Παρέμβαση ενάντια στις παρελάσεις

Το μεσημέρι τις 24/3/2015 στην κεντρική πλατεία και στην κεντρική πεζογέφυρα τρικάλων, η αναρχική/αντιεξουσιαστική ομάδα Καπνισμένο Τσουκάλι έκανε παρέμβαση – μοίρασμα κειμένων διπλής όψης ενάντια στις παρελάσεις, ενώ γέμισε την περιοχή με αντιμιλιταριστικά τρικάκία, τα οποία έγραφαν:

Ο ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ / ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΕΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΥ

ΑΣ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ / ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ, ΠΑΤΡΙΔΕΣ, ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥς ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ / ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

τα κείμενα που μοιράστηκαν ήταν:

 

ΣΚΕΨΟΥ ΠΡΙΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΟΤΙ:

  • είναι μία από τις πολλές συνήθειες που μας την «φόρεσαν» και αυτή, όπως και πολλές άλλες & νομίζουμε ότι έτσι είναι, ότι αυτό είναι το σωστό. Στην πραγματικότητα, όμως, ενισχύεται ένα έθιμο ολοκληρωτικής νοοτροπίας, όπου καλλιεργείται η ψυχολογία της μαζικής πειθαρχίας και της στρατιωτικοποίησης των μικρών παιδιών και νέων, με τη «ζύγιση» και τη «στοίχιση», με την «κεφαλή δεξιά», με την απόδοση τιμών στον υπουργό, στον περιφερειάρχη ή στο δεσπότη, που δεν συναντάται στις περισσότερες χώρες του κόσμου.

 

  • αν θες να σκέφτεσαι & να ζεις ελεύθερα, θα πρέπει να παλέψεις να απεγκλωβιστείς από έννοιες όπως κράτος, σύνορα και «εθνική» υπερηφάνεια, που κάθε άλλο παρά αθώες είναι. Αντίθετα, αποτελούν αιτίες διαχωρισμού, οι οποίες, τεχνηέντως, προλειαίνουν το έδαφος για την ανάπτυξη εχθροτήτων με γείτονες χώρες και για την ενίσχυση του ρατσισμού και της ματαιοδοξίας μας περί «μοναδικότητας» του ελληνικού πολιτισμού &

 

  • για πρώτη φορά το Μάρτιο του 1936 η μαθητική παρέλαση λαμβάνει επίσημο και συμπληρωματικό χαρακτήρα στη στρατιωτική και τα σχολεία παρελαύνουν ως επικεφαλής της πομπής μπροστά στο Μεταξά και στο Βασιλιά. Λίγους μήνες μετά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και ο δικτάτορας Μεταξάς θα ασχοληθούν, ιδιαίτερα, με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσουν γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για την επίτευξη των σκοπών της. Το φασιστικό μοντέλο που θαύμαζε προέβλεπε κάθετη στρατιωτική οργάνωση της νεολαίας και έδινε ιδιαίτερο βάρος στις “γυμναστικές επιδείξεις”, στις “παρατάξεις”, στις “παρελάσεις” και στις “λαμπαδηφορίες”. Η ελληνική μίμηση δεν έφτασε, βέβαια, στην εφιαλτική επιβλητικότητα των γιορτών που οργάνωνε ο Μουσολίνι ή ο Χίτλερ, αλλά ακολουθούσε πιστά τη συνταγή τους. Έκτοτε, η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με τη στρατιωτική και η απουσία των μαθητών θεωρήθηκε αξιόποινη πράξη, ισοδύναμη με την παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος. Αργότερα, η εμφυλιοπολεμική περίοδος δεν βελτίωσε, φυσικά, τις συνθήκες, ενώ η δικτατορία δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το να κοντύνει λίγο τα μαλλιά των αγοριών και να μακρύνει τις φούστες των κοριτσιών. Αλλά και οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ποτέ δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών μαθητικών παρελάσεων. Φρόντισαν, μόνο, να απαλύνουν τις ακρότητες του στρατιωτικού καθεστώτος και να προσαρμόσουν τον καταναγκασμό στα “δημοκρατικά ήθη”. Ακόμα και η Αριστερά που είχε απήχηση εκείνη την εποχή δεν ζήτησε ποτέ να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις. Απαίτησε μόνο να συμπεριληφθούν στους παρελαύνοντες και τα σωματεία των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης. Όσο για σήμερα που η αριστερά ανήκει στη συγκυβέρνηση μαζί με τους καθόλου «αθώους» εθνικόφρονες ΑΝ.ΕΛ., ούτε λόγος δεν γίνεται για την κατάργησή τους, αντίθετα με τις προεκλογικές δηλώσεις στελεχών της. Μάλιστα, μεθοδεύεται η εκλαΐκευσή τους για να είναι πιο εύπεπτη και αποδεκτή από τις μάζες, διαφυλάσσοντας, πάντα, ευλαβικά τον φασιστικό χαρακτήρα της.

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟΤΣΟΥΚΑΛΙ

 

ΣΚΕΨΟΥ ΠΡΙΝ ΠΑΡΕΥΡΕΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΟΤΙ:

  • από την εποχή της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά (1936-1941), γνωστού λάτρη του ναζισμού, οι παρελάσεις θεσπίζονται ως επίσημες εκδηλώσεις του ελληνικού κράτους και ανακηρύσσονται ως τον κύριο εκφραστή της «εθνικής μνήμης», της «εθνικής υπερηφάνειας» και της «εθνικής ενότητας». Επίσης, αποτελούν ένα αναλλοίωτο κομμάτι της λειτουργίας του Ελληνικού κράτους και των μηχανισμών του, είτε οι διαχειριστές της εξουσίας ήταν ο βασιλιάς, είτε οι συνταγματάρχες του Παπαδόπουλου, είτε οι δημοκράτες της μεταπολίτευσης, είτε οι δεξιοί και αριστεροί διαχειριστές του κεφαλαίου σήμερα.
  • έτσι, διεξάγονται η μια μετά την άλλην οι μαθητικές παρελάσεις – παρωδίες, παρελάσεις παρακμής, παρελάσεις ντροπής, παρελάσεις τρομοκρατίας. Παρελάσεις που δεν τιμούν κανένα, κάτω από εξαιρετικά δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με φιλοπόλεμους γονείς να τραβούν τα πάνδεινα για να παρακολουθήσουν την παρέλαση έστω και από πολύ μακριά. Tα όρια ανοχής έχουν ξεπεραστεί πλέον με την παρέλαση ανδρών της Ελληνικής Αστυνομίας την οποία πλαισιώνουν οι Ένοπλες Δυνάμεις!
  • οι παρελάσεις, λοιπόν,  είναι η αιχμή του δόρατος της ιδεολογικής αναπαραγωγής του μηχανισμού του στρατού και όσων αυτός πρεσβεύει, μιας και στις εθνικές επετείους οι μιλιταριστικές αξίες και πρακτικές βγαίνουν από τα στρατόπεδα και διαχέονται σ΄ όλο τον κοινωνικό ιστό. Από τα κέντρα των πόλεων και τις γειτονιές μέχρι και τα χωριά, στρατιώτες και μαθητές εκπαιδεύονται, στοιχίζονται και βηματίζουν με περίσσεια «ελληνική υπερηφάνεια» σε μια τελετή που αναδεικνύει την πιο στομφώδη εκδοχή της ιεραρχίας και την πλήρη υποταγή σε κάτι «ανώτερο» χειροπιαστό ή φαντασιακό, ακόμη και όταν αυτό είναι ότι πιο δολοφονικό έχει να επιδείξει η ανθρώπινη ιστορία.  Αυτό το ζούνε στο πετσί τους οι μαθητές που υποχρεώνονται με μια ανυποχώρητη εμμονή από το ελληνικό κράτος να συμμετέχουν στην εθνική φιέστα.
  • είναι μια φιέστα που υμνεί τον σεβασμό στην άρχουσα τάξη και την κρατική δομή,  που παράγει εθνοτικούς διαχωρισμούς και, εν τέλει, μίσος για τον άλλον, πριμοδοτεί την σιωπή, την παθητικότητα, την ανάθεση των ζωών μας σε άλλα χέρια. Μια τελετή όπου διασταυρώνονται σε συμβολικό επίπεδο δυο διακριτές κατά τα άλλα μεταξύ τους έννοιες: αυτή του φαντάρου και αυτή του πολίτη και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι το μιλιταριστικό πρωτόκολλο και οι υπόλοιπες συνιστώσες της εξουσίας  όπως οι παπάδες, οι πραίτορες της αστυνομίας και οι στρατοκράτες απολαμβάνουν μεγάλη κοινωνική αποδοχή.
  • σε μια εποχή βίαιης φτωχοποίησης της κοινωνίας, όπου κόπηκαν ένα δις οχτακόσια εκατομμύρια ευρώ από τις συντάξεις και δόθηκαν για τα έξοδα του στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Λάρισα. Σε μια εποχή όπου το «έθνος» περνάει δύσκολα στο εσωτερικό αλλά ο ελληνικός στρατός συμμετείχε στις επεμβάσεις των δυτικών κρατών στην Λιβύη (2012)  προς χάριν των γεωπολιτικών τους σχεδιασμών και στις επεμβάσεις στην κεντροαφρικανική δημοκρατία (2014).
  • σε μια εποχή όπου τα εξοπλιστικά προγράμματα καλά κρατούν και η υποβάθμιση των όρων επιβίωσής μας εξακολουθεί να συνεχίζεται, ο στρατός αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο της εσωτερικής καταστολής, της διαχείρισης πολιτικών και πολιτειακών  κρίσεων,  απεργοσπαστικής δύναμης, κοινωνικού εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Με την ιδεολογική του βάση να στηρίζεται στην άθλια προπαγάνδα ότι ο στρατός είναι η αναμφισβήτητη ενσάρκωση του «έθνους» και ουδέτερο εργαλείο «όλων των ελλήνων», η αστική τάξη έχει ένα ισχυρό θεματοφύλακα για να την προστατεύει απ’ όλους τους εχθρούς της, πραγματικούς ή κατασκευασμένους, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό.
  • εν κατακλείδι, η εύκολη ιδεολογική αποδοχή του στρατού λόγο του εύπλαστου οικειοποιήσιμου εθνικοκεντρικού λόγου από μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, που αγνοεί πλήρως την δομή που υποστυλώνει τον ελληνικό στρατό μαζί με τις αξίες του, περνά μέσα από τις παρελάσεις, οι οποίες με την σειρά τους είναι γιορτές του φασισμού και του μιλιταρισμού και όχι της κοινωνίας. Πρόκειται για θεσμό που συνολικά εναντιώνεται στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ενάντια στην κοινωνική χειραφέτηση και την αλληλεγγύη και κυρίως ενάντια στους «από κάτω».

Οι παρελάσεις δεν χωράνε στην ζωή μας! Ας τις στείλουμε για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟΤΣΟΥΚΑΛΙ