Καμία ανοχή στα αναπτυξιακά-ενεργειακά έργα

Συγκέντρωση 9/7 και Συζήτηση 10/7

Κείμενο αφίσας:

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ–ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΕΡΓΑ

Οι μηχανές της προόδου έχουν κατακλύσει τον πλανήτη και ταΐζονται
ασύστολα με τα σπλάχνα του. Η βιομηχανία παραγωγής ενέργειας τροφοδοτεί
τον βιομηχανικό πολιτισμό. Παράλληλα η εξάρτηση μας από τον
καταναλωτισμό και τον αστικό τρόπο ζωής γίνεται όλο και πιο έντονη.
Εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και βιομηχανικές εξορύξεις
κάθε είδους, διακρατικοί αγωγοί φυσικού αερίου, αιολικά και φωτοβολταϊκά
πάρκα, φράγματα και εκτροπές ποταμών συμπληρώνουν το πάζλ της
εκμετάλλευσης της γης και την καταστροφή της βιοποικιλότητας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΡΟΥΦΗΧΤΡΑ , ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΑΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ ΚΑΙ
ΓΗΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Πέμπτη 9/7/15,
ώρα 18.30, Ακαδημίας και Μασσαλίας (πεζόδρομος νομικής)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Παρασκευή 10/7/15, ώρα 18.30, στο λόφο Στρέφη,
«Ανάπτυξη, καταστροφή του φυσικού κόσμου και διαιώνιση της κυριαρχίας»

Συναντήσεις αναρχικών ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού και την
καταστροφή της βιόσφαιρας από την κυριαρχία
synantiseis.a@espiv.net

Αθήνα: Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και γούνας

Δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα πάνω στη Γη είναι αιχμάλωτα της παραγωγικής διαδικασίας, όχι ως εργάτες που χαίρουν «δικαιωμάτων», αλλά ως σκλάβοι προς εκτροφή. Τα σώματά τους ή μέρη των σωμάτων τους μετατρέπονται σε εμπορεύματα που καταναλώνονται στις μαζικές κοινωνίες.

Η εργασία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσιαστικής συνθήκης μέσα στην οποία ζούμε. Η εργασία είτε γίνεται με τους καλύτερους όρους για τους εργάτες είτε με τους χειρότερους έχει ως αντικείμενο εκμετάλλευσής της το σύνολο του φυσικού κόσμου, τον οποίο και καταστρέφει. Όμως τα έμβια όντα και συνολικά ο φυσικός κόσμος δεν αποτελούν αντικείμενα, είναι η κυριαρχία που τα ορίζει ως τέτοια. Γι’ αυτό από αναρχική οπτική προτάσσουμε την καταστροφή της παραγωγικής διαδικασίας, επειδή πολύ απλά δεν θέλουμε να υπάρχει ούτε μισθωτή εργασία, ούτε κανενός είδους σκλαβιά και συστηματοποιημένη καταστροφή του φυσικού κόσμου.

Η πρωτομαγιά καθιερώθηκε σχεδόν παντού όχι σαν μια μέρα αντίστασης στην κυριαρχία αλλά σαν δοξασία της παραγωγής και της εργασίας. Αυτό πρέπει να αλλάξει επειδή η παραγωγή είναι το πρόβλημα, η βιομηχανία είναι το πρόβλημα, τα κράτη είναι το πρόβλημα, η μαζική κοινωνία είναι το πρόβλημα.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, πραγματοποιήθηκε την 1η Μάη 2015 στην πλατεία Συντάγματος (οδός Ερμού) συγκέντρωση ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και γούνας. Κατά τη διάρκεια της δίωρης δράσης (12-2), βρέθηκαν στο σημείο περίπου 50 άτομα, μοιράστηκαν κείμενα, αναρτήθηκαν 3 πανό, φωνάχτηκαν συνθήματα, ενώ προς το τέλος αποκλείστηκε συμβολικά για μερικά λεπτά η είσοδος των McDonald’s.

Ανάμεσα σε άλλα, ακούστηκαν και τα παρακάτω συνθήματα: Λευτεριά σ’ όσους είναι στα κελιά, λευτεριά σ’ όσους είναι στα κλουβιά // Στις μηχανές μπουρλότο, στις φάμπρικες φωτιά, για μια ζωή αδάμαστη και για τη λευτεριά // Λευτεριά σε ζώα, ανθρώπινα και μη, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή // Όλες οι αξίες του πολιτισμού, είναι εργοστάσια μαζικού εγκλεισμού // Από την Ελλάδα ως το Μεξικό, θάνατο στο σύστημα το τεχνολογικό // Εμπρός νεολουδίτες, εμπρός καταστροφείς, για την απελευθέρωση ολάκερης της Γης.

Το ερχόμενο Σάββατο 9 Μάη, στις 12:00 στο Σύνταγμα, καλείται πορεία για το ίδιο ζήτημα από τις Συναντήσεις αναρχικών ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού και στην καταστροφή της βιόσφαιρας από την κυριαρχία.

Βίντεο από τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές Ηρακλείου Κρήτης για την απεργία πείνας των αναρχικών κρατουμένων από 2/3/2015

[vimeo]https://vimeo.com/122523580[/vimeo]

Έντυπα |Αδάμαστο

 

Αδάμαστο [Φεβρουάριος 2012]

Περιεχόμενα
-[ενότητα πρώτη]
Το ζήτημα της αύξησης του πληθυσμού και ο ρόλος της
τεχνολογικής εξέλιξης.
-[ενότητα δεύτερη]
Πολιτισμός, ιδεολογία και πρακτική της κυριαρχίας. Το
παράδειγμα του Ράπα Νουί.
-[ενότητα τρίτη]
Από την ευδαιμονία στην πείνα και την κατασκευή του
τρίτου κόσμου.
-[ενότητα τέταρτη]
Μυθοπλασίες περί της ανθρώπινης φύσης και η
αναρχική ολότητα.
-[ενότητα πέμπτη]
Ενάντια στο θεσμό της πόλης.
-[ενότητα έκτη]
Η καταστροφή του φυσικού κόσμου και η ολική
απελευθέρωση.
Περιεχόμενα:
*Δυο λόγια με αφορμή το κάλεσμα για συζήτηση…
*Από την μαζική κοινωνία και το κράτος,
στην κοινότητα και την αναρχία.
Περιεχόμενα:
Εισαγωγικό κείμενο [σ.2]
Η δόμηση του πολιτισμού και
η εξόντωση των
ζωικών ειδών [σ.4]
Το βιομηχανικό σφαγείο [σ.8]
Βία,
εξουσία και ζωικός κόσμος [σ.11]
Οικοσιτισμός και πολιτισμός [σ.13]
Γιατί ολική απελευθέρωση; [σ.16]
Περί βιγκανισμού [σ.17]
“Lifestyle” και φυτοφαγία [σ.18]
Η Φυτοφαγία σαν κομμάτι μιας συνολικής άποψης [σ.19]
Μαθαίνοντας από τα μη ανθρώπινα ζώα… χωρίς πειράματα [σ.28]
Πέρα από τα δικαιώματα και το κράτος [σ.29]
Μαρξισμός και ζωικός κόσμος [σ.31]
Τι θέλουμε; [σ.32]
Η άγρια ζωή στο στόχαστρο των τροχοφόρων [σ.34]
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ, ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ [01]
ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑΣ [08]
Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ [13]
BLACK OUT ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! [18]
ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΣΕ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΟΝΤΟ [23]
Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥΣ [30]
ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ [37]
Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ [41]

Περισσότερες μπροσούρες, κείμενα και βίντεο εδώ: https://adamasto.squat.gr/

Μπορεί η ινδιάνικη κοινοτική συμβίωση να εμπλουτίσει την αναρχική θεώρηση;

Είναι σίγουρα λογικό πως η συστηματική ενασχόληση μας με τον βίο και τα πεπραγμένα των ινδιάνικων φυλών γεννά σε ένα μέρος των αναγνωστών πλήθος ερωτημάτων. Γιατί, τέλος πάντων, μια αναρχική ομάδα «σπαταλά» χρόνο στη μελέτη και ανάδειξη τέτοιων ζητημάτων; Μας προτείνουν μήπως να ζήσουμε σαν ινδιάνοι; Μήπως τελικά εξιδανικεύονται πράγματα και καταστάσεις, στο όποιο προχώρημα της αναρχικής θεώρησης; Είναι εύλογο να γεννούνται αγαθοπροαίρετες απορίες σχετικά με το εν λόγω ζήτημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Κατ’ αρχάς, όταν γίνεται λόγος για ινδιάνικες φυλές, ομιλούμε για ανθρώπους που ουδεμία σχέση είχαν με τον πολιτισμό και την πολιτική, πριν ο λευκός κατακτητής εισβάλει στην γη τους. Κι εδώ, προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως, ας ξεκαθαρίσουμε πως η προσθήκη στο ουσιαστικό «γη» (δηλαδή το άρθρο «τους») δεν ήταν κτητική, εφ’ όσον γι’ αυτούς η γη δεν σήμαινε ιδιοκτησία. Από τη στιγμή, μάλιστα, που λιγότεροι ινδιάνοι ασχολήθηκαν –κι αυτό σε περιορισμένο βαθμό- με την γεωργία, αλλά κυρίως ήταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, η γη σήμαινε τον τόπο, που μεγάλωσαν, έζησαν και πέθαναν οι προπάτορές τους. Αυτό που λέμε πατρίδα (και μητρίδα, βεβαίως), αλλά δυστυχώς έχει ταυτιστεί στρεβλά με τα έθνη, τον εθνικισμό και το κράτος. Πατρίδα και μητρίδα, λοιπόν, είναι η πατρική και μητρική γη∙ μία έννοια που βοηθά τον άνθρωπο, εν πρώτοις, ν’ αποκτήσει και συν το χρόνο να εξελίξη την σχέση του με το φυσικό περιβάλλον στο οποίο διαβιοί.

Κάτι τέτοιο φαίνεται πιθανώς ακατανόητο στους εξουσιαζόμενους του σήμερα, που ούτε σε φυσικό περιβάλλον μεγαλώνουν, αλλά και η συνέχειά τους σε έναν τόπο δεν ξεπερνά τις λίγες δεκαετίες. Για τους ινδιάνους ήταν αλλοιώς∙ δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο για γενιές ολόκληρες να ξαποσταίνουν κάτω από τον ίσκιο της ίδιας βελανιδιάς. Οπότε, η σχέση τους με το φυσικό περιβάλλον ήταν πέρα από την κοντόφθαλμη χρηστική σφαίρα αντίληψης τού πολιτισμένου εξουσιαζόμενου. Ποιος θα μπορούσε να υπερβεί μια τόσο έντονα συναισθηματική σχέση και να κόψει ένα δέντρο, που αν μη τι άλλο, είναι μητρίδα και πατρίδα του; Για τον λόγο αυτό αρκούνταν στα νεκρά πεσμένα του κλαδιά. Αυτή είναι και η ουσιαστική αιτία εκκίνησης της άδολης μεταφυσικής τους προσέγγισης για τον κόσμο που τους περιέβαλε. Πρόβαλαν το υπερβατικό στο χώμα, τους βράχους, τα δέντρα, τα ζώα, το φεγγάρι, τον ουρανό, ακριβώς γιατί τα αντιλαμβάνονταν ως μητρίδα και πατρίδα τους, σάρκα από την σάρκα και πνεύμα από το πνεύμα τους. Αντιθέτως, ο σημερινός εξουσιαζόμενος, εγκαταλείπει την όποια συνέχειά του σε έναν τόπο, για «ένα καλύτερο μέλλον», δίχως οι μνήμες του να είναι τόσο ισχυρές, ώστε να τον κρατήσουν εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ο τόπος κατάντησε να έχει χρηστική αξία κι αν δεν πληροί τις προϋποθέσεις, που θέσαμε εξ αρχής, σαν προϊόν μαθαίνουμε να τον αντικαθιστούμε.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν∙ ουδεμία σχέση έχει η σημασία της πατρίδας και μητρίδας για τους απολίτιστους με το πολιτικό ιδεολόγημα του πατριωτισμού των πολιτισμένων. Κι εξ άλλου δεν είναι και η μοναδική περίπτωση, όπου οι εξουσιαστές στρέβλωσαν με την βία στοιχεία των ελεύθερων ανθρώπινων κοινοτήτων, για να κατασκευάσουν πολιτικά εργαλεία. Θα μπορούσε να αναφερθεί η συντροφικότητα που εκφυλίστηκε εν πολλοίς σε παρεϊσμό, η ανεμπόδιστη εξέλιξη της γλώσσας που έχει πλέον μετατραπεί σε μείζον εργαλείο χειραγώγησης, ακόμη και η πηγαία έκφραση της τέχνης, που γίνεται εδώ κι αιώνες δεκανίκι της κυριαρχίας κατά το συνηθέστερον. Ας μην ξενίζει, λοιπόν, το γεγονός πως η αναφορά και μόνον της λέξης πατρίδα φέρνει στον νου σημαίες και ένστολους μακελάρηδες∙ η κυριαρχία φρόντισε να την ταυτίσει στο θυμικό των ανθρώπων ως συνώνυμο του κράτους εν γένει και των δεινών φυσικά που απορρέουν απ’ αυτό. Δεν είναι ωστόσο έτσι τα πράγματα. Η πατρίδα και μητρίδα, ως έννοιες, είναι κατά πολύ παλαιότερες από τον πολιτισμό και την πολιτική και επιπροσθέτως πλήρως ανταγωνιστικές.

Οι ινδιάνικες φυλές, λοιπόν, και πατρίδα είχαν και την υπερασπίστηκαν ενάντια στον πολιτισμένο κατακτητή, ακριβώς διότι πατρίδα γι’ αυτούς ήταν το σύνολο του απολίτιστου κόσμου, υλικού και άυλου∙ όχι μια κρατική οντότητα που τους καταπίεζε στο όνομα ενός πατριωτικού (ή και διεθνούς βεβαίως) ιδεολογήματος. Πολέμησαν έτσι για την σωτηρία της κοινότητάς τους, για να γλιτώσουν από τον αφανισμό την ελεύθερη κουλτούρα τους∙ όχι για να στηρίξουν την μία μορφή σκλαβιάς έναντι της άλλης. Ακόμη κι όταν βοήθησαν τον αγγλικό ή γαλλικό στρατό στην μεταξύ τους διαμάχη ή σε αυτήν ανάμεσα στις νεοσύστατες τότε Η.Π.Α και το Βρετανικό στέμμα, οι προθέσεις τους ήταν αγαθές∙ οι μεν ή οι δε τους έταξαν –βεβαίως ψευδώς– πως αν πολεμούσαν για λογαριασμό τους, θα τους άφηναν να ζήσουν ανεμπόδιστα την υστεραία των εχθροπραξιών. Εν ολίγοις, τους ξεγέλασαν. Ο αγώνας τους δεν εξυπηρέτησε καμία απολύτως σκοπιμότητα. Ήταν αγνός και έντιμος και ουδέποτε πολιτικοποιήθηκε. Γι’ αυτό, θεωρούμε πως αποτελεί παράδειγμα συνολικά απελευθερωτικού αγώνα, για τους αγωνιζόμενους τού σήμερα.

 

Ας δούμε τώρα το ιδιαίτερον της γενοκτονίας των ινδιάνικων φυλών. Δεν θα μπούμε στη λογική των αριθμών, συγκρίνοντάς την –όσον αφορά το πλήθος των θυμάτων– με άλλες που συνέβησαν πρωτύτερα ή μεταγενέστερα. Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στο τί ακριβώς χάθηκε μέσα από αυτή την γενοκτονία. Μήπως μόνον οι άνθρωποι; Μήπως επίσης και η φυσική μορφολογία του γεωγραφικού χώρου που τους περιέβαλε; Σίγουρα. Ωστόσο δεν είναι μόνο τα ανωτέρω. Αυτό που χάθηκε είναι το σύνολο μιας ελεύθερης κουλτούρας, μιας απολίτιστης, αρμονικής σχέσης του ανθρώπου με το έμβιο και μη περιβάλλον, μιας ζωής που ναι μεν δεν ήταν Αναρχική, όπως οι αναρχικές ομάδες την οραματίζονται, αλλά ωστόσο ήταν σε μεγάλο βαθμό κοντά στην απόλυτη ελευθερία. Όλο αυτό πέρασε από την ύπαρξη στην μνήμη. Εν τούτοις, μια μνήμη που έχει ουκ ολίγες εξουσιαστικές προσμίξεις και στρεβλώσεις. Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερα σημαντικό να την αποκρυσταλλώσουμε, κατά το δυνατόν, αναδεικνύοντας την απελευθερωτική αλήθεια και πετώντας το εξουσιαστικό ψεύδος.

Θα μπορούσε, επί παραδείγματι, να πει κάποιος, πως και η γενοκτονία των εβραίων από τους ναζί ή των αρμενίων από τον στρατό και τις πολιτοφυλακές των τούρκων, είχε παρόμοια επιρροή στην ιστορική συνέχεια των εν λόγω λαών. Ωστόσο δεν είναι ακριβώς έτσι. Ούτε ο πολιτισμός των εβραίων χάθηκε ούτε αυτός των αρμενίων, παρά τα εκατομμύρια των σφαγιασθέντων. Όσοι επιβίωσαν των σφαγών, κατάφεραν να συνεχίσουν την μνήμη του λαού τους, καθώς αυτή ήταν κυρίως εγγεγραμμένη μέσα στον πολιτισμό και την κυριαρχία∙ όχι στην ελεύθερη κουλτούρα. Δεν πέρασαν στη λήθη αυτά που για χιλιετίες θεωρούσαν ως πολιτισμικές τους ρίζες. Κι αυτό διότι στις περιπτώσεις αυτές αφ’ ενός οι δολοφονηθέντες ήταν ήδη εξουσιαζόμενοι και αφ’ ετέρου εδώ και αναρίθμητα χρόνια ήταν πολιτισμένοι∙ με άλλα λόγια σκλάβοι όμως και εμείς. Οι ινδιάνοι δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο∙ γι’ αυτό και ο κόσμος τους χάθηκε. Στην περίπτωση τους έχουμε την απέλπιδα ένοπλη άμυνα ελεύθερων και απολίτιστων ανθρώπων, ενάντια στην πανίσχυρη κρατική μηχανή∙ την δροσιά της βελανιδιάς απέναντι στην κόψη του ξίφους. Ακόμη και ο «επινοητής» του όρου γενοκτονία, αρχισφαγέας Ιούλιος Καίσαρας, αφάνισε λαούς –κέλτικης κυρίως καταγωγής– που ήταν όμως σε άμεση επαφή με τον πολιτισμό για αιώνες∙ είτε ως στρατιώτες και μέτοικοι στις πολιτισμένες επικράτειες είτε ως έμποροι. Αυτό που έγινε, λοιπόν, με τους ινδιάνους δεν είχε ιστορικό προηγούμενο.

Δεν μπορούμε, βέβαια, να παραβλέψουμε μια εμπειρία, με την οποία μας έφερε αντιμέτωπους η ίδια η αναζήτηση του τρόπου ζωής των ινδιάνων. Τα περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε γι’ αυτούς μας τα παρέδωσαν είτε ιεραπόστολοι είτε κατακτητές, με στρατιωτική και συχνά επιστημονική περιβολή. Οι ίδιοι οι λεγόμενοι κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, που ήρθαν σε επαφή με ελεύθερες φυλές ανά τον πλανήτη, τις περιέγραψαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία με βάση την δική τους άποψη για τη ζωή, προσδίδοντάς τους δικά τους στοιχεία που δεν διέθεταν. Για παράδειγμα, επειδή οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν ως δεδομένη την εξουσία, έψαχναν να την βρουν μέσα στην κοινοτική συμβίωση, ακόμη κι όταν δεν υπήρχε. Για να το πούμε και λίγο πιο χοντροκομμένα, σήμερα πολλοί συνηθίζουν να αποκαλούν το λιοντάρι βασιλιά της ζούγκλας, προσδίδοντάς του έναν πολιτισμικό ρόλο που βέβαια δεν είχε ούτε διεκδίκησε. Στη φύση δεν κυκλοφορούν λιοντάρια με κορώνες, αλλά έχει τόσο καθιερωθεί ο τίτλος, που μπορεί και να το πιστέψουμε στ’ αλήθεια τελικά. Αν σκεφτούμε, μάλιστα, ότι οι πολιτισμένοι θεωρούν δεδομένο ότι πριν και μετά τον πολιτισμό υπήρχε μόνο κενό και ότι ο λεγόμενος νόμος της εξέλιξης θέλει την αντικατάσταση των άγριων, δηλαδή των αδύναμων και οπισθοδρομικών, απ’ τους ισχυρούς και φορείς της προόδου, τότε η ανάδειξη τέτοιων θεμάτων έρχεται να τους διαψεύσει.

Και για όσους ενδεχομένως θεωρούν πως οι ινδιάνικες φυλές δεν χάθηκαν, πως υπάρχουν ακόμη (κυριολεκτικά) στα χαρτιά, ακόμη και κάποιες εκ των ομοσπονδιών τους, τους απαντούμε το εξής: αν η αποτρόπαιη θέα ενός βαλσαμωμένου λύκου μπορεί να μεταφέρει ακόμη την θέρμη της ανάσας του στον παρατηρητή, τότε οι εκπολιτισμένοι ινδιάνοι μπορούν να νοούνται ως συνέχεια αυτών που χάθηκαν. Δυστυχώς όμως, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Ζουν σε μεγάλα και μικρά αστικά κέντρα και είναι εξουσιαζόμενοι όπως και οι υπόλοιποι λαοί της επικράτειας των Η.Π.Α. Η όποια καρικατούρα «απολίτιστης» κουλτούρας με χαϊμαλιά, ονειροπαγίδες και φτερά αετού είναι καταφύγιο για τους αφελείς και χρήμα στις τσέπες των επιτήδειων. Ο κόσμος τους υπήρξε έτη φωτός πέρα από τον όποιο ανώδυνο και ανούσιο υλικό μιμητισμό.

Είναι σημαντικό επίσης να δούμε την λειτουργία των ινδιάνικων συμβουλίων, καθώς η ανεξούσια ζωή πρωτίστως γεννάται ή όχι μέσα από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων. Έχουμε ήδη παρουσιάσει φυλές, αλλά και ολόκληρες ομοσπονδίες, όπου για να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση, ετίθετο ως απαραίτητη προϋπόθεση η πλήρης ομοφωνία. Σ’ αυτές εν τούτοις συμμετείχαν όλοι; Άντρες και γυναίκες; Σε κάποιες όχι σε κάποιες ναι. Προφανώς και από αναρχικής σκοπιάς μας αφορούν οι δεύτερες. Ποιος ήταν ο ρόλος του αρχηγού-συμβούλου; Η βούλησή του επιβαλλόταν ή όχι στους υπολοίπους; Κι αυτό εν μέρει έχει απαντηθεί. Στις περισσότερες ινδιάνικες φυλές η θέση του αρχηγού συμβούλου ήταν μια θέση τεράστιας ευθύνης, την οποία λάμβανε κάποιος έπειτα από συναίνεση των ανθρώπων της κοινότητάς του. Υπήρξαν μάλιστα και καταγεγραμμένες περιπτώσεις, όπου ινδιάνοι αρνήθηκαν αυτή την θέση, θεωρώντας εαυτούς μη ικανούς. Επίσης η θέλησή του δεν επιβαλλόταν στους υπόλοιπους, ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονταν έπειτα από συζητήσεις, οι οποίες μπορεί να διαρκούσαν ακόμη και πολλά μερόνυχτα.

koin_3

 

 

 

 

 

 

 

Άξια, βεβαίως, λόγου είναι και η σχέση τους με τον χρόνο. Όντας έξω από την πολιτισμική-κρατική μέγγενη αντιλαμβάνονταν το πέρασμά του μόνον μέσα από την άρρηκτη σχέση τους με την φύση. Δεν είχαν γραπτά ημερολόγια, ούτε τους έζωναν χρονικοί ψυχαναγκασμοί. Βίωναν σε απόλυτο βαθμό την χαρά της καθαρής ύπαρξης κάθε στιγμή. Μπορεί αυτό να συμβεί στην κολεκτιβοποιημένη μαζική κοινωνία που οραματίζεται ο αναρχισμός; Σε μια κοινωνία δηλαδή όπου οι άνθρωποι θα παράγουν σύμφωνα με τις δυνατότητες τους και θα καταναλώνουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους; Πέρα από το σύνολο του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού, δεν θα υπάρχουν ρολόγια σε μια τέτοια πραγματικότητα; Δεν θα οριοθετείται ο ατομικός χρόνος με βάση το πριν ή το μετά το σχόλασμα απ’ την δουλειά; Έχει σημασία που το οκτάωρο θα είναι φέρ’ ειπείν τρίωρο; Καμία απολύτως. Οπότε και η όποια αίσθηση της ελευθερίας θα είναι εξ αρχής καρατομημένη.

Προτείνουμε ωστόσο στους αγωνιζόμενους ανθρώπους να ζήσουν τον βίο τους ως ινδιάνοι; Να αντιγράψουν πλήρως τις συνήθειες και πρακτικές κάποιων ινδιάνικων φυλών και να πορευτούν αναλόγως; Σε καμία περίπτωση, απαντάμε. Έτσι και αλλιώς οι όποιες «συνταγές» έχουν την αποφορά πολιτικής σπέκουλας και περιχαράκωσης των αγωνιζομένων σε μανιέρες, που οδηγούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην πολιτικοποίηση του αγώνα τους. Προσπαθούμε, λοιπόν, ν’ αναδείξουμε τα στοιχεία εκείνα της ινδιάνικης κοινότητας, που θεωρούμε πως μπορούν αφ’ ενός να εμπνεύσουν τον αγώνα για συνολική απελευθέρωση στο σήμερα και αφ’ ετέρου να αποτελούν σε μεγάλο βαθμό μια μνήμη ελεύθερης ζωής τού χθες, υπερπολύτιμη για την αναρχική κοινοτική συμβίωση που οραματιζόμαστε. Πράγματι, θεωρούμε την κοσμοαντίληψη αρκετών ινδιάνικων φυλών, πολύ εγγύτερη στην απόλυτη ελευθερία, από τις αγρο-βιομηχανικές κολεκτίβες που ευαγγελίζεται ο αναρχισμός.

Το κύτταρο της συνολικής απελευθέρωσης ανθρώπου και φύσης είναι η αναρχική ομάδα. Κι αυτή μπορεί πολλά να μάθει από ανθρώπινα εγχειρήματα του παρελθόντος, αλλά και απ’ τον βίο και τις αξίες ανθρώπων που έλαμψαν πνευματικά στον χώρο και τον χρόνο. Αν λοιπόν μια αναρχική ομάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει για το προχώρημα της αναρχικής θεώρησης απόψεις και πρακτικές από τους αγωνιζομένους της Παρισινής Κομμούνας ή στοιχεία από το σύνολο της ζωής των Σάονι, καλώς να το πράξει. Προϋπόθεση; Κατ’ αρχάς η έντιμη προσέγγιση στα γεγονότα και τις καταγραφές και εν συνεχεία η ανάδειξη κάθε χρήσιμου στοιχείου για το προχώρημα της απελευθερωτικής διαδικασίας στο σήμερα. Εφ’ όσον, λοιπόν, η κυριαρχία ενοποιείται –και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς–, οφείλουν και οι αναρχικοί να ενοποιήσουν, το κατά δύναμιν, την απελευθερωτική σκέψη και πρακτική από καταβολής κόσμου ως τώρα. Πως; Μα, μέσα από το προχώρημα της αντιπολιτικής αναρχικής θεώρησης∙ με ειλικρίνεια, σθένος και εντιμότητα.

Μήπως όμως –όπως ήδη προαναφέραμε– εξωραΐζουμε τον βίο και τα πεπραγμένα των ινδιάνικων φυλών; Ούτε λόγος βέβαια. Η χάλκευση των ιστορικών δεδομένων είναι «προνόμιο» της εξουσίας και των υπαλλήλων της∙ όχι των αναρχικών. Φυσικά και υπάρχουν πρακτικές και απόψεις ινδιάνικων φυλών που ουδόλως βοηθούν στο προχώρημα της συνολικά απελευθερωτικής διαδικασίας. Αυτές δεν μας αφορούν. Ωστόσο, δεν δύνανται να αποτελέσουν και τροχοπέδη στην περαιτέρω ενασχόληση μας με το ζήτημα. Για τον ίδιο λόγο, οι όποιες, κατά την γνώμη μας, λανθασμένες απόψεις και πρακτικές των αναρχικών στην ισπανική κοινωνική επανάσταση, ουδόλως μας αποτρέπουν από το να μελετήσουμε, να εντοπίσουμε και να αναδείξουμε τα απελευθερωτικά στοιχεία της θεώρησης και δράσης τους στο σήμερα. Όπως είπαμε και ανωτέρω, δεν υπάρχουν «απελευθερωτικές συνταγές», παρά μόνον σε πολιτικούς «τσελεμεντέδες». Οι αναρχικοί βλέπουν τα πάντα κριτικά. Ή τουλάχιστον αυτό οφείλουν να κάνουν κατά την άποψη μας.

Η κυριαρχία εκσυγχρονίζεται, ξαναδοκιμάζει παλιές πρακτικές μέσα από σύγχρονες τεχνολογικές μεθόδους, καταγράφει εμπειρίες, διατηρεί άριστη μνήμη, αντλεί σημαντική γνώση για την συνέχεια και το προχώρημα της. Κι οι αγωνιζόμενοι; Αναπαράγουν μήπως ως συνήθως μια συνθηματολογία, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και επιστρέφουν στο σπίτι τους; Κι έπειτα τι; Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα –για άλλους μικρότερο και για άλλους μεγαλύτερο– έρχεται η απογοήτευση, που κατά κανόνα φέρνει την ιδιώτευση∙ έντιμη ή μη. Τούτο το μοτίβο λοιπόν, είναι εν τη γενέσει του αδιέξοδο. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ευρύ ζήτημα που θα αναλύσουμε σε κάποιο προσεχές κείμενο.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Μουντιάλ-Αλάνα: 0-1

«Η εξουσία είναι πάντα ευτυχισμένη κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής υπευθυνότητας για την αποβλάκωση των μαζών».
Ζαν Μποντριγιάρ
 
Η συζήτηση για το ποδόσφαιρο, σαν φαινόμενο, αναπόφευκτα περιστρέφεται γύρω από δύο θεματικές: α) από το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι που εφευρέθηκε από τον άνθρωπο για την ψυχαγωγία, την επικοινωνία και την άσκηση του και β) από το ποδόσφαιρο ως εργαλείο επιβολής και εξουσίας.Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ένα τσούρμο άνθρωποι κυνηγάνε μια μπάλα, άλλοι πάλι βλέπουν το ποδόσφαιρο ως μέσω εκτόνωσης και φυγής από την δύσκολη καθημερινότητα και για άλλους είναι η πραγματικότητα τους. Υπάρχουν και άλλοι που μέσω του ποδοσφαίρου ελέγχουν, αποκτούν εξουσίες και χρήματα και άλλοι που πρόθυμα εξουσιάζονται, αλλά στην εικονική πραγματικότητα του ποδοσφαίρου φαντάζουν ελεύθεροι και δυνατοί. Υπάρχουν και αυτοί που το ποδόσφαιρο έχει μια θέση στην καρδιά τους, γιατί συμβολίζει τα παιδικά τους χρόνια και όνειρα που έκαναν στην αλάνα, με τα ματωμένα γόνατα και τις λερωμένες μπλούζες και θεωρούν ότι μόνο ως τέτοιο μπορεί να υφίσταται.

Το παράξενο με το ποδόσφαιρο είναι ότι δεν μπορεί να μπει στην άκρη. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα υπάρχει και θα παίζει ένα ρόλο, κάποιες φορές αμελητέο και κάποιες άλλες καθοριστικό. Μπορεί κάποιος να μην ασχολείται με το ποδόσφαιρο, αλλά να μην μπορεί να κλείσει μάτι από τις φωνές τού γείτονα και κάποιος άλλος να αναβάλει την τάδε προγραμματισμένη εκδήλωση λόγω ποδοσφαίρου και μη προσέλευσης του κόσμου.

Ακόμα και πόλεμοι συνδέθηκαν κατά κάποιο τρόπο με το ποδόσφαιρο. Δύο χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις είναι ο πόλεμος του Ελ Σαλβαδόρ και της Ονδούρας και εκείνη μεταξύ Σερβίας και Κροατίας. Σίγουρα, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις η αιτία δεν ήταν οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις μεταξύ των ομώνυμων εθνικών ομάδων, αλλά ήταν τα πρώτα γενικευμένα επεισόδια που σκιαγραφούσαν την υποβόσκουσα κοινωνική πραγματικότητα. Ένα τέτοιο πρόσφατο παράδειγμα είναι και αυτό σε ποδοσφαιρικό αγώνα τον Φεβρουάριο του 2012 στην πόλη Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου λίγο μετά την πτώση του Μουμπάρακ. Στον συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό αγώνα εβδομήντα τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν και τουλάχιστον 1.000 τραυματίστηκαν όταν επεισόδια ξέσπασαν μεταξύ οπαδών του Μουμπάρακ και των Αδελφών Μουσουλμάνων. Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η εξουσία έχει συνδεθεί με το ποδόσφαιρο και το χρησιμοποιεί για τα δικά της συμφέροντα, καθώς και ότι ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου μπορεί να είναι μικρογραφία μιας υπάρχουσας κοινωνικής κατάστασης.

 

Οι πρόγονοι του σύγχρονου ποδοσφαίρου

Κατά την αρχαιότητα στην Κίνα, στην Ρώμη, στην Αθήνα αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές υπήρχαν παιχνίδια με μπάλα που έμοιαζαν με αυτό που σήμερα αποκαλούμε ποδόσφαιρο. Βέβαια, είναι αρκετά επίφοβο να μπορούμε να έχουμε άμεση ιστορική συσχέτιση εκείνων των παιχνιδιών με την σημερινή μορφή του ποδοσφαίρου.

Στην Κίνα του 11ου Π.χ.1 αιώνα ήταν διαδεδομένο το Τσου-Κου το οποίο παίζονταν με μπάλα γεμισμένη από τρίχες. Την μπάλα την κλωτσούσαν προς ένα τέρμα από μπαμπού πίσω από το οποίο υπήρχε δίχτυ. Το Τσου-Κου τον 5ο αιώνα Π.χ. χρησιμοποιήθηκε για την εκπαίδευση των κινέζων στρατιωτών.

Στον αρχαίο ελλαδικό χώρο ένα παιχνίδι με μπάλα που παιζόταν με τα πόδια ήταν και ο Επίσκυρος. Το παιχνίδι είχε πάρει την ονομασία του από τις πέτρες που οριοθετούσαν την περιοχή του παιχνιδιού, τις λεγόμενες σκύρες. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες είχαν το Harpastum, που και αυτό επίσης παιζόταν με μπάλα και ήταν ιδιαίτερα σκληρό. Τέλος οι Αζτέκοι είχαν το Τλάχτλι. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιχνίδια με μπάλα ανά τον κόσμο είχε θρησκευτικό και πολιτικό χαρακτήρα. Για το λόγο αυτό το γήπεδο ονομάζονταν δικαστήριο και ήταν χτισμένο πάντοτε δίπλα σε ναό. Η μπάλα του Τλάχτλι ήταν από καουτσούκ και ζύγιζε περίπου εννέα κιλά. Οι παίχτες φορούσαν προστατευτικά για να αποφύγουν τους μώλωπες που θα τους έκανε η μπάλα χτυπώντας επάνω τους. Ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να περαστεί η μπάλα από ένα κατακόρυφο πέτρινο στεφάνι, που ήταν όχι πολύ ψηλά στον τοίχο, χρησιμοποιώντας όλα τα μέλη του σώματος εκτός από τα πέλματα και τις παλάμες.

Το παιχνίδι συμβόλιζε την μάχη του φωτός με την νύχτα και οι δύο ομάδες συμβόλιζαν αντίστοιχα το φως ή το σκοτάδι, η μπάλα συμβόλιζε τον ουρανό και το στεφάνι την ανατολή ή την δύση (ανάλογα με τον νικητή). Επίσης το παιχνίδι εχρησιμοποιείτο και ως μέσω για την επίλυση διαφορών μεταξύ χωριών και φυλών. Υπάρχουν πληροφορίες που θέλουν τους παίχτες ή τους αρχηγούς τής ηττημένης ομάδας να χάνουν το κεφάλι τους ως θυσία ή ως μέσω για την επίλυση της διαφοράς.

Στο μεσαίωνα τα παιχνίδια με μπάλα εξέφραζαν το ανταγωνισμό μεταξύ φατριών, πόλεων και χωριών. Το ποδόσφαιρο ακόμα δεν είχε ενοποιημένους κανόνες με αποτέλεσμα κάθε περιοχή να είχε τους δικούς της. Κάθε παιχνίδι ποδοσφαίρου στο μεσαίωνα ήταν μια μικρή κοινωνική σύρραξη με αποτέλεσμα να καταλήγει σε οδομαχίες, αφήνοντας πίσω του πολλά κατάγματα, μώλωπες ακόμα και θανάτους. Για το λόγο αυτό οι κατά τόπους εξουσιαστές στην Ευρώπη δεν έβλεπαν το ποδόσφαιρο με καλό μάτι, φοβούμενοι την ανεξέλεγκτη διάσταση που θα μπορούσε να λάβει ένα τέτοιο άγριο παιχνίδι και προσπαθούσαν κατά καιρούς να το απαγορέψουν. Μια τέτοια διαταγή ήταν και αυτή του συμβουλίου των γερόντων της Πίζας το 1030 όπου απαγόρευσε το ποδόσφαιρο στην πλατεία της Μητρόπολης. Οι παραβάτες τιμωρούνταν με αυστηρότατες ποινές. Στην Βρετανία ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ (1154-1189)2 φοβούμενος ανεξέλεγκτες κοινωνικές αναταραχές με αφορμή το ποδόσφαιρο απαγόρευσε την διεξαγωγή αγώνων στην επικράτειά του. Προβλήματα φαίνεται πως δημιούργησε και στον βασιλιά Εδουάρδο Β΄ (1307-1327) όπου γύρω στο 1314 Μ.χ. καθώς έβλεπε τον στρατό που προσπαθούσε να δημιουργήσει για επιδρομή στην Σκωτία να σπαταλά την ενέργεια του στο ποδόσφαιρο, αλλά και φοβούμενος τις εξεγέρσεις που θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, αποφασίζει να φυλακίζει όσους παίρνουν μέρος σε αγώνες ποδοσφαίρου. Οι διώξεις συνεχίστηκαν και επί της βασιλείας του Ερρίκου Δ΄ (1399-1413) και του Ερρίκου Η΄ (1509-1547), όπου μάλιστα ψηφίστηκαν ακόμα ποιο σκληροί νόμοι κατά του ποδοσφαίρου. Την πολεμική κατά του ποδοσφαίρου διατήρησε και η Ελισάβετ Α΄ (1558-1603) με εβδομαδιαίες φυλακίσεις στους ποδοσφαιριστές.

Η ενοποίηση του ποδοσφαίρου

Οι Άγγλοι βασιλείς που για αιώνες εναντιώθηκαν στο ποδόσφαιρο δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο ποιο αποδοτικός τρόπος καταστολής είναι η υιοθέτηση, κάτι το οποίο η σημερινή κυριαρχία γνωρίζει καλά. Το ποδόσφαιρο μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα ακόμα και στην Βρετανία, διέφερε από περιοχή σε περιοχή πόσο μάλιστα από χώρα σε χώρα. Η ενοποίηση των κανόνων του ποδοσφαίρου ήρθε με την δημιουργία της Fédération Internationale de Football Association (Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου) το 1904. Από εκεί και ύστερα το ποδόσφαιρο ελέγχεται κεντρικά από αυτή την μεγάλη ομοσπονδία που κατακερματίζεται σε μικρότερες ανά ήπειρο και χώρα. Ο ρόλος βιτρίνα της FIFA είναι ότι ορίζει τους κανονισμούς για το ποδόσφαιρο και μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις που αφορούν το παιχνίδι, αλλά ο κυρίαρχος ρόλος είναι ότι μπορεί να διαχειρίζεται τεράστια οικονομικά ποσά από πολυεθνικές, να παίρνει μίζες για να αποφασίσει σε ποια χώρα θα πάει η επόμενη μεγάλη διοργάνωση, για το ποιος χορηγός θα αναλάβει, για το ποιος θα κατασκευάσει τα γήπεδα κλπ. Χαρακτηριστικά θα μπορούσε να αναφερθεί ο χρηματισμός στελεχών της FIFA από αξιωματούχο του Κατάρ με 5 εκατομμύρια δολάρια για να επιλεγεί το Κατάρ ως η διοργανώτρια χώρα του μουντιάλ του 2022, καθώς και η μίζα 40 εκατομμύριων δολαρίων από τον πρόεδρο της Βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας για εξασφάλιση δικαιωμάτων μάρκετινγκ. Εκτός από τις μίζες υπάρχουν και τα καθαρά έσοδα από το Μουντιάλ της Βραζιλίας που υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τα 5 δις χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα έσοδα από τους χορηγούς που θα διπλασιάσουν το ποσό.

Από την άλλη, για την διοργάνωση του μουντιάλ 250.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί βίαια από τις περιοχές όπου ζούσαν για να ανεγερθούν ποδοσφαιρικά γήπεδα και αυτοκινητόδρομοι, η αστυνομία έχει αναλάβει να καθαρίσει τις πόλεις από αστέγους, τοξικομανείς, πόρνες και ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να χαλάσει την βιτρίνα του μουντιάλ, ενώ τον τελευταίο χρόνο εκατοντάδες είναι οι άστεγοι που έχουν δολοφονηθεί. Γύρω από το μουντιάλ έχει στηθεί ένας τεράστιος οικονομικό-πολιτικός μηχανισμός που μόνο ποδόσφαιρο δεν θυμίζει και αποτελείται από τηλεοπτικά δικαιώματα, σπόνσορες και στοιχήματα. Επίσης υπάρχουν και τα διάφορα κυκλώματα πορνείας και ναρκωτικών που περιμένουν να κερδίσουν και αυτά με τον τρόπο τους από την διοργάνωση. Ευτυχώς διαψεύστηκαν όσοι πίστεψαν ότι το Μουντιάλ στην Βραζιλία θα μπορούσε να κρύψει και να επισκιάσει τα προβλήματα εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε άθλιες συνθήκες. Ο κόσμος στην Βραζιλία βγαίνει στους δρόμους παρά την τεράστια καταστολή και συγκρούεται καθημερινά με τους μπάτσους. Για το λόγο αυτό ο ρόλος της FIFA, όπως και αυτός των περιφερειακών ομοσπονδιών είναι συγκεκριμένος και εντάσσεται στα πλαίσια της υποδούλωσης με εργαλείο ένα δημοφιλές παιχνίδι.

Η ίδια λογική επικρατεί και στις περιφερειακές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες ανά ήπειρο και χώρα όπου τα οικονομικά ποσά που διακινούνται και η διαπλοκή είναι τεράστια. Στον ελλαδικό χώρο τα πράγματα είναι πασιφανέστατα. Το προεδριλίκι σε μια δημοφιλή ομάδα μπορεί να αποφέρει στον πρόεδρο εκτός από πολλά χρήματα και ακόμη περισσότερη εξουσία. Ο πρόεδρος σε μια δημοφιλή ομάδα μπορεί να αποκτήσει έναν ιδιότυπο στρατό και να τον χρησιμοποιεί όταν το θεωρήσει αναγκαίο, όπως σε «θελήματα» που διευκολύνουν προσωπικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες ή πολιτικές επιδιώξεις. Ο Μπέος στον Βόλο εκμεταλλευόμενος το προεδριλίκι του στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακό Βόλου εξελέγη δήμαρχος. Τι και αν για δεκαετίες έστηνε παιχνίδια και φούσκωνε η τσέπη του, τι και αν οδηγήθηκε στην φυλακή για το λόγο αυτό, τι και αν τραμπούκιζε και εκβίαζε όποιον έλεγε κάτι εναντίον του, βάζοντας μπροστά τους μπράβους του; Όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία σημασία, παρά μόνο ότι είναι πρόεδρος και σαν πρόεδρος έχει πιστούς υπηκόους. Η τεχνική της προβατοποίησης στις δόξες της.

Από την άλλη ο Πειραιάς έχει για δήμαρχο τον αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού Γιάννη Μώραλη και το δημοτικό συμβούλιο θυμίζει διοικητική συνέλευση του Ολυμπιακού: Βαγγέλης Μαρινάκης (πρόεδρος του Ολυμπιακού), Πέτρος Κόκκαλης (πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού), Ειρήνη Νταϊφά (κόρη πρώην προέδρου του Ολυμπιακού), Αντώνης Νικοπολίδης (πρώην ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού), Γιώργος Σιγάλας (πρώην μπασκεμπωλίστας του Ολυμπιακού).

Τα δύο αυτά παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά για να πιστέψει κάποιος ότι η κυριαρχία μπορεί να ψυχανεμιστεί τις εκάστοτε τάσεις και ανάλογα να συνεχίσει το κυριαρχικό της έργο. Στην προκειμένη ο Μπέος, ο Μώραλης και ο Μαρινάκης στην συνείδηση του κόσμου εκφράζουν μια δήθεν απολιτική και ακομμάτιστη αλλαγή που χρειάζεται το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Οπότε τα συγκεκριμένα πρόσωπα λόγω της αναγνωρισιμότητας που είχαν εξ αιτίας της ποδοσφαιρικής τους εμπλοκής ήταν κατάλληλα για τις σημερινές εγχώριες εξουσιαστικές ανάγκες. Επίσης θα πρέπει να αναφερθεί, σε όσους συνεχώς πέφτουν από τα σύννεφα, ότι πρόσωπα τύπου Μπέου και Μαρινάκη δεν διαφέρουν από πρόσωπα που επαγγελματικά και οικογενειακά ασχολούνται με την πολιτική, απλά πλέον οι θύρες της πολιτικής έχουν ανοίξει και για μη επαγγελματίες πολιτικούς, που όμως θα κάνουν την ίδια και χειρότερη δουλειά.

Η εξουσία, λοιπόν, έχει τυλίξει το ποδόσφαιρο τόσο σφιχτά και πυκνά όπου μετά βίας αναγνωρίζεται ως παιχνίδι. Η μπάλα δεν είναι φουσκωμένη με αέρα αλλά με πανάκριβα συμβόλαια παιχτών, με στημένους αγώνες για την αποκομιδή χρημάτων, με μίζες, χορηγούς και ξέπλυμα χρήματος και όλα αυτά στηριζόμενα από ένα εξαπατημένο κοινό που κρατιέται για ασφάλεια αποχαυνωμένο στις κερκίδες και στις οθόνες.Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που διεξάγεται στην αλάνα ή στο γηπεδάκι της γειτονιάς δεν χρειάζεται τίποτα από τα παραπάνω και έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ερωτοτροπεί με την αναρχία. Οι κανόνες ποτέ δεν είναι ίδιοι, διαμορφώνονται ανάλογα με την περίπτωση και τις ανάγκες του παιχνιδιού, ακόμα και εν μέσω παιχνιδιού και δε τηρούνται ποτέ με ευλάβεια. Οι ομάδες ποτέ δεν είναι ίδιες και διαμορφώνονται κάθε φορά νέες ανάλογα με την προσέλευση. Ο διαιτητής είναι άγνωστη λέξη και οι διαφορές λύνονται στο επί τόπου, οι άλυτες διαφορές μπορεί να τερματίσουν το παιχνίδι. Ο κανονικός χρόνος λήξης του παιχνιδιού δεν υπάρχει. Σχεδόν πάντα ο λογαριασμός των γκολ είναι αμφισβητούμενος. Και το ευφυέστερο: Ακόμα και η έννοια του νικητή είναι διττή. Νικητής τις περισσότερες φορές χρίζεται αυτός που θα πετύχει το τελευταίο γκολ, άσχετα εάν σε όλο τον αγώνα δεν έχει πετύχει κανένα. Με αυτό τον τρόπο οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να κερδίσει ένα αγώνα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την αντίπαλη ομάδα να θεωρείται η ίδια νικήτρια. Για τους παραπάνω λόγους θα είμαστε με το παιχνίδι της αλάνας, όπου μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε όπως τα μικρά παιδιά, ελεύθερα ανεξούσια και άναρχα.

Ελευθερόκοκκος

1. Όπου Π.χ. και Μ.χ. διάβασε παλαιότερη και μετέπειτα χρονολογία
2. Σε παρένθεση αναφέρονται οι περίοδοι που ήταν στην εξουσία.

Από την Αναρχική Εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.140, Ιούλιος-Αύγουστος 2014.

Ξεκουρδίζοντας τα όργανα της πολιτικής

Η πολιτική παραπαίει… ας την αφήσουμε να πεθάνει!

[Από το έντυπο, της ομώνυμης αναρχικής ομάδας, Πρόκληση σε στάση, τεύχος 4, Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης ’95]

Πιστεύεις στον αναρχισμό; Θεωρείς πως τα εργατικά συμβούλια, η αυτοοργάνωση της παραγωγής και η άμεση δημοκρατία θα σε εξυψώσουν σε μια απελευθερωτική Εδέμ; Ε, τότε, ναι∙ η πολιτική σου πάει γάντι. Δεν νοούνται όλα τα παραπάνω δίχως αυτήν, διότι πολιτική σημαίνει διαχείριση. Κι εσύ, καθότι αναρχιστής (και όχι αναρχικός) έχεις ουκ ολίγα ζητήματα προς διαχείριση∙ από την βιομηχανική παραγωγή, μέχρι τις αντιδράσεις όσων διαφωνούν με όσα λες και πράττεις, μιας και οι μειοψηφούντες στις δημοκρατίες (άμεσες, έμμεσες, με φιοριτούρες ή άνευ) οφείλουν να υποτάσσονται στην βούληση της πλειοψηφίας. Αν υποθέσουμε, βέβαια, πως θέτεις συνήθως εαυτόν σε όσους πλειοψηφούν…

Ρωτάς με τί τρόπο πρέπει να διαχειριστείς αυτούς που διαφωνούν; Μα, η σύμπλευση με αριστεριστές και αριστερούς, ως γνωστόν, δύναται να «εμπλουτίσει» την μεθοδολογία της «πειθούς» με ποικιλώνυμα παραδείγματα∙ από Pravdaκαι Κροστάνδες μέχρι γκούλανγκ και Stasi. Βεβαίως, ομιλίαι κακαί φθείρουσι ήθη χρηστά, αλλά είπαμε· δίχως πολιτική, γρανάζι δεν γυρνά. Και τα πάσης φύσεως γρανάζια έχουν γίνει τοτέμ για τον αναρχισμό. Ψέματα; Πανάκεια, λοιπόν, η τεχνολογία∙ αρκεί να είναι κτήμα των εργατών και όχι των αφεντικών. Τα είπαν ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν πριν εκατόν τόσα χρόνια, δεν τα είπαν; Τέλος! Μα πόση κομματίλα ακόμη τέλος πάντων; Φευ!

Όσον αφορά τώρα τις καταγραφές και τα πεπραγμένα των αναρχικών του 19ου αιώνα, δυστυχώς, έχουν αναπτυχθεί δύο φαινομενικά αντίθετες προσεγγίσεις που ωστόσο, συναγωνίζονται επάξια η μία την άλλη σε παραλογισμό και έλλειψη απελευθερωτικής οπτικής. Η πρώτη είναι αυτή των αναρχιστών, οι οποίοι, ως άλλοι κομμουνιστές, υποστηρίζουν –αν και δεν το αποδέχονται ανοιχτά– πως, εφόσον κάποιοι «κλασσικοί αναρχικοί» είπαν τούτο κι εκείνο, οφείλουν κι αυτοί να το αποδεχτούν αυτούσιο, σαν πολιτικό τους «ευαγγέλιο». Η εταίρα προσέγγιση –εξίσου εσφαλμένη και μάλιστα από αναρχικούς που αποστρέφονται με συνέπεια στον δημόσιο λόγο τους την πολιτική και τον πολιτισμό– είναι να θεωρείται πως οι ανωτέρω αναφερθέντες δεν προσέφεραν τίποτε ουσιώδες στο απελευθερωτικό μονοπάτι. Διαφωνούμε, βεβαίως, και με τους μεν και με τους δε. Ο αναρχικός λόγος και οι απελευθερωτικές πρακτικές των αναρχικών εμπλουτίζονται συνεχώς, φωτίζοντας πτυχές αγωνιζόμενων, είτε αυτοί είναι σύγχρονοι μας είτε έζησαν τον βίο τους στο πολύ μακρινό παρελθόν. Αναδεικνύουμε, λοιπόν, τα στοιχεία εκείνα από την δράση και τον λόγο τους, που μπορούν να λειτουργήσουν απελευθερωτικά στο σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Ασκούμε βεβαίως καλοπροαίρετα κριτική, όπως οφείλουν να κάνουν και σε μας οι σύντροφοι μας, αλλά και οι αγωνιζόμενοι που θα έρθουν.

Με λίγα λόγια, όση σχέση έχει η Αναρχία με τον αναρχισμό, άλλη τόση έχει και το συνολικά απελευθερωτικό μονοπάτι με την πολιτική. Η Αναρχία είναι το αυθόρμητο και ανεξέλεγκτο, το άγριο και απολίτιστο∙ αυτό που σε μεγάλο βαθμό βίωναν οι άνθρωποι, πριν μια εξουσιαστική ελίτ επινοήσει το κράτος εις βάρος όλων. Δεν λατρεύει γρανάζια και τόρνους∙ όταν γίνει η παρουσία της πραγματικότητα, θα τα θάψει στη γη, να ξαναγίνουν σίδερο. Δεν επιθυμεί να διαχειριστεί ανθρώπους και φύση∙ η ελευθερία στέκεται πέρα απ’ τον έλεγχο. Εδράζεται σε κάθε τι φυσικό∙ στο κελάρυσμα του ρυακιού, στο πέταγμα του κόρακα, στο φώς της πυγολαμπίδας μέσα στ’ απόλυτο σκοτάδι. Ό,τι είναι ο άνεμος για τα σύννεφα, είναι η Αναρχία για την πολιτική.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση