυτή η δύναμη στρέφεται προς άλλους, αλλά όταν στρέφεται προς τους ίδιους ή όταν γενικώς κάτι δεν πάει καλά η τακτική αλλάζει και γίνεται δεν γνωρίζω, δεν είδα, δεν άκουσα, κοινώς τα συγκεκριμένα άτομα μεταμορφώνονται σε λανθάνοντες ως να μην υπήρξαν ποτέ (επίσης βλέπε και περίπτωση Ρουπακιά). Η συγκεκριμένη τακτική χαρακτηρίζει ανεξαιρέτως όλους τους πολιτικούς χώρους που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους πος όφελός τους, αλλ’ όμως αν κάτι δεν πάει όπως υπολογίστηκε τους πετάνε στην πάντα και δεν υπήρξαν ποτέ.

Ενδεικτικό της αμηχανίας που ακολούθησε μετά την δημοσιοποίηση του προφίλ των δολοφόνων ήταν και η μοτοπορεία πολλών φίλων των δολοφονημένων στην πόλη της Καλαμάτας. Η φαινομενικά χωρίς λόγο μοτοπορεία που έγινε μετά την κηδεία του ενός δολοφονημένου, έμοιαζε σαν μια άτυπη και βουβή επίδειξη δύναμης χωρίς ξέσπασμα, λόγω του ότι οι δολοφόνοι δεν ήταν αυτοί που ίσως θα περίμεναν.

Από την άλλη ο Παπαδημούλης του Σύριζα θυμήθηκε, εκ των υστέρων, ότι ένας από τα θύματα τον απειλούσε ηλεκτρονικά και θέλησε να δείξει πως κόπτεται να αποδοθεί η δικαιοσύνη ακόμα και γι’ αυτόν που τον απειλούσε, παρ’ ότι κατ’ αυτόν ήταν Ναζί. Αυτό είναι μεγαλείο δικαιοσύνης αλλά και πολιτικής, γιατί έτσι παραμένεις αντιφασίστας (τόσοι ψήφοι να πάνε χαμένοι;) αλλά ζητάς και δικαιοσύνη γι’ αυτούς που σκότωσαν τους κατ’ εσένα Ναζί (άλλοι τόσοι ψήφοι να πάνε χαμένοι;).

 

Σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις στεροειδών αναβολικών

Μια σημαντική πτυχή στο εν λόγω γεγονός είναι αυτή των αναβολικών. Τα αναβολικά επιδρούν ψυχικά και σωματικά στα άτομα που τα λαμβάνουν, διαστρεβλώνοντας το σώμα και τον ψυχισμό τους. Στο συγκεκριμένο γεγονός φαίνεται πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο, καθώς θύτες και θύματα ήταν εθισμένοι σ’ αυτά.

Πολλοί γνωρίζουν τις επιδράσεις των αναβολικών στο σώμα, όπως η αύξηση της μυϊκής μάζας και βάρους, αλλά ίσως να μην γνωρίζουν τις επιπτώσεις, σωματικές και ψυχολογικές. Γενικά, τα στεροειδή αναβολικά μπορούν να προκαλέσουν αυξημένη ηπατική λειτουργία, ύφεση της φυσικής παραγωγής τεστοστερόνης, αύξηση των επιπέδων χοληστερόλης και της αρτηριακής πίεσης, διαταραχή της λειτουργίας του θυρεοειδούς, πονοκεφάλους, ρινορραγία, κράμπες, ανάπτυξη γυναικομαστίας στους άνδρες, έλλειψη ευαισθησίας στην ινσουλίνη, ανδρογονικές παρενέργειες, όπως η αραίωση των μαλλιών, διευρυμένος προστάτης, λιπαρό δέρμα, κατακράτηση υγρών, αύξηση της τριχοφυΐας, επιθετικότητα, καχεκτική ανάπτυξη αν ο χρήστης είναι έφηβος και τέλος επιτάχυνση ανάπτυξης όγκων.

Ποιο συγκεκριμένα:

Αναπαραγωγικό σύστημα: Η λήψη τεραστίων ποσοτήτων στεροειδών από εξωγενείς πηγές ουσιαστικά «τεμπελιάζει» τον παραγωγό αδένα τεστοστερόνης (όρχεις) και δεν παράγει από μόνος του τεστοστερόνη, οδηγώντας τον σταδιακά σε ατροφία. Η μακροχρόνια λήψη τέτοιων ουσιών σταματάει τη φυσική παραγωγή τεστοστερόνης, οπότε τα άτομα μπορεί για το υπόλοιπο της ζωής τους να λαμβάνουν χαμηλή δόση τεστοστερόνης.

Στις γυναίκες έχει παρατηρηθεί αυτό που μπορεί να ονομαστεί ως αρρενοποίηση. Τα πιο συνήθη χαρακτηριστικά είναι η εμβάθυνση της φωνής, η εμφάνιση ακμής και τριχοφυΐας στο πρόσωπο, η διακοπή της περιόδου καθώς και μείωση του στήθους. Ο γυναικείος οργανισμός από την λήψη στεροειδών αναβολικών μπερδεύεται τόσο ώστε μπορεί να παρατηρηθεί και αύξηση του μεγέθους της κλειτορίδας.

Καρδιαγγειακό σύστημα: Η χρήση αναβολικών στεροειδών αυξάνει την αρτηριακή πίεση κατά 10-12mmHg. Συγχρόνως μεγαλώνει την «κακή» χοληστερίνη και μικραίνει την «καλή», με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος απόφραξης των αρτηριών της καρδιάς και του εγκεφάλου. Οι περισσότεροι θάνατοι χρηστών τέτοιων αναβολικών ουσιών προέρχονται από αρρυθμίες, καρδιακή ανεπάρκεια και εμφράγματα.

Ήπαρ: Η εισαγωγή στον ανθρώπινο οργανισμό τέτοιων ουσιών μεταμορφώνει το ήπαρ σε μια μηχανή που δουλεύει συνεχώς υπερωρίες και είναι έτοιμη να τιναχτεί στον αέρα, με αποτέλεσμα να αυξάνονται στο κατακόρυφο τα ένζυμα του συκωτιού.

Οι επιδράσεις σε ψυχολογικό επίπεδο είναι πολλές και καταστροφικές για το άτομο-χρήστη, καθώς και για τους γύρω του. Η πιθανότητα αυτοκτονίας, μετά από παρατεταμένη χρήση στεροειδών ή μετά τη διακοπή τους, είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με τον αντίστοιχο πληθυσμό. Οι περισσότεροι χρήστες, επίσης, εμφανίζουν πολύ βίαιη συμπεριφορά και επιθετικότητα, μία κατάσταση που στα αγγλικά ονομάζεται «roid rage» (από το steroid rage). Αυτή η συμπεριφορά συνδυάζεται συχνά με διαταραχές της διάθεσης, δηλαδή κατάθλιψη και μανία. Η βίαιη συμπεριφορά και η επιθετικότητα «roid rage» σχετίζονται με την αλματώδη αύξηση της τεστοστερόνης, όμως σε περίπτωση που το άτομο θελήσει να σταματήσει την χρήση, τότε λόγω των χαμηλών επιπέδων τεστοστερόνης, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα επίπεδα οιστρογόνων θα αυξηθούν, βαθμιαία θα οδηγηθεί στην κατάθλιψη. Η ελαχιστοποίηση της κατάθλιψης επιτυγχάνεται, με τη χρήση πολλών φαρμάκων τα οποία αποκαθιστούν τη φυσική παραγωγή τεστοστερόνης και οιστρογόνων. Τέλος, είναι γνωστόν ότι τα στεροειδή μπορεί να προκαλέσουν εξάρτηση και το άτομο να δυσκολεύεται ιδιαίτερα να τα σταματήσει, ακόμα και αν έχει υποστεί σημαντική σωματική ή ψυχική βλάβη.

 

Βιομηχανία παραγωγής υπανθρώπων

Διαβάζοντας τις επιπτώσεις που μπορούν να προκαλέσουν τα αναβολικά, μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει τον εξευτελισμό και τον βιασμό της ανθρώπινης φύσης στο βωμό των σκουπιδιών του life style και του τσαμπουκά που παράγει το κράτος και η εξουσία.

Το γεγονός της δολοφονίας στην Μάνη είναι τρανό παράδειγμα σωματικής και ψυχικής αλλοτρίωσης. Οι δολοφονημένοι καθώς και οι δολοφόνοι είχαν επιλέξει ένα δρόμο φορτωμένο από κρατικά σκουπίδια όπως ντρόγκες, γρήγορες μηχανές και αμάξια, νυχτερινά in μαγαζιά, νταηλίκια και μαγκιά, πασπαλισμένα με μια επίσης μοδάτη εθνικιστική ιδεολογία για να νοιώθουν ότι έχουν και άποψη.

Η προ λίγων ημερών σύγκληση συμβουλίου με θέμα την αντιμετώπιση των αναβολικών ουσιών, με τους υπουργούς Κικίλια, Βορίδη και Ανδριανού, καθώς και μπάτσων αξιωματικών, μόνο μειδιάματα μπορεί να προκαλέσει καθώς ο λύκος ποτέ δεν φυλάει τα πρόβατα. Οι συνιστάμενοι ξέχασαν το όργιο των αναβολικών που έφτασε σε αποκορύφωμα πριν από δέκα χρόνια για τις ανάγκες των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς αγώνες και την μετέπειτα εθνική υπερηφάνεια. Ξέχασαν ότι το φούσκωμα από εθνική υπερηφάνεια δεν ήταν άλλο από το φούσκωμα που προκαλούν τα αναβολικά. Αλλά, βλέπετε, ο εθνικός σκοπός άγιαζε τα μέσα. Η δημιουργία τέτοιου είδους υπανθρώπων και ανθρωποειδών εξαρτωμένων από ουσίες και αγκυλωμένων σε αξίες που εξευτελίζουν την ύπαρξη τους, προσβάλει την ανθρωπινότητα τού κάθε ατόμου ξεχωριστά, γεννώντας στρατιές εξαρτημένων.

Το κράτος γνωρίζει, ότι ο άνθρωπος μαριονέτα μπορεί να παίξει όποιο έργο επιθυμεί αυτό και συγχρόνως να ζει την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος και δυνατός. Μόνο που η δύναμη και η ελευθερία δεν κρύβονται στους φουσκωμένους μύες, ούτε στις αξίες-σκουπίδια που προβάλει το κράτος.

Ka’apor: αυτοί που δε μιλούν βρήκαν τη φωνή τους

Οι Ka’apor είναι μια ξεχωριστή φυλή ιθαγενών, που ζουν στην «προστατευμένη» φυσική περιοχή βόρεια της πολιτείας Maranhão. Διαβιούν σε μια έκταση γης, που ναι μεν σε μεγάλο βαθμό αποψιλώθηκε το προ-Αμαζόνιο δάσος, αλλά έχουν καταφέρει ως τώρα να προστατέψουν τη δασική έκταση μέσα σε ένα καθορισμένο έδαφος. Στην φυλή των Ka’ apor υπάρχει υψηλό ποσοστό εγγενούς κώφωσης και κατά συνέπεια, μιλούν σε μεγάλο βαθμό τη νοηματική γλώσσα. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ερευνών (INPE) το Νοέμβριο του 2013 η Αλταμίρα –πόλη στα βόρεια της Βραζιλίας, που βρίσκεται σε μια μεταβατική περιοχή μεταξύ των υψιπέδων της Βραζιλίας και των πεδιάδων του Αμαζονίου, στις όχθες του ποταμού Xingu (παραπόταμου του Αμαζονίου) και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη γη σε έκταση– είναι στην κορυφή της λίστας των κατεστραμμένων περιοχών από την υλοτομία: 300 τετραγωνικά μίλια δάσους αφανίστηκαν μέσα στον περασμένο χρόνο.Οι Ka’apor ζουν εδώ και περίπου 300 χρόνια στην περιοχή μεταξύ της σημερινής πόλης Tocantins, που συνορεύει με τη βραζιλιάνικη Αλταμίρα και του Xingu ποταμού. Πολλά είδη της χλωρίδας και της πανίδας της περιοχής είτε απειλούνται με εξαφάνιση είτε έχουν ήδη αφανιστεί.

Η κοινότητά τους είναι ουσιαστικά ισότιμη, χωρίς κεντρική αρχή (αν και αυτό μεταβάλλεται εν μέρει, όταν δέχονται πιέσεις απ’ τους εποίκους∙ κάποιος αναλαμβάνει  ρόλο μπροστάρη, ωστόσο αυτό αποτελεί επιλογή μέγιστης ευθύνης). Κατοικούν σε μικρά συμπλέγματα κατοικιών, που κάποτε ενώνονται, για να αποτελέσουν ένα χωριό, αποτελούμενο από περίπου 30 άτομα. Σήμερα, ο αριθμός του πληθυσμού φτάνει και τους 100, προφανώς πιεσμένος απ’ την έλλειψη διαθέσιμης γης. Η τροφή τους εξαρτάται απ’ το δάσος, καθώς τρέφονται με καρπούς (κυρίως μανιόκα) και ψάρια. Πολλά φυτά χρησιμεύουν ως βότανα και καρυκεύματα. Μια άλλη πηγή διατροφής είναι τα θηράματα απ’ το κυνήγι ελαφιού, αγριόχοιρου, αλιγάτορα, δύο ειδών χελώνας κλπ. Ωστόσο, δεν τρώνε όλη την πανίδα της περιοχής, καθώς υπάρχουν και ζώα ταμπού, που σχετίζονται με την γυναικεία γονιμότητα. Οι εργασίες για την κοινότητα δεν διαχωρίζονται με βάση το φύλο.

Οι πρόγονοί τους φαίνεται ότι εγκατέλειψαν την περιοχή τους, εξ αιτίας της επέκτασης των Λουζιτανών-

Βραζιλιάνων (στην αρχαιότητα η Πορτογαλία αναφερόταν ως Λουζιτανία και οι κάτοικοί της κι ως Λουσιτανοί) στο νότιο Pará∙ μετακινήθηκαν στην περιοχή που ζουν σήμερα, στη δεκαετία του 1870 περίπου. Εξ αιτίας της επέκτασης των πολιτισμένων λευκών, αναγκάζονταν διαρκώς να μετακινούνται, για να μπορούν να διατηρούν τον τρόπο ζωής τους. Ένας νόμος του τότε κυβερνήτη João Figueiredo (το 1982) όρισε την περιοχή τους ως «προστατευόμενη». Το ένα τρίτο της περιοχής τους όμως παραβιάστηκε και αποψιλώθηκε, μετατρεπόμενο σε πόλεις, ορυζώνες, βοσκοτόπια βοοειδών, από διάφορους επίδοξους γεωργο-κτηνοτρόφους, με την «ανιδιοτελή» πάντοτε αρωγή των πολιτικών, ήδη απ’ τη δεκαετία του ’80. Οι νόμοι υπερασπίζονται όσους τους κατασκευάζουν, προκειμένου να κυριαρχήσουν. Καθώς οι κίνδυνοι απ’ την εκτεταμένη υλοτόμηση απειλούν ν’ αφανίσουν την περιοχή τους, οι Ka’apor αποφάσισαν να πάρουν πιο δραστικά μέτρα, απ’ το να βασίζονται σε νομοθεσίες και κρατικές «προστασίες». Ανέλαβαν δίχως

πολιτική, διαμεσολάβηση κι εκπροσώπηση την υπεράσπιση των ζωών τους. Οργάνωσαν μικρές ομάδες πολεμιστών, οπλισμένες ως επί το πλείστον με τόξα και καραμπίνες, αλλά κυρίως αντιτάσσοντας θάρρος, σθένος κι ανιδιοτέλεια, απέναντι στην επιβολή των υλοτόμων και των έμμισθων μπράβων τους. Τους καταδιώκουν, καίνε τα αυτοκίνητα και τα μηχανήματά τους, καταστρέφουν τα αρχεία καταγραφών τους. Μάλιστα, τους ίδιους τους ξυλοφορτώνουν, δίχως να τους προκαλέσουν ωστόσο σοβαρές βλάβες κι έπειτα τους στέλνουν πίσω από εκεί που ήρθαν. Για άλλη μια φορά βλέπουμε στην πράξη πως οι άγριοι κι απολίτιστοι (έστω, πλέον, εν μέρει), διαθέτουν ανθρωπινότητα κι αξίες που ο πολιτισμένος νους τις έχει για τα καλά απωλέσει, μέσα στον καθημερινό βίο της μοχθηρίας κι αλλοτρίωσης.

Οι Ka’apor μας δείχνουν ότι τη φωνή, ακόμη κι όταν στην κλέβουν, μόνο ο ίδιος μπορείς να την πάρεις πίσω. Κανείς δεν στη χαρίζει. Οι ίδιες μας οι πράξεις μπορούν μόνο να μας οδηγήσουν συνειδητά στην γη της ελευθερίας.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Σχετικές πηγές:
http://pib.socioambiental.org/en/povo/kaapor
http://widerimage.reuters.com/story/amazon-warriors-fight-off-loggers

http://www.theatlantic.com/infocus/2014/09/amazon-warriors-fight-for-their-trees/100805/

Σοβιετική Ομοφοβία

15 Sep 2004 του Δρ. Igor Kon

Οι σοβιετικές και μετα-σοβιετικές πολιτικές σχετικά με την ομοφυλοφιλία, μπορούν να διαιρεθούν σε πέντε βασικές περιόδους: 1917-1933: αποποινικοποίηση της ομοφυλοφυλίας, σχετική ανοχή, η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται επίσημα σαν ασθένεια 1934-1986: η ομοφυλοφυλία ξαναποινικοποιείται και αντιμετωπίζεται με διώξεις, διακρίσεις και σιωπή. 1987-1990: πρώτες δημόσιες συζητήσεις για τη θέση της ομοφυλοφυλίας από επιστημονική και ανθρωπιστική άποψη με τη συμμετοχή επιστημόνων και δημοσιογράφων. 1990 – Μαϊος του 1993: οι γκέι και οι λεσβίες παίρνουν το θέμα στα χέρια τους βάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πρώτη γραμμή. Η σύγκρουση επιδεινώνεται και το ζήτημα πολιτικοποιείται έντονα. Ιούνιος 1993: Αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Το ομοφυλοφιλικό underground μετασχηματίζεται σε μια ομοφυλοφιλική και λεσβιακή κουλτούρα, με οργανώσεις, έντυπα, και κέντρα υποστήριξης. Οι κοινωνικές διακρίσεις και η δυσφήμιση του ομοφυλοφιλικού έρωτα και των σχέσεων μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου, συνεχίζονται. Η πρωτοβουλία για την κατάργηση της αντι-ομοφυλοφιλικής νομοθεσίας, μετά από την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917, είχε προέλθει, όχι από τους Μπολσεβίκους αλλά από τους Cadets (Συνταγματικοί Δημοκράτες) και τους αναρχικούς (Karlinsky, 1989). Εντούτοις, μόλις καταργήθηκε ο παλιός ποινικός κώδικας – μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση -, οι αντι-ομοφυλοφιλικές διατάξεις έπαψαν να ισχύουν. Ο ρωσικοί ομοσπονδιακοί ποινικοί κώδικες του 1922 και του 1926 δεν ανέφεραν καν την ομοφυλοφυλία, αν και αντίστοιχοι νόμοι παρέμειναν σε ισχύ όπου η ομοφυλοφυλία ήταν πιό διαδεδομένη – στις ισλαμικές δημοκρατίες του Αζερμπαϊτζάν, του Τουρκμενιστάν, και του Ουζμπεκιστάν, καθώς επίσης και στη χριστιανική Γεωργία. Οι σοβιετικοί γιατροί και νομικοί ήταν πολύ υπερήφανοι για την προοδευτική φύση της νομοθεσίας τους, Το 1930, ο Sereisky, ειδικός σε ιατρικά θέματα, έγραψε στη μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια: “Η σοβιετική νομοθεσία δεν αναγνωρίζει τα αποκαλούμενα εγκλήματα ενάντια στην ηθική. Οι νόμοι μας διέπονται από την αρχή της προστασίας της κοινωνίας και επομένως επιτρέπουν την τιμωρία μόνο σε εκείνες τις περιπτώσεις που νεαροί ή ανήλικοι είναι τα αντικείμενα ομοφυλοφιλικού ενδιαφέροντος ” Σελ. 593. Η σημαντικότερη συλλογή εγγράφων και κειμένων σχετικά με την ομοφυλοφυλία στην ΕΣΣΔ είναι του Kozlovsky (1986). Οπως σωστά αναφέρει ο Engelstein (1995), η επίσημη αποποινικοποίηση του “σοδομισμού” δεν σήμαινε ότι οι διώξεις είχαν τελειώσει. Η απουσία νομικών ρυθμίσεων ενάντια στην πρωκτική επαφή ή το λεσβιασμό δεν σταμάτησε τις διώξεις κατά της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς υπό τη μορφή της διαταραχής. Αφότου δημοσιεύθηκε ο ποινικός κώδικας του 1922 υπήρξαν σε εκείνο το ίδιο έτος τουλάχιστον δύο γνωστές δίκες για ομοφυλοφιλικές πρακτικές. Ο διαπρεπής ψυχίατρος Vladimir Bekhterev πιστοποίησε ότι η “δημόσια επίδειξη τέτοιων τάσεων… είναι κοινωνικά επιβλαβής και δεν μπορεί να επιτραπεί” (Engelstein, 1995, σελ. 167). Η επίσημη θέση της σοβιετικής ιατρικής και του νόμου στη δεκαετία του ’20, όπως απεικονίζεται από το άρθρο του Sereisky στην εγκυκλοπαίδεια, ήταν ότι η ομοφυλοφυλία είναι μια ασθένεια με δύσκολη, ίσως ακόμα και αδύνατη, θεραπεία. Έτσι “παρότι αναγνωρίζουμε το σφάλμα στην ανάπτυξη του ομοφυλόφιλου… η κοινωνία μας συνδυάζει τα προληπτικά και άλλα θεραπευτικά μέτρα με όλες τις απαραίτητες συνθήκες ώστε οι εσωτερικές συγκρούσεις που στενοχωρούν τους ομοφυλοφίλους να είναι όσο το δυνατόν πιό ανώδυνες και να αντιμετωπιστεί η αποξένωσή τους από την κοινωνία.” (Sereisky, 1930, σελ. 593). Αν και, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’20, μερικοί ομοφυλόφιλοι διανοούμενοι διαδραμάτιζαν ακόμα σημαντικό ρόλο στο σοβιετικό πολιτισμό, η ευκαιρία για μια ανοικτή, φιλοσοφική, και καλλιτεχνική συζήτηση πάνω στο θέμα αυτό, το οποίο είχε ανοίξει στις αρχές του αιώνα, απομακρυνόταν βαθμηδόν. Με το διάταγμα της 17ης Δεκεμβρίου 1933, και με το νόμο της 7ης Μαρτίου 1934, η ομοφυλοφιλία (muzhelozhstvo) έγινε πάλι ποινικό αδίκημα. Οι ακριβείς λόγοι για αυτήν την απότομη αλλαγή είναι ακόμα άγνωστοι, αλλά ήταν σαφώς μέρος του “σεξουαλικού Thermidor” και μιας γενικής κατασταλτικής τάσης. Ποινικά άρθρα παρεμβλήθηκαν στους κώδικες όλων των Σοβιετικών Δημοκρατιών. Σύμφωνα με το άρθρο 121 του ρωσικού ομοσπονδιακού ποινικού κώδικα, η ομοφυλοφιλία τιμωρείτο με φυλάκιση μέχρι 5 ετών ενώ, σύμφωνα με το 121.2, σε περιπτώσεις άσκησης βίας ή απειλής βίας, ή σε εκμετάλευση σχέσης εξάρτησης ή σε αποπλάνηση ανηλίκου η φυλάκιση έφτανε τα 8 χρόνια. Τον Ιανουάριο του 1936, ο Nikolai Krylenko, Κομισσάριος του Λαού για τη Δικαιοσύνη, δήλωσε ότι η ομοφυλοφυλία ήταν ένα προϊόν της παρακμής των ταξικών εκμεταλλευτών, και ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία, θεμελιωμένη πάνω σε υγιείς αρχές, δεν υπάρχει καμία θέση για τέτοιους ανθρώπους (Kozlovsky, 1986). Η ομοφυλοφυλία συνδέθηκε έτσι με την αντεπανάσταση. Αργότερα, οι σοβιετικές ιατρικές αρχές και οι νομικοί περιέγραψαν την ομοφυλοφυλία ως εκδήλωση της “ηθικής παρακμής της αστικής τάξης” επαναλαμβάνοντας κατά λέξη τα επιχειρήματα των Γερμανών ναζιστών. Χαρακτηριστικό αυτής της θέσης ήταν ένα ανώνυμο άρθρο σχετικά με το gomoseksualizm (ομοσεξουαλισμό) στη μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια το 1952. Αναφορές στις πιθανές βιολογικές αιτίες της ομοφυλοφυλίας, οι οποίες είχαν χρησιμοποιηθεί έως τότε για ανθρωπιστικούς λόγους όπως η αποποινικοποίηση, τώρα πια απορρίπτονταν: Η αιτία της ομοφυλοφιλίας συνδέεται με τις κοινωνικές συνθήκες. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ενδίδουν στην ομοφυλοφιλία, αυτή η διαστροφή παύει μόλις βρεθούν σε ένα υγιές κοινωνικό περιβάλλον… Στη σοβιετική κοινωνία με την υγιή ηθική της, η ομοφυλοφιλία, ως σεξουαλική διαστροφή θεωρείται επαίσχυντη και εγκληματική. Η σοβιετική ποινική νομοθεσία την τιμωρεί, με εξαίρεση εκείνες τις περιπτώσεις όπου η ομοφυλοφιλία είναι μια εκδήλωση διαγνωσμένης ψυχικής διαταραχής. (Gomoseksualizm, 1952, σελ. 35) Ο ακριβής αριθμός προσώπων που διώχθηκαν σύμφωνα με το άρθρο 121 είναι άγνωστος (οι πρώτες επίσημες πληροφορίες δημοσιεύθηκαν μόλις το 1988), αλλά θεωρούνται περίπου 1000 ετησίως. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός ατόμων που καταδικάστηκαν με το άρθρο 121 μειώθηκε σταθερά μέσα στη δεκαετία του ’80. Το 1987 καταδικάστηκαν 831 άτομα σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση ενώ μόνο στη Ρωσία καταδικάστηκαν το 1989, 539 το 1990, 497 το 1991, 462 και για τους πρώτους 6 μήνες του 1992, 227 άτομα (Gessen, 1994). Σύμφωνα με τους Ρώσους νομικούς, ολες οι καταδίκες – εκτός από 10 – ήταν με βάση το 121.2 Το 80% των περιπτώσεων αφορούσαν αποπλάνηση ανηλίκων μέχρι 18 ετών (Ignatov, 1974). Σε μια ανάλυση 130 καταδικαστικών αποφάσεων μεταξύ 1985 και 1992, διαπιστώθηκε ότι 74% των κατηγορουμένων καταδικάστηκαν με το 121.2, εκ των οποίων 20% ήταν για βιασμό με φυσική βία, 8% με απειλή βίας, 52% για αποπλάνηση ανηλίκου και 2% και 18%, αντίστοιχα, για την εκμετάλλευση της εξαρτώμενης ή τρωτής θέσης των θυμάτων (Dyachenko, 1995). Αυτές οι στατιστικές πρέπει να αντιμετωπισθούν με σκεπτικισμό, λαμβάνοντας υπόψη ότι πολλές από αυτές τις κατηγορίες έχουν πιθανότατα κατασκευαστεί ή πλαστογραφήθηκαν και ότι πολλές ομολογίες των κατηγορούμενων και των μαρτύρων αποσπάστηκαν με ξυλοδαρμούς. Το άρθρο 121 δεν στόχευε μόνο στους ομοφυλοφίλους. Οι αρχές το εκμεταλλεύτηκαν συχνά για την αντιμετώπιση των αποστατών και για την αύξηση των στρατοπέδων εργασίας. Μερικές φορές η KGB συμμετείχε ανοιχτά στις διώξεις, όπως, παραδείγματος χάριν, στην περίπτωση του γνωστού LEV Klein, αρχαιολόγου του Λένινγκραντ: Η δίκη του στήθηκε από την αρχή ως το τέλος από την τοπική KGB με κατάφωρες παραβιάσεις όλων των δικονομικών κανόνων (Samoilov, 1993). Ο σκοπός τέτοιων ενεργειών ήταν να τρομοκρατηθεί η ιντελιγκέντσια. Η εφαρμογή του νόμου ήταν επιλεκτική. Εάν οι διαπρεπείς διαννοούμενοι πρόσεχαν να μην ενοχλούν τις αρχές, αυτές έκαναν τα στραβά μάτια σχετικά με τις ομοφυλοφιλικές τάσεις τους, αλλά αρκούσε να θεωρηθούν αποκρουστικοί από κάποιο ισχυρό πρόσωπο ώστε να εφαρμοστεί τελικά ο νόμος. Αυτό ήταν το σενάριο που κατέστρεψε τη ζωή του μεγάλου Αρμένη σκηνοθέτη Sergei Paradzhanov ενώ, με τον ίδιο τρόπο, ο Zinovy Korogodsky, διευθυντής του θεάτρου Yuny Zritel του Λένινγκραντ, δικάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αφού πρώτα απολύθηκε και του αφαιρέθηκαν όλοι οι τιμητικοί τίτλοι. Τα παραδείγματα αυτού του είδους είναι αμέτρητα. Η αντι-ομοφυλοφιλική εκστρατεία στον Τύπο στις αρχές της δεκαετίας του ’30 ήταν βραχύβια. Από τα μέσα της δεκαετίας εφαρμόστηκε παντελής σιωπή σχετικά με το θέμα αυτό. Η ομοφυλοφιλία είχε γίνει κυριολεκτικά ακατονόμαστη. Η συνωμοσία της σιωπής αγκάλιασε ακόμη και ακαδημαϊκά θέματα όπως οι φαλλικές λατρείες και η αρχαίο-ελληνική παιδοφιλία. Αυτή η θλιβερή σιωπή ενέτεινε περαιτέρω την τραγωδία των ομοφυλοφίλων στη Σοβιετική Ένωση, οι οποίοι όχι μόνο ζούσαν με το φόβο των διώξεων και των εκβιασμών, αλλά ούτε μπορούσαν – υπ’ αυτές τις συνθήκες – να αναπτύξουν αυτο-συνείδηση και να συμβιβαστούν με την ομοφυλοφιλική τους ταυτότητα. Εκτός από τις νομικές διώξεις, οι αμέτρητες παράνομες διακρίσεις και οι παρενοχλήσεις όλων των ειδών στόχευαν όχι μόνο τους ομοφυλοφίλους, άνδρες αλλά και τις λεσβίες εξίσου. Οι λεσβιακές σχέσεις δεν ενέπεσαν στη ρουμπρίκα του ποινικού κώδικα, και οι στενές σχέσεις μεταξύ των γυναικών είναι λιγότερο ορατές και λιγότερο εκτεθειμένες στην παρενόχληση. Ομως οι δημόσιες τοποθετήσεις για τις λεσβίες ήταν εξίσου άκαμπτες με εκείνες για τους ομοφυλόφιλους άνδρες. Οι λεσβίες υπέστησαν εμπαιγμούς, διώξεις, αποβολές από τα πανεπιστήμια, απολύσεις από την εργασία και απειλές ώστε να τους αφαιρεθεί η επιμέλεια των παιδιών τους. Ένα χαρακτηριστικό σενάριο, που εξιστορείται από περισσότερες από 12 νέες λεσβίες Ρωσίδες ηλικίας 15-19 ετών οι οποίες συμμετείχαν σε έρευνα του Masha Gessen (1994) από το 1991 ως το 1993, περιλαμβάνει έναν γονέα ή άλλο φύλακα (όπως ένα δάσκαλο σε ένα τοπικό σχολείο) που ανακαλύπτει μια λεσβιακή σχέση και που κλείνει σε κλινική τη μια ή και τις δύο πολύ νέες – συνήθως – γυναίκες. Μια διάγνωση και μια σχετικά συνοπτική εισαγωγή σε νοσοκομείο – δύο έως τρεις μήνες – ακολουθούμενη από αναγκαστική θεραπεία με ψυχο-φάρμακα. Μετά από την απελευθέρωσή της από το ψυχιατρικό νοσοκομείο, η “ασθενής” έπρεπε να επισκέπτεται κάποια τοπική ψυχιατρική κλινική, (Σ. 17-18) Η σοβιετική σωφρονιστική ψυχιατρική ήταν ένα από τα κύρια όπλα και της νόμιμης και της παράνομης καταστολής. Ψυχίατροι ανίδεοι περί τη σεξολογία, ήταν πάντα έτοιμοι να βρούν κάποια σοβαρή διάγνωση που θα επέτρεπε ώστε τα πρόσωπα που στιγματίστηκαν μ’ αυτό τον τρόπο να τεθούν κάτω από ισόβια ιατρική και αστυνομική παρακολούθηση ή να τεθούν υπό κράτηση σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο υπό συνθήκες συχνά πολύ χειρότερες κι από τη φυλακή. Ακόμα και μετά από την εμφάνιση – στα τέλη της δεκαετίας του ’70 – της πιο ανεκτικής “σεξοπαθολογίας” (ρωσικός όρος για την ιατρική σεξολογία που θεωρεί ότι όλα τα σεξουαλικά προβλήματα είναι παθολογικά), η ιατρική πρόσφερε πολύ λίγη βοήθεια. Σε όλα τα σοβιετικά βιβλία της σεξοπαθολογίας, η ομοφυλοφιλία περιγράφηκε ως “ολέθρια σεξουαλική διαστροφή”, μια ασθένεια που πρέπει να θεραπευθεί (Vasilchenko, 1977,1983). Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μια αντι-ομοφυλοφιλική εκστρατεία προωθήθηκε στις εκπαιδευτικές εκδόσεις. Στο πρώτο, και ως τώρα μοναδικό, εγχειρίδιο των εκπαιδευτών σχετικά με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, (ένα εκατομμύριο αντίγραφα διατέθηκαν αμέσως), η ομοφυλοφιλία ορίζεται ως μια επικίνδυνη παθολογική κατάσταση και χαρακτηρίζεται “παραβίαση των κανονικών αρχών των σεξουαλικών σχέσεων … Η ομοφυλοφιλία προκαλεί και τις κανονικές σχέσεις ετεροφυλόφιλων και τα πολιτιστικά και ηθικά επιτεύγματα της κοινωνίας. Επομένως αξίζει την καταδίκη και ως κοινωνικό φαινόμενο και ως συγκεκριμένη συμπεριφορά προσώπων και ως διανοητική τοποθέτηση ” (Khripkova & Kolesov, 1982, Σ. 96-100). Κατά συνέπεια, οι δάσκαλοι καθώς επίσης και η αστυνομία και οι γιατροί προειδοποιούνταν σχετικά με τις επιβλαβείς επιπτώσεις της ομοφυλοφιλίας. Μέχρι σήμερα, οι Ρώσοι σεξοπαθολόγοι και ψυχίατροι, ακόμη και εκείνοι που υποστήριξαν την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφυλίας, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, τη θεωρούν ασθένεια και αναπαράγουν στα κείμενά τους τις γελοιότητες και τα αρνητικά στερεότυπα που επικρατούν στη συνείδηση της μάζας. Το πιό πρόσφατο ιατρικό εγχειρίδιο στη σεξοπαθολογία, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1990, ορίζει την ομοφυλοφυλία ως “παθολογική τάση” και δηλώνει ότι, εκτός από τις βιολογικές αιτίες, “ένας ισχυρός παθογόνος παράγοντας ο οποίος ενθαρρύνει το σχηματισμό της ομοφυλοφιλικής έλξης μπορεί να είναι η εμφύσηση από τους γονείς και τους δασκάλους μιας εχθρικής στάσης απέναντι στο αντίθετο φύλο “(Vasilchenko, 1990, σελ. 429-430). Σε μια διδακτορική διατριβή στην ψυχιατρική το 1994, η οποία προετοιμάστηκε κάτω από την καθοδήγηση του καθηγητή A. Tkachenko, όχι μόνο περιγράφεται η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά ως “ανώμαλη” αλλά ο συντάκτης της διατριβής διέγνωσε στα περισσότερα από τα 117 ομοφυλόφιλα άτομα που μελέτησε, “ψυχικό, ψυχο-φυσικό και δυσαρμονικό παιδισμό”, “ενδείξεις οργανικών ατελειών του κεντρικού νευρικού συστήματος” και “υπερτίμηση της σεξουαλικής σφαίρας” (Vvedensky, 1994, σελ. 8). Η επιδημία του AIDS κατέστησε τη θέση των ομοφυλόφιλων ακόμα χειρότερη. Επειδή τα συμπτώματα του ιού εμφανίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πρώτη προσέγγιση του σοβιετικού Τύπου ήταν η ακόλουθη: μια νέα και άγνωστη ασθένεια έχει εμφανιστεί στις ΗΠΑ. Τα θύματά της είναι ομοφυλόφιλοι, τοξικομανείς, και Πορτορικανοί. Αναθρεμένοι με το πνεύμα του διεθνισμού, οι Σοβιετικοί πολίτες μπερδεύτηκαν με την αναφορά στους Πορτορικανούς. Θα μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν το Θεό που τιμωρεί τους ομοφυλοφίλους και τους τοξικομανείς για τις αμαρτίες τους, αλλά γιατί τους Πορτορικανούς; Ο Θεός δεν ήταν σίγουρα ρατσιστής! Το 1986 ο καθηγητής Nikolai Burgasov, έπειτα Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας και Διευθυντής Υγιεινής της ΕΣΣΔ, ανήγγειλε δημόσια: “Δεν υπάρχουν στη χώρα μας συνθήκες που να συμβάλλουν στην εξάπλωση της ασθένειας. Η ομοφυλοφυλία διώκεται από το νόμο ως σοβαρή σεξουαλική διαστροφή (ρωσικός ποινικός κώδικας, άρθρο 121) και προειδοποιούμε συνεχώς τους ανθρώπους για τους κινδύνους της κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών “(Burgasov, 1986, σελ. 15). Όταν το AIDS εμφανίστηκε τελικά στη Σοβιετική Ένωση, οι επικεφαλής του κρατικού επιδημιολογικού προγράμματος, ο Πρόεδρος της Σοβιετικής (τώρα Ρωσικής) Ακαδημίας των Ιατρικών Επιστημών, καθηγητής Valentin I. Pokrovsky, και ο γιος του, ο Δρ Vadim V. Pokrovsky, κατηγόρησαν για άλλη μια φορά τους ομοφυλοφίλους, ως φορείς του HIV και του κάθε είδους βίτσιου. Τέτοιες ήταν οι ειλικρινείς πεποιθήσεις τους, δεδομένου ότι τα εκπαιδευτικά προγράμματα των Σοβιετικών Ιατρικών Ιδρυμάτων δεν είχαν συζητήσει ποτέ την ομοφυλοφυλία. Ούτε καν το φιλελεύθερο περιοδικό Ogonyok, δεν κατάφερε να κρύψει την αποστροφή και την καταδίκη του στο πρώτο δημοσιευμένο προφίλ ενός θύματος του AIDS, που ήταν ένας ομοφυλόφιλος μηχανικός ο οποίος μολύνθηκε από τον ιό στην Αφρική. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγο αργότερα, ο Alexander Potapov, μετέπειτα Υπουργός της Ρωσσικής Ομοσπονδίας και καθηγητής της Ψυχιατρικής, σε συνέντευξη στη Gazeta Literaturnaya κι ενώ απαντούσε σε ερωτήσεις για τοξικομανείς, τους σύνδεσε για κάποιο λόγο με τους ομοφυλοφίλους και πρόσθεσε, “οι συνάδελφοί μου στο Παρίσι μου είπαν για ένα εξοργισμένο πλήθος που σκότωσε δύο ομοφυλοφίλους σε ένα πάρκο του Παρισιού μπροστά στην αστυνομία”. Αυτός ο εκπρόσωπος του πιό ανθρωπιστικού επαγγέλματος δεν έδωσε κανένα περαιτέρω σχόλιο για το γεγονός, και συνέχισε συζητώντας τα μέτρα που έλαβαν οι αρχές στο Βέλγιο για να περιορίσουν την πορνογραφία. Κατέληξε, δε, με τη φράση, “βλέπετε πώς η ζωή σε αναγκάζει να δράσεις”. Κανένας δεν σχολίασε τις τερατολογίες που ξεστόμισε.. Τελικά η glasnost, σε συνδυασμό με την απειλή του AIDS, έδωσαν για πρώτη φορά τη δυνατότητα για πιο ειλικρινείς συζητήσεις σχετικά με το σεξουαλικό προσανατολισμό, πρώτα σε επιστημονικά και έπειτα σε πιό λαϊκά συγγράμματα – είτε άρεσε αυτό στις αρχές είτε όχι.

Ο ύποπτα σύντομος χρόνος “εξουδετέρωσης” των χημικών της Συρίας – Ανακοίνωση της Επιτροπής Πρωτοβουλίας Ηρακλείου

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Ηρακλείου εξέδωσε ανακοίνωση κατά της “εξουδετέρωσης” των χημικών όπλων της Συρίας στην Κλειστή Θάλασσα της Μεσογείου.

Στις 19.8.2014 γνωστοποιήθηκε η «ολοκλήρωση» της «εξουδετέρωσης» των χημικών όπλων της Συρίας στη κλειστή θάλασσα της Μεσογείου με πανηγυρικές δηλώσεις από το αμερικανικό πεντάγωνο, τον πρόεδρο και τον υπουργό άμυνας των ΗΠΑ αλλά και την πλήρη φραγή ουσιαστικής και περιεκτικής ενημέρωσης φορέων και πολιτών που επιλέχθηκε από την υποτακτική ελληνική κυβέρνηση. Βέβαια, παρά το ότι τις τελευταίες μέρες οι ανακοινώσεις των υπεύθυνων της επιχείρησης προϊδέαζαν ότι ήθελαν να τελειώσουν γρήγορα με αυτό το καυτό ζήτημα εμφανίζοντας πολύ υψηλά ποσοστά υλοποίησης της διαδικασίας, εν τούτοις ήταν αδύνατον να εκτιμηθεί ότι θα ανακοίνωναν το τέλος της σε μόλις 43 ημέρες. Άλλωστε οι ίδιοι είχαν θέσει ως χρονικό πλαίσιο τις 90 ημέρες δηλώνοντας αρχικά ότι οι 60 από αυτές αφορούσαν εργασία επί 24ώρου βάσεως και οι υπόλοιπες 30 ημέρες αποτελούσαν πρόβλεψη για καθυστερήσεις λόγω θαλασσοταραχής ή έκτακτων τεχνικών προβλημάτων και απρόβλεπτων συμβάντων κατά την εξέλιξη της πειραματικής αυτής διαδικασίας. Είναι αδύνατον να μην χάθηκε ούτε μια μέρα κατά την εκτέλεση αυτού του πειράματος, όταν τα μετεωρολογικά δεδομένα Ιουλίου-Αυγούστου βεβαίωναν ότι για πολλές ημέρες επικρατούσαν καιρικές συνθήκες που δεν επέτρεπαν την εκτέλεση του σύμφωνα με τις προδιαγραφές που οι ίδιοι οι εμπνευστές του είχαν ανακοινώσει (μετεωρολογικοί παράμετροι, κυματισμός κλπ). Κατά συνέπεια ο εξαιρετικά σύντομος χρόνος που διήρκεσε αυτή η επιχείρηση (25-30 ημέρες από τις συνολικά 43) δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς. Τι είδους «θαύμα» είναι αυτό που συντελέστηκε ώστε να επιτευχθεί τόσο εντυπωσιακή «συμπίεση χρόνου» στην εκτέλεση αυτού του πειράματος; Πήραν μεγάλα ρίσκα ή δεν τήρησαν τις αρχικές προδιαγραφές; Εκτέλεσαν ολόκληρη την επιχείρηση ή εγκατέλειψαν μέρος του πειράματος; Άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι αυξάνονται και απλώνονται οι πιέσεις από τις τοπικές κοινωνίες και αργά ή γρήγορα θα εκτεθούν στην διεθνή κοινή γνώμη; Καμία από αυτές ή άλλες πιθανές απαντήσεις δεν μπορεί να αποκλειστεί για μια επιχείρηση αυτής της μορφής που, αντί να σεβαστεί τη διεθνή νομιμότητα και τους κανόνες διαφάνειας που επιβάλλονται σε επιχειρήσεις οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο το περιβάλλον (πχ σύμβαση του Aarhus), τις παραβιάζει.

To γεγονός ότι πάνω στο Cape Ray υπήρχαν επιθεωρητές του Οργανισμού Απαγόρευσης Χημικών Όπλων (ΟΑΧΟ) με εντολή να ελέγξουν τη καταστροφή των χημικών όπλων και να βεβαιώσουν ότι τηρούνται οι όροι της συμφωνίας για την ασφάλεια των πολιτών και του περιβάλλοντος, από μόνο του δεν ήταν καθόλου καθησυχαστικό. Και τούτο διότι αποκλείστηκε η παρουσία κορυφαίων επιστημόνων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και ερευνητικών κέντρων από χώρες που απειλούνταν άμεσα σε περίπτωση τεχνικής αστοχίας ή ατυχήματος. Αποκλείστηκε η παρουσία και συστηματική λήψη δειγμάτων στο άμεσο περιβάλλον εκτέλεσης της πειραματικής αυτής επιχείρησης, από σκάφη εθνικών κέντρων θαλάσσιων ερευνών όταν ήταν γνωστό ότι το Cape Ray προσέγγισε τις ελληνικές ακτογραμμές σε απόσταση μόλις μερικών δεκάδων μιλίων. Η αληθινή εμπιστοσύνη προϋποθέτει πάντοτε συμφωνία μεταξύ όλων των ενδιαφερόμενων πλευρών. Πως οι επιθεωρητές του ΟΑΧΟ δέχθηκαν να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη αγνοώντας την επιθυμία παρουσίας συναδέλφων τους από τις απειλούμενες παράκτιες χώρες;

Με την «ολοκλήρωση» της πειραματικής αυτής επιχείρησης -στην οποία αξιοσημείωτο είναι το ότι τα έξοδά της καλύφτηκαν κυρίως από την Ευρωπαϊκή Ένωση δηλαδή από τους ευρωπαίους φορολογούμενους μη εξαιρουμένων και των ελλήνων- πολλά είναι πιθανόν να αλλάξουν. Το γεγονός ότι οι πανηγυρικές δηλώσεις περί επιτυχούς «ολοκλήρωσης» της επιχείρησης έγιναν από τις ΗΠΑ, και όχι από τον ΟΗΕ και τον ΟΑΧΟ όπως δεοντολογικά θα έπρεπε να είχε γίνει, εγείρει εύλογα ερωτηματικά όσον αφορά την πειραματική διαδικασία της εν πλω υδρόλυσης που τελικά ίσως να εξυπηρετούσε και άλλους ανομολόγητους σκοπούς πχ πολεμικών ή ακόμα και εμποροβιομηχανικών δραστηριοτήτων. Πέραν λοιπόν από το ότι χώρες της περιοχής όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ δεν έχουν καταστρέψει ακόμα τα χημικά τους όπλα, ενδεχομένως αυτό το πείραμα να αποτελούσε τον προπομπό ενός ευρύτερου επιχειρησιακού σχεδίου στο οποίο θα συμμετάσχουν και μεγάλες εταιρίες που ενδιαφέρονται για τη διαχείριση των εκατοντάδων χιλιάδων τόνων χημικών αποβλήτων που παράγονται κάθε χρόνο παγκοσμίως. Δηλαδή, σε λίγο καιρό δεν αποκλείεται να βλέπουμε δεκάδες πολυεθνικές εταιρείες με πλοία κατάλληλα κατασκευασμένα και προσαρμοσμένα, με εγκατεστημένες σε αυτά τις μονάδες υδρόλυσης εν πλω τοξικών χημικών ουσιών, τύπου FDHS, να περιπλέουν τις θάλασσες και να τις επεξεργάζονται.

Η πιο πρόσφατη δράση μας ήταν η εν πλω διαμαρτυρία και η προσπάθεια προσέγγισης του Cape Ray στα διεθνή ύδατα, δυτικά της Κρήτης με τρία σκάφη στα οποία επέβαιναν 34 άτομα συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων του ελληνικού κοινοβουλίου, της τοπικής αυτοδιοίκησης, θεσμικών φορέων κλπ. Αν και οι κακές καιρικές συνθήκες αποτέλεσαν ένα πραγματικό εμπόδιο, εν τούτοις καταφέραμε να φτάσουμε στο σημείο όπου, σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, βρισκόταν το Cape Ray περίπου 24 ώρες πριν, και συνεχίσαμε μερικές δεκάδες μίλια ακόμη. Οι βασικές επιλογές των υπευθύνων που διηύθυναν την επιχείρηση της εν πλω υδρόλυσης, σε σχέση με την δική μας δράση ήταν, είτε όταν προσεγγίζαμε να επιδιώξουν την αναχαίτισή μας, είτε να μας αποφύγουν απομακρυνόμενοι. Επέλεξαν το δεύτερο, δηλαδή η στρατιωτική λογική υποχώρησε στην πολιτική λογική καθώς, όπως φαίνεται, έλαβαν υπόψη τους τις επιπτώσεις από μια ενέργεια αναχαίτισης της δράσης μας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε συλλήψεις και άλλες απαράδεκτες, στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, ενέργειες. Βέβαια, από αυτήν την προσπάθεια διδαχθήκαμε πολλά τα οποία δεν θα πάνε χαμένα εάν χρειαστεί σύντομα να ξανακινητοποιηθούμε και να δράσουμε.

Μετά την «ολοκλήρωση» της πειραματικής αυτής επιχείρησης, της εν πλω «εξουδετέρωσης» των χημικών όπλων της Συρίας στην κλειστή θάλασσα της Μεσογείου, το κίνημά μας δεν σταματά. Έχοντας τη βεβαιότητα ότι εκείνοι που δημιούργησαν την υπόθεση Cape Ray δεν ήρθαν στις θάλασσές μας για να φύγουν οριστικά μετά την πρώτη επίσκεψή τους, αλλά έχουν σκοπό να επανέλθουν, το κίνημά μας θα συνεχίσει με νομικές παρεμβάσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και με παραστάσεις προς διεθνείς πολιτικούς οργανισμούς. Θα ενημερώσει επίσης φορείς υγείας και περιβάλλοντος αναδεικνύοντας τους κινδύνους και τις συνέπειες ενός ατυχήματος στη θάλασσα, σε βάρος της υγείας των πολιτών και της συνεπαγόμενης χημικής περιβαλλοντικής επιβάρυνσης, με στόχο να συμμετέχουν εξ αρχής αυτοί οι φορείς, με νομοθετική κατοχύρωση, σε κάθε διαδικασία καταστροφής χημικών όπλων, αλλά ποτέ ξανά στη θάλασσα. Παράλληλα θα συνεχίσουμε να ενημερώνουμε την ελληνική αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη δηλώνοντας, για άλλη μια φορά, ότι οι αγώνες μας δεν πρόκειται να σταματήσουν, θα συνεχιστούν μέχρι να αναδειχθεί η κλειστή θάλασσα της Μεσογείου ως τόπος πολιτισμού και ειρήνης απαλλαγμένη από κάθε καταστροφική ανθρωπογενή ρύπανση. Οι επτά μήνες κινητοποιήσεων που προηγήθηκαν δημιούργησαν, εκτός από πείρα, μια πολύτιμη κοινωνική και πολιτική βάση.

Κείμενο για πειθαρχεία κορυδαλλού

Μέσα Ιούλη μεταφέρθηκα στο κρατικό Νίκαιας για μια εξέταση. Εκεί δεδομένης της φύσης της εξέτασης και της παρουσίας αστυνομικού κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, κάτι που ζήτησε και ο ίδιος ο γιατρός, αρνήθηκα να εξεταστώ και επέστρεψα στη φυλακή. Στις 6 Αυγούστου με κάλεσαν για να περάσω από πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία της απείθειας,  με το σκεπτικό ότι δεν εκτέλεσα την εντολή της συνοδείας μου. Μπαίνοντας στο γραφείο του αρχιφύλακα με σκοπό να πω στην εισαγγελέα ότι δεν έχω κάτι να δηλώσω και να αποχωρήσω κάθισα απέναντι της και μου απευθύνθηκε λέγοντας μου «όρθιος». Δεν της έδωσα σημασία και καθώς απαντούσα ότι καλό είναι να σοβαρευτούμε λίγο, μου ξαναείπε με ένα υπεροπτικό χαμόγελο να σταθώ όρθιος. Τότε τσαλάκωσα το χαρτί του πειθαρχικού και φεύγοντας της το πέταξα λέγοντας της να το βάλει εκεί που ξέρει. Προφανώς βρισκόμουν μπροστά σ’ έναν ακόμα αλαζονικό και παραπλανημένο άνθρωπο που είχε την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος του ανήκει. Μπροστά σ’ ένα ακόμα αναλώσιμο και μικροπρεπές πιόνι που είχε την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι κρατούμενοι είναι κατώτεροι του. Έτσι για να αποκαταστήσει τον πληγωμένο της εγωισμό με “τιμώρησε” με πέντε μέρες περιορισμού σε «ειδικό χώρο κράτησης».

 

Ανεξάρτητα από μια “τυπική” διαμάχη μεταξύ ενός αναρχικού και μίας εισαγγελέως, της οποίας ούτως ή άλλως το βιογραφικό θα περιέχει πολύ πιο απάνθρωπα επιτεύγματα και θλιβερές ιστορίες, που μένουν στο σκοτάδι, οφείλω να εστιάσω στο τι πραγματικά σημαίνει ειδικός χώρος. Η παραφροσύνη και η εκδικητικότητα της την οδήγησαν για πρώτη φορά στη ζωή της στο πειθαρχείο για να διαπιστώσει ιδίοις όμασι αν η εντολή της έχει εκτελεστεί• δεν έδωσε όμως καμία σημασία στο τι πραγματικά είναι το μέρος, στο οποίο στέλνει τόσο κόσμο για κράτηση. Προφανώς δεν είναι σημαντικό για τον πολύτιμο χρόνο της το ότι σε 9 κελιά 2 επί 2 και σ’ έναν στενό διάδρομο 25 επί 0.5 ζουν γύρω στους 20 με 25 ανθρώπους, ενώ σε κάποια από αυτά μένουν ακόμα και 4 άτομα με 2 στρώματα στο πάτωμα και κυριολεκτικά χωρίς καθόλου χώρο να πατήσεις. Προφανώς δεν είναι σημαντικό πως στα κελιά υπάρχουν μόνο μία διπλή κουκέτα και μία τουαλέτα με αυτοσχέδιο καζανάκι χωρίς πόρτα ή έστω διαχωριστικό, ενώ δεν υπάρχουν καν τα στοιχειώδη όπως παράθυρα, βρύση-νιπτήρας, τραπέζια, καρέκλες, καλοριφέρ ή ψυγείο. Προφανώς δεν είναι σημαντικό που όλος ο χώρος έχει ποτιστεί από βρώμα και δυσωδία, η οποία είναι αδύνατο πια να φύγει. Σκουπίδια παντού, κατσαρίδες, ποντίκια και μικρόβια συνθέτουν μία πραγματική υγειονομική βόμβα. Προφανώς δεν είναι σημαντικό που οι κρατούμενοι εκεί ζητούν απεντόμωση και καθαριστικά είδη για να καθαρίσουν μόνοι τους, καθώς δεν έρχονται καθαριστές όπως σε όλες τις άλλες πτέρυγες, και η υπηρεσία δεν τους δίνει ποτέ. Προφανώς δεν είναι σημαντικό ότι οι παραγγελίες των κρατουμένων έρχονται μία στο τόσο. Προφανώς δεν είναι σημαντικό που το προαύλιο δεν ανοίγει καθόλου, ενώ ούτως ή άλλως είναι μία τσιμεντένια τρύπα 5 επί 5 με ψηλούς τοίχους και συρματοπλέγματα για ταβάνι. Προφανώς δεν είναι σημαντικό που υπάρχει μία μόνο ντουζιέρα για όλους, από την οποία βγαίνεις πιο βρώμικος απ’ ότι μπήκες, ένας μόνος απαρχαιωμένος και βρώμικος ψύκτης και 2 μόνο καρτοτηλέφωνα, εκ των οποίων λειτουργεί μόνο το ένα. Προφανώς δεν είναι σημαντικό που υπάρχει ένας ξεχαρβαλωμένος ηλεκτρικός  πίνακας και ξεχαρβαλωμένες πρίζες ιδανικές για ηλεκτροπληξία, ενώ στην χειρότερη σε κάποια κελιά, όπως στο δικό μου, αντί για πρίζα υπάρχουν δύο γυμνά καλώδια, με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι να καταφεύγουν σε αυτοσχέδιες κατασκευές. Κάνοντας μία παρένθεση, ένας συγκρατούμενος, χωρίς φυσικά να έχει επίγνωση του τι κάνει, προσπαθώντας να με βοηθήσει σκάλιζε τα καλώδια με ένα πλαστικό μαχαίρι για να τα ενώσει, μέχρι που τον σταμάτησα. Προφανώς δεν είναι σημαντικό ότι τα πειθαρχεία είχαν κλείσει μετά από υγειονομικό έλεγχο, αλλά ξανάνοιξαν μετά από ένα επιφανειακό βάψιμο στους τοίχους! Προφανώς δεν είναι σημαντικό από τη στιγμή που οι κλειδαριές και η κάμερα, τα μόνα που κρίνονται ως απαραίτητα, είναι και τα μόνα που λειτουργούν κανονικά σε αυτήν την αποθήκη ψυχών.

 

Ακόμα και τώρα αισθάνομαι πως η παραπάνω περιγραφή δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο τη ζωή και το βίωμα των μόνιμων κατοίκων των πειθαρχείων. Η παραμονή σε αυτά σε φτάνει στο σημείο να νοσταλγείς την αθλιότητα της πτέρυγας. Μετράς τις μέρες να φύγεις λες και θα σου συμβεί κάτι ευχάριστο, ενώ ουσιαστικά θα επιστρέψεις στο κανονικό σου κελί. Επιβεβαιώνεις το βασικό αξίωμα της φυλακής ότι τα πράγματα πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερα.

 

Βέβαια είναι λογικό η Βικτωρία Μαρσιώνη και η φυλακή γενικότερα να μη σπαταλούν χρόνο για να τα δουν όλα αυτά από τη στιγμή που τα ξέρουν ήδη. Είναι έτσι επειδή θέλουν να είναι έτσι. Επειδή ο σκοπός είναι να αποτελούν μια βαριά τιμωρία, ένα ισχυρό φόβητρο για τους απείθαρχους, ώστε να καταλάβουν ότι στη φυλακή ή συμβιβάζεσαι ή δεν επιβιώνεις.

 

Αφήνοντας στην άκρη τους τιμωρημένους, η επίσημη εκδοχή – δικαιολογία της υπηρεσίας είναι ότι οι κρατούμενοι μένουν εκεί από επιλογή τους, για λόγους προστασίας, παρόλο που αρκετοί το διαψεύδουν (ένας ειδικά ήταν ξεχασμένος εκεί για δύο μήνες, ζητούσε να φύγει και απλά τον αγνοούσαν καθώς δεν ‘είχαν χρόνο’ να ασχοληθούν – επίσης αρκετοί από αυτούς έχουν πια επιστρέψει στην πτέρυγα, γεγονός που δείχνει ότι η παραμονή τους στα πειθαρχεία οφειλόταν σε έλλειψη χωρητικότητας). Αλλά ακόμα και έτσι να ήταν, τότε γιατί η φυλακή δεν φτιάχνει τον χώρο; Σε οικονομικό επίπεδο θα κόστιζε ελάχιστα αφού οι κρατούμενοι θα έκαναν τη δουλειά, όπως οι κρατούμενοι συντηρούν και λειτουργούν όλη τη φυλακή, φτάνοντας στο σημείο, μεταξύ όλων των άλλων μεροκάματων που υπάρχουν, να κουρεύουν τους κήπους τους, να καθαρίζουν τα γραφεία τους ακόμα και να τοποθετούν κιγκλίδες, συρματοπλέγματα και προβολείς.

 

Απλά δεν υπάρχει λόγος, αφού τα νόμιμα ψυχοφάρμακα και τα ναρκωτικά κάνουν τη δουλειά τους. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ όλοι στη σειρά και ένας-ένας το κυπελλάκι με το χάπι του. Κέρδος και υποταγή, με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια. Γιατί δεν μπορείς να ζήσεις έτσι χωρίς την πρέζα να σε κάνει να ξεχνιέσαι. Ο χρόνος σταματά, τα ερεθίσματα εκμηδενίζονται, το μυαλό κολλάει, η ανάγκη για ζωή δίνει τη θέση της στο ένστικτο μιας τρισάθλιας επιβίωσης. Κάθε μέρα η ίδια επανάληψη, ύπνος – φαγητό – ναρκωτικά και πάλι από την αρχή. Απραξία και καθήλωση. Καταδίκη σ’ ένα διαρκές βασανιστήριο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή του ατόμου. Δεν είναι τυχαίο, ότι σχεδόν όλοι όσοι έχω συναντήσει σε πειθαρχείο, έχουν περάσει από καιρό το σημείο όπου πια δεν υπάρχει γυρισμός. Η φυλακή εξαθλιώνει ανθρώπους και μετά πετώντας τους ψίχουλα, τους κρατά απαθείς στον δικό τους πλέον κόσμο: απλανές βλέμμα, αργή κίνηση, ανύπαρκτη αξιοπρέπεια, ξεριζωμένη αντίληψη.

 

Με δύο λόγια, η  Β. Μαρσιώνη, που θα γυρίσει σπίτι της, αφού ‘επιτελέσει το λειτούργημα της’ και φυσικά όλοι όσοι ευθύνονται για την ύπαρξη αυτών των κολαστηρίων είναι απλά και ξεκάθαρα συγκαλλυμένοι δολοφόνοι. Δειλοί, μικρόψυχοι και ανήθικοι επιβεβαιώνουν κάθε μέρα με τις πράξεις τους ότι ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος χωρίς αυτούς.

 

Κλείνοντας με μια ματιά στο μέλλον πολλοί εισαγγελείς, που έχουν την αίσθηση ότι είναι μικροί θεοί, θα βρεθούν σύντομα στο δρόμο μας. Η μεταφορά ανθρώπων και η παραμονή τους στις φυλακές τύπου Γ θα εξαρτάται από ένα και μόνο άτομο συνηθισμένο να έχει την απόλυτη εξουσία μέσα σε μία φυλακή. Να δίνει εντολές χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα, έχοντας μια σχετική παντοδυναμία, όσον αφορά το θεσμικό πλαίσιο πάντα. Ειδικά για τους αναρχικούς το δίλλημα που θα τεθεί τα επόμενα χρόνια από την εξουσία, κρίνοντας από τη στάση της κάθε μαριονέτας της, είναι ξεκάθαρο: παραίτηση ή εξόντωση. Όπως σε όλα τα διλλήματα του εχθρού δεν απαντάς. Απλά τα ξεπερνάς. Με αγώνα. Με κάθε μέσο. Με κάθε κόστος.

 

 

 

Δημήτρης Πολίτης

Δ’ Πτέρυγα Κορυδαλλού