ΣΠΦ-ΕΝ ΨΥΧΡΩ: περί συγκεντρώσεων, δημοψηφίσματος και συνένοχης δημοκρατίας

Μερικές φορές είναι χρήσιμο να κρατάς μια απόσταση απ’ τα γεγονότα, πριν μιλήσεις γι’ αυτά. Η αναμονή και ο παγωμένος χρόνος της αιχμαλωσίας στη φυλακή επιταχύνουν, ούτως ή άλλως, την εν ψυχρώ απόσταση από τα γεγονότα. Μια ψύχραιμη απόσταση, σου δίνει τη δυνατότητα να παρατηρήσεις λεπτομέρειες που, συνήθως, αγνοούνται και ισοπεδώνονται από την ορμή της έντασης των εν θερμώ καταστάσεων. Όπως λένε, λοιπόν, συχνά, «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες»…

i) Η άνοδος πριν την πτώση (ή αλλιώς, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε…)

Οι τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα είναι ο συμπυκνωμένος χρόνος πολλών ετών διεθνούς οικονομικής κρίσης. Στην Ελλάδα, αυτήν την περίοδο, ο κινητήρας της ιστορίας ανεβάζει στροφές, παράγοντας μία νέα πραγματικότητα σκλαβιάς. Οι αλυσίδες της οικονομίας στραγγαλίζουν, για άλλη μια φορά, τη ζωή, με ακόμα πιο ασφυκτικό τρόπο. Ολόκληρη η ύπαρξή μας συνθλίβεται κάτω από το βάρος των αριθμών της οικονομίας, των μνημονίων, των φόρων, των τραπεζών, της αγοράς, των κανόνων του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού…

Όμως, όπως έχει ξαναγραφτεί, η οικονομία δεν είναι απλά αριθμοί τακτοποιημένοι σε μία σειρά∙ είναι το αποτέλεσμα των ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων, που αποτυπώνεται στη γλώσσα των αριθμών του χρήματος.

Πάμε, λοιπόν, λίγο πιο πίσω στο χρόνο. Γιατί η Ελλάδα, πριν γίνει το κέντρο της κρίσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής και το πεδίο δοκιμών των οικονομικών crash tests, είχε ζήσει το δικό της οικονομικό θαύμα.

Από το 1980 και μετά, η ελληνική κοινωνία και η οικονομία της μετασχηματίζονται. Η πολιτική αλλαγή στην εξουσία, με τον ερχομό της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, φέρνει μαζί της τα “δώρα” της οικονομικής ανάπτυξης και των υποσχέσεων της μικροϊδιοκτησίας, της επαγγελματικής καριέρας, του εύκολου χρήματος. Σ’ αυτές τις συνθήκες, αναπτύσσεται η μικροαστική τάξη και τα όνειρά της. Η ελληνική κοινωνία κυνηγάει το δικό της μοντέλο επιτυχίας, αντιγράφοντας τους τρόπους των “ανεπτυγμένων” ευρωπαϊκών χωρών.

Η πτώση του ανατολικού μπλοκ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, προκαλούν ένα αχαρτογράφητο πεδίο κοινωνικών αλλαγών. Η Ελλάδα, ως η μόνη καπιταλιστική χώρα των Βαλκανίων, γίνεται η γη της επαγγελίας για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, που περνάνε τα σύνορα για να γευτούν τον “παράδεισο” της ελευθερίας. Τα σύνορα, όμως, μεταξύ παράδεισου και κόλασης, είναι, συχνά, δυσδιάκριτα.

Για τα ντόπια αφεντικά, οι μετανάστες από τα Βαλκάνια και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, είναι φθηνά εργατικά χέρια, σε σώματα που αναγκάζονται να δουλέψουν εξοντωτικά ωράρια σε συνθήκες σκλαβιάς. Για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τόσο στις πόλεις, όσο και στην επαρχία, οι μετανάστες είναι το υποτιμημένο ανθρώπινο δυναμικό, για χαμαλοδουλειές, εκμετάλλευση, προσβολές, ανάταση της εθνικής ψυχολογικής ντόπας. Όπως έγραφε ένα παλιό σύνθημα, «Η Ελλάδα έγινε η Αμερική των Βαλκανίων». Το ελληνικό κεφάλαιο θεριεύει και η μικροαστική τάξη μεγαλοπιάνεται, καθώς ζει το ελληνικό θαύμα της οικονομικής ανάπτυξης, που αντανακλάται στην αγορά δεύτερου αυτοκινήτου, νέου εξοχικού και επίδειξη νεοπλουτισμού… Τώρα οι μικροαστοί δεν αρκούνται μόνο στην απόκτηση και την κατοχή αντικειμένων, τώρα οι άνθρωποι καταναλώνουν ανθρώπους.

Παράλληλα, το ευρωπαϊκό όραμα της ΕΟΚ ανεβάζει το ευρωπαϊκό πρεστιζ της νεοελληνικής κοινωνίας. Η κοσμοπολίτικη γοητεία του «Είμαστε Ευρωπαίοι» θαμπώνει, και δε γίνονται ορατές οι πραγματικές προοπτικές της ευρωπαϊκής οικονομικής αυτοκρατορίας, που θέλει να δημιουργήσει (σε πρώτο βαθμό) όρους διακρατικής οικονομικής εξάρτησης και υποδούλωσης των ανθρώπων. Στα πρώτα χρόνια του μοντέλου της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας, το χρήμα ρέει άφθονο, όπως και οι υποσχέσεις για την μελλοντική ανάπτυξη. Επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, προγράμματα οικονομικής στήριξης, θαμπώνουν την ελληνική κοινωνία, όπως τα καθρεφτάκια των αποικιοκρατών τους ιθαγενείς. Το αντάλλαγμα είναι η πλήρης οικονομική εξάρτηση από το κεντρικό διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τον έλεγχο της εθνικής οικονομίας. Έτσι, το παραδοσιακό μοντέλο της εθνικής οικονομικής τυραννίας των ντόπιων αφεντικών συναντάει τον σύγχρονο διεθνοποιημένο οικονομικό δεσποτισμό. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει γύρω από οικονομικούς άξονες που, ανεξαρτήτως διαχείρισης (εθνικός ή διεθνής δυνάστης), αλυσοδένουν την ύπαρξή μας.

Όλο αυτό είναι το περίγραμμα ενός κόσμου που έχει αντικαταστήσει τη ζωή με την ομαλή κυκλοφορία χρήματος και καταναλωτικών προϊόντων. «Θα πρέπει να μάθουμε να βάζουμε τη λογική πάντα πάνω από το συναίσθημα», είναι η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών της Κύπρου, στις πρόσφατες ευρωπαϊκές συνεδριάσεις για το ζήτημα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Θα χρειάζονταν αρκετές σελίδες με δαιδαλώδεις σημειώσεις, οικονομικούς ορισμούς, ποσοστά και πολλούς αριθμούς, για να αναλυθεί και να περιγραφεί το σύγχρονο οικονομικό μοντέλο.

Όμως, ως αναρχικοί, η μόνη σχέση που μπορούμε να έχουμε με τους οικονομικούς όρους, είναι απόλυτα εχθρική. Το έχουμε ξαναπεί, άλλωστε, ότι η οικονομία δεν είναι αριθμοί και πίνακες στατιστικής, είναι κοινωνική σχέση. Είναι μία κανιβαλική σχέση, που τα χαμόγελα και η ευτυχία των αφεντικών χτίζονται πάνω στη λεηλασία και την εκμετάλλευση των υποτελών τους. Η οικονομική μηχανή τρέφεται με τόνους κακοπληρωμένου ιδρώτα, αίμα εργατικών ατυχημάτων, υποκλίσεις πειθαρχημένων εργαζόμενων αλλά και τη χαρούμενη αδιαφορία των μισθωτών σκλάβων, που μεταμορφώνονται σε καταναλωτές και κλειδώνονται μόνοι τους στα κλουβιά τους.

Σήμερα, η Ελλάδα, μετά το όνειρο της οικονομικής ευδαιμονίας, ζει τον αναμενόμενο εφιάλτη του οικονομικού κανιβαλισμού. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά σκάνδαλα εταιρειών, ο χρηματισμός και οι δωροδοκίες, ούτε η αλαζονεία της διαφθοράς των πολιτικών προσώπων∙ είναι η ίδια η παθογένεια του οικονομικού συστήματος. Η καπιταλιστική οικονομία (όπως και κάθε σύστημα οικονομίας), προκειμένου να επιβιώσει, παράγει τους δικούς της αποκλεισμούς, τα δικά της ελαττωματικά γρανάζια, τους δικούς της “χρήσιμους περιττούς”…

Η Ελλάδα είναι το ελαττωματικό γρανάζι της οικονομικής μηχανής. Η πτώση της “Αμερικής των Βαλκανίων” είναι βίαιη και απότομη, όπως κάθε πτώση.

Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, που είχε μάθει στον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, ζει τώρα τα συντρίμμια των ονείρων του. Οικονομική κρίση, φορολογική αφαίμαξη, ουρές στα συσσίτια φαγητού, αυτοκτονίες συντελούν στην κοινωνική γενοκτονία των ημερών μας. Μια γενοκτονία σωματική και ηθική, που στήθηκε πάνω στις αποφάσεις της εξουσίας, αλλά και στη σιωπηλή αποδοχή και τα χαμόγελα συνενοχής ενός μέρους της κοινωνίας, που ένιωθε ως ένας μικρός βασιλιάς στα χρόνια της ελληνικής ανάπτυξης.

Έτσι, η Ελλάδα γίνεται, τώρα, η κεντρική σκηνή του θεάτρου της δοκιμασίας της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Στον ελλαδικό χώρο, πραγματοποιείται, τα τελευταία χρόνια, ένα οικονομικό πείραμα που, πίσω απ’ την κατάρρευση των χρηματιστηριακών δεικτών, καταρρέουν άνθρωποι. Το πείραμα δεν είναι αν θ’ αντέξουν οι αριθμοί της αγοράς, αλλά οι αντοχές των ανθρώπων. Το χρήμα, άλλωστε, δεν παράγει από μόνο του κέρδος, η εκμετάλλευση των ανθρώπων παράγει. Η μηχανή της οικονομίας πρώτα τρέφεται με τη συντριβή των ανθρώπων και μετά γεννάει την κυκλοφορία του χρήματος. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται, δεν είναι αν θα επιβιώσει η οικονομία ή αν θα μεταρρυθμιστεί, αλλά αν θα διαλέξουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ή σα σκλάβοι…

ii) Το μούδιασμα της αναρχίας και οι βολικές αναγνώσεις της ιστορίας

Φτάνοντας στο σήμερα, εκεί που κάποιοι βλέπουν την οικονομική κρίση, εμείς, ως αναρχικοί, μπορούμε να δούμε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να εκτροχιάσουμε το τρένο της ιστορίας. Μια ευκαιρία να προκαλέσουμε ρωγμή στον οικονομοκεντρικό ιδεολογικό θώρακα της εξουσίας. Η οικονομική κρίση που προκαλεί ο καπιταλισμός στο μηχανισμό του, δημιουργεί βραχυκύκλωμα στο σύστημα, απ’ το οποίο μπορούμε να επωφεληθούμε και να διευρύνουμε τη ρήξη με το υπάρχον. Το δίλημμα είναι συγκεκριμένο: ή αυξάνουμε τις πιθανότητες για μια βίαιη και ένοπλη αποσταθεροποίηση του συστήματος ή χανόμαστε στην αφομοίωση, ακολουθώντας εναλλακτικές ρεφορμιστικές διαδρομές ανάθεσης ελπίδων και μεταρρυθμιστικού αντιπολιτευτικού λόγου… Την απάντηση θα την κρίνει η ιστορία και ο καθένας θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του και την αξιοπρέπειά του…

Στην Ελλάδα, ο ερχομός της αριστερής κυβέρνησης κουβαλάει μαζί του ψευδαισθήσεις και οράματα κοινωνικής δικαιοσύνης, για ένα πρόθυμο καταναλωτικό κοινό, που αγωνιά να καταναλώσει ελπίδες. Πολλοί ξεχνούν πως ο πιο δραστικός τρόπος για να απελευθερωθείς, είναι να απελευθερωθείς πρώτα από τους αυτόκλητους σωτήρες και “απελευθερωτές” σου…

Ανάμεσα στο κοινό των καταναλωτών ελπίδας, συναντά κανείς και ένα μέρος του αναρχικού χώρου. Μερικοί αναρχικοί, από αφέλεια και αδυναμία, θεωρούν ότι η “προοδευτική αριστερή” εξουσία θα δημιουργήσει τις ευκαιρίες για μία ριζοσπαστικοποίηση εντός του συστήματος, ενώ άλλοι καιροσκόποι εμφανίζονται ως οι πιο “σοβαροί” του κινήματος, μεταλλάσονται σε κομμουνιστές και αναλαμβάνουν το ρόλο της ακροαριστερής αντιπολίτευσης, εντός των ορίων της νομιμότητας και του συμβολικού ακτιβισμού.

Με λίγα λόγια, η επικράτηση της αριστερής κυβέρνησης προκαλεί περισσότερο μούδιασμα στον αναρχικό χώρο, παρά στο συντηρητικό κομμάτι της εξουσίας.

Για να είμαστε, όμως, συνεπείς με την ιστορία, το μούδιασμα του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα, δεν αρχίζει με τον ερχομό της αριστερής εξουσίας.

Ήδη, από το Σεπτέμβρη του 2009, που ξεκινά η αντιτρομοκρατική κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου αρχίζει να ιδεολογικοποιεί το φόβο του και να αποστασιοποιείται από εξεγερτικές πρακτικές. Ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, εμφανίζεται δειλά – δειλά η τάση της κομμουνιστικοποίησης εντός των αναρχικών κύκλων, η οποία παρουσιάζεται ως έκφραση της πολιτικής ωρίμανσης της αναρχίας.

Σήμερα, μάλιστα, αρκετοί από τους νεόκοπους κομμουνιστές έχουν αποθρασσυνθεί τελείως, καταγγέλοντας την αναρχική πρακτική των hit n’ run επιθέσεων, ως συμπεριφορά πολιτικής ανωριμότητας και ελαφρόμυαλης εφηβείας, που προκαλεί την καταστολή ενάντια στο κίνημα. Δεν είναι τυχαίο πως, μέσα σε ανοικτές συνελεύσεις, βρήκαν χώρο να εκφραστούν νοοτροπίες και συμπεριφορές, που ευθέως καταδικάζουν αλλά και απειλούν όσους παρεκκλίνουν από την “κεντρική γραμμή” του κινήματος και προωθούν εξεγερτικές πρακτικές στο εδώ και τώρα…

Σίγουρα υπάρχουν αδυναμίες και αστοχίες μέσα στη δίνη των εξεγερτικών γεγονότων. Αυτό, όμως, θέτει το στοίχημα του ξεπεράσματός τους, μέσα από την εξέλιξη της αυτοοργάνωσης της επικινδυνότητάς μας ενάντια στην εξουσία, και όχι την προσπάθεια εγκαθίδρυσης κομμουνιστικών καταστατικών, που θέτουν τα επιτρεπόμενα όρια του κινήματος.

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο τώρα. Προφανώς, η ιστορία δεν περιμένει ποτέ και για κανέναν. Την ίδια στιγμή που ο αναρχικός χώρος αυτοπαγιδεύεται στο βαθύ σκοτάδι της εσωστρέφειας και της μικροπολιτικής του, η καπιταλιστική μηχανή ορίζει, ως πεδίο δοκιμών της, την Ελλάδα. Ο οικονομικός στραγγαλισμός που εξαπολύει η αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκαλεί κοινωνική πόλωση και αντιδράσεις. Η ύπαρξη αριστερής κυβέρνησης πυκνώνει την ομίχλη της σύγχυσης, καθώς εμπορεύεται ελπίδα κοινωνικής αλλαγής. Καλούνται μεγάλες φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις, στις οποίες συμμετέχει μια βεντάλια ανθρώπων και αντιλήψεων, από ψηφοφόρους της κυβέρνησης, συνδικαλιστές, αγανακτισμένους, πατριώτες, μέχρι ακροαριστερούς και αναρχικούς. Στον αντίποδα συγκροτείται το συντηρητικό μέτωπο των ευρωπαϊστών, με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Ένα μέτωπο που καθοδηγείται από τους υπέρμαχους της αστικής τάξης, στηρίζεται από τους ιδιοκτήτες των media, εκφράζεται από τους δημοσιογράφους και αποτελείται από δεξιούς, συντηρητικούς ψηφοφόρους, φοβισμένους τηλεθεατές και καριερίστες και καρικατούρες των social media. Ένα συγχυσμένο πεδίο αντιφάσεων κυριαρχεί και στις δύο περιπτώσεις. Όμως, ένα κομμάτι (κυρίως νεοκομμουνιστές) του αναρχικού χώρου επιχειρεί να κάνει μια διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας. Είτε από αδυναμία πολιτικής αντίληψης, είτε από πολιτική σκοπιμότητα, χρησιμοποιεί μία ρητορική που δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Κάποιοι απ’ αυτούς ξεθάβουν από το σεντούκι της μνήμης έννοιες και χαρακτηρισμούς (γερμανοτσολιάδες, Μπουραντάδες κ.ά.), από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο… Επιχειρούν να κάνουν άτοπες ιστορικές συγκρίσεις ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, σε ανόμοιες καταστάσεις.

Επίσης, είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να κατασκευάσουν μία γέφυρα πολιτικής σύνδεσης ανάμεσα στα γεγονότα της Ουκρανίας και της πλατείας Μεϊντάν, με τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.

Σύμφωνα, δηλαδή, μ’ αυτούς, οι συντηρητικοί μικροαστοί, οι νερόβραστοι ψηφοφόροι του Ποταμιού και οι τηλεθεατές υπήκοοι του «Μένουμε Ευρώπη», είναι οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και η ελληνική απεικόνιση της παραστρατιωτικής ουκρανικής οργάνωσης του Δεξιού Τομέα…

Μιλάμε για το ίδιο πλήθος που χειροκροτούσε, ως κεντρικούς ομιλητές των συγκεντρώσεών του, τηλεπερσόνες, διανοούμενους μαϊντανούς και γραφικούς πρώην ολυμπιονίκες. Για το ίδιο πλήθος των 8-10.000 που, στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού, συνυπήρχε με την αντισυγκέντρωση εναντίον του, των 200 κομμουνιστών, που γινόταν λίγα μέτρα πιο κάτω και, απλά, κατά την αποχώρησή της, αρκέστηκε στο να τη γιουχάρει και να πετάξει δύο καφέδες. Χρησιμοποιώντας τη ρητορική των συγκρίσεων, αντιλαμβάνεται κανείς τί θα είχε συμβεί αν αυτοί οι 8-10.000 ήταν όντως η ελληνική απεικόνιση του Δεξιού Τομέα και συναντούσαν τους 200 (νεο)κομμουνιστές.

Αν δεν είναι, λοιπόν, ανικανότητα πολιτικής εκτίμησης, τότε η χρήση έντονα συναισθηματικά φορτισμένων πολιτικών εννοιών και αντίστοιχων συγκρίσεων (γεγονότα εμφυλίου, γεγονότα Ουκρανίας), δεν είναι μόνο φθηνός πολιτικαντισμός, αλλά ασέβεια και βεβήλωση της μνήμης των νεκρών εκείνων των γεγονότων.

Είναι γνωστή η τεχνική του «αν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», τέτοια τεχνάσματα, όμως, και καιροσκοπισμοί προκαλούν αποστροφή.

Την ίδια στιγμή, ένα άλλο κομμάτι αναρχο – (νεο) κομμουνιστών επιχειρεί μία επιφανειακή και αφελή προσέγγιση των φιλοευρωπαϊκών συγκεντρώσεων του Συντάγματος. Κάνει αναφορές σε «κάθοδο της αστικής τάξης» στην πλατεία Συντάγματος, σε «θαμώνες του Κολωνακίου» και σε «κυρίες της Εκάλης». Προσπαθεί, έτσι, να προβάρει για τον εαυτό του το κουστούμι του υπερασπιστή του “φτωχού λαού” και επιχειρεί να κάνει παρέμβαση εντός της συγκέντρωσης των φιλοευρωπαϊστών. Όμως, οι ιδιοκτήτες του πλούτου και η αριστοκρατία του Κολωνακίου και της Εκάλης δε θα κατέβαιναν ποτέ στους δρόμους και τις πλατείες. Έχουν άλλους μηχανισμούς για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους (media, ένοπλους μισθοφόρους). Ποτέ δε θα “λερώνονταν”, ακόμα και με το πλήθος των εθελόδουλων υποστηρικτών τους. Είπαμε και πριν ότι, η πλειοψηφία των φιλοερωπαϊστών του Συντάγματος είναι σάρκα απ’ τη σάρκα των μικροαστών, των συντηρητικών χαμηλών κοινωνικά τάξεων και των ψηφιακών καριεριστών και καρικατούρων… Μπορεί, λοιπόν, να μην είναι οι σύγχρονοι «Μπουραντάδες», ούτε οι παραστρατιωτικοί του Δεξιού Τομέα, μπορούν, όμως, να αντιδράσουν με τη βία του όχλου, όταν 30 άτομα πάνε να κάνουν προκλητική παρέμβαση μέσα στη συγκέντρωσή τους, που αριθμεί 8.000… Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, καθώς οι συλλογικότητες που έκαναν την παρέμβαση, αντιμετωπίστηκαν εχθρικά, ορισμένοι χτυπήθηκαν από τη βία ενός ηλίθιου όχλου και, στο τέλος, συνελήφθησαν από τους μπάτσους. Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι η επιχειρησιακή “ήττα”, αλλά η αστοχία της ίδιας της αντίληψης, που προσδοκούσε ότι θα συναντήσει την κοσμική συγκέντρωση της αριστοκρατίας της Εκάλης και βρέθηκε με τον όχλο των εθελόδουλων απέναντί της.

Η πρότασή μας για τα γεγονότα αυτά είναι ξεκάθαρη.

Η μία περίπτωση είναι να γυρίσεις την πλάτη σ’ αυτό το τσίρκο των αντιφάσεων και να οργανώσεις τις δικές σου αυτόνομες πολιτικές υποδομές, επιδιώκοντας με τις δράσεις σου ν’ αποσυναρμολογήσεις την πόλωση που συγκροτείται πάνω σε ψευτοδιλήμματα και να την ανασυγκροτήσεις πάνω στην πραγματική ρήξη, ανάμεσα στην ελευθερία και την υποταγή, στην αξιοπρέπεια και την υποδούλωση, στην αναρχική εξέγερση και τον κοινωνικό θάνατο.

Η άλλη περίπτωση είναι να επιλέξεις να χωθείς μέσα στο αρχιπέλαγος των αντιφάσεων, κρατώντας, όμως, αιχμηρά τα πολιτικά σου χαρακτηριστικά, διαλύοντας τις αντιφάσεις, μέσα από ξεκάθαρες επιθετικές δράσεις, προκειμένου να εκτρέψεις την πόλωση σε ρήξη. Στην επιλογή αυτή, δε χωράνε ειρηνικές αντισυγκεντρώσεις ενάντια στα καλέσματα της δεξιάς αντιπολίτευσης που, στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού, μπορούν ν’ αφομοιωθούν και να γίνουν αντιληπτές ως “φιλοκυβερνητικές παρουσίες συμπάθειας και στήριξης”. Ούτε, φυσικά, συμβολικές παρεμβάσεις, που αποσκοπούν στα 15 λεπτά δημοσιότητας και μένουν εκτεθειμμένες στην επιθετικότητα του συντηρητικού όχλου. Απορρίπτεις τους θορυβώδεις, ακίνδυνους συμβολισμούς και περνάς πρώτος στην επίθεση, στοχεύοντας συγκεκριμένα τους βασικούς εκπροσώπους και εκφραστές του συντηρητικού φάσματος της εξουσίας. Ένοπλες επιθέσεις, εμπρησμοί, σαμποτάζ, ξυλοδαρμοί ενάντια σε media, δημοσιογράφους, πολιτικούς, που συνοδεύονται από ξεκάθαρο αναρχικό λόγο, δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα και, λόγω του έκνομου και βίαιου χαρακτήρα τους, δε μπορούν να γίνουν αφομοιώσιμα από την αριστερή ρητορική της (ψευτο)μεταρρυθμιστικής εξουσίας.

Δυστυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υπήρξε εκκωφαντική αδράνεια από πλευράς αναρχικών. Κάποιοι έγιναν ακολουθητές του αριστερού μοτίβου της εξουσίας και άλλοι βυθίστηκαν στη σιωπή και στην εκ του ασφαλούς κριτική… Μία ευκαιρία χάθηκε.

iii) Αναρχική αμνησία και τα ηρεμιστικά του πολιτικού ρεαλισμού

Κάπως έτσι, φτάνουμε στην τελετουργία του δημοψηφίσματος. Έχει προηγηθεί μία εμετική προπαγάνδα των δημοσιογράφων υπέρ της αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, όπως αποδείχτηκε, παρήγαγε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι υπερβολές που χρησιμοποιήθηκαν και η προκλητική στάση των υπηρετών του ψέμματος, φαίνεται πως ερέθισε τα τελευταία αντανακλαστικά ενός κομματιού της κοινωνίας και το οδήγησε να αρνηθεί, έστω και προσωρινά, την προπαγάνδα του φόβου. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, με τη θριαμβευτική νίκη του «ΟΧΙ», πληγώνει το γόητρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πιστών ακολουθητών της. Ταυτόχρονα, όμως, το δημοψήφισμα πυκνώνει ακόμα περισσότερο τη σύγχυση. Απ’ τη μία, με την ψήφο στο «ΟΧΙ» ανανεώνεται η ανάθεση ελπίδας στην αριστερή κυβέρνηση, που, όμως, τώρα, αποδεικνύεται δειλή, άτολμη και απρόθυμη στο ρόλο του “σωτήρα του λαού”, καθώς στην πράξη υποκλίνεται στη δυναστεία της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και υπογράφει νέα συνθήκη υποδούλωσης (τρίτο μνημόνιο). Απ’ την άλλη, ο αναρχικός χώρος βραχυκυκλώνει τον εαυτό του. Ένα κομμάτι του, επικαλούμενο τη λογική του πολιτικού ρεαλισμού και της “ενηλικίωσης” της αναρχίας, προπαγανδίζει ανοικτά τη συμμετοχή στο δημοψήφισμα, υπέρ του «ΟΧΙ»… Ένα άλλο κομμάτι του, πιο συνεπές στον κλασσικό αναρχισμό, κρατάει αποστάσεις και καλεί σε συνειδητή αποχή…

Η συντριπτική νίκη του «ΟΧΙ» ενθουσιάζει, αρχικά, τους αναρχικούς που ψήφισαν, οι οποίοι θριαμβολογούν και φαντασιώνονται τη μαζική κοινωνική αφύπνιση. Όποιος, όμως, κοιμάται με ελπίδες, σύντομα μπορεί να ξυπνήσει με εφιάλτες. Η εξέλιξη των γεγονότων (ψήφιση τρίτου νομοσχεδίου χωρίς κοινωνικές εντάσεις, με εξαίρεση τις επιθέσεις του μαύρου μπλοκ της συγκρουσιακής αναρχίας) κάνουν τις φωνές τους για «ταξική αντεπίθεση» να μοιάζουν με ηχώ στο κενό.

Η επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, σίγουρα ενοχλεί την τεχνοκρατική εξουσία, ταράζει τη συντηρητική ολιγαρχία και αποσυντονίζει την ισχύ της μιντιακής προπαγάνδας. Την ίδια στιγμή, όμως, η διαδικασία του δημοψηφίσματος επικυρώνει τη λογική της ανάθεσης της ζωής μας σε επίδοξους “σωτήρες”.

Αισθανόμαστε ότι πρέπει να συλλαβίσουμε, ξανά απ’ την αρχή, την αλφαβήτα της αναρχίας, για να ξεδιαλύνουμε τη σύγχυση των ημερών μας.
Η ψήφος, όποια κι αν είναι αυτή, κλέβει τη δύναμη της επιλογής του να πάρουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια μας και τη μεταφέρει στα χέρια των υποψήφιων διαχειριστών της “σωτηρίας”, της “ελπίδας”, ενός “καλύτερου αύριο”…

Η συμμετοχή σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία είναι μια χειρονομία παράδοσης, μια κίνηση παραίτησης, ένα ενέχυρο ελπίδας σε κάποιους έξω από εμάς, που θα αποφασίσουν για εμάς.

Φαίνεται πως το πλήθος έχει ανάγκη από είδωλα, από ινδάλματα, από σωτήρες, από ηγέτες… Την ίδια στιγμή, όμως, που ο ψηφοφόρος αγωνιά να ζητωκραυγάσει, να φανατιστεί, να νιώσει ασφαλής μέσα στο κοπάδι των πιστών, την ίδια στιγμή απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την απελευθέρωσή του. Μοιάζει με τον πιστό χριστιανό που προσεύχεται στο θεό του. Στις προσευχές δεν υπάρχει απάντηση και η τελετουργία τους θέλει τους πιστούς στα γόνατα… Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για μία πιο “δίκαιη” εξουσία, σκλαβώνει τον κόσμο, τον δηλητηριάζει με υποσχέσεις και τον κρατάει καθηλωμένο στην ακινησία της αδράνειας και της αιώνιας προσμονής.

Δεν υπάρχει ελευθερία στον κόσμο, εκτός απ’ αυτήν που φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι με τα χέρια μας.

Οι αναρχικοί που στήριξαν δημόσια τη συμμετοχή στο δημοψήφισμα, ομολόγησαν, ουσιαστικά, την αδυναμία τους να πιστέψουν στο όνειρο της αναρχίας. Η ρητορική του πολιτικού ρεαλισμού, που νοθεύει και δηλητηριάζει το άπιαστο και το υπερβατικό της αναρχίας, είναι αποτέλεσμα προσωπικών συνθηκολογήσεων και συμβιβασμών ενός κομματιού της αναρχίας, που ενηλικιώνεται και ιδεολογικοποιεί την ήττα του, καθώς ξεχνάει να ονειρεύεται το ακατόρθωτο. Μακριά από ψευτοδικαιολογίες και φθηνούς τακτικισμούς, η ψήφος των αναρχικών είναι αποτέλεσμα της συλλογικής αδυναμίας να αναπτυχθεί ένα οργανωμένο συγκρουσιακό αναρχικό κίνημα, που να προωθεί την επίθεση στο εδώ και τώρα. Ιδιαίτερα σήμερα, στην Ελλάδα, οι αναρχικοί μιλάνε περισσότερο για το πώς θα ήθελαν να ζήσουν, παρά ζούνε…

Το κομμάτι των αναρχικών που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην παράσταση του δημοψηφίσματος, στέκεται σίγουρα πιο συνεπές απέναντι στην ιστορία της αναρχίας. Αρκετοί, όμως, φαίνονται αγχωμένοι, μήπως η αποχή τους τους εξορίσει στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων. Είναι αλήθεια πως ο αναρχικός χώρος του σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την περιθωριακή νεανική υποκουλτούρα της αναρχίας της δεκαετίας του ’80. Αυτό είναι, από τη μία, προωθητικό, όταν μιλάμε για ποιοτική αναβάθμιση της πρακτικής θεωρίας και ανάπτυξη του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Απ’ την άλλη, όμως, είναι στενάχωρο, όταν βλέπουμε το ονειρικό της αναρχίας να οπισθοχωρεί στο όνομα του θλιβερού συμβιβασμού με τον πολιτικό ρεαλισμό.

Ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου επιθυμεί να αυτοπροβληθεί ως ένας επίσημος πολιτικός φορέας και ιδρώνει από το άγχος του να εμφανίσει πειστικές και ορθολογικές προτάσεις σωτηρίας του κόσμου. Είναι ενδεικτικό πως τα περισσότερα αναρχικά κείμενα που κυκλοφόρησαν, καλώντας σε αποχή από το δημοψήφισμα, διαπνέονταν από μια οικονομοκεντρική αντίληψη. Προτάσεις για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, για τη διαγραφή του χρέους, για την ανοικοδόμηση της παραγωγής, για το νόμισμα… Οικονομικά αντίδοτα και ορολογίες που θα ψώνιζε κανείς από τα ιδεολογικά ράφια της αριστεράς, κυκλοφορούν, τώρα, με αναρχικές ετικέτες.

Η παγίδα του πολιτικού ρεαλισμού θέλει να εγκαταλείψουμε το ονειρικό της αναρχίας και να αιχμαλωτιστούμε σε ξύλινες λέξεις, που τακτοποιούν τη ζωή μας σε πρόγραμμα και αριθμημένα βήματα εξέλιξης και “προόδου”.

Έτσι, οι “ενήλικοι” αναρχικοί προσδοκούν ότι οι τακτοποιημένες, πλέον, αναρχικές σκέψεις, που διαθέτουν οργάνωση και πρόγραμμα της μελλοντικής ζωής, θα γίνουν πιο αποδεκτές από την κοινωνία. Αυτό έχει μια δόση αλήθειας, καθώς το πλήθος αρέσκεται στο να γαντζώνεται από ετοιμοπαράδοτες λύσεις, προσχεδιασμένες προτάσεις σωτηρίας και σίγουρες εγγυήσεις. Το κοπάδι της μάζας βελάζει πάντα προς τον τσοπάνο του… «πες μας πού θα πάμε…», «δείξε μας το δρόμο», «οδήγησέ μας»…

Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε βελάζοντας…

Η ζωή δεν προσφέρει εγγυήσεις∙ υπάρχουν μόνο οι προκλήσεις της, που περιμένουν να αναμετρηθούν μαζί σου…

Δε χρειάζεται να αντιγράφουμε τους μηχανικούς της εξουσίας για να προτείνουμε τις δικές μας “επαναστατικές” λύσεις.

Η αναρχική αντιπρόταση του πολιτικού ρεαλισμού, μπαίνει, άθελά της, σ’ ένα διάλογο που η εξουσία έχει θέσει τους όρους. Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να αντιστρέψουμε τους οικονομικούς όρους και να προτάσσουμε επαναστατικές λύσεις ενός ριζοσπαστικού μοντέλου διαχείρισης της οικονομίας και της παραγωγής, ας διακόψουμε αυτόν το “διάλογο” οριστικά, επεξεργαζόμενοι ένα σχέδιο για την πλήρη αποσυναρμολόγηση και καταστροφή της οικονομίας.

Άλλωστε, όλες οι προτάσεις των οπαδών του πολιτικού ρεαλισμού είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Απ’ τη μία, το πλήθος των καταναλωτών της ελπίδας θα εκτιμήσει τις κοινωνικές αντιθεσμίσεις τους (κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια κ.ά.), που απαλύνουν λίγο τη φτώχεια τους, στις κρίσιμες, όμως, στιγμές των αποφάσεων, πάντα θα διαλέγει να εμπιστευτεί τους επαγγελματίες σωτήρες, τα κόμματα και τους πολιτικούς… Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί προφητεύουμε το μέλλον, αλλά γιατί η λογική του πολιτικού ρεαλισμού και οι κοινωνικές αντιθεσμίσεις, αντί να συνδεθούν με το όνειρο της αναρχίας και την ένοπλη πραγμάτωσή του, λειτουργούν ως βάλσαμο και καταπραϋντικό στον “ασθενή” λαό. Δεν τον ταρακουνάνε, δεν του ανατινάζουν τη νοοτροπία, μόνο τον ανακουφίζουν και του χαϊδεύουν τ’ αυτιά, θεωρώντας τον “αιώνια αδικημένο”.

Γι’ αυτό, ο “αιώνια αδικημένος” λαός εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν όχλος και να εμπιστεύεται τους επαγγελματίες γιατρούς και όχι τις εναλλακτικές θεραπείες.

Απ’ την άλλη, όλες σχεδόν οι προτάσεις του πολιτικού ρεαλισμού δείχνουν να αγνοούν τη διεθνή διάσταση της αναρχικής προοπτικής. Καταστρώνουν και επεξεργάζονται εναλλακτικά οικονομικά προγράμματα (κοινωνικοποίηση της παραγωγής δίχως μεσάζοντες, δωρεάν συγκοινωνίες), σα να πρόκειται να μπορούν αυτά να εφαρμοστούν σε μια “ελεύθερη” ζώνη, εντός της εξουσιαστικής αυτοκρατορίας.

Είναι δεδομένο πως, οποιαδήποτε απελευθερωτική απόπειρα περιοριστεί στα γεωγραφικά όρια μιας χώρας, είναι καταδικασμένη να δεχτεί την επίθεση από τη διεθνή συμμαχία της εξουσίας.

Κάθε εξεγερτικό εγχείρημα, κάθε αναρχική συνωμοσία εμπεριέχει ένα διεθνή χαρακτήρα διάχυσης, επιθυμώντας να μεταδοθεί σαν ιός που θα προσβάλλει όλες τις πτυχές της εξουσίας. Ο εθνοκεντρικός χαρακτήρας δεσμεύει τη σκέψη μας και την κρατά καρφωμένη σ’ ένα γραφικό αντιπολιτευτικό επίπεδο, που διαφημίζει τη δικιά του λύση “εθνικής σωτηρίας”. Σε συνδυασμό με τη λογική του πολιτικού ρεαλισμού, η υποταγή περιγράφεται αποκλειστικά ως μία στενά υλική συνθήκη, που περιορίζεται στη σφαίρα της οικονομίας.

Η αναρχία, όμως, δεν είναι το ρεκτιφιέ για τη “δίκαιη” οικονομική διαχείριση, αλλά ένας συνολικός τρόπος ζωής, που ανατινάζει τα είδωλα κάθε μορφής υποταγής και αποζητά ένα πιο ελεύθερο και καθαρό βλέμμα…

iv) Χαοτική μεταβλητή – ένα σχέδιο δίχως δίχτυ ασφαλείας

Οι άνθρωποι συνηθίζουν περισσότερο να ρωτάνε, περιμένοντας έτοιμες λύσεις, παρά ν’ αναζητούν οι ίδιοι τις απαντήσεις απ’ τον εαυτό τους.

Στην αγορά των ριζοσπαστικών ιδεολογιών, οι πιο δημοφιλείς είναι αυτές που καθησυχάζουν τις μάζες, προσφέροντάς τους ένα μελωδικό νανούρισμα με βολικές αλήθειες. Έτοιμες συνταγές σωτηρίας του κόσμου, που το “καλό” θριαμβεύει έναντι του “κακού”… Συνήθως, στις περισσότερες ιδεολογίες, όλοι περιμένουν τη μαγική στιγμή που ο λαός θα ενωθεί με τους επαναστάτες, θα εισβάλλει στα ανάκτορα της εξουσίας και θα τερματίσει τη δυναστεία του άδικου, οικοδομώντας τον επίγειο παράδεισο της κοινωνικής δικαιοσύνης…

Η ζωή, όμως, δεν είναι μία ενιαία αφήγηση. Οι καταστάσεις προκύπτουν, συχνά, ως αποτέλεσμα συνάντησης πολλών πιθανοτήτων. Ο μύθος του αδικημένου λαού που εξεγείρεται, παίρνει εκδίκηση από τους πλούσιους και αποκαθιστά τη δικαιοσύνη και την ισότητα στον αιώνα των αιώνων, μπορεί να ενθαρρύνει τις ελπίδες κάποιων, δεν απειλεί, όμως, την εξουσία.

Θέλουμε να εμβαθύνουμε τη σκέψη μας, να την απελευθερώσουμε από τις βολικές αλήθειες, να τη δοκιμάσουμε σε πιο αιρετικές διαδρομές, τολμώντας να κοιτάξουμε στο εσωτερικό μας, ούτως ώστε δίπλα στους ανοικτούς τάφους των δυναστών μας που θα εκτελέσουμε, να κηδέψουμε και τα εξουσιαστικά κατάλοιπα του ίδιου μας του εαυτού…

Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι…

Δεν έχουμε καμία πρόταση να καταθέσουμε προς το αγοραστικό κοινό που αναζητάει την ελπίδα. Δεν έχουμε απαντήσεις σε ερωτήματα που αναζητούν εγγυήσεις. Δεν ξέρουμε το μέλλον, ούτε μπορούμε να το περιγράψουμε με το δελεαστικό τρόπο ενός διαφημιστή που πουλάει την πραμάτεια του.

Γνωρίζουμε, όμως, με βεβαιότητα, ότι θέλουμε ν’ ανατινάξουμε το σύγχρονο τρόπο ζωής, προκαλώντας πάταγο. Δε χρειάζεται να ξέρεις τί θα γίνει αύριο, για να καταστρέψεις ένα σήμερα που σε κάνει να αιμορραγείς.

Ένα νοσηρό σήμερα, που μας στραγγαλίζει οικονομικά και μας κάνει να γονατίζουμε στους εκβιασμούς των τραπεζών, των πολυεθνικών, των αφεντικών και της αυτοκρατορίας του πλούτου.

Ένα παρόν, που ο δυτικός πολιτισμένος κόσμος μετατρέπει χώρες ολόκληρες σε ομαδικούς τάφους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.ά.).

Ένα σύστημα που μας συνθλίβει καθημερινά, ελέγχει τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας μέσα από οθόνες, μας μετατρέπει σε εθισμένους χρήστες της μαζικής ψηφιακής τεχνολογίας, μας μαθαίνει να είμαστε χαρούμενοι σκλάβοι, μας εξημερώνει για να θαυμάζουμε τους αφέντες μας και να θέλουμε να τους μοιάσουμε, μας εκπαιδεύει να μισούμε το διαφορετικό, μας επιτρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους επειδή μπορούμε να ψηφίζουμε και να καταναλώνουμε, καταστρέφει τη φύση, πείθοντάς μας ότι αυτή είναι η πρόοδος του πολιτισμού κι εμείς, σαν ευτυχισμένοι Σίσυφοι εξακολουθούμε να κουβαλάμε την πέτρα της σκλαβιάς μας και να θεωρούμε ότι αυτό είναι ζωή.

Ζούμε σε μια εποχή που μισούμε και γνωρίζουμε πως η ζωή είναι μια αλληλουχία μαχών και όχι μια λογιστική εξίσωση που αναζητάει τους λογιστές της για να δώσουν τη λύση.

Δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί για να υποσχεθούμε την κοινωνική γιατρειά. Η ελευθερία δεν έχει συνταγή∙ κατακτιέται μέρα με τη μέρα, καθώς βιώνεις την εμπειρία της. Τότε ανακαλύπτεις διαδρομές που, μέχρι σήμερα, μπορεί να μην είχες σκεφτεί.

Το ξέρουμε πως, για πολλούς, αυτά ακούγονται ανεύθυνα και αφαιρετικές ποιητικές υπερβάσεις, που δεν έχουν ανταπόκριση στην πραγματική ζωή. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι το σήμερα το γέννησαν τα τέρατα της λογικής και τα επιστημονικά εργαστήρια. Ας αναλογιστεί, λοιπόν, ο καθένας, πού βρίσκεται ο παραλογισμός, στην ψυχρή λογική ή στην ονειρική υπέρβαση…

Όπως και να’ χει, πρέπει να αποδεχτούμε κάτι… Η μαύρη αναρχία δε θα είναι ποτέ εύπεπτη από τις μάζες. Διαλέξαμε να μετράμε τη ζωή σε συναισθήματα και χρώματα και όχι σε χρόνια. Είναι δύσκολος ο δρόμος για όσους έχουν μάθει να ζουν με τον κυνισμό των ρεαλιστικών συμβιβασμών. Ήδη, ακούμε χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα για το πώς φανταζόμαστε το αύριο… Είναι γεγονός πως δεν ξέρουμε πώς θα “λειτουργήσει” ένα απελευθερωμένο αύριο. Γι’ αυτό ακριβώς θα είναι απελευθερωμένο∙ γιατί δε θα έχει οδηγίες χρήσης. Γιατί θα είναι γεμάτο πιθανότητες, ερωτήματα και αμφισβητήσεις. Εξάλλου, όποιος ψάχνει για σίγουρες απαντήσεις, σύντομα θ’ αναζητήσει την ασφάλεια της αυθεντίας και των ιερατείων της εξουσίας. Εμείς κρατάμε τις ερωτήσεις…

Φυσικά, δε μας ενδιαφέρει να χαθούμε μέσα σε υπερβατικούς στοχασμούς και να εξαντληθούμε σε υπαρξιακές αναζητήσεις, δίχως να τολμήσουμε να πράξουμε το αδύνατο.

Γι’ αυτό χρειάζεται να οργανώσουμε ένα σχέδιο. Το αναρχικό αντάρτικο πόλης έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την αναρχία από τις σκονισμένες σελίδες των βιβλίων και από τη θεωρία του αφηρημένου, στην πράξη, στη δημιουργία ανατρεπτικών γεγονότων. Αυτό είναι το δικό μας μπρα ντε φερ με την ιστορία.

Σήμερα, η αυτοκρατορία της εξουσίας κλονίζεται από τα οικονομικά της αδιέξοδα, τις εσωτερικές αντιπαλότητές της, τις εμπόλεμες ζώνες στην αραβική επικράτεια… Δε θέλουμε να καθοδηγήσουμε την αστάθεια του συστήματος προς ένα πρόγραμμα σωτηρίας, όπως υπόσχεται η αριστερά. Τα κοινωνικά γιατροσόφια έχουν πεθάνει. Αντίθετα, θέλουμε να χωθούμε μέσα στις αντιφάσεις του κοινωνικού αρχιπελάγους και να γίνουμε μία χαοτική μεταβλητή. Ένας φορέας αποσταθεροποίησης του συστήματος, με απρόβλεπτες προεκτάσεις. Επιθυμούμε, με τη δράση μας, τις ένοπλες επιθέσεις, τις εκτελέσεις, τις βόμβες, τις φωτιές, τα σαμποτάζ να εξαπλώσουμε την αταξία και να βραχυκυκλώσουμε το σύστημα. Οι πυροβολισμοί, τα θραύσματα των εκρήξεων, οι molotov που φωτίζουν τις νύχτες έχουν στόχο, εκτός από το να πλήξουν τον εχθρό, να ταράξουν τον ήσυχο ύπνο των βεβαιοτήτων της κοινωνίας. Σήμερα υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία, ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, ότι όλα είναι μάταια… Η οργάνωση του μπλοκ της μαύρης αναρχίας επιδιώκει να σπάσει αυτή τη συμφωνία. Η αποσταθεροποίηση που μπορούμε να επιτύχουμε μέσα από τις αντάρτικες επιθέσεις και τη συνολική αναρχική δράση, προκαλεί κενά ασφαλείας μέσα στο σύστημα. Μέσα στα κενά αυτά, μπορούν να γεννηθούν οι αρνήσεις ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο. Το διάστημα που χρειάζεται το σύστημα να θέσει τους διακόπτες του ξανά σε λειτουργία, μετά από μία επίθεση, παράγει στιγμές απελευθερωμένου χρόνου, που ο άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί χωρίς παρωπίδες και να δει πως ό,τι δεν έχει συμβεί, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Οργανωτικά, προκρίνουμε το σχηματισμό μικρών, ευέλικτων πυρήνων άμεσης δράσης, που χαρτογραφούν τη μητρόπολη, καταστρώνουν σχέδια, επιλέγουν τους στόχους και επιτίθενται.

Η επικοινωνία των επιθέσεων μέσω προκηρύξεων, λειτουργεί σαν κάλεσμα δράσης προς κάθε ενδιαφερόμενο και, παράλληλα, προσκαλεί και τους υπόλοιπους πυρήνες σε έναν ευρύτερο συντονισμό επιθέσεων. H FAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) στηρίζεται πάνω σ’ αυτό ακριβώς το οργανωτικό μοντέλο. Ούτε αρχηγοί, ούτε κεντρικές επιτροπές, ούτε αιώνια αναμονή μαζικής αφύπνισης, ούτε προσμονή ευνοϊκών συγκυριών.

Εμείς οι ίδιοι παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Ξέρουμε πως πολλοί θα αναρωτηθούν «και τί θα κερδίσετε με όλα αυτά;», «πώς θα πείσετε τις μάζες να κάνουν επανάσταση;»

Την καλύτερη απάντηση την έδωσε πριν από έναν αιώνα, ο Renzo Novatore…

Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι!

Η δικιά μου έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό!

Όταν θα είσαστε έτοιμοι –ένας θεός ξέρει πότε– δεν έχω θέμα να βαδίσουμε αντάμα ένα κομμάτι της διαδρομής. Όταν όμως εσείς σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβεύουσα πορεία μου προς τη σπουδαία και ανυπέρβλητη κατάκτηση του τίποτα!

 

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF,
1/8/2015

 

Πηγή: Inter Arma

Αναρχικό κάμπινγκ στη Μεσοχώρα Τρικάλων ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου ποταμού 13-16 Αυγούστου 2015

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑΛΙΝ

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑΛΙΝ

Λίγα λόγια σχετικά με το κατέβασμα πανό για τους βιασμούς της Ξάνθης

Στις 29 Ιουνίου ημέρα Δευτέρα συνέβη κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του κινηματικού-ριζοσπαστικού ή όπως αλλιώς θέλετε, χώρου της Ξάνθης. Άλλωστε οι λέξεις πολλές φορές μέσα στην ανθρώπινη ιστορία έχασαν  και εξακολουθούν να χάνουν την αξία τους και το σημασιακό τους μάγμα. Το γιγαντοπανό που κρέμασε η Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και την έμφυλη βία στην εξωτερική όψη του αναγνωστηρίου του Δ.Π.Θ και αφορούσε την ανάδειξη και την καταγγελία δεκάδων περιστατικών βιασμών στην Ξάνθη,  καθώς  και την επιθετική μας διάθεση απέναντι στην κουλτούρα του βιασμού, μιας και για εμάς τουλάχιστον, η έμφυλη βία, αποτελεί κεντρική και αυτόνομη κοινωνική σχέση σε όλο το εύρος του ιστορικού χρόνου,  κατέβηκε με πρωτοβουλία μελών της νεολαίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Ξάνθης. Στην θέση του αναρτήθηκε ένα άλλο πανό, στα πλαίσια της καμπάνιας για την στήριξη του «όχι» από τα μέλη της συγκεκριμένης νεολαίας. Το πανό της συνέλευσής μας μεταφέρθηκε στο στέκι τους, το kardelen. Όταν μέλος της συνέλευσης πήγε να το πάρει πίσω, οι δημοκράτες ακτιβιστές  και υπερασπιστές μιας δικαιότερης κοινωνίας της νεολαίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του είπανε πως το κατέβασαν προσωρινά, για ένα πενθήμερο και μέχρι να τελειώσει η καμπάνια από την μεριά τους,  για την στήριξη του «όχι» στο δημοψήφισμα. Μετά θα μας το επέστρεφαν. «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Όντως η Δημοκρατία δεν έχει διλλήματα!

Φαίνεται βέβαια  πως πέσαμε πάνω σε μια  άσχημη, για εμάς τουλάχιστον,  πολιτική συγκυρία και όταν λέμε «εμάς», δεν υπονοούμε τίποτα άλλο παρά τον δικό μας χώρο ιδεών. Ή αλλιώς, η έμπνευσή μας πήγε και τράκαρε και χωροθετικά ακόμη αν το προτιμάτε, πάνω σε μία εξεγερσιακή στιγμή της ένδοξης ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα του πιο πατριωτικά συνειδητοποιημένου της κομματιού. Αυτού της αριστεράς. Κομματιού πάντα διακριτού μέσα στην κοινωνική και πολιτική κονίστρα, που αδυνατεί να αντιληφτεί τον εαυτό του έξω από το πατριωτικό και εθνικό συγκείμενο. Ιστορικός θεματοφύλακας της εθνικής ενότητας και των συμφερόντων της. Που πάντα πιστό στις αρχέγονες και αδιαπραγμάτευτες δημοκρατικές παραδόσεις του, με έντονες πινελιές αμεσοδημοκρατίας και αντιιεραρχίας τα τελευταία χρόνια, ιεράρχησε το ζήτημα του δημοψηφίσματος σαν πιο σπουδαίο, παίρνοντας έτσι την «πρωτοβουλία», πάντα από μόνο του, και σε συστοιχία με την επαναστατική του συνείδηση, ηθική και προοπτική,  να κατεβάσει το πανό μας και στην θέση του να τοποθετήσει ένα δικό του για να στηρίξει την καμπάνια του «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Ένα «όχι» των Ελλήνων, όπως αρέσκονται να λένε μεταξύ τους, που θα γίνει ο πυροκροτητής και το εφαλτήριο για περισσότερη δημοκρατία εντός της Ευρώπης. Ολοκληρωτικός ακτιβισμός, εθνικισμός, σιχασιά ή και όλα μαζί; Αποκαΐδια της Δημοκρατίας που ευαγγελίζονται ή ράκη αυτής, που ιεραρχώντας για άλλη μία φορά σκοπούς και μέσα, υποτάσσουν τον πρώτο (σκοπό), στον δεύτερο (μέσο); Πρακτική, εκτίμηση και τροφός πολύ σκοτεινών στιγμών στην διάρκεια και εντός της ανθρώπινης ιστορικής περιπέτειας.

Αυτή η επιλογή τους βέβαια, δεν αποτελεί κάποια έκπληξη. Τουλάχιστον σε όσες/ους ασχολούνται με ζητήματα έμφυλης βίας και έμφυλων διαχωρισμών. Η στάση της ελληνικής κοινωνίας και της αριστεράς που της αναλογεί και όχι μόνο, είναι παλιά και γνωστή σε τέτοιου είδους ζητήματα.  Έτσι και τα μέλη της Νεολαίας Σύριζα Ξάνθης δεν αποτελούν κάποιου είδους εξαίρεση από τις άλλες κομματολάγνες και εξουσιομανείς φοιτητικές παρατάξεις.  Ενώ έχουν βιαστεί φοιτήτριες μέσα στη χρονιά, έχουν συνωμοτήσει με τη συγκαλυπτική και σεξιστική τοπική κοινωνία τηρώντας την ίδια συναινετική στάση στους βιασμούς.

Για  όλους αυτούς λοιπόν, αυτά είναι ζητήματα δευτερεύοντα. Λύση υπάρχει. Και όρεξη ταυτοχρόνως. Και έμπνευση επίσης. Ιεράρχηση, υποβάθμιση και τέλος αποσιώπηση. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε. Πρωτεύει ο όχλος και οι ενοράσεις του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως αν και αποτελούμε μια νεοπαγή συνέλευση,  προλάβαμε να δούμε να κατεβαίνει πανό μας μέσα στην πόλη καθώς και άλλη μία φορά συστηματικά και στοχευμένα οι αφίσες μας. Είτε από μπράβους είτε από αριστερούς.

Υ.Γ.  Το πανό της συνέλευσής  μας υπολογίζουμε ότι κατέβηκε γύρω στις 9 το βράδυ της Δευτέρας. Το ίδιο βράδυ πράξαμε το αυτονόητο. Το πανό της νεολαίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α αποκαθηλώθηκε με την σειρά του. Στο μεσοδιάστημα και μέχρι να ξανατοποθετήσουμε το πανό της συνέλευσης  μας, ανέβηκε νέο, στο ίδιο σημείο από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το βράδυ της Πέμπτης 2 Ιουλίου κατεβάσαμε εκ νέου και το δεύτερο πανό τοποθετώντας αυτό της συνέλευσης μας. Πράξαμε αυτό που ήδη ορίσαμε σαν το αυτονόητο για εμάς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Παλεύοντας κάθε στιγμή να συστοιχηθούμε  με ό,τι ορίζουμε και ό,τι ορίζει το πολιτικό και ηθικό αξιακό μας σύστημα. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, στο δημόσιο χώρο και όχι εν κρυπτώ.

Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και την έμφυλη βία

22 Ιουλίου 2015

προβολή του ντοκιμαντέρ: ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΞΑ, στο πάρκο Κύπρου & Πατησίων

προβολή του ντοκιμαντέρ:

ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΞΑ

 

Διάρκεια: 60′, Παραγωγή: Ισλανδική

Σκηνοθεσία: Γκρίμουρ Χάκοναρσον

 

Οι αγρότες κάτοικοι της περιοχής γύρω από τη λίμνη Μίβατν στην Ισλανδία, που διαμαρτύρονταν για χρόνια ενάντια στην κατασκευή φράγματος στον ποταμό Λάξα, αποφάσισαν να καταστρέψουν το φράγμα ώστε να σώσουν τη γη, την πολύτιμη λίμνη και τον ποταμό. Τον Αύγουστο του 1970, μέσα στη νύχτα, πήραν δυναμίτη και ανατίναξαν το φράγμα που χτιζόταν.  Ήταν η πρώτη φορά που κάτοικοι της περιοχής ξεκίνησαν μια μάχη ενάντια στην κατασκευή φραγμάτων και την κέρδισαν αγωνιζόμενοι ενωμένοι.

 

και ενημέρωση από την

“Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία”

για την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΓΩΝΑ

στις 12 – 17 Αυγούστου στον ποταμό Αχελώο,

ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΛΗ 2015, 8:30 μ.μ.

στο Πάρκο Κύπρου & Πατησίων

 

Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων

ΕΛ.ΑΣ και λογισμικό παρακολούθησης – Μέρος Β’

Μέρος Β’ του άρθρου https://athens.indymedia.org/post/1546850/

Στο Μέρος Α’ αναφερθήκαμε σε ακράδαντα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε δείξει ξεκάθαρο ενδιαφέρον για την αγορά λογισμικού παρακολούθησης από την εταιρεία Hacking Team.

To λογισμικό ονομάζεται RCS και αποτελεί την “ναυαρχίδα” της συγκεκριμένης εταιρείας. Μέσω διάφορων ειδών μόλυνσης εγκαθίσταται στον υπολογιστή του θύματος και από εκεί και πέρα ο χειριστής έχει πλήρη πρόσβαση σε όλοκληρο τον υπολογιστή (αρχεία, μικρόφωνα, κάμερες κ.α).

Στην πρώτη περίπτωση (Φεβρουάριος 2013) είδαμε εκπρόσωπο ιδιωτικής εταιρείας να επικοινωνεί με την Hacking Team ως μεσάζοντας για το υπουργείο. Εκείνη την περίοδο το Υπουργείο φαίνεται να είχε ζητήσει προσφορά για 500-1000 agents, δηλαδή 500-1000 αντίγραφα που θα προορίζονταν για διαφορετικούς στόχους. Οι μολύνσεις θα εστίαζαν κυρίως σε προσωπικούς υπολογιστές και κατ’ επέκταση σε κινητά (smartphone). Αυτό σημαίνει πως μέσα στις προθέσεις του Υπουργείου δεν ήταν η χρήση του συγκεκριμένου λογισμικού σε περιορισμένο αριθμό στόχων (π.χ για κάποια συγκεκριμένη “επιχείρηση”) αλλά σε ένα αρκετά μεγάλο σύνολο ανθρώπων.

Ο συγκεκριμένος εκπρόσωπος της εταιρείας INTERSO SUPPORT SERVICES LTD (link) δείχνει να είναι ιδιαίτερα βιαστικός ώστε η συμφωνία να κλείσει σχετικά γρήγορα. Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Ή ότι ήθελε να κλείσει την δουλειά φοβούμενος κάποιον ανταγωνιστή (άλλωστε φαίνεται να επιμένει ιδιαίτερα ώστε να αποκτήσει την αποκλειστικότητα του λογισμικού στην Ελλάδα) ή ότι ο πελάτης του βιαζόταν να το θέσει σε εφαρμογή. Μάλιστα δεν διστάζει να αναφέρει ότι διαθέτει έναν αριθμό εταιρειών που μπορεί να χρησιμοποιήσει ως “βιτρίνα” για να κλείσει την δουλειά με το δημόσιο.

3)     In case I re-sell , I can use any of my companies that I own to be in front towards the customer

Συνεπώς ο βαθμός διασύνδεσης του συγκεκριμένου ατόμου με υψηλόβαθμα στελέχη του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης μάλλον είναι αρκετά μεγάλος.

Yes I have influence to the customer, and yes they would like to buy from HT because they trust me (not because of HT mainly) but they will never divert from the law. Once one of your major competitor companies came to Greece and told them that they will sell as per their terms and conditions. The customer told them that they have a law to follow for procurements. Then your competitor told them that because of the situation (financial) they could not trust that they will get paid. Then the customer threw them out of the office telling them that they will never sell to Greece and let them go back to their country to sell (true example)

I am doing this business for the past 17 years (with the Greek Government) and successfully when the foreign companies understand that I am not either a reseller or a buyer, but rather their tool to win the business and their partner.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι η ΕΛ.ΑΣ είχε επικοινωνήσει και στο παρελθόν με ανταγωνιστική εταιρεία της Hacking Τeam ωστόσο η συμφωνία δεν έκλεισε ποτέ.

Στην 2η περίπτωση (Νοέμβριος 2014) την επικοινωνία ξεκινάει υπάλληλος (πράκτορας?) της ΕΥΠ ονόματι Ανδρέας ο οποίος  αρχικά χρησιμοποιεί το προσωπικό του mail. Ωστόσο επειδή ο εκπρόσωπος της Hacking Team του διευκρινίζει ότι περισσότερες πληροφορίες δίνονται μόνο σε υπαλλήλους των αντίστοιχων υπηρεσιών, η συζήτηση συνεχίζει με το υπηρεσιακό του mail. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την θέση του ατόμου στην ΕΥΠ ωστόσο από τα λεγόμενα του φαινεται να έχει ιδιαίτερα μικρή σχέση με το αντικείμενο πάνω στο οποίο διαπραγματεύεται.Μάλιστα από ερώτηση που κάνει σε αντιπρόσωπο της Hacking Team

If I install an agent to a computer that belongs to a network which is the behavior Of the agent? Especially if in the network thee exists firewalls ,log server etc etc?

φαίνεται ότι ο στόχος αυτή την φορά βρίσκεται σε κάποιο εταιρικό (ή κρατικό) περιβάλλον αφού τέτοιου είδους συστήματα (π.χ log server, Windows Server 2008) απαντόνται συνήθως εκεί.

Το δεδομένο είναι ένα. Οι δυνάμεις καταστολής της χώρας δείχνουν τα τελευταία χρόνια ενδιαφέρον για λύσεις ηλεκτρονικής παρακολούθησης. Δεν μιλάμε για παρακολούθηση της κίνησης μέσω π.χ ISP αλλά προγράμματα που έχουν σαν σκοπό την  πρόσβαση σε συσκευές και τις ζωές ανθρώπων ασχέτως αν η χρήση τους ξεπερνά κατά πολύ ακόμη και τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος δεν είχε το κονδύλι για να χρησιμοποιήσει το λογισμικό της Hacking Team δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν έχει απευθυνθεί αλλού με σκοπό πιο οικονομικές λύσεις. Εν αντιθέσει οι μυστικές υπηρεσίες της γειτονικής Κύπρου έκλεισαν συμφωνία 400.000+ ευρώ με την εν λόγω εταιρεία. Τον ίδιο δρόμο έχουν ακολουθήσει πολλές άλλες χώρες της δημοκρατικής ευρώπης όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γερμανία.

Φυσικά αν η συμφωνία είχε επιτευχθεί κανείς δεν θα το είχε πάρει χαμπάρι αφού τέτοιου είδους κονδύλια είναι απόρρητα και δεν θα εμφανίζονταν ποτέ.

Απόπειρες της ΕΛ.ΑΣ για απόκτηση λογισμικού παρακολούθησης Η/Υ

Απόπειρες της ΕΛ.ΑΣ και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης για απόκτηση λογισμικού παρακολούθησης Η/Υ από την εταιρεία Hacking Team. (Μέρος Α’)

Την Κυριακή 5 Ιουλίου διαρρέουν στο διαδίκτυο 400GB δεδομένων της εταιρείας Hacking Team. H Ηacking Team είναι γνωστή στην βιομηχανία της ασφάλειας υπολογιστών για την κατασκευή λογισμικών παρακολούθησης με κύριους πελάτες μηχανισμούς καταστολής κρατών (αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες κ.α). Τα δεδομένα περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων των κώδικα των προγραμμάτων τους, ηλεκτρονική αλληλογραφία, τιμολόγια, πελατολόγια κ.α. Περισσότερες πληροφορίες για το περιεχόμενο αλλά και την δράση της εταιρείας αυτής μπορείτε να βρείτε εδώ .

Όπως όλα δείχνουν, υπήρχε ανά διαστήματα ενδιαφέρον από τις ελληνικές αρχές για την απόκτηση τέτοιου λογισμικού. Ανατρέχοντας στο αρχείο υπάρχει επικοινωνία που αφορά την Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 2013. Η επικοινωνία γίνεται από τον εκπρόσωπο κάποιας ιδιωτικής εταιρείας με στοιχεία

INTERSO SUPPORT SERVICES LTD
Greek Office: Lassithiou 7, P.O.Box 1109, 19009, Athens, Greece.
C: +30 694-659-1672
F: +30 210 8946340
Cyprus HQs: Pelecanos 21, Prometheus St.12, Off.201, 1065 Nicosia-Cyprus. 

ο οποίος επικοινωνεί για να συνάψει συνεργασία με την Hacking Team έτσι ώστε να μπορεί να μεταπωλεί το προιον τους. Όπως φαίνεται από το περιεχόμενο των μηνυμάτων η συγκεκριμένη εταιρεία είχε ήδη κάποιον εν δυνάμει πελάτη ο οποίος ενδιαφερόταν για εγκατάσταση του λογισμικού αυτού σε Internet Cafe. Από τα συμφραζόμενα ( 1 | 2) μπορεί να διεξαχθεί ασφαλώς το συμπέρασμα ότι “πελάτης” της εταιρείας ήταν το ελληνικό κράτος, και συγκεκριμένα το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, το οποίο είχε τοποθετήσει την εταιρεία αυτή σαν μεσολαβητή.

Στην συγκεκριμένη σειρά mail αναφέρεται κάποια στιγμή ότι η πρόταση που αφορούσε μάλλον το ελληνικό κράτος είχε κοστολογηθεί στο 1 εκατ. ευρώ (πηγή). Μάλιστα αναφέρεται ότι ο “πελάτης” θέλει να εξασφαλίσει την 100% σίγουρη επιτυχία του προγράμματος, αλλιώς δεν ήταν διατεθημένος να το αγοράσει. Αυτό δείχνει εν μέρει και το χαμηλό επίπεδο της ελληνικής αστυνομίας σε ζητήματα διαδικτυακής κατασκοπείας η οποία μάλλον αναζητούσε κάποια έτοιμη και σίγουρη λύση για να πετύχει τους σκοπούς της. Υπήρξε προσωπική συνάντηση των ενδιαφερόμενων σε ξενοδοχείο στην Αθήνα όπου και έγινε παρουσίαση του λογισμικού.Τελικά η συμφωνία αποτυγχάνει αφού όπως αναφέρει ο μεσάζοντας “στο ενδιάμεσο των επικοινωνιών υπήρξε ανασχηματισμός στην κυβέρνηση, ωστόσο ο Υπουργός έμεινε ίδιος οπότε θα συνεχίσουμε να πιέζουμε“.

Από το αρχείο των mail που βρίσκεται στο Wikileaks φαίνεται ότι τον Νοέμβριο του 2014 υπήρξε επικοινωνία ατόμου εντεταλμένου από υπηρεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης ώστε να ζητήσει πληροφορίες για την λειτουργία και το κόστος του λογισμικού.

Mέρος Α’

Μέρος Β’

Συγκεκριμένα αναφέρει ότι το σενάριο στο οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα χρησιμοποιηθεί το λογισμικό παρακολούθησης θα περιλαμβάνει την πρόσβαση σε προσωπικές επικοινωνίες (Skype, Facebook κ.α)  περιορισμένου αριθμού (1 έως 3) στόχων. Ωστόσο, το υψηλό κόστος για την απόκτηση του λογισμικού αποτέλεσε μάλλον ανασταλτικό παράγοντα μιας και όπως αναφέρεταιτο Υπουργείο δεν είναι δυνατόν να διαθέσει αυτό το ποσό την παρούσα περίοδο“. Αξίζει να αναφερθεί ότι άλλα κράτη που βρίσκονταν στο πελατολόγιο της Hacking Team είχαν ξοδέψει από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ έως μερικά εκατομμύρια (πηγή).

Είναι προφανές ότι οι ορέξεις της εγχώριας καταστολής έπεσαν στο κενό, όχι από κάποιο νομικό/πολιτικό κόλλημα αλλά από την αδυναμία να δικαιολογήσει αυτό το έξοδο την παρούσα περίοδο. Δεν θα ήταν υπερβολή μάλιστα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι επιθυμία της ΕΛ.ΑΣ ήταν η παρακολούθηση ατόμων του κινήματος μιας και όπως έχει φανεί και στο παρελθόν, η παρακολούθηση internet cafe είναι από τις πάγιες τακτικές της ΕΛ.ΑΣ.

Καμία ανοχή στα αναπτυξιακά-ενεργειακά έργα

Συγκέντρωση 9/7 και Συζήτηση 10/7

Κείμενο αφίσας:

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ–ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΕΡΓΑ

Οι μηχανές της προόδου έχουν κατακλύσει τον πλανήτη και ταΐζονται
ασύστολα με τα σπλάχνα του. Η βιομηχανία παραγωγής ενέργειας τροφοδοτεί
τον βιομηχανικό πολιτισμό. Παράλληλα η εξάρτηση μας από τον
καταναλωτισμό και τον αστικό τρόπο ζωής γίνεται όλο και πιο έντονη.
Εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και βιομηχανικές εξορύξεις
κάθε είδους, διακρατικοί αγωγοί φυσικού αερίου, αιολικά και φωτοβολταϊκά
πάρκα, φράγματα και εκτροπές ποταμών συμπληρώνουν το πάζλ της
εκμετάλλευσης της γης και την καταστροφή της βιοποικιλότητας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΡΟΥΦΗΧΤΡΑ , ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΑΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ ΚΑΙ
ΓΗΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Πέμπτη 9/7/15,
ώρα 18.30, Ακαδημίας και Μασσαλίας (πεζόδρομος νομικής)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Παρασκευή 10/7/15, ώρα 18.30, στο λόφο Στρέφη,
«Ανάπτυξη, καταστροφή του φυσικού κόσμου και διαιώνιση της κυριαρχίας»

Συναντήσεις αναρχικών ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού και την
καταστροφή της βιόσφαιρας από την κυριαρχία
synantiseis.a@espiv.net

Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη για την χρεοκοπία της χώρας και την έξοδο αό την ΟΝΕ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ

 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει. Η χρεοκοπία της Ελλάδας και η έξοδος από την Ευρωζώνη με επιλογή των δανειστών είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε από το 2010 και αυτή τη στιγμή σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η εφαρμογή των μνημονίων από το 2010 ήταν μία φάση στην διαδικασία της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που είχε επιλέξει η υπερεθνική οικονομική ελίτ έτσι ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ευρώ και να αποκοπεί ένα μέλος που λόγω της κρίσης χρέους θεωρείται γάγγραινα και πρέπει να αποβληθεί. Ουσιαστικά η χρεωκοπία της Ελλάδας θεωρούνταν  πάντα από την υπερεθνική οικονομική ελίτ προϋπόθεση για την σωτηρία της, χωρίς μάλιστα να αθετούνται οι υποχρεώσεις της χώρας προς τους δανειστές κάτι που διασφαλίστηκε με την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η Ελλάδα είναι ήδη μια χρεοκοπημένη χώρα από το 2009 κι αυτό ήταν κάτι που το ήξεραν και η τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η υπερεθνική οικονομική ελίτ ακολούθησε από το 2010 και μετά μια τακτική ελεγχόμενης χρεοκοπίας έτσι ώστε να διασφαλιστούν οι δανειστές οι τότε κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων οι γαλλικές, οι γερμανικές, οι βρετανικές και οι αμερικάνικες τράπεζες.

Πρώτος στόχος του μνημονίου ήταν ότι απαγορευόταν η μονομερής αθέτηση πληρωμών του χρέους από την πλευρά του οφειλέτη. Με βάση αυτό δεσμεύτηκαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή το χρέους.

Επίσης το χρέος πέρασε από το ελληνικό στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο και απαγορεύεται η μετατροπή του από ευρώ σε ένα οποιοδήποτε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα. Το ελληνικό κράτος παραιτήθηκε από την εθνική κυριαρχία επί των περιουσιακών του στοιχείων που πέρασαν όλα στη δικαιοδοσία των δανειστών. Δεύτερος στόχος του μνημονίου με τη χορήγηση του τότε δανείου των 110 δις. ευρώ και την αντικατάσταση του παλιού χρέους με ένα νέο, ήταν η αποπληρωμή των τότε κατόχων των ελληνικών ομολόγων και η μεταβίβαση του χρέους στους διεθνείς οργανισμούς στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και στα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτή την διαδικασία παράτασης της ελληνικής χρεοκοπίας οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων που είχαν στα χέρια τους επενδυτικά σκουπίδια κατάφεραν να τα ξεφορτωθούν με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε με το PSI στην αναδιάρθρωση του χρέους το Μάρτιο του 2012 όπου οι μεγάλοι κερδισμένοι ήταν οι ξένες τράπεζες και οι μεγάλοι χαμένοι οι ελληνικές τράπεζες τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι μικροομολογιούχοι.

Παράλληλα η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ μετέτρεψαν τη χώρα σε ερείπια και χρησιμοποιώντας εδώ και 5 χρόνια το δίλημμα «λιτότητα ή πτώχευση και καταστροφή» εξαπέλυσαν μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας και ευθανασίας τμημάτων του πληθυσμού με χιλιάδες νεκρούς, φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση.

Απώτερος στόχος των δανειστών είναι να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή Ένωση δύο ταχυτήτων διαχωρισμένη από τη μια πλευρά σε ισχυρές και με μεγάλα πλεονάσματα χώρες και από την άλλη σε αδύναμες χρεωμένες χώρες.

Όπως λέγαμε ως φυλακισμένα μέλη του ΕΑ τον Δεκέμβριο του 2010 στο κείμενο:

Ας κάνουμε στην Ελλάδα την αρχή για μια παγκόσμια κοινωνική επανάσταση «Η έξοδός μας από την ΟΝΕ θεωρείτε πλέον δεδομένη προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ευρώ. Όμως με την κρίση χρέους να βαθαίνει και τη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη να καταρρέει οικονομικά στο άμεσο μέλλον, είναι δύσκολη όχι μόνο η επιβίωση της ΟΝΕ αλλά και αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πλέον αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον της Ένωσης είναι η δημιουργία ενός σχήματος όπου ισχυρές και με μεγάλα πλεονάσματα χώρες θα ηγούνται και οι χρεοκοπημένες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα μετατρέπονται σε προτεκτοράτα, καθώς θα εκχωρούν εξ ολοκλήρου την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία στα πολιτικά και οικονομικά διευθυντήρια της Ευρώπης.

Αυτή τη συνθήκη προωθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη δημιουργία μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης».

Σχεδόν 5 χρόνια μετά αυτή η διαδικασία λαμβάνει σάρκα και οστά με τη χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την έξοδό της από την ΟΝΕ. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που δρομολογήθηκε με τη διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας εγκαινιάσει την  Ευρωπαϊκή Ένωση δύο ταχυτήτων. Όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 έως σήμερα υπηρέτησαν πιστά τις επιδιώξεις αυτές της υπερεθνικής ελίτ.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα από ότι οι προκάτοχοί της, οι κυβερνήσεις Σαμαρά και Παπανδρέου. Παρά το γεγονός ότι μέσα σε 5 μήνες απαρνήθηκε το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχτηκε, αποδέχτηκε την αποπληρωμή του χρέους, υπόγραψε την παράταση του υπάρχοντος μνημονίου νούμερο 2, παρά το γεγονός ότι πάτησε αρκετές από τις κόκκινες γραμμές της στις διαπραγματεύσεις προκειμένου να υπογράψει μια συμφωνία νέο μνημόνιο με τους δανειστές –  συμφωνία που όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιοι μπροστά σε αυτήν τα μέτρα Χαρδούβελη είναι πολύ πιο ήπια -, οι δανειστές αποφάσισαν την χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδο της από την ΟΝΕ με τις υποχρεώσεις βέβαια για το χρέος να μένουν άθικτες. Στους 5 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πόσο ανεδαφικό ήταν το πρόγραμμά του, πόσο ανεφάρμοστες ήταν οι κενσυανιστικές μεταρρυθμίσεις που επεδίωκε μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πόσο αντιφατικό ήταν να αποδέχεται την αποπληρωμή του χρέους και παράλληλα να επιδιώκει να αυξήσει το βασικό μισθό, να συμφωνεί σε ιδιωτικοποιήσεις και να  θέλει να είναι και το κράτος μέσα στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, να ζητάει χρηματοδότηση από τους δανειστές και παράλληλα να μη θέλει να εφαρμόσει την δανειακή σύμβαση που στις 20 Φεβρουαρίου συμφώνησε να παραταθεί, να διαπραγματεύεται σκληρά και να πατάει τις κόκκινες γραμμές συμφωνώντας σε μνημονιακά μέτρα και εμμέσως, με τους νέους φόρους και την αύξηση του ΦΠΑ, σε περαιτέρω μείωση του λαϊκού εισοδήματος, σε απολύσεις και σε αύξηση της ανεργίας. Να νομίζει ότι εκβιάζει τους δανειστές με το να απειλεί να μην πληρώσει τις δόσεις ενώ έχει συνυπογράψει στις 20 Φεβρουαρίου ότι δεν μπορεί να κάνει μονομερή αθέτηση πληρωμών του χρέους και ότι τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου είναι δεσμευμένα και ότι μπορούν να εκποιηθούν αν δεν πληρώσει.

Είναι σίγουρο ότι όλο αυτό το διάστημα οι δανειστές θεωρούσαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναξιόπιστο εταίρο και διαχειριστή της Ελληνικής κρίσης. Το δημοψήφισμα που αποφάσισε να κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ερώτημα την αποδοχή ή όχι των προτάσεων των δανειστών στις 5 Ιουλίου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επικοινωνιακή διαχείριση του πολιτικού ναυάγιου της συνοδευόμενη από θεωρίες συνωμοσίας. πολιτικού πραξικοπήματος και «νέων Ιουλιανών» με σκοπό την ανατροπή της.

Όμως στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει υπό το βάρος των αντιφάσεων της και των δικών της αδιέξοδων. Το δημοψήφισμα δεν έχει καμιά υλική βάση αφού 5 μέρες πριν από αυτό στις 30 Ιουνίου, έχει εκπνεύσει  το πρόγραμμα κι η χώρα βρίσκεται ήδη σε καθεστώς χρεοκοπίας άρα δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για νεα διαπραγμάτευση ούτε για πρόταση συμφωνίας με τους δανειστές. Το δε αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όποιο και αν είναι αυτό δεν θα έχει καμία επίδραση όσον αφορά την χρεοκοπία της χώρας και την έξοδο από την ΟΝΕ που είναι αναπόφευκτα, όπως επίσης δεν θα αποσοβήσει στο τέλος την κατάρρευση της κυβέρνησης.

Στην περίπτωση του ναι στο δημοψήφισμα στην πρόταση των δανειστών, η κατάρρευση της κυβέρνησης θα είναι πολύ πιο άμεση με δεδομένο ότι έχει συνταχτεί επισήμως υπέρ του όχι.

Στην περίπτωση που όντως η πλειοψηφία που θα συμμετέχει επιλέξει το όχι είναι πιθανό η κυβέρνηση να κερδίσει λίγο χρόνο όμως είναι εντελώς ανίκανη και ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της χρεοκοπίας και την έξοδο από την ΟΝΕ, οπότε αργά ή γρήγορα η πτώση της είναι δεδομένη.

Το δημοψήφισμα όμως ούτως ή άλλως είναι παραπλανητικό γιατί αυτό που πραγματικά διακυβεύεται δηλαδή το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν δίνει καμιά λύση στα προβλήματα του λαού.

Όπως έχουμε πει ως Επαναστατικός Αγώνας η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και η υιοθέτηση της δραχμής εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφήνει άθικτο το πρόβλημα του χρέους και δεν αναιρεί τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Εφόσον όρος του μνημονίου είναι η απαγόρευση της μετατροπής του χρέους από ευρώ σε ένα οποιοδήποτε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, η υιοθέτηση της δραχμής όχι μόνο δεν θα μείωνε το χρέος αλλά θα το αύξανε.

Επίσης η υιοθέτηση της υποτιμημένης δραχμής θα είχε ως συνέπεια την περαιτέρω υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, και άρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, γεγονός που θα αυξήσει περισσότερο την φτώχεια και την εξαθλίωση. Συμπερασματικά λοιπόν το ζήτημα του νομίσματος από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα. Όσοι νομίζουν ότι η έξοδος από την ΟΝΕ εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια ριζοσπαστική λύση πλανώνται οικτρά. Αυτή τη στιγμή η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη γίνεται μετά από μεθόδευση των ίδιων των δανειστών που την υποβιβάζουν σε χώρα προτεκτοράτο εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μπορεί να πουληθεί πιο εύκολα για να ξεπληρώσει τα χρέη της.

Μόνο η δράση από τα κάτω, μόνο η δράση ενός Επαναστατικού Κινήματος που θα ανατρέψει το κεφάλαιο και το κράτος, θα διαγράψει το χρέος, θα βγάλει τη χώρα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και την οικονομία της αγοράς θα έδινε μια ριζοσπαστική λύση προτείνοντας παράλληλα την αναδιοργάνωση της κοινωνίας πάνω στη βάση του Ελευθεριακού Κομμουνισμού στη βάση μιας συνομοσπονδίας κοινοτήτων, εργατικών συμβουλίων και λαϊκών συνελεύσεων. Αυτή τη στιγμή η πολιτική χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, η χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος από την ΟΝΕ, οι συνέπειες της οποίας είναι άγνωστες ακόμα και για τους ίδιους τους δανειστές ανοίγουν πεδία ευκαιριών για τις επαναστατικές δυνάμεις για να προωθήσουμε την προοπτική της ανατροπής.

 

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.

ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ.

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΙ Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ.

Ενημέρωση από την πορεία υπέρ των καταλήψεων – Γιάννενα 18/06/15

Η διαδήλωση της 18ης Ιουνίου, που προέταξε την υπεράσπιση των καταλήψεων, δεν ήταν απλά και μόνο μια πορεία. Για αρκετό χρονικό διάστημα, οι συνελεύσεις των 3 καταλήψεων ζυμώθηκαν και συζήτησαν πάνω σε θέματα που άπτονται της στέγης και των διαφόρων πτυχών αυτής (ρεύμα, νερό κλπ) από διπλή σκοπιά: τόσο σχετικά με την κινηματική πρακτική και τις διαστάσεις που αυτή λαμβάνει εντός των εγχειρημάτων μας, όσο και με την κοινωνική διάσταση του στεγαστικού προβλήματος ως κεντρικό ζήτημα που διαπερνά τη ζωή, την εργασία και τις σχέσεις των ανθρώπων εντός της καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία τείνει να εμπορευματοποιεί κάθε ανάγκη.

Το απόσταγμα των συζητήσεων μας αποτυπώθηκε σε ένα 12σέλιδο φυλλάδιο, που αν και ξεπερνούσε σε όγκο τα συνηθισμένα καλέσματα για πορεία, κρίθηκε απαραίτητο να τυπωθεί σε 6.000 αντίτυπα ώστε να πραγματοποιηθούν παρεμβάσεις/μοιράσματα σε ΔΕΗ, ΔΕΥΑΙ, ΟΑΕΔ, ΙΚΑ και Εφορία. Επίσης, το φυλλάδιο μοιράστηκε πόρτα-πόρτα στοχευμένα σε γειτονιές. Στα πλαίσια της καμπάνιας προπαγάνδισης προχωρήσαμε σε δημόσια μαζική αφισοκόλληση στο σύνολο σχεδόν των τραπεζών στο κέντρο της πόλης, απογευματινές ώρες, με ταυτόχρονο μοίρασμα του λόγου μας

Προ της διαδήλωσης πραγματοποιήθηκε μικροφωνική. Ο άστατος βροχερός καιρός των Ιωαννίνων δεν απέτρεψε περί τους 120 διαδηλωτές/τριες να πορευτούν τόσο στο κέντρο της πόλης (πολυσύχναστοι πεζόδρομοι-αγορά), όσο και στις γειτονιές των 3 καταλήψεων. Η πορεία πέρασε διαδοχικά από την Acta et Verba, τη Σαχίνη 3 και κατέληξε στην Αντιβίωση.

Η κατάκτηση του κοινού λόγου, η ανάπτυξη των πολιτικών σχέσεων και η εφαρμογή των αποφάσεων μας στο δρόμο, αποτελεί κινηματική παρακαταθήκη για το περαιτέρω άνοιγμα των ζητημάτων και τη διοργάνωση μελλοντικών παρεμβάσεων/δράσεων.

ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ

καταληψη Αντιβιωσηκαταληψη στεγης Σαχινη 3κατάληψη στεγης Acta et Verba

υ.γ. Δυο τινά συμβαίνουν με τους ρεπόρτερς των τοπικών ειδησεoγραφικών(;) blogs: είτε γράφουν ό,τι τους κατέβει, είτε έχουν πρόβλημα με την όρασή τους. Στην πρώτη περίπτωση συνιστούμε να εγκαταλείψουν το ρεπορτάζ και να ασχοληθούν με τη μυθιστοριογραφία, αν και δεν είναι ίδια τα λεφτά. Στη δεύτερη περίπτωση τους συνιστούμε να κοιταχτούν σε κάποια αυτοοργανωμένη δομή υγείας. Εκεί σίγουρα είναι δωρεάν.

 

Πάτρα- Παρουσίαση μπροσούρας και συζήτηση & ρεφενέ χορτοφαγική κουζίνα