Ενάντια στη λογική της ανάθεσης: Ούτε διανοουμενισμός, ούτε ηλιθιότητα – Wolfi Landstreicher

Στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση, κάθε άτομο πρέπει να πιάνει κάθε εργαλείο που να μπορεί να κάνει δικό του, κάθε όπλο που να μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτόνομα, προκειμένου να επιτεθεί σ’ αυτήν την κοινωνία και να πάρει πίσω τη ζωή του. Φυσικά, το ποια εργαλεία μπορούν να χρησιμοποιήσουν συγκεκριμένα άτομα και με ποιον τρόπο, θα ποικίλει, με βάση τις υποκειμενικές συνθήκες, τις επιθυμίες, τις ικανότητες και τα ιδανικά του, αλλά, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα περίεργα γεγονότα, τα οποία αντιμετωπίζουμε, είναι γελοίο να αρνείται κάποιος ένα όπλο, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς να διακυβεύεται η αυτονομία, βάσει ιδεολογικών αντιλήψεων.

Η άνοδος του πολιτισμού, μέσα στον οποίο ζούμε, με τους δικούς του κυρίαρχους θεσμούς, είναι βασισμένος πάνω στον καταμερισμό της εργασίας, διαδικασία από την οποία όλες οι δραστηριότητες, που είναι απαραίτητες για τη ζωή, μετατρέπονται σε εξειδικευμένους ρόλους για χάρη της αναπαραγωγής της κοινωνίας. Μια τέτοια εξειδίκευση καταφέρνει να υπονομεύσει την αυτονομία και να ενισχύσει την κυριαρχία, επειδή χρησιμοποιεί συγκεκριμένα εργαλεία -συγκεκριμένες πλευρές ενός ολοκληρωμένου ατόμου- από τη συντριπτική πλειοψηφία και τα τοποθετεί στα χέρια των λίγων, των αποκαλούμενων ειδικών.

Μια από τις πιο θεμελιώδεις εξειδικεύσεις είναι αυτή, η οποία δημιούργησε τον ρόλο του διανοούμενου, του ειδικού στη χρήση της νοημοσύνης. Ο διανοούμενος, όμως, δεν προσδιορίζεται τόσο από την εξυπνάδα, όσο από τη μόρφωση. Σ’ αυτήν την εποχή του βιομηχανικού/υψηλής τεχνολογίας καπιταλισμού, η κυρίαρχη τάξη έχει μικρή χρησιμότητα για την πλήρη ανάπτυξη και άσκηση της νοημοσύνης. Περισσότερο, απαιτεί ειδικές γνώσεις, τον διαχωρισμό της γνώσης σε στενές σφαίρες, που συνδέονται μόνο από την υποταγή τους στη λογική της κυρίαρχης τάξης – τη λογική του κέρδους και της εξουσίας. Συνεπώς, η «νοημοσύνη» του διανοούμενου είναι μια παραμορφωμένη, κατακερματισμένη νοημοσύνη, χωρίς καμία, σχεδόν, δυνατότητα να κάνει συνδέσεις, να κατανοήσει τις σχέσεις ή να κατανοήσει (πόσο μάλλον πολύπλοκες) ολότητες.

Η εξειδίκευση, που δημιουργεί τον διανοούμενο είναι, στην πραγματικότητα, κομμάτι της διαδικασίας της αποβλάκωσης, την οποία η κυρίαρχη τάξη επιβάλλει στους εξουσιαζόμενους. Για τον διανοούμενο, η γνώση δεν είναι η ποιοτική ικανότητα κατανόησης, ανάλυσης και αιτιολόγησης πάνω στην εμπειρία κάποιου ή η χρήση του πόθου των άλλων για την επίτευξη μιας τέτοιας κατανόησης. Η γνώση των διανοούμενων δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη σοφία, η οποία θεωρείται ένας γραφικός αναχρονισμός. Πολύ περισσότερο, είναι η ικανότητα να θυμάσαι ασύνδετα γεγονότα, κομμάτια πληροφοριών, τα οποία έχουν φτάσει να θεωρούνται ως «γνώση». Μόνο μια τέτοια αποδόμηση της σύλληψης της νοημοσύνης θα μπορούσε να δώσει στους ανθρώπους την ευκαιρία να μιλούν σχετικά με την πιθανότητα της «τεχνητής νοημοσύνης», αναφερόμενοι σε εκείνες τις αποθήκες πληροφοριών και μονάδες διπλής επεξεργασίας, τις οποίες αποκαλούμε ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Αν κατανοήσουμε πως ο διανοουμενισμός είναι η αποδόμηση της νοημοσύνης, τότε μπορούμε να αναγνωρίζουμε ότι ο αγώνας ενάντια στο διανοουμενισμό δεν αποτελείται από την άρνηση των δυνατοτήτων του νου αλλά περισσότερο, από την άρνηση μιας παραμορφωμένης εξειδίκευσης. Ιστορικά, τα ριζοσπαστικά κινήματα έχουν προσφέρει πολλά παραδείγματα τέτοιων αγώνων στην πράξη. Ο Renzo Novatore ήταν γιος ενός χωρικού, ο οποίος πήγε σχολείο μόνο για έξι μήνες. Παρ’ όλ’ αυτά, μελέτησε το έργο των Νίτσε, Στίρνερ, Μαρξ, Χέγκελ, των αρχαίων φιλοσόφων, ιστορικών και ποιητών, όλων των αναρχικών συγγραφέων και όσων περιλαμβάνονται στα διάφορα νέα καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά κινήματα, που αναδύθηκαν στην εποχή του. Είχε ενεργή συμμετοχή σε αναρχικές συζητήσεις πάνω σε ζητήματα θεωρίας και πρακτικής, όπως επίσης και σε συζητήσεις πάνω σε καλλιτεχνικά κινήματα. Και τα έκανε όλα αυτά στα πλαίσια μιας έντονης, ενεργά εξεγερσιακής πρακτικής. Σε αντίστοιχο πλαίσιο, και ο Bartolemeo Vanzetti, ο οποίος άρχισε να εργάζεται ως μαθητευόμενος πριν την εφηβεία, συχνά για πολλές ώρες, περιγράφει στη σύντομη αυτοβιογραφία του το πώς περνούσε ένα σημαντικό μέρος της νύχτας, διαβάζοντας φιλοσοφία, ιστορία, ριζοσπαστική θεωρία και πάει λέγοντας, προκειμένου να αρπάξει εκείνα τα εργαλεία, τα οποία η κυρίαρχη τάξη θα του αρνούνταν. Ήταν αυτή η δίψα να κατανοήσει τα εργαλεία του νου, που τον έφερε στην αναρχική προοπτική του. Στα τέλη του 19ου αιώνα, στη Florida, οι κατασκευαστές πούρων ανάγκασαν τα αφεντικά τους να προσλάβουν ανθρώπους, οι οποίοι θα τους διάβαζαν, καθώς εκείνοι θα δούλευαν. Οι άνθρωποι αυτοί διάβαζαν τα έργα των Μπακούνιν, Μαρξ και άλλων ριζοσπαστών θεωρητικών στους εργάτες, οι οποίοι στη συνέχεια συζητούσαν ό,τι είχαν ακούσει. Και στις αρχές του 20ού αιώνα, οι ριζοσπάστες αλητάμπουρες [1] και οι φίλοι τους θα ίδρυαν τα «hobo colleges», όπου μια μεγάλη ποικιλία ομιλητών θα έδιναν διαλέξεις πάνω σε κοινωνικά ερωτήματα, φιλοσοφία, επαναστατική θεωρία και πρακτική, ακόμα και επιστήμη ή ιστορία, και οι αλητάμπουρες θα συζητούσαν τα ερωτήματα αυτά. Σε κάθε ένα από αυτά τα παραδείγματα, βλέπουμε την άρνηση των εκμεταλλευόμενων να αφήσουν να τους στερήσουν τα εργαλεία της νοημοσύνης. Και, όπως το βλέπω εγώ, αυτή ακριβώς είναι η φύση ενός πραγματικού αγώνα ενάντια στον διανοουμενισμό. Δεν είναι μια αποθέωση της άγνοιας, αλλά μια προκλητική άρνηση να αφαιρεθεί από κάποιον η ικανότητα να μάθει, να σκεφτεί και να κατανοήσει.

Η αποδόμηση της νοημοσύνης, την οποία δημιουργεί ο διανοουμενισμός, αντιστοιχεί σε μια αποδόμηση της δυνατότητας της λογικής, η οποία εκδηλώνεται με την ανάπτυξη του ορθολογισμού. Ο ορθολογισμός είναι η ιδεολογία, η οποία υποστηρίζει πως η γνώση προέρχεται από την ίδια τη λογική. Συνεπώς, η λογική διαχωρίζεται από την εμπειρία, από το πάθος και κατ’ επέκταση από τη ζωή. Η θεωρητική διαμόρφωση αυτού του διαχωρισμού μπορεί να εντοπιστεί σε μεγάλο βάθος χρόνου, στη φιλοσοφία της αρχαίας Ελλάδας. Ήδη, σ’ αυτήν την αρχαία εμπορική αυτοκρατορία, οι φιλόσοφοι διακήρυτταν την αναγκαιότητα της υποταγής των επιθυμιών και των παθών σε μια ψυχρή, ξενέρωτη λογική. Φυσικά, αυτή η ψυχρή λογική προωθούσε τη συγκράτηση – με άλλα λόγια, την αποδοχή του τί είναι.

Από εκείνην την εποχή (και πιθανότατα πολύ νωρίτερα, αφού υπήρχαν καλά ανεπτυγμένα κράτη και αυτοκρατορίες στην Περσία, στην Κίνα και την Ινδία, όταν η Ελλάδα αποτελούνταν ακόμα από αντιμαχόμενες πόλεις-κράτη), ο ορθολογισμός έχει παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην επιβολή της κυριαρχίας. Από την άνοδο της καπιταλιστικής κοινωνικής τάξης, η διαδικασία του εξορθολογισμού έχει επεκταθεί σε όλες τις κοινωνίες, σε όλην την υφήλιο. Είναι, επομένως, κατανοητό το ότι κάποιοι αναρχικοί θα αντιτάσσονταν στην ορθολογικότητα.

Αλλά, αυτή είναι μόνο μια απλή αντίδραση. Αν το εξετάσουμε σε μεγαλύτερο βάθος, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο εξορθολογισμός, που επιβάλλεται από όσους βρίσκονται στην εξουσία, είναι ενός συγκεκριμένου είδους. Είναι η ποσοτική ορθολογικότητα της οικονομίας, η ορθολογικότητα της ταυτότητας και της μέτρησης, η ορθολογικότητα, η οποία εξισώνει και διασπά, ταυτόχρονα, όλα τα πράγματα και τα όντα, χωρίς να αναγνωρίζει καμία σχέση, πέρα από εκείνην της αγοράς. Και ακριβώς όπως ο διανοουμενισμός είναι η παραμόρφωση της νοημοσύνης, η ορθολογικότητα της ποσότητας είναι η παραμόρφωση της λογικής, γιατί είναι μια λογική ξέχωρη από τη ζωή, μια λογική βασισμένη στην πραγμοποίηση.

Όσο εκείνοι που κυβερνούν επιβάλλουν αυτήν την παραμορφωμένη ορθολογικότητα πάνω στις κοινωνικές σχέσεις, προωθούν τον παραλογισμό ανάμεσα σε όσους εκμεταλλεύονται. Στις εφημερίδες και στα έντυπα, στην τηλεόραση, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια για την τηλεόραση και τον υπολογιστή, στις ταινίες… Μέσω των ΜΜΕ, βλέπουμε τη θρησκεία, την προκατάληψη, την πίστη στο αναπόδεικτο και την ελπίδα ή τον φόβο του αποκαλούμενου μεταφυσικού να επιβάλλεται και τον σκεπτικισμό να αντιμετωπίζεται ως ψυχρή και απαθής άρνηση του θαύματος. Είναι προς όφελος της κυρίαρχης τάξης αυτοί, οι οποίοι εκμεταλλεύεται, να ζουν στην άγνοια, με μια περιορισμένη και συνεχώς μειούμενη δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ τους για οτιδήποτε αξιοσημείωτο ή μια δυνατότητα ανάλυσης της κατάστασης, των κοινωνικών σχέσεων, που βιώνουν και των γεγονότων, που συμβαίνουν στον κόσμο. Η διαδικασία αποβλάκωσης επηρεάζει τη μνήμη, τη γλώσσα και την ικανότητα κατανόησης των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, των πραγμάτων και των γεγονότων σε ένα βαθύτερο επίπεδο και αυτή η διαδικασία εισβάλλει βίαια και σ’ εκείνες τις περιοχές, που θεωρούνται πνευματικές. Η αδυναμία των μεταμοντέρνων θεωρητικών να κατανοήσουν κάθε ολότητα, μπορεί εύκολα να συνδεθεί με την παραμόρφωση της νοημοσύνης.

Δεν είναι αρκετό το να εναντιωθούμε στην παραμορφωμένη ορθολογικότητα, που επιβάλλεται από την κοινωνία, πρέπει, επίσης, να αντισταθούμε στην αποβλάκωση και στον παραλογισμό, που επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη σ’ εμάς τους υπόλοιπους. Αυτός ο αγώνας απαιτεί την επανοικειοποίηση της δυνατότητας της σκέψης, της λογικής, της ανάλυσης των υποκειμενικών συνθηκών και της επικοινωνίας της πολυπλοκότητάς τους. Απαιτεί, επίσης, να ενσωματώσουμε αυτήν την ικανότητα με το σύνολο των ζωών μας, των παθών, των επιθυμιών και των ονείρων μας.

Οι φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας ψεύδονταν. Και οι ιδεολόγοι, που παράγουν τις ιδέες, που υποστηρίζουν την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, εξακολουθούν να λένε το ίδιο ψέμα: ότι, δηλαδή, το αντίθετο της νοημοσύνης είναι το πάθος. Αυτό το ψέμα έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση της κυριαρχίας. Δημιούργησε μια παραμορφωμένη νοημοσύνη, η οποία βασίζεται πάνω στην ποσοτική, οικονομίστικη ορθολογικότητα και έχει περιορίσει την ικανότητα του μεγαλύτερου μέρους των εκμεταλλευόμενων και των αποκλεισμένων, να κατανοήσουν τις συνθήκες, στις οποίες ζουν και να πολεμήσουν έξυπνα εναντίον τους. Αλλά, στην πραγματικότητα, το αντίθετο του πάθους δεν είναι η νοημοσύνη, αλλά η αδιαφορία και το αντίθετο της νοημοσύνης δεν είναι το πάθος, αλλά η ηλιθιότητα.

Επειδή θέλω, ειλικρινά, να σταματήσω την κυριαρχία και την εκμετάλλευση και να αρχίσω να ανοίγω τις πιθανότητες της δημιουργίας ενός κόσμου, όπου δε θα υπάρχουν ούτε εκμεταλλευτές, ούτε εκμεταλλευόμενοι, σκλάβοι ή αφεντικά, επιλέγω να κατανοήσω όλη μου τη νοημοσύνη με πάθος, χρησιμοποιώντας κάθε νοητικό όπλο -μαζί με τα φυσικά-, προκειμένου να επιτεθώ στην ισχύουσα κοινωνική τάξη. Δεν απολογούμαι γι’ αυτό, ούτε θα φροντίσω για όσους, από τεμπελιά ή λόγω ιδεολογικών αντιλήψεων για τα όρια του πνεύματος των εκμεταλλευόμενων τάξεων, αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τη νοημοσύνη τους. Δεν είναι απλά ένα επαναστατικό αναρχικό εγχείρημα, που διακυβεύεται σ’ αυτόν τον αγώνα. Είναι η ολοκλήρωσή μου ως άτομο και η πληρότητα της ζωής που επιθυμώ.

Σ.τ.μ.: [1] Στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη hoboes, πληθυντικός του hobo, που αναφέρεται σε μετανάστες εργάτες ή άστεγους πλανόδιους, χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο. Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ γύρω στα 1890.

——–

Μετάφραση: Inter Arma

Πηγή: The Anarchist Library

Μπροσούρα: Όταν ο φασισμός φοράει τον πράσινο μανδύα του. ”ΟΙΚΟΦΑΣΙΣΜΟΣ”

Η μπροσούρα

Κατεβάστε την πατώντας κλίκ στο από κάτω:

oikofasismos

 

Αν είναι η απεργία αμαρτία…

Εδώ και λίγες μέρες υπήρχαν ψίθυροι για απεργία των εργαζόμενων τεχνικών στο ραδιοφωνικό σταθμό Κόκκινο. Η είδηση δεν κυκλοφόρησε ευρέως, ελάχιστα δημοσιεύματα χωρίς ιδιαίτερες λεπτομέρειες. Κι επειδή το πρόγραμμα δεν διεκόπη καθόλου, και μάλιστα επειδή ουδεμία αναφορά έγινε στο γεγονός ακόμα κι από εκπομπές πολιτικού περιεχομένου του σταθμού, πολλοί μιλούσαν για ράδιο αρβύλα. Από χτες το βράδυ επιβεβαιώθηκε και μάλιστα δια στόματος του διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού, Κώστα Αρβανίτη, ο οποίος σε σχετικό σχόλιο στην εκπομπή του ανέφερε : «Φαντάζομαι και το σωματείο τους έκρινε ότι… πάνω στην επερώτηση στη Βουλή και τα λοιπά, θα έπρεπε να υπάρξει ένα θέμα, Εκβιασμό δεν το λες. Αλλά το λες, ρε παιδί μου! Πώς να το πω;…».
Ο κύριος Αρβανίτης λοιπόν, θεωρεί εκβιασμό την διεκδίκηση των δεδουλευμένων. Θεωρεί εκβιασμό την απεργία. Θεωρεί τους εννέα τεχνικούς που πληρώθηκαν προνομιούχους λόγω της δύναμης που έχουν «Υπήρξε θέμα με απεργία στο Κόκκινο. Εννέα τεχνικούς έχουμε εδώ, οι οποίοι αποφάσισαν να κλείσουν το Κόκκινο και βεβαίως αποφασίσαμε να προωθηθεί η πληρωμή αυτών… Εκβιαστικό ήταν, οπότε πληρώθηκαν οι εννέα τεχνικοί και το κόκκινο δεν έκλεισε. Και δεν πληρώθηκαν οι άλλοι… Αυτή είναι μία αντίληψη που έχουν οι τεχνικοί και έπρεπε να το κάνουμε ή έπρεπε να πάμε σε μία τέτοια σύγκρουση…», και τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους που παραμένουν απλήρωτοι.
Εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων λοιπόν. Αυτό μας λέει ο κύριος Αρβανίτης.΄Ο,τι οι τεχνικοί και το σωματείο τους είναι εκβιαστές, και μάλιστα σε βάρος των υπολοίπων…
Αυτό που δεν μας λέει ο κύριος Αρβανίτης είναι για τον εκβιασμό της εκάστοτε εργοδοσίας που αφήνει απλήρωτο τον εργαζόμενο και την τακτική του διχασμού που ακολουθεί ώστε οι εργαζόμενοι να μην είναι ποτέ ενωμένοι στις διεκδικήσεις τους. Δεν μας λέει για τη βία του να είσαι απλήρωτος και χρεωμένος, και παράλληλα να συνεχίζεις να εργάζεσαι με την ελπίδα ό,τι θα σου καταβληθούν τα δεδουλευμένα.
Τι ακριβώς είναι ο εργαζόμενος; Γρανάζι του κομματικού μηχανισμού που βάζει πλάτες για το επερχόμενο όραμα; Που απεργεί ανάλογα με τις επερωτήσεις στη βουλή; Και εν τέλει, η αριστερά δεν είναι αυτή που μιλά για την δύναμη των σωματείων όταν τα μέλη συσπειρώνονται και διεκδικούν; Από πότε το σωματείο ταυτίζεται με μοχλό βίας;
Ο κύριος Αρβανίτης είναι διευθυντής σε έναν κομματικό σταθμό, που υπερασπίζεται τον εαυτό του και την αναγκαιότητά του πέραν του οξύμωρου (κομματικό + ΜΜΕ) λόγω της προπαγάνδας των καθεστωτικών ΜΜΕ και της φίμωσης των αντίθετων φωνών. Είναι επίσημο μέσο του ΣΥΡΙΖΑ, ενός πολιτικού κόμματος που διεκδικεί την εξουσία για να ακολουθήσει πολιτικές που θα στηρίξουν την εργατική τάξη. Με τις απαράδεκτες δηλώσεις του ο Κώστας Αρβανίτης στρώνει το βούτυρο στο ψωμί όσων ευαγγελίζονται ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι χειρότερο καθεστώς άμα τη αναλήψει της εξουσίας. Ο Άδωνης Γεωργιάδης σήμερα στο τουίτερ δεν έχασε την ευκαιρία να «καρφώσει» τον κύριο Αρβανίτη σχολιάζοντας καυστικά «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν με κάνουν παρέα εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνώ απολύτως με τον @karvanitis…”
Αυτό όμως που προκαλεί επίσης την απορία, είναι η μουδιασμένη στάση των υπόλοιπων εργαζόμενων στο ΚΟΚΚΙΝΟ. Μέχρι ώρας δεν έχει βγει κανείς, πέραν του σωματείου των τεχνικών το οποίο επιδεικνύει άριστα αντανακλαστικά, να στηλιτεύσει το απαράδεκτο των δηλώσεων της διεύθυνσης, οι οποίες προσβάλουν, μειώνουν και υποτιμούν όλους τους εργαζόμενους.
Το δημόσιο άδειασμα είναι παραπάνω από επιβεβλημένο.
Αλλιώς θα πρέπει να ξανασυστηθούμε κάποιοι από την αρχή. Και σίγουρα όχι μέσα από τα επαναστατικά μας στάτους στο φβ.

 

*το κείμενο αλιεύθηκε από το FB

 

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vItpX2R10Eg[/youtube]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IGsHneHD6a8&list=UUgfVwHKl0dlOYdZUiS_jMZA[/youtube]

Η ανακοίνωση της απεργίας :

http://www.eter.gr/eter/2014/10/03/48%CF%89%CF%81%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BA-2/

 

Αναφορικά με τη συμμετοχή στις Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης (93.8fm)

Οι Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης (ΡΑΕ) ως αυτοοργανωμένο εγχείρημα, καθορίζεται από τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτόν και τον συντηρούν.Ο συνεχής και ανοικτός εμπλουτισμός της σύστασης του 98fm από καινούργια άτομα, του προσδίδει ένα δυναμικό χαρακτήρα. Ο σταθμός είναι ένα ανοικτό εγχείρημα στο οποίο μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε συμφωνεί με τη λογική που το διέπει.
Ο σταθμός δεν είναι μία πολιτική ομάδα, είναι ένα εγχείρημα με πολιτικά χαρακτηριστικά όπου συναντιούνται άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά με άξονα την αντιεξουσία. Κινούμαστε αδιαμεσολάβητα και αντιεμπορικά, χωρίς διακρίσεις και αρχηγούς, κόμματα και θεσμικούς φορείς κάθε είδους, αυτοοργανωμένα και κινηματικά. Δρούμε σε συλλογικό επίπεδο, σεβόμενοι την προσωπική έκφραση του καθενός και τις απόψεις του με βάση πάντα τις μίνιμουμ πολιτικές συμφωνίες. Ο συλλογικός και ισότιμος χαρακτήρας του εγχειρήματος, διασφαλίζεται μέσω της εβδομαδιαίας συνέλευσης αλλά και των διαφόρων δραστηριοτήτων των ομάδων εργασίας όπου συμμετέχουν τα άτομα που απαρτίζουν το σταθμό. Ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο σεξισμός και άλλες παρόμοιου είδους αγκυλώσεις, δεν χωράνε στο εγχείρημα.Σε αυτά τα πλαίσια κινούνται και οι εκπομπές, στις οποίες φυσικά δεν υπάρχουν διαφημίσεις, ούτε κερδοσκοπικοί στόχοι. Αντιθέτως προτάσσουμε την δημιουργία μιας κουλτούρας αντίστασης απέναντι σε αυτήν της αποχάυνωσης.
Κάθε άτομο που θέλει να έρθει σε επαφή με το εγχείρημα, μπορεί να το κάνει είτε στις ανοιχτές συνελεύσεις του σταθμού που πραγματοποιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα και είναι ανακοινωμένες, είτε μέσω των κλασσικών τρόπων επικοινωνίας: mail (98fm@radio98fm.org), τηλέφωνο, ή επίσκεψη στους χώρους του σταθμού.
Η παρουσία κάθε ατόμου στην εβδομαδιαία συνέλευση( εκτός απροόπτου ή αλλου σοβαρού λόγου) θεωρείται απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του εγχειρήματος, έτσι ώστε η γνώμη του καθένα μας να λαμβάνεται υπόψη και να μην παρουσιάζεται το δυσάρεστο φαινόμενο όπου λίγοι παίρνουν τις αποφάσεις για τους υπόλοιπους. Λόγω, κυρίως, των υλικοτεχνικών αναγκών που παρουσιάζει ο σταθμός, υπάρχει οικονομική συνεισφορά (ανάλογα φυσικά με τις οικονομικές δυνατότητες του καθένα), η οποία καθορίζεται από τη συνέλευση.
Ο σεβασμός στο χώρο που στεγάζεται ο σταθμός και η προσοχή στα μηχανήματα τα οποία τον στηρίζουν είναι αυτονόητα. Όσοι λοιπον χρησιμοποιούν τα μηχανήματα αυτά είναι επιφορτισμένοι και με αυτή την βασική ευθύνη.
Οι Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης, καλούν όσους θέλουν και μπορούν, να βοηθήσουν στο δύσκολο έργο της αντιπληροφόρησης και να μετέχουν στις διαδικασίες του εγχειρήματος.

Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης (93.8fm)

Ποιοί μπαζώνουν την πανεπιστημιούπολη;

Κείμενο για τις επενδύσεις του Πανεπιστημίου Αθηνών στις μαφίες και τους δουλέμπορους, για την εκκένωση της κατάληψης Container και το δόγμα ασφάλεις του νέου Πρυτανη.

Πριν απο λίγες μέρες αποκαλύφθηκε οτι μια μεγάλη έκταση (180×65 μέτρα) της Πανεπιστημιούπολης έχει μπαζωθεί. Εδω και ένα χρόνο και υπο τη καθοδήγηση του βοηθού επόπτη Φ. Χαλκίδη, εκατοντάδες φορτηγά μπαινόβγαιναν στη Πανεπιστημιούπολη εναποθέτωντας μπάζα, μετατρέποντας το σε μια παράνομη (και κυρίως φθηνότερη) χωματερή με αποτέλεσμα σήμερα το “έδαφος” να έχει ανυψωθεί κατα 1.5 μέτρο καταδικάζοντας τα δέντρα σε ασφυξία.

Τέτοιες “μπίζνες” δεν θα μπροούσαν να γίνουν βέβαια χωρίς τον αποκλεισμό των κατοίκων και τη σταδιακή απομάκρυνση των υπαλλήλων του Πανεπιστημίου και την αντικατάσταση τους απο security. Ο κ. Χαλκίδης -και το συνάφι του- μεθόδευσαν μέσω συνεχών και “αναίτιων” καταγγελιών την απομάκρυνση των διοικητικών υπαλλήλων της φύλαξης, μείωνοντας το ρίσκο της όλης “επιχείρησης” (οι security – εργαζόμενοι μεγαλοεργολάβων με το τσεκουρι της απόλυσης πάνω απο τα κεφάλια τους, είναι πάντα διαθέσιμοι να κάνουν τα στραβά ματια).

Απο το καλόκαίρι του 2011 λοιπόν η διοίκηση του ΕΚΠΑ μέσω της εποπτείας της Πανεπιστημιούπολης και πάντα με τη πρόφαση της “ασφάλειας” σφραγίζει τις πύλες περιορίζοντας ουσιαστικά τη πρόσβαση στους κατοίκους. Ταυτόχρονα εξορίζει όσες δραστηριότητες καθίστανται ενοχλητικές για το πλάνο της με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εκκένωση της κατάληψης Container όπου στεγάζονται αυτόνομες πολιτικές συλλογικότητες των γύρω περιοχών.

Οι κίνησεις αυτές της προηγούμενης διοίκησης δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Απότελεσε ακόμα μια εφαρμογή του δόγματος ασφάλειας αφου είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν η εκκένωση της Νομικής απο τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας. Ακόλουθησαν και οι πρώτες αμήχανες κίνησεις αποκλεισμού διαφόρων πολιτικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων απο τους πανεπιστημιακούς χώρους κυρίως μέσω της βοήθειας των κοσμητώρων κάποιων σχολών (νομικής- φορτσακης, σχολης θετικών επιστημών -φραγκούλης κλπ).
Ενώ ακόμα και παρα την εικονική κόντρα μεταξύ πρυτανείας και συμβουλίου διοίκησης, στο ζήτημα της καταστολής φαίνεται η στρατηγική να είναι κοινή, με το τελευταίο να καλεί δύο φορές την επέμβαση των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ στη πρυτανεία του ΕΚΠΑ κατα τη διάρκεια παρεμβασεων απο φοιτητές.

Το πανεπιστήμιο αθηνών θέτει σαν πρώτη προτεραίοτητα την εμπέδωση του δόγματος ησυχια-τάξη-ασφάλεια κατι που τελικά ολοκληρώνεται με την ανάδειξη νέου Πρύτανη του καθηγητή κ. Φορτσάκη που εκλέγεται με “σημαία” την ολοκληρωτική πάταξη της “ανομίας” και του καθολικού ελεγχου της Πανεπιστημίουπολης (κάμερες, εισοδος με ταυτότητα, security με αλεξισφαιρα γιλεκα, ψηλοτεροι φραχτες, απαγόρευση εκδηλώσεων με πολιτικά χαρακτηριστικά κλπ κλπ).

Η επιτήρηση, η πειθάρχηση, το δόγμα τάξης και ασφάλειας, συνεπικουρούμενα απο την ολοφάνερη εντατικοποίηση που βιώνουν φοιτητές και εργαζόμενοι (μέσω των εκβιασμων για απολύσεις και διαγραφές, είτε μέσω των ολοένα πιο δυσβάσταχτου κόστους φοιτησης) ολοκληρώνουν την εικόνα ενος χώρου ανοιχτού (και υποδειγματικού) στα επενδυτικά σχέδια του κεφαλαίου.

Το πανεπιστήμιο δηλαδή -είτε σαν χώρος, είτε σαν προσωπικό- διαμηνύει οτι είναι έτοιμο να αποτελέσει μια ασφαλή και επικερδή επένδυση σε όποιονδηποτε καλοθελητη προσφέρει τα περισσότερα (ή όποιον έχει τις καλύτερες διασυνδέσεις…). Απο τη εταιρεία καλυντικών korres που επενδύει στην έρευνα χρησιμοποιώντας το δωρεάν ερευνητικό δυναμικό του πανεπιστημίου, μέχρι τους εργολάβους – δουλέμπορους του καθαρισμού και της φυλαξης που διατηρουν σχεδον απλήρωτους τους υπαλλήλους τους, εως και τους μαφιόζικους ή εσωτερικούς μηχανισμούς που μπορούν να προσφέρουν τη πανεπιστημιούπολη σαν μια φθηνότερη χωματερή.

Οτι και να μας λένε λοιπόν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για επερχόμενες καλύτερες μέρες, η καθημερινή μας εμπειρία στη σχολή, στη δουλειά και στη γειτονιά, μας αποδεικνύει οτι ο στόχος είναι η απαξίωση και υποτίμηση της ζωής μας.
Η περίφραξη της πανεπιστημιούπολης και η μετατροπή της σε ένα επιτηρούμενο ιδιωτικό πεδίο δεν αφορά μόνο τους φοιτητές και εργαζομένους του πανεπιστημίου αλλα και όσους έβρισκαν σε αυτή ενα χώρο αναπνοής μέσα στους ρυθμούς και τις άθλιες συνθήκες της πόλης.

 

Φοιτητές και εργαζόμενοι απο ΕΚΠΑ // Συλλογικότητες γύρω απο τη πανεπιστημιούπολη

Αρχεία:

Ποιοί μπαζώνουν την πανεπιστημιούπολη;

Κάντο όπως οι αντιφασίστες στην Cable Street Posted


cable-street-orderly-fascist-march

1936: Η Ευρώπη βρίσκεται σε αναταραχή. Ανήμπορη να ξεφύγει από την οικονομική κρίση του 1936, οι πολεμικοί ανταγωνισμοί εντείνονται, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ολοένα και αυξάνουν τα μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη σε Ιταλία και Γερμανία ήδη ο φασισμός έχει γίνει καθεστώς.

Στην Αγγλία, η εργατική τάξη έδειχνε να μην έχει αναρρώσει ακόμη από την ήττα της Γενικής Απεργίας του 1926 και τη συνακόλουθη αποσύνθεση μέρους της Αριστεράς. Οι φιλελεύθεροι Τόρυς στην κυβέρνηση βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος της επίθεσης στην εργατική. Εκτός όμως από την κεντρική πολιτική σκηνή, μια άλλη δύναμη έκανε την εμφάνισή της, οικειοποιούμενη χαρακτηριστικά του εργατικού κινήματος (πχ. διαδηλώσεις, βία στο δρόμο): οι φασίστες.

Το 1932, ο Sir Oswald Mosley ενοποιεί τις διάφορες φασιστικές συμμορίες σε ένα “νόμιμο” και αναγνωρίσιμο κόμμα: τη Βρετανική Ένωση Φασιστών (BUF), που θα εδραιωθεί στο δρόμο μέσω της δράσης “ομάδων περιφρούρησης” μελανοχιτώνων που επιτίθεντο σε αντιφασίστες διαδηλωτές, και θα φτάσει τα 50.000 μέλη ακολουθώντας τα βήματα της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας: εξόντωση συνδικαλιστών, αναρχικών, κομμουνιστών και γενικά αντικαθεστωτικών.

93678

The British Union of Fascists (b/w photo)

British Union of Fascists march, c.1932-39 (b/w photo)

942443_1553288304905857_366033565971624463_n

cable-street-orderly-fascist-march

three-members-salute-the-british-union-of-fascists-flag

Οι φασίστες του Mosley επιλέγουν να κάνουν να κάνουν μια επίδειξη δύναμης στις στο κέντρο του Λονδίνου στις 4/10/1936 σαν το μεγάλο εφαλτήριο που θα τους σπρώξεις την κεντρική πολιτική σκηνή αποκτώντας μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική επιρροή και δύναμη.

Η επιλογή της Cable Street στο East End στο κέντρο του Λονδίνου έγινε για συγκεκριμένους λόγους. Ήταν μια συνοικία μεταναστών (κατά κύριο λόγο Εβραίοι πάνω από 100.000), ενώ το γειτονικό Limehouse ήταν η Chinatown της εποχής, με επίσης μεγάλο αριθμό Αφρικανών μεταναστών. Οι μετανάστες, Εβραίοι, Ιρλανδοί, Ελληνοκύπριοι, ήταν ο κύριος στόχος των φασιστικών κηρυγμάτων μίσους των Βρεττανών φασιστών. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς εργάζονταν στο λιμάνι και στα εργοστάσια της περιοχής.

Παρόλο που εκείνη την εποχή η δραστηριοποίηση της αριστεράς στις εργατικές γειτονιές ήταν μεγάλη, η πρώτη αντίδραση ήταν “αμήχανη”.

Το Εβραϊκό συμβούλιο καλεί τα μέλη του να παραμείνουν στα σπίτια τους κλειδαμπαρωμένοι και να αποφύγουν κάθε δημόσια εκδήλωση (“Εβραίοι που θα θεαθούν να λαμβάνουν μέρος σε έκτροπα, οσοδήποτε άθελά τους, θα ενισχύσουν τον αντισημιτισμό”). Την ίδια τακτική είχαν ακολουθήσει τα Εβραϊκά Συμβούλια της Γερμανίας λίγα χρόνια πριν με τραγικά αποτελέσματα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα θα καλέσει μια αντιφασιστική συγκέντρωση στην Trafalgar Square, πολλά χιλιόμετρα μακριά, ως ένδειξη συμπαράστασης στους αντιφασίστες της Ισπανίας.

Το Εργατικό Κόμμα αδρανεί πλήρως

Αλλά την ίδια στιγμή από διάφορους κύκλους της υπόλοιπης αριστεράς κυκλοφορεί μια Συλλογή Υπογραφών που καλεί την αστυνομία να απαγορεύσει την πορεία των φασιστών! Πάνω από 100.000 άνθρωποι θα βάλουν την υπογραφή τους.

Τελευταία στιγμή οι συγκεντρώσεις ακυρώνονται και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται στην Cable Street. Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος φτάνουν στην περιοχή για να αντικρύσουν μια λαοθάλασσα από κατοίκους αποφασισμένους να αντισταθούν στους φασίστες με την φυσική παρουσία τους στους δρόμους: No Pasaran-They shall not pass!

afisa

slippingintodarkness1

Η αστυνομία θα στείλει άμεσα 4.000 έφιππους+6.000 πεζούς μπάτσους, ενώ οι εκτιμήσεις για το μέγεθος της αντιδιαδήλωσης αναφέρουν από 350.000-500.000 αντιφασίστες.

Χιλιάδες οπαδοί του Mosley επιχείρησαν να παρελάσουν μέσα από την εβραϊκή και την ιρλανδική περιοχή του Λονδίνου. Σύμφωνα με μαρτυρίες, 300.000 κάτοικοι από τις ανατολικές γειτονιές του Λονδίνου και των παρακείμενων περιοχών, συμπεριλαμβανομένων των ντόπιων Εβραίων, σοσιαλιστών, αναρχικών, Ιρλανδών και κομμουνιστικών ομάδων, συγκεντρώθηκαν, για να σταματήσουν τη φασιστική παρέλαση. Αρχικά, στήσανε οδοφράγματα, τα οποία η αστυνομία προσπάθησε να σπάσει, για να συνεχιστεί η παρέλαση και έτσι ξεκίνησαν οι συγκρούσεις. Οι αντιφασίστες χρησιμοποίησαν από πέτρες, ξύλα, καρεκλοπόδαρα και αυτοσχέδια όπλα μέχρι σάπια λαχανικά, σκουπίδια και δοχεία για τα ούρα απ’ τα μπαλκόνια. Ξηλώνονται πεζοδρόμια, αναποδογυρίζονται λεωφορεία για να στηθούν οδοφράγματα, γυναίκες πετάνε γλάστρες και σκουπίδια απ’ τα παράθυρά τους στους έφιππους αστυνομικούς, ενώ πιτσιρικάδες της γειτονιάς αδειάζουν σακούλες με πιπέρι στα μούτρα των αλόγων, και με μπίλιες στο δρόμο, κάνοντάς τα να χάνουν τον έλεγχο και να πέφτουν.

776510246698_1563397937205721_5144768864964538125_n10403511_1563397917205723_1414686634395794315_n

10440697_1563397877205727_8037912951185613196_ncable-st-lhw-3-29-c2a9-bishopsgate-librarycable-street-battle-joined

cable-street-battle-joinedcable-street-police-at-barricadesCable Street demonstration

freedom-cable-streetwoman_arrest10387550_1563397867205728_7517499130092088480_n

Η αστυνομία θα καταφέρει να σχηματίσει προστατευτικό κλοιό γύρω από το σημείο της συγκέντρωσης προστατεύοντας τον Mosley και τους μελανοχίτωνες του. Η γενικευμένη αναταραχή κλιμακώθηκε μέχρι που οι φασίστες και οι 10.000 αστυνομικοί που τους συνόδευαν αποκλείστηκαν και αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν μέχρι να φύγουν οι Μελανοχίτωνες προς το Χάιντ Παρκ. Ο ίδιος ο Mosley φυγαδεύτηκε με αυτοκίνητο μετά από συντονισμένες επιθέσεις έφιππων μπάτσων ώστε να σπάσει το πλήθος τριγύρω, ενώ οι μεγαλύτερες συμπλοκές καταγράφηκαν μεταξύ της έφιππης αστυνομίας που ορμούσε σε αντιφασίστες διαδηλωτές…  – Βίντεο ( Battle of Cable Street, 1936 ) : http://www.youtube.com/watch?v=-AQDOjQGZuA  …

Υπήρξαν 150 συλλήψεις. Αρκετά μέλη της αστυνομίας απήχθησαν από διαδηλωτές. 175 άτομα (συμπεριλαμβανομένων γυναικών, παιδιών) τραυματίστηκαν.

Πολλοί από τους συλληφθέντες διαδηλωτές ανέφεραν τη σκληρή μεταχείριση στα χέρια της αστυνομίας. Οι περισσότεροι κατηγορήθηκαν με απλή παρεμπόδιση της αστυνομίας και τους επιβλήθηκε πρόστιμο £5, αλλά αρκετοί απ’ αυτούς κρίθηκαν ένοχοι για συμπλοκή και καταδικάστηκαν σε 3 μήνες καταναγκαστικής εργασίας.

Η μάχη της Cable Street ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην ψήφιση του νόμου περί Δημόσιας Τάξης το 1936 σύμφωνα με τον οποίο απαιτείται η συγκατάθεση της αστυνομίας για τη διεξαγωγή πολιτικών πορειών και απαγόρευεται η χρήση πολιτικών στολών δημοσίως.

Για την ιστορία, στα 1940, που ο Mosley θα γίνει ασύμφορος για την βρετανική εξουσία, θα συλληφθεί μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του και ο οργανωμένος φασισμός θα εξουδετερωθεί στη Βρετανία. Θα φύγει από την ζωή πλήρης ημερών στις 3 Δεκεμβρίου του 1980, στην κυριολεξία ξεχασμένος στην λήθη της ιστορίας!

Αυτή η εξέλιξη σηματοδότησε για πολλούς το σημείο καμπής για το μέλλον του φασισμού στη Βρετανία, όταν την ίδια περίοδο παρόμοια κινήματα αλλού στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία και την Ιταλία, σημείωναν μεγάλη επιτυχία.

“Και δεν ήταν το θέμα απλά οι Εβραίοι που βρέθηκαν εκεί στις 4 Οκτώβρη, το πιο εκπληκτικό πράγμα ήταν να βλέπεις έναν καλοντυμένο Ορθόδοξο Εβραίο να στέκεται δίπλα σ’ έναν Ιρλανδό λιμενεργάτη με μια σιδερόβεργα στα χέρια. Αυτό ήταν κάτι το απίστευτο. Κι αυτό γιατί, δεν είχαμε να κάνουμε με μια αναμέτρηση μεταξύ Εβραίων και φασιστών, αλλά ήταν ένα ζήτημα όλων των ανθρώπων που καταλάβαιναν τί είναι ο φασισμός. Και για μένα, ήταν η συνέχεια του αγώνα στην Ισπανία” Charlie Goodman

Ο πρώην γραμματέας του Mile End Young Communists, Max Levitas, είναι ένας από τους ελάχιστους εν ζωή ανθρώπους που βίωσαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Πραγματικά ήταν ένα μεγάλο θέαμα: μια νίκη εναντίον τόσο του κράτους όσο και των φασιστών. Τους σταματήσαμε, προτού παρελάσουν στο East End του Λονδίνου. Αν είχαν διαδηλώσει, θα είχαμε πολλές ανθρώπινες απώλειες.

Ο τοπικός πληθυσμός ήταν εξ αρχής αρνητικός στο άκουσμα της είδησης για την πορεία, που θα περνούσε από το East End. Παρά τις προειδοποιήσεις για ακραία φαινόμενα βίας με αφορμή την παρέλαση των φασιστών, η βρετανική κυβέρνηση όχι μόνο αρνήθηκε να απαγορεύσει την πορεία, αλλά διέταξε να τη συνοδεύσει μεγάλη αστυνομική δύναμη, με στόχο να εξασφαλίσει ότι οι οπαδοί του Mosley θα ολοκλήρωναν την πορεία που είχαν προγραμματίσει.

Όλα τα σπίτια και τα διαμερίσματα στο Stepney είχαν στην πόρτα τους φυλλάδιο με το οποίο καλούσαμε τον κόσμο να αντισταθεί στην κίνηση των φασιστών. Έτσι πείσαμε τον κόσμο να βγει στου δρόμους. Η αστυνομία προσπάθησε να έρθει μέσω της Cable Street, για ν’ ανοίξει το δρόμο για τους Μελανοχίτωνες και στη συνέχεια προσπάθησαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους κάποια δρομάκια. Αλλά δεν τα κατάφεραν

Υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι έξω. Οι κάτοικοι της Cable Street πέταγαν σκουπίδια, σάπια λαχανικά από τα παράθυρά τους. Οι ντόπιοι πετούσαν μάρμαρα στους δρόμους επάνω στα οποία γλιστρούσαν τα άλογα της αστυνομίας και έπεφταν κάτω μαζί με τους ιππείς τους. Οι καταστηματάρχες έφτιαξαν οδοφράγματα με τα καροτσάκια που χρησιμοποιούσαν ως πάγκους πώλησης λαχανικών και φρούτων. Επίσης, η πρόσβαση στην Commercial Street ήταν αδύνατη, καθώς οι κάτοικοι της περιοχής την μπλόκαραν αναποδογυρίζοντας τα βαγόνια του τραμ.

Ο Mosley τελικά, παραδέχτηκε την ήττα του και μαζί με τους υποστηρικτές του πήραν το δρόμο της επιστροφής. «Μας είπαν στις 3μμ ότι η πορεία μέσα από το East End δε θα πραγματοποιηθεί. Ο κόσμος ξέσπασε ζητωκραυγάζοντας. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και φώναζαν: Ελάτε ξανά και θα πάθετε τα ίδια»

“I feel proud that I played a major part in stopping Moseley and that the people of Cable Street themselves took part in the struggle. The crowds were going wild, saying ‘we have won”   ( Max Levitas “the Battle of Cable Street” ) :  http://www.youtube.com/watch?v=ba1WyTUWk8c   …

Ενάντια στην λήθη

plaque

Μια κόκκινη πλάκα στην Dock Street κρατά ζωντανή τη μνήμη του περιστατικού αλλά και συνολικότερα του αντιφασιστικού αγώνα

graffiti

Στη δεκαετία του 1980, έγινε μια μεγάλη τοιχογραφία που απεικονίζει τη μάχη στην μια πλευρά του Δημαρχείου του St.George.Η τοιχογραφία αυτή έχει καταστραφεί από φασίστες, αλλά αποκαταστάθηκε πολλές φορές

8036289194_6a5f03ae66_z

o0sltb_web

 

Max Levitas σε ηλικία 91 ετών στην Guardian  https://soundcloud.com/orma2014/max-levitas-91  .

75th anniversary of the Battle Of Cable Street march and rally, Tower Hamlets October 2011

edl-march-in-tower-hamlets

75th-anniversary-of-the-battle-of-cable-street                                  Hidden London: The Real Battle of Cable Street :   http://www.youtube.com/watch?v=NE_xclpTAew    …   The Battle Of Cable Street Sunday 4th October 1936 :  http://www.youtube.com/watch?v=fiZFyYkcnf4  .   From Cable Street to Brick Lane.   From Cable Street to Brick Lane – World Premiere trailer : http://vimeo.com/43630082   .   music by The men they couldn’t hang,Ghosts of Cable Street :  http://www.youtube.com/watch?v=GzKv5gjOzTA#t=68   .

Το “East” του Steven Berkoff (1975) απεικονίζει τα γεγονότα.

 

Πηγή: http://ormantifa.wordpress.com

Για την επαναστατική πειθαρχία – Νέστωρ Μάχνο

Μερικοί σύντροφοι μού έχουν θέσει το ακόλουθο ερώτημα: Πώς καταλαβαίνεις την επαναστατική πειθαρχία;

Παίρνω την επαναστατική πειθαρχία για να της δώσω τη σημασία της αυτοπειθαρχίας του μεμονωμένου ατόμου στα πλαίσια μιας αυστηρά καθορισμένης συλλογικής δραστηριότητας εξίσου κατανεμημένης σε όλους, καθώς και τη σημασία της υπεύθυνης πολιτικής γραμμής των μελών εκείνης της συλλογικότητας που οδηγεί στην ακριβή συμφωνία μεταξύ της πράξης και της θεωρίας τους.

Χωρίς πειθαρχία στην οργάνωση – την εμπροσθοφυλακή της επανάστασης – δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί για την ανάληψη οποιασδήποτε σοβαρής δραστηριότητας για την υπόθεση της Επανάστασης. Χωρίς πειθαρχία, η επαναστατική εμπροσθοφυλακή δεν μπορεί να είναι επαναστατική εμπροσθοφυλακή, εφόσον – εάν βρισκόταν σε μια κατάσταση αταξίας και αποδιοργάνωσης – θα ήταν ανίκανη να αναλύσει και να παρέχει την καθοδήγηση όσον αφορά τα σημαντικά θέματα του παρόντος, κάτι που ως εμπροσθοφυλακή θα απαιτούσαν οι μάζες από αυτήν. Βασίζω αυτές μου τις θέσεις στην παρατήρηση και την εμπειρία των ακόλουθων προϋποθέσεων:

Η Ρωσική επανάσταση ανέχτηκε στο εσωτερικό της ένα πρόταγμα που ήταν ουσιαστικά αναρχικό από πολλές απόψεις. Αν οι αναρχικοί είχαν οργανωθεί πολύ καλά και αν με τις ενέργειές τους είχαν τηρήσει αυστηρά μια καθορισμένη και σαφή πειθαρχία, δεν θα είχαν υποστεί ποτέ την συντριπτική ήττα που υπέστησαν.

Αλλά επειδή οι αναρχικοί «όλων των πεποιθήσεων και τάσεων» δεν αντιπροσώπευαν (ούτε καν στις συγκεκριμένες ομάδες τους) μια ομοιογενή συλλογικότητα με μια πειθαρχημένη γραμμή δράσης, ήταν ανίκανοι να αντισταθούν στην πολιτική και στρατηγική διερεύνηση που τους επέβαλαν οι επαναστατικές περιστάσεις. Η αποδιοργάνωσή τους τούς καθήλωσε σε μια πολιτική ανικανότητα, με αποτέλεσμα τη γέννηση δύο κατηγοριών αναρχικού.

Η μια κατηγορία αποτελέστηκε από εκείνους που επιδόθηκαν στη συστηματική κατάληψη σπιτιών αστών, όπου αναδιοργάνωσαν αυτά τα σπίτια και έζησαν με ανέσεις. Αυτοί είναι εκείνοι που τους έχω ονομάσει «αναρχικοί τουρίστες», οι οποίοι αφού περιπλανήθηκαν από πόλη σε πόλη, με την ελπίδα να βρουν κάποιο μέρος να ζήσουν εκεί για ένα χρονικό διάστημα, ξόδευαν τον ελεύθερο χρόνο τους χαζεύοντας τριγύρω όσο το δυνατόν περισσότερο για να ζουν σε άνεση και ευκολία.

Η άλλη κατηγορία αποτελέστηκε από εκείνους που έκοψαν όλες τις πραγματικές συνδέσεις με τον αναρχισμό (αν και μερικοί απ’ αυτούς περνιούνται τώρα στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ ως οι μόνοι αντιπρόσωποι του ρωσικού αναρχισμού) και οι οποίοι εφόρμησαν για να καθίσουν στις θέσεις που τους προσφέρθηκαν από τους μπολσεβίκους, ακόμα και όταν η εξουσία εκτελούσε αναρχικούς που παρέμειναν πιστοί στα επαναστατικά τους πιστεύω καταγγέλλοντας την προδοσία των μπολσεβίκων.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα αξιοθρήνητα γεγονότα, γίνεται εύκολα κατανοητό το γιατί δεν μπορώ να παραμείνω αδιάφορος στην αδιαφορία και την αμέλεια που επικρατούν αυτή την περίοδο στους αναρχικούς κύκλους. Τους αποτρέπει (η κατάσταση αυτή) από τη δημιουργία μιας συλλογικότητας, γιατί είναι αντιμέτωποι με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αρπάζονται από τον αναρχισμό ή που η υπόθεση του αναρχισμού είναι εδώ και πολύ καιρό νεκρή μέσα τους ή που χαρακτηρίζονται ακριβώς από μια πολυλογία για τον αναρχισμό και των οποίων την ενότητα και τις ενέργειές τους ενάντια στον εχθρό (αλλά που, όταν ερχόμαστε στη δράση, τορπιλίζουν αυτήν την ενότητα), θα την έβλεπαν με ένα διαφορετικό φως και θα εξοβελίζονταν στη θέση όπου ανήκουν.

Γι’ αυτό μιλώ για μια οργάνωση αναρχικών που να στηρίζεται πάνω στην αρχή της συντροφικής πειθαρχίας. Μια τέτοια οργάνωση θα οδηγούσε στον απαραίτητο εκείνο συντονισμό όλων των ζωντανών δυνάμεων του αναρχισμού στη χώρα και θα βοηθούσε τους αναρχικούς να καταλάβουν τη θέση που τους ανήκει στον σπουδαίο αγώνα της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο. Μόνο κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί η ιδέα του αναρχισμού να κερδίσει μαζική υπόσταση και να μην παραμένει αποδυναμωμένη. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να εμποδίσουν μια τέτοια οργανωτική συγκρότηση είναι οι ανεύθυνοι και οι κουφιοκέφαλοι φλύαροι οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν σχεδόν κυριαρχήσει στο κίνημά μας εξαιτίας των δικών μας λαθών.

Η υπευθυνότητα και η πειθαρχία δεν πρέπει να φοβίζουν τον επαναστάτη. Είναι οι ταξιδευτές σύντροφοι της πρακτικής του κοινωνικού αναρχισμού.

Delo Truda, 7-8°,Δεκέμβριος 1925-Ιανουάριος 1926, σελ. 6

Γαλλική μετάφραση Alexandre Skirda. Αγγλική μετάφραση Paul Sharkey και αναθεώρηση της αγγλικής μετάφρασης από Nestor Makhno Archive. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 22 Οκτώβρη 2007.

πηγή-http://www.nestormakhno.info/greek/revdisc.htm(ότι θέλετε να μάθετε για τον αναρχικό επαναστάτη σε 22 γλώσσες)