Κείμενο του Pasamontana για τη δίκη της χρυσής αυγής

Στις 20 Απρίλη θα ξεκινήσει η δίκη μελών και στελεχών της χρυσής αυγής στην ειδική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού.   Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το πού θα γίνει η δίκη αλλά η ίδια η ύπαρξη και η δράση ναζιστών σε κάθε περιοχή, η φτώχεια και η υποβάθμιση στην οποία μας έχει καταδικάσει η εγχώρια και διεθνής οικονομική ολιγαρχία και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός που μας επιβάλλεται καθημερινά, είτε έχει σβάστικα, είτε έχει το όνομα της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και του “καλού της χώρας και της οικονομίας”. Φυσικά ως κάτοικοι, ως κομμάτι της κοινωνίας του Κορυδαλλού, είναι αυτονόητο ότι δε θέλουμε ούτε καν να κυκλοφορούν φασίστες στην περιοχή που ζούμε και δουλεύουμε, όπως επίσης ότι δε θέλουμε η περιοχή να μετατρέπεται σε μια αστυνομοκρατούμενη ανοιχτή φυλακή. Είναι γεγονός ότι η περιοχή θα είναι επί μήνες ασφυκτική για όλους τους κατοίκους της, με ένστολους και μη φασίστες κάθε μέρα στους δρόμους όπου περπατάμε και ζούμε. Το κράτος, οι δικαστές και η αστυνομία πρέπει να καταλάβουν ότι οι φασίστες στον Κορυδαλλό είναι ανεπιθύμητοι και ότι η πόλη δε θα είναι φιλόξενη.

Δεν περιμένουμε από το κράτος, τα δικαστήρια και την αστυνομία να καταστρέψουν το φασισμό, γνωρίζουμε από το παρελθόν και το παρόν ότι ο φασισμός δεν καταστρέφεται από την εξουσία αφού αποτελεί μέρος της, συγκοινωνούν δοχείο, και μάλιστα στη χειρότερη και πιο σκοτεινή για την ανθρωπότητα εκδοχή της. Παρόλ’ αυτά η δίκη της ΧΑ δε μας είναι αδιάφορη αφού αποτελεί από μόνη της ένα συγκεκριμένο πολιτικό γεγονός, ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της πολιτικής εξέλιξης των πραγμάτων, με πολλές παραμέτρους. Δυστυχώς όμως αρκετός κόσμος, οι περισσότερες πολιτικές οργανώσεις και πρώτα τα πολιτικά κόμματα κάνουν ακόμα το λάθος να συντηρούν την αυταπάτη ότι το Κράτος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και ο Φασισμός είναι δύο εχθρικά πράγματα και όχι οι δύο όψεις του ίδιου συστήματος κυριαρχίας. Δεν πρέπει κανείς να έχει καμία εμπιστοσύνη σε αυτή τη Δικαιοσύνη που είναι σχεδόν απόλυτα ελεγχόμενη από εξουσιαστικούς και επιχειρηματικούς κύκλους, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που καταστρέφει τους φτωχούς με εξοντωτικές ποινές ενώ την ίδια ώρα χαϊδεύει τους πλούσιους και όσους έχουν χρήμα ή άκρες για να τη βγάλουν καθαρή. Που συγκαλύπτει, αθωώνει ή αποφασίζει γελοίες ποινές-χάδι για τους πολιτικούς, τους καταχραστές δημοσίου χρήματος και άλλα μεγαλο-λαμόγια, όπως έγινε πρόσφατα με τον Παπακωνσταντίνου. Που κρατάει στη φυλακή δεκάδες κοινωνικούς αγωνιστές και επαναστάτες, που κρατάει χιλιάδες σε ομηρία με περιοριστικούς όρους, αναστολές ή υποδικίες. Πρόκειται για ένα σύστημα δικαιοσύνης που εμείς έτσι κι αλλιώς δεν αναγνωρίζουμε και πολεμάμε ως βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος κυριαρχίας.

Η ΧΑ έχει φτιάξει το δικό της “στόρυ”, κάνοντας το άσπρο μαύρο, για να κρατηθεί στην επιφάνεια: υποτίθεται ότι διώκεται πολιτικά λόγω της αντισυστημικότητάς της, ότι είναι η μόνη που υφίσταται πολιτικές διώξεις λόγω της δράσης και της ιδεολογίας της κλπ. Φυσικά, οι χρυσαυγίτες είναι “πολιτικοί κρατούμενοι” όσο και ο Τσοχατζόπουλος, δηλαδή ένας ακόμα παίκτης του εξουσιαστικού παιχνιδιού ο οποίος έχει πέσει προσωρινά και εν μέρει σε δυσμένεια για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους. Στην πραγματικότητα η ΧΑ εδώ και 20 χρόνια απολαμβάνει πλήρη ασυλία ή/και υποστήριξη από τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, την ΕΥΠ και από πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους με δεκάδες τρόπους, ενόσω διέπραττε εκατοντάδες επιθέσεις και εγκλήματα εις βάρος μεταναστών εργατών, πολιτικών χώρων, αγωνιστών και άλλων νεολαίων. Πανταχού παρούσα ήταν η συνενοχή και η φυσική συμμετοχή αστυνομικών της ΕΛΑΣ. Ακόμα και σήμερα που όντως διώκονται κάποια μέλη των ταγμάτων εφόδου, στελέχη και κεφάλια της οργάνωσης, αυτό συμβαίνει με μια μετριοπαθή διαχείριση, όπως έχουν δείξει διεξοδικά πολλοί αναλυτές και δικηγόροι [πχ. δίωξη με βάση τον απλό 187 (εγκληματική οργάνωση) και όχι με τον αντιτρομοκρατικό 187Α κλπ.], ενώ επίσης δε διώκονται διάφοροι (αν και ήταν αρχικά στη δικογραφία ή αν και έγινε πασίγνωστος ο ρόλος τους) στρατιωτικοί και αστυνομικοί συνεργάτες και στελέχη της ΧΑ. Εννοείται πώς στη φυλακή απολαμβάνουν αντίστοιχη ασυλία, προνόμια και διευκολύνσεις. Με τα κουστούμια, σαν κύριοι και σπάνια με χειροπέδες, ενώ οι αγωνιστές υφίστανται καθημερινά εμπόδια, βασανιστήρια και εξευτελισμούς. (Φυσικά αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στις συνθήκες του εγκλεισμού, τις φυλακές, τις ειδικές συνθήκες κράτησης και τους αντιτρομοκρατικούς νόμους 187 και 187Α, είναι οι αναρχικοί και κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι της Δημοκρατίας, όπως συμβαίνει και αυτό τον καιρό με την πολυήμερη απεργία πείνας.) Τώρα που είναι γνωστή σε όλους η αδερφική σχέση της ΧΑ με την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, τους κρατικούς μηχανισμούς, τις μυστικές υπηρεσίες και τα υψηλά πολιτικά πρόσωπα, οι ρουφιάνοι και φίλοι της αστυνομίας, τα τσιράκια του Μπαλτάκου και της ΝΔ, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μεγαλοσυμφερόντων που το παίζουν αντισυστημικοί λαϊκοί αγωνιστές, ας μη μιλάνε για πολιτικές διώξεις. Ας συνεχίσουν να προσπαθούν να κρατηθούν στην πολιτική επιφάνεια προσφέροντας -ανοιχτά και δημόσια- υπηρεσίες και δουλικότητα σε ντόπια και ξένα επιχειρηματικά και εξουσιαστικά συμφέροντα.

Το κράτος έχει επιλέξει να κρατήσει τη ΧΑ σε ημι-ύπαρξη, δεν την πολεμάει, δεν τη διαλύει αλλά τη συντηρεί. Με βάση αυτό μπορούμε να αναμένουμε ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα: ίσως βαριές ποινές για μερικά μέλη των ταγμάτων εφόδου, μεσαίες ποινές για μερικά προβεβλημένα πρόσωπα και χαλαρές για άλλους. Όπως και να ‘χει, είναι φανερό ότι διάφορα μέρη του συστήματος εξακολουθούν να στηρίζουν τους φασίστες και σε μια επόμενη φάση θα τους προωθήσουν ώστε να επιτύχουν τους σκοπούς τους στο έδαφος που έχουνε ήδη στρώσει. Ετσι κι αλλιώς οι φασιστικές ιδέες και πρακτικές, και διαχέονται, και εφαρμόζονται στην κοινωνική πλειοψηφία, με τις νεοφιλελεύθερες «μνημονιακές» πολιτικές της Ε.Ε., του Δ.Ν.Τ. και της Εγχώριας Οικονομικής Ελίτ χωρίς μεγάλες αντιστάσεις και προσφάτως με “αριστερό” πρόσημο, ακόμα και αν για κάποιο διάστημα επιλεχθεί μια ελάχιστα ηπιότερη “αριστερή” διαχείριση.

Όπως έχει ειπωθεί εδώ και εκατό περίπου χρόνια και έχουμε ξαναγράψει, “καμία κυβέρνηση δεν πολεμά τον φασισμό για να τον καταστρέψει και θα τον χρησιμοποιήσει όταν τον χρειαστεί”. Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και Φασισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος. Όσο δεν καταστρέφεται το σύστημα εκμετάλλευσης των πολλών προς όφελος των λίγων, όσο σαπίζει στη δίνη της διαρκούς κρίσης του, ο φασισμός θα υπάρχει και θα διευρύνεται.   Οι φασίστες δεν έχουν τίποτα να φοβούνται από το κράτος. Αυτό που φοβούνται είναι το λαϊκό και εργατικό κίνημα των χιλιάδων προλετάριων που θα τους σαρώσει μαζί με το σύστημα και τα συμφέροντα που υπηρετούν.   ΣΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΟΥΝ   ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ   Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña   Απρίλης 2015   http://pasamontana.blogspot.gr/

Καταγγελία του Γιώργου Αγγελετάκη

ΟΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Τη Δευτέρα, 30/3, πραγματοποιείται κατάληψη στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των απεργών πείνας, πολιτικών κρατούμενων. Το ίδιο βράδυ, στη συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου, αντιλαμβάνομαι μηχανή μεγάλου κυβισμού να με παρακολουθεί σε κοντινή απόσταση. Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Όμως, στη συμβολή των οδών Χ. Τρικούπη και Ναυαρίνου, αντιλαμβάνομαι ότι ο οδηγός κινείται επιθετικά εναντίον μου. Λίγα μέτρα παρακάτω, κοντά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ (όπου ο ασφαλίτης αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια λόγο της παρουσίας συναδέλφων του), επιχειρεί δύο φορές, κλωτσώντας τη μηχανή μου, να με ρίξει κάτω. Η αντίδρασή μου να σταματήσω τη μηχανή και να πατήσω παρατεταμένα την κόρνα, θέλοντας να κεντρίσω το ενδιαφέρον περαστικών και οχημάτων, τον αποθαρρύνει και απομακρύνεται. Εκεί παρατηρώ την έλλειψη πινακίδας στη μηχανή του.

Η «ακατανόητη» αυτή ενέργεια βρίσκει την ερμηνεία της λίγες ώρες αργότερα, μετά τη δημοσίευση στο bloko.gr άρθρου με τίτλο «Τα στοιχεία της Αστυνομίας για τους καταληψίες, στο επίκεντρο της έρευνας μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Επαναστατικού αγώνα» όπου ανάμεσα στα άλλα αναφέρετε ότι «η αστυνομία στην προσπάθεια να ελέγξει κάπως το φαινόμενο και σύμφωνα με τον τόνο της στρατηγικής που χαράσσει ο επικεφαλής υπουργός Δημόσιας Τάξης, επιχειρεί να χαρτογραφήσει την κινητήρια ισχύ που ενεργοποιεί τα δομικά στοιχεία του προβλήματος. Και αυτά δεν είναι άλλοι από τους πρωτεργάτες των καταλήψεων». Και συνεχίζει παρακάτω: «Σύμφωνα με πληροφορίες του bloko.gr σε δικογραφία που έχει σχηματιστεί για τις καταλήψεις υπάρχουν τα ονόματα 8 αντιεξουσιαστών… μάλιστα ο ένας από τους 8 που έχουν ταυτοποιηθεί θεωρείται ισχυρή προσωπικότητα μέσα στο κίνημα και υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης υπόπτων συμμετοχής στον Επαναστατικό Αγώνα. Ο συγκεκριμένος, μαζί με ακόμη έναν από τους 8 αναφέρεται από τις αστυνομικές πηγές ότι ήταν μεταξύ των χθεσινών καταληψιών της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ».

Δηλώνω κατηγορηματικά και σε όλους τους τόνους ότι συμμετέχω σε όλες τις δράσεις που αποφασίζει η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους, Φυλακισμένους και Διωκόμενους Αγωνιστές. Επίσης, πολιτικά, στηρίζω στο σύνολό τους τις κινήσεις αλληλεγγύης που έχουν εκδηλωθεί αυτό το διάστημα σε πανελλαδικό επίπεδο, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχουν αυτές. Όσο και να θέλουν να αναπαράγουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί το πρότυπο της κοινωνίας που ευαγγελίζονται με «πρωτεργάτες, στελέχη και προσωπικό», ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος προτάσσει τη μορφή της αυτοοργάνωσης και της οριζόντιας διαδικασίας. Αλλού να ψάξουν αρχηγούς και υποκινητές. Οι οσφυοκάμπτες της εξουσίας αδυνατούν βεβαίως να καταλάβουν κάτι τέτοιο και είναι ένας από τους λόγους που είμαστε σε εχθρικά στρατόπεδα. Ελευθερία με ιεραρχία δεν υπάρχει. Η αντι-ιεραρχική δομή που προτάσσει ο πολιτικός μου χώρος σε καμία περίπτωση, για εμένα, δεν αποτελεί ένα «νομικό τερτίπι» αποφυγής ποινικών ευθυνών. Ας μου χρεώσει το κράτος και οι μηχανισμοί του το σύνολο των ενεργειών του κινήματος αλληλεγγύης. Ποσώς με ενδιαφέρει.

Σήμερα, που οι πολιτικοί κρατούμενοι διανύουν την 31η ημέρα απεργίας πείνας, η εξουσία συνεχίζει να προσπαθεί να διαστρεβλώσει και να αποσιωπήσει το σύνολο των αιτημάτων τους, αιτήματα που έχουν να κάνουν με την κατάργηση των νόμων περί εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης, τον κουκουλονόμο, τη λήψη και τη διαχείριση του DNA, καθώς και την κατάργηση του νόμου για τη δημιουργία φυλακών τύπου Γ, την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού καθώς και των συγγενών των μελών της ΣΠΦ. Συνειδητά, το κράτος και τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ, αποσιωπούν τα τρία πρώτα και επικεντρώνονται σε αυτά για τα οποία τάχα «έχουν δεσμευτεί να υλοποιήσουν». Παρόλο που, συνειδητά καθυστερούν την κατάθεση του νομοσχεδίου με άγνωστο ως σήμερα περιεχόμενο, με ενστάσεις ως προς την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Πανούση, και με ακραίο παράδειγμα τη μη αποφυλάκιση της συντρόφου του Γεράσιμου Τσάκαλου.

Η επιλογή της μετωπικής σύγκρουσης των πολιτικών κρατούμενων απεργών πείνας με την κυβέρνηση ξεσκέπασε μια ώρα αρχύτερα τις προθέσεις της. Σαφώς έχει προηγηθεί το Eurogroup της 20ης Φλεβάρη, όπου η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ αποδέχτηκε το σύνολο των δεσμεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης (Μνημόνια, χρέος, Τρόικα), άσχετα αν βαφτίζει το κρέας ψάρι και τα μνημόνια ονομάζονται συμφωνία και οι Τρόικα εταίροι. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει στο ελάχιστο. Οι προεκλογικές δεσμεύσεις και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης διαγράφτηκαν εν μία νυκτί. Στο τέλος Ιουνίου η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να υπογράψει νέο μνημόνιο, ασχέτως πώς αυτό θα ονομαστεί. Η υπογραφή νέου μνημονίου φυσικό επακόλουθο θα έχει τη σκλήρυνση της καταστολή απέναντι σε επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις, κι αυτό το έχει αποδεχτεί πλήρως ο ΣΥΡΙΖΑ. Η περικύκλωση της Πρυτανείας, οι αθρόες προσαγωγές που μετατρέπονται σε συλλήψεις, η ρητορική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για προβοκάτορες και χαφιέδες, οι δηλώσεις Πανούση που κηρύσσει το πόλεμο στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο δεν μπορούν να ερμηνευτούν αλλιώς. Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος δεν περίμενε τη δήλωση Πανούση για κήρυξη πολέμου: Έχει κηρύξει από την πρώτη ημέρα τον πόλεμο στη νέα αριστερή διαχείριση. Και μου δημιουργεί κατάπληξη στο άρθρο του bloko.gr η εκτίμηση που λέει ότι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως προκύπτει έχει απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία του αντιεξουσιαστικού κινήματος και τώρα αυτός ως κυβερνητικός σχηματισμός βρίσκεται στο στόχαστρο…». Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετώντας τα προηγούμενα μοντέλα περί καθεστώτος έκτακτης ανάγκης πολύ γρήγορα υιοθέτησε τις παρακρατικές μεθόδους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η αστυνομοκρατία στο κέντρο της Αθήνας, η επαναδραστηριοποίηση της ομάδας Δέλτα, η δράση των ασφαλιτών «Γκοτζαμάνηδων της αριστεράς», οι αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις συντρόφων/σσών, οι εισβολές σε σπίτια, η «φωτογράφηση» συντρόφων σε δημοσιεύματα από διαρροές της ασφάλειας και της αντιτρομοκρατικής,  δεν είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης ενός «βαθέους» κράτους όπως με ευκολία επιχειρούν κυβέρνηση και φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ να προβάλλουν. Οι πολιτικές ευθύνες είναι συγκεκριμένες και αφορούν το σύνολο της κυβέρνησης και ειδικά τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Γ. Πανούση.

Αν νομίζεται ότι με τέτοια τετριμμένα κόλπα ή με οποιαδήποτε, άλλου τύπου, κατασταλτική μεθόδευση, θα αναχαιτίσετε τόσο τη δράση τη δική μου όσο οποιουδήποτε άλλου συντρόφου/συντρόφισσας είστε βαθιά γελασμένοι: Θα μας βρίσκεται πάντα μπροστά σας. Σπείρατε ανέμους και ήρθε η ώρα να θερίσετε θύελλές.

Νίκη στον αγώνα των πολιτικών κρατούμενων, απεργών πείνας.

Κοινωνική και ταξική αντεπίθεση σε κράτος και κεφάλαιο.

 

ΥΓ: Προς τον Γ. Καραϊβάζ: Θα σου συνιστούσα να είσαι προσεκτικότερος ως προς τις πληροφορίες που σου διαρρέουν η ασφάλεια και η αντιτρομοκρατική. Δεν έχω καμία απαίτηση να διασταυρώνεις τις πληροφορίες σου, αυτό θα ήταν υπερβολική απαίτηση εκ μέρους μου. Όμως δεν υπήρξα «μάρτυρας υπεράσπισης υπόπτων συμμετοχής στον Επαναστατικό Αγώνα». Αλλά ήταν τιμή μου που υπήρξα μάρτυρας υπεράσπισης των Μελών του Επαναστατικού Αγώνα.

Γιώργος Αγγελετάκης

κείμενο του Δίκτυου αγωνστιών κρατουμένων : όταν οι μάσκες πέφτουν…

Τα πολλαπλά πρόσωπα της κοινοβουλευτικής αριστεράς και ο “μύθος” της αλλαγής,  
ή αλλιώς όταν οι μάσκες πέφτουν…
 
Ενας ακόμα κρατούμενος νεκρός στις φυλακές Δομοκού επειδή του αρνήθηκαν την ιατρική περίθαλψη, και αντι για νοσοκομείο που ζητούσε κατέληξε στο πειθαρχείο. Αλλος ένας άνθρωπος νεκρός που ο θάνατός του δεν χωράει στα δελτία ειδήσεων, που ο θάνατός του δεν είναι τραγικός όπως αυτών που φορούν στολή. Ενας ακόμη νεκρος στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του ελληνικού κράτους, από τότε που το φόντο άλλαξε και από γαλάζιο, έγινε παρδαλό. Με αριστερό υπουργείο δικαιοσύνης, οι κρατούμενοι πεθαίνουν στις φυλακές και οι απεργοί πείνας εξοντώνονται, γιατί η νέα εξουσία, δε θέλει να αποδυναμώσει τα εργαλεία καταστολής του κράτους που μόλις παρέλαβε. Ετσι στέλνει την αριστεροσοσιαλδημοκρατική (σούπα) ρητορική της στα σκουπίδια της ιστορίας.
Την ίδια στιγμή, παράλληλα με τη δική μας απεργία πείνας, διεξάγεται απεργία πείνας και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών οπου κρατούνται σε άθλιες συνθήκες επειδή το ελληνικό (αριστερο) κράτος τους θεωρεί λαθραίους. Εν τω μεταξύ απεργία πείνας διεξάγουν και οι κρατούμενοι του εφιαλτικου “νοσοκομειου” των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς το νέο νομοσχέδιο είναι αυστηρότερο για πολλούς ανάπηρους κρατούμενους, καθώς ανέβηκε το όριο αποφυλάκισης για τους ισοβίτες με 80% αναπηρία από τα 5 στα 10 χρόνια.  Η όξυνση της καταστολής φόρεσε το αριστερό της προσωπείο. Αυστηρότερες διατάξεις σε ένα προοδευτικό νομοσχέδιο. Ομως δεν είναι η μόνες.
Το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης αναιρεί τη δυνατότητα συγχώνευσης για αδικήματα που τελέστηκαν στην άδεια, ή ενώ είσαι κρατούμενος, εάν περιέχει βία κατά υπαλλήλου ή κρατουμένου. Ετσι αν ένας ανθρωποφύλακας σε καταγγείλει ότι του άσκησες βία, και τα “αμερόληπτα” δικαστήρια σε καταδικάσουν, καταλήγεις φορτωμένος με παραπάνω χρόνια φυλακής και κινδυνεύεις να μείνεις επ’ αόριστον φυλακισμένος επειδή οι δεσμοφύλακες σε έχουν στο “μάτι”.

Το κράτος έχει συνέχεια. Το ίδιο και ο αγώνας εναντίον του. Και επειδή η μνήμη είναι η σύνδεση των αγώνων του χτες και του σήμερα, τη στιγμή που δίνουμε έναν ολομέτωπο αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή, δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία των αγώνων στις φυλακές με αιματηρές εξεγέρσεις και απεργίες πείνας.
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε με ιδιαίτερη προσοχή τις κινήσεις της νέας κυβέρνησης και τον “τρόπο διαχείρισης” του κρατικού μηχανισμού, αλλά και τις αντιδράσεις που πυροδοτεί ο αγώνας μας στο σύνολο της δημοκρατίας τους.
Για μας ήταν δεδομένο πως ένας αγώνας με καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά, που χτυπάει το κράτος καταστολής στις ρίζες του, θα φέρει στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις μιας “αριστερής” κυβέρνησης, γι αυτό και η επιλογή μας να δώσουμε αυτόν τον αγώνα σε μια χρονική συγκυρία όπου η λεγόμενη “λαϊκή εντολή” είναι ακόμα “νωπή”. Τώρα που η προεκλογική ρητορική του Σύριζα είναι ακόμη φρέσκια στη μνήμη του κοινωνικού συνόλου και κυρίως σ’ αυτούς που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε ένα κόμμα που θα φέρει την ” αλλαγή”.

Παρ’ όλ’ αυτά παρατηρούμε πολύ σύντομα μια ριζική αλλαγή, τόσο σε επίπεδο ρητορικής, όσο και καταστολής, απ’ την πλευρά του “δημοκράτη” υπουργού Πανούση. Δεν μπορούμε λοιπόν να αγνοήσουμε την δήλωσή του πως “αν οι αναρχικοί θέλουν πόλεμο, τότε η αστυνομία θα κάνει τη δουλειά της”. Και φυσικά να απαντήσουμε πως η αστυνομία πάντα έκανε την δουλειά της, καθ’ εντολή της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου, και όταν άνοιγε κεφάλια διαδηλωτών, και όταν βασανίζει κρατούμενους στα τμήματα, και όταν συλλαμβάνουν χωρίς στοιχεία, και όταν κάνουν εφόδους σε σπίτια αγωνιστών, πάντα τη δουλειά τους κάνουν. Και παρ’ όλες τις αριστερές φιοριτούρες, ο νέος υπουργος δεν άργησε να το παραδεχτεί και δημόσια. Υιοθετώντας κι ο Πανούσης λοιπόν ακροδεξιά επιχειρήματα, δηλώνει πως “το πρόβλημα είναι οτί αυτοί [οι αναρχικοί] είναι η βία. […] Οπότε διάλογος δεν πρέπει να γίνει για κανένα λόγο. Η δημοκρατία δεν κάνει διάλογο μ’ αυτούς που δεν έχουν πρόσωπα”.
Μάλλον η δημοκρατία του κυρίου Πανούση όμως χωράει στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωράει την ομάδα Δ να τραμπουκίζει λειτουργώντας ως συμμορία (όπως έγινε την Παρασκευή 27/3 στα Εξάρχεια).
Ας θυμίσουμε τί δήλωνε ο ίδιος άνθρωπος πριν από ένα χρόνο ακριβώς, από θέση αντιπολίτευσης τότε και με τον αέρα του ακριβοδίκαιου δημοκράτη:
“Η εκ του πλαγίου υπέρβαση του Συντάγματος (λαϊκή κυριαρχία, ειρήνη κλπ.), ο νέος πολιτικός ορισμός της τρομοκρατίας (“παν ό,τι βλάπτει το σύστημα”), η τυφλή υπακοή σε μανιχαϊστικά σχήματα διαίρεσης του κόσμου (τρομοκράτες, οι άλλοι – αντιτρομοκράτες, εμείς) μας καθιστούν συνεργούς σε έγκλημα κατά της ιστορίας του ανθρώπου, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι την υπηρετούμε”.
Να θυμίσουμε επίσης τα “δέκα ΟΧΙ” που θεωρούσε αυτονόητα ο κύριος υπουργός:
“ΟΧΙ στο αστυνομικό Κράτος εκτάκτου ανάγκης
ΟΧΙ στη δικαιοσύνη εκτάκτου ανάγκης (με στρατοδικεία κλπ.)
ΟΧΙ στην επιστροφή των βασανιστών και των
βασανιστηρίων (ιερά εξέταση κατά των τρομοκρατών και βαρβαρότητα ανάκρισης κατά πάντων)
ΟΧΙ σε ευρω-τρομονόμους ή νόμους από μπετόν, που τρομοκρατούν τους πολίτες και τα κινήματα
ΟΧΙ στους περιορισμούς των ελευθεριών και των δικαιωμάτων
ΟΧΙ στην ενίσχυση ρατσιστικών τάσεων εν είδει παράπλευρων ζημιών
ΟΧΙ στην securitomania (με θωρακισμένα σπίτια και πόλεις-φρούρια)
ΟΧΙ στην κατάλυση κάθε μορφής ασύλου προστασίας
ΟΧΙ στην κατασκευασμένη διεθνή/παγκόσμια τάξη η οποία εν ονόματι μιας Νέας Αυτοκρατορίας χαρακτηρίζει κράτη – ταραξίες (ή κράτη – τρομοκράτες), ορίζει τους εσωτερικούς εχθρούς ή ακόμα και τους βάρβαρους.”
Προφανώς όλα αυτά δεν τα γράφουμε σε μία προσπάθεια να εγκαλέσουμε τις δημοκρατικές ευαισθησίες του υπουργού. Τα φέρνουμε στην επιφάνεια ξανά για να γίνει ξεκάθαρη η υποκριτική διάθεση των εξουσιαστών. Να φανεί πως από θέση εξουσίας αλλάζει και το πολιτικό σκεπτικό αντιμετώπισης των ανθρώπων που επιμένουν να αντιστέκονται στο σύστημα. Οχι λοιπόν κύριε Πανούση, βία δεν είναι ο αναρχικός χώρος, βία είναι το σύστημα που επιβάλλεται και πιέζει ασφυκτικά κάθε μορφή αντίστασης σ’ αυτό. Φυσικό επακόλουθο είναι η διαμάχη ανάμεσα σε δύο κόσμους, αυτόν που εσείς εκπροσωπείτε, κι αυτόν που εμείς προτάσσουμε. Και το παραμύθι για το τέλος του κράτους μηδενικής ανοχής αφήστε το για τις διαλέξεις σας και τα κανάλια. Εμείς ξερουμε πολύ καλά ότι “το κράτος έχει συνέχεια” κι αυτό συνεπάγεται τη συνέχιση της κατασταλτικής πολιτικής για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού.
Ο πόλεμος λοιπόν που επικαλείται ο υπουργός είναι ενας πόλεμος που κρατάει αιώνες, και ο ίδιος έχει διαλέξει στρατόπεδο, αυτό των εξουσιαστών, αυτών που επιβάλλουν με τη βία την “κοινωνική ειρήνη”, και δεν χωράει αμφισβήτηση σ’ αυτό.

Η απεργία πείνας δεν ξεγύμνωσε μόνο την κυβέρνηση, αλλά και ένα ευρύτερο σύνολο συμπαθούντων, ψηφοφόρων και μελών της. Προφανώς δεν είχαμε αυταπάτες για την ποιότητα των αντιλήψεων και των συνειδήσεων αυτών των συνόλων, πόσο μάλλον για την ηθική τους. Αλλωστε είναι η ίδια αυτή η λογική  της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης μαζί με την πίστη στην αστική νομιμότητα και ιδεολογία που εξέθρεψαν και καταξίωσαν τον Σύριζα στην κυβέρνηση.
Δεδομένου όμως πως η κύρια έκφραση της αντιδραστικής προπαγάνδας εκφέρεται μέσω αυτών των συνόλων και μάλιστα στη βάση μιας “ενδοκινηματικής” κριτικής, αναγκαζόμαστε να τοποθετηθούμε πανω σε κάποια σημεία.
Η κριτική που ασκείται στον αγώνα που διεξάγεται, τόσο προς τους απεργούς πείνας, όσο και προς τον κόσμο που πλαισιώνει τον αγώνα εκτός των τειχών, βασίζεται στην ενεργοποίηση των πιο συντηρητικών και αντιδραστικών αντιλήψεων. Η εφαρμογή στην πράξη μιας δουλοπρεπούς λατρείας του κράτους ελέω της άκριτης υποστήριξης μιας κυβέρνησης που θέλει να προβάλεται ως ο φορέας της αλλαγής, εχει οδηγήσει συγκεκριμένα σύνολα στην ιυοθέτηση ιδεολογημάτων που ούτε το “κράτος της δεξιάς” δεν είχε ιυοθετήσει σε ανάλογες περιπτώσεις. Μεταξύ άλλων έχει γίνει λόγος για “πράκτορες”, “σκοτεινά κέντρα”, “λούμπεν”, κτλ. Προφανώς σε αυτό το επίπεδο, η μακρά παράδοση της αριστεράς στην πολιτική και ηθική απαξίωση και απονοηματοδότηση παίζει καθοριστικό ρόλο… Οι κατηγορίες αυτές αυτογελοιοποιούνται και δεν χρίζουν απάντησης. Στο φάσμα όμως των “σοβαρών επιχειρημάτων”, η ίδια αυτή διαδικασία απονοηματοδότησης και απαξίωσης του αγώνα, διεξάγεται καταρχήν στη βάση μιας αντίληψης που ταυτίζει το “κίνημα” (με όλες τις διαφοροποιήσεις και τις αντιθέσεις που αυτό μπορεί να περιέχει) με την κυβέρνηση (η οποία αποτελεί την θεσμική εκπροσώπηση αυτού του κινήματος) και αναπτύσσεται πάνω σε μια κουβέντα επί των στρατηγικών και των πρακτικών του κινήματος αυτού.
Κάνοντας μια συνολική τοποθέτηση έχουμε καταρχήν να δηλώσουμε τα εξής:
Αυτό που ονομάζεται κίνημα σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι κάτι ενιαίο. Εντός του συνυπάρχει ενας γαλαξίας απο πρακτικές, αντιλήψεις, στοχεύσεις και στρατηγικές. Και αν πράγματι η εκλογή του Σύριζα σε κυβέρνηση αποτελεί (και) την έκφραση και το αποτέλεσμα συγκεκριμένων αντιλήψεων και επιλογών ενος τμήματος του κινήματος (του κομματιού εκείνου που συνεχίζει να είναι προσκολλημένο στις αστικοδημοκρατικές αυταπάτες), άλλο τόσο ισχύει πως ο συγκεκριμένος αγώνας ειναι η έκφραση ενός διαφορετικού τμήματος του κινήματος. Του κομματιού αυτού που έχει οριστικά και αμετάκλητα απομακρυνθεί από τις δημοκρατικές αυταπάτες.
Ήμασταν και πάντα θα είμαστε ταγμένοι στη συγκρότηση της επαναστατικής αυτής κατεύθυνσης που θα έρχεται σε ρήξη με το κράτος (ανεξαρτήτου διαχείρισης), το κεφάλαιο και τις διάχυτες κοινωνικές σχέσεις και δομές που τα στηρίζουν και τα αναπαραγάγουν. Θα είμαστε πάντα ταγμένοι στην προσπάθεια απαλλοτρίωσης των αγωνιστικών πρακτικών απο απο την ανάθεση και τις διαμεσολαβήσεις, στην αυτοργάνωση των και οριζόντια ανάπτυξη των αγώνων προς μια ανατρεπτική κατεύθυνση.
Οι κατηγορίες για “λεονταρισμούς”, πως διεξάγουμε ενα “βολικό”, “εύκολο” και “αχρείαστο” αγώνα, εν όψη των προθέσεων της κυβέρνησης, καταρρέουν από την πρόσφατη μνήμη, από την ιστορική μνήμη, από την καταγεγραμμένη μνήμη των αγώνων, από τις διώξεις, από τις φυλακίσεις, από τις νίκες και τις ήττες των αγώνων όλα αυτά τα χρόνια που μπορεί να μην υπήρχε “κυβέρνηση της αριστεράς όμως, όπως και σήμερα υπήρχε καταπίεση, εκμετάλλευση, καταστολή και ιδεολογική επίθεση της κυριαρχίας. Οι κατηγορίες αυτές τέλος καταρρέουν από την ίδια την επίπτωση του αγώνα στα σώματα των απεργών, από τις διώξεις των συντρόφων που στήριξαν και πλαισίωσαν αυτον τον αγώνα.
Εν τέλει, αν ο αγώνας αυτός υπονομεύει κατι, αυτό είναι η διαδικασία αφομοίωσης, ενσωμάτωσης και αφοπλισμού των δυναμικών αυτών που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια. Αυτό που υπονομεύει είναι η διαδικασία κατακερματισμού, αποσυμπίεσης και άμβλυνσης των αιχμών αυτών που έθεσαν οι αγώνες που διεξήχθησαν και διεξάγονται.
Και όσον αφορά την κινδυνολογία και τους εκφοβισμούς για την πιθανή επέλαση του φασισμού αν δεν “συμμορφωθούμε” και στηρίξουμε την προσπάθεια της “αριστερής κυβέρνησης”, έχουμε να απαντήσουμε πως η επέλαση του φασισμού έρχεται πάντα μετά την ήττα των μαχητικών κοινωνικών κινημάτων, όταν αυτά έχουν παραλύσει και αφοπλιστεί απ’ τη δημοκρατία, τα αριστερά κόμματα και τους μηχανισμούς τους. Εχουμε να απαντήσουμε πως αυτή η διαδικασία έχει συντελεστεί ήδη, όλα τα προηγούμενα χρόνια καπιταλιστικής ευδαιμονίας και δημοκρατικής χαύνωσης, πως ο φασισμός είναι το παρόν και ονομάζεται κράτος ασφάλειας και καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Πέρα όμως απ’ τους τρυγμούς που έχει προκαλέσει στο εσωτερικό του Σύριζα η απεργία πείνας, βλέπουμε σύσσωμο τον ακροδεξιό συρφετό να βγαίνει και να μιλάει για διαπραγματεύσεις βουλευτών με τρομοκράτες, για καθάρματα που δεν πρέπει να βγουν από τη φυλακή και άλλα ευφάνταστα!
Για το απότοκο του Εβερτ (Τ. Κουίκ), δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε, η πορεία κάποιων ανθρώπων μιλάει από μόνη της. Δεν αξίζει να ασχοληθούμε με τις καρικατούρες του πολιτικού συστήματος. Παράλληλα όμως με τις ακροδεξιές κορώνες από διάφορους μαϊντανούς των τηλεοπτικών καναλιών, βλέπουμε και την Ντόρα Μπακογιάννη να ωρύεται για την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού και για δήθεν ευνοϊκή μεταχείριση απέναντι σε τρομοκράτες από την κυβέρνηση. Εδώ λοιπόν θέλουμε να κάνουμε μια παρένθεση καθώς η κυρία Μπακογιάννη έκανε και μαθηματικούς υπολογισμούς για τα χρόνια φυλακής που έχει βγάλει ο Σάββας σε σχεση με τα εγκλήματα που έχει κάνει.
Για την ιστορία λοιπόν, κατά τη διάρκεια της επταετίας 67-74, δολοφονήθηκαν (επίσημα) 88 άνθρωποι από τους βασανιστές της χούντας, ανάμεσα τους αθώοι, πολιτικοί κρατούμενοι, μέχρι και ανήλικα παιδιά όπως ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής που δολοφονήθηκε στην πλατεία Αττικής. Παράλληλα χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες.
Το 1990 και επί πρωθυπουργίας του πατέρα της κ. Ντόρας, ο ίδιος ο πατέρας της πρότεινε την αποφυλάκιση των πρωτεργατών της χούντας, μια κίνηση που είχε αποσπάσει και τη συγκατάθεση του τότε προέδρου της δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μάλιστα η τότε κυβέρνηση επικαλούμενη ανθρωπιστικούς λόγους, αποφυλακίζει τον Παττακό λόγω ανήκεστου βλάβης της υγείας του. Εξι χρόνια αργότερα για άλλη μια φορά ο πατέρας της κ. Ντόρας ζητάει από το βήμα της βουλής την αποφυλάκιση των χουντικών.
Αυτά όμως είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τον πολιτικό συρφετό που εξακολουθεί να στηρίζει τα ακροδεξιά μορφώματα. Οι φιλοχουντικές απόψεις του μπαμπά γαλούχισαν όχι μόνο τα παιδιά του αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου.

Οι πραγματικά επικίνδυνοι όμως για το πολιτικό σύνολο, κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς κάθονται στα έδρανα της βουλής.
Είναι όλοι αυτοί που τα ονόματά τους γεμίζουν τις λίστες Λαγκάρντ, που εμπλέκονται στο σκάνδαλο της Siemens. Είναι οι “Τσουκάτοι” και οι “Μαντέλιδες”, όλοι αυτοί που αποδεδειγμένα έχουν πάρει τεράστια ποσά από μίζες και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν ανενόχλητοι το βρώμικο έργο τους.
Κι από κοντά η δικαστική χούντα, που στηρίζοντας αυτόν τον αέναο κύκλο εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αφήνει ελεύθερους τους δολοφόνους του Καρέλι στο 12μηνο, που δίνει ένα χρόνο ποινή στον Παπακωνσταντίνου, ενώ ταυτόχρονα μοιράζει χρόνια φυλακής σε μετανάστες, πρόστιμο 5000 € σε όσους πωλούν κουλούρια χωρίς άδεια.
Είναι οι αξιωματούχοι της νέας συγκυβέρνησης που μπορεί να νόμιζαν ότι με τους αφελείς διαπραγματευτικούς ελιγμούς τους θα κάνουμε πίσω, και γι αυτό μας κάνουν πόλεμο φθοράς κάνοντας υποχωρήσεις με το σταγονόμετρο. Αυτοί που υπόσχονταν αντικατάσταση της αστυνομίας με λαϊκές πολιτοφυλακές, τώρα προστατεύουν τα δημαρχεία Συριζαίων δημάρχων με τα ματ για να μην καταληφθούν, αυτοί που διαμαρτύρονταν για το κλείσιμο της Ερτ, πατάνε το σήμα όταν καταλαμβάνεται ο σταθμός τους, αυτοί που είχαν σημαία το πανεπιστημιακό ασυλο το κυκλώνουν με τα ΜΑΤ και εκβιάζουν καταληψίες με επέμβαση, αυτοί που υπόσχονταν αυξήσεις στους μισθούς αυξάνουν τους φόρους. Οι κουστουμάτοι αστοί πολιτικοί με τους παχυλούς μισθους που κυκλοφορούν με τα βουλευτικά αυτοκίνητα ενώ υποκρίνονται ότι μάχονται για τα συμφέροντα του προλεταριάτου, νομίζουν ότι μπορεί να αξιοποιήσουν πάνω μας την εμπειρία τους ως διαμεσολαβητες των αγώνων, αλλά ξεχνούν οτι εμείς είμαστε οι προβοκάτορες που δεν μπήκαμε στο μαντρί τους.
Εμάς λοιπόν θα μας βρίσκουν πάντα απέναντί τους, όχι γιατί “είμαστε η βία”, αλλά γιατί παλεύουμε για την ανατροπή της καθημερινής φθοράς που επιβάλλει το σύστημα που υπηρετούν. Ο αγώνας μας είναι διαρκής και στοχεύει κάθε πτυχή αυτού του σάπιου κόσμου.
Βλέποντας λοιπόν ότι και η νέα ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης ακολουθεί μια πολιτική εξόντωσης, τοποθετώντας την ψήφιση του νομοσχεδίου σε αόριστο χρόνο, ξεκαθαρίζουμε το εξής: Οι αντοχές μας εξαντλούνται μαζί με τον αριστερό σας μανδύα. Κάθε μέρα σε απεργία πείνας είναι μια επιβεβαίωση πως η δημοκρατία όχι μόνο εκδικείται, αλλά και στοχεύει στην φυσική εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Εμείς δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσουμε τον αγώνα μας αν δεν δικαιωθούν τα αιτήματά μας.

ΥΓ1. Χαιρετίζουμε τις δεκάδες δράσεις αλληλεγγύης με όλα τα μέσα που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας μας. Οι παρεμβάσεις, οι καταλήψεις, οι εμπρησμοί και οι πορείες μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε και σπάνε την οργανωμένη σιωπή αριστερόστροφων και  δεξιόστροφων ΜΜΕ. Αλληλεγγύη με τις/τους 4 συντρόφισσες/συντρόφους που αρνούνται την ομηρία της παρουσίας σε αστυνομικό τμήμα ως στάση αντίστασης στο καθεστώς του κουκουλονόμου. Η σκέψη μας δίπλα στους συντρόφους σε όλον τον κόσμο που σήμερα δρουν σε ένδειξη αλληλεγγύης στην απεργία πείνας στην Ελλάδα.

ΥΓ2. Ο εισαγγελέας της φυλακής Κορυδαλού Νικόλαος Ποιμενίδης για άλλη μια φορά έχει δώσει εντολή εξαναγκαστικής σίτισης στον σύντροφο Φοίβο Χαρίση. Οι γιατροί του νοσοκομείου Αττικόν τστέκονται στο ύψος των περιστάσεων και αρνούνται να λειτουργήσουν σαν βασανιστές του σωφρονιστικού συστήματος.

ΥΓ3. Αλληλεγγύη με τους συντρόφους Κώστα Γουρνά και Νίκου Μαζιώτη, με τους αγωνιστές από την Τουρκία και τη στήριξή μας στον κοινωνικό κρατούμενο Γιώργο Ιγγλέση που συνεχίζουν την απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης.

ΥΓ4. Η δολοφονική απόφαση του δικαστικού συμβουλίου να παραμείνει η σύζυγος του Γ. Τσάκαλου προφυλακισμένη την ώρα που ο απεργός πείνας Μ. Νικολόπουλος είναι στα όρια της ανακοπής, δεν αφήνει άμοιρη ευθυνών την κυβέρνηση, η οποία πεισματικά αρνείται να εφαρμόσει την προεκλογική της εξαγγελία για κατάργηση του τρομονόμου. Υπενθυμίζουμε πως βάση αυτού του εκτρωματικού νόμου διώκονται και οι συγγενείς των μελών της ΣΠΦ. Επίσης ευθύνη έχει και ο Τσίπρας προσωπικά που τοποθέτησε πρόεδρο της δημοκρατίας (τον μόνο που μπορεί να δώσει λύση σε τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις) τον ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
 

Δίκτυο αγωνιστών κρατουμένων
Οι απεργοί πείνας Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γιώργος Καραγιαννίδης, Γρηγόρης Σαραφούδης, Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης, Γιάννης Μιχαηλίδης

Η «Στρατηγική της Έντασης» στην Ιταλία

Η βομβιστική επίθεση της 12ης Δεκεμβρίου του 1969 στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο άφησε πίσω της 17 νεκρούς και 88 τραυματίες, σηματοδοτώντας την έναρξη της περιόδου «Στρατηγικής της Έντασης» στην Ιταλία. Οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, σε μία προσπάθεια κατάπνιξης της αυξημένης αντιπολιτευτικής δραστηριότητας στη χώρα, καθοδήγησαν σειρά τρομοκρατικών ενεργειών, με τη βοήθεια ακροδεξιών ομάδων, κατηγορώντας αναρχικές ομάδες.

Τη 12η Δεκεμβρίου του 1969, η αιματηρή βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα της Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο κόστισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 88. Την περίοδο πριν από τη βομβιστική επίθεση είχε αυξηθεί η αριστερή, αναρχική και συνδικαλιστική δραστηριότητα στην Ιταλία. Εργάτες και φοιτητές, αλλά και κοινωνικές ομάδες που οργανώνονταν για πρώτη φορά (ομοφυλόφιλοι, φεμινίστριες) πραγματοποιούσαν απεργίες, αυτομείωση τιμών και μαζικές καταλήψεις στέγης και στεκιών.

Το χορό των μεγάλων κινητοποιήσεων ανοίγουν τα συνδικάτα στις μεγάλες ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες με τους εργάτες να αναστέλλουν τη λειτουργία των εργοστασίων ζητώντας μείωση του ωραρίου και αύξηση των μισθών.  Την ενδυνάμωση του κινήματος δίνει η διασταύρωση των εργατικών αγώνων με τους φοιτητικούς τον Ιούλιο του 1969, που από τότε συγκροτούν κοινό αντικυβερνητικό μέτωπο. Το παρόν στους δρόμους δίνει και το αναρχικό κίνημα.  Σύντομα ο αναβρασμός που απειλούσε τα θεμέλια της κυβέρνησης θα έπρεπε να κοπάσει. Κι αφού αυτό δεν θα γινόταν με υποχωρήσεις, έπρεπε να γίνει επιθετικά… Μία βόμβα και 17 νεκοί θα έβγαζαν την ηγεσία από τη δύσκολη θέση.

Οι αρχές έκαναν προσπάθειες κατάπνιξης αυτών των κινημάτων. Μετά την έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα, την οποία ακολούθησαν την ίδια μέρα τέσσερις ακόμα επιθέσεις στη Ρώμη και το Μιλάνο, έγιναν πολυάριθμες συλλήψεις αναρχικών, καθώς οι εκρήξεις προβλήθηκαν από το κράτος ως ενέργεια αναρχικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, γνωστός στην αστυνομία.

Ο Πινέλι κρατήθηκε παραπάνω από τις επιτρεπόμενες 48 ώρες στο τμήμα για ανάκριση. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου μάρτυρες τον είδαν να πέφτει από παράθυρο του τέταρτου ορόφου και να χτυπά στο έδαφος. Οι αρχικές αντικρουόμενες εκδοχές της αστυνομικής ιστορίας προκάλεσαν την αμφισβήτηση της επίσημης εκδοχής περί «αυτοκτονίας» – ένας θάνατος που έγινε διάσημος από το έργο του Dario Fo «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού».

Ο Πινέλι πέθανε στο νοσοκομείο Φαντεμπενεφρατέλι την ίδια νύχτα και οι Ιταλοί ακόμα θεωρούν το θάνατό του δολοφονία που δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι που τον ανέκρινε θεωρήθηκε υπεύθυνος από την αριστερά, αλλά απαλλάχθηκε λόγω μη επαρκών στοιχείων.

Επί τρία χρόνια οι αστυνομικές αρχές επέμεναν να κατηγορούν ως υπεύθυνο για τη βόμβα τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα, ο οποίος αργότερα απαλλάχθηκε. Η επίμονη εκστρατεία της Αριστεράς οδήγησε στην αποκάλυψη της ενοχής της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη», η οποία είχε διασυνδέσεις με ιταλικές μυστικές υπηρεσίες. Η καταδικαστική απόφαση για τα μέλη της «Νέας Τάξης» εκδόθηκε μόλις το 2005.

Η πολύνεκρη επίθεση σήμανε για την Ιταλία την έναρξη μίας περιόδου «Στρατηγικής της Έντασης» και κυβερνητικής συγκάλυψης, με τις μυστικές υπηρεσίες να καθοδηγούν τρομοκρατικές ενέργειες με τη βοήθεια ακροδεξιών-φασιστικών οργανώσεων, ενοχοποιώντας την αριστερά. Πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις ακολούθησαν την πρώτη, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1980, με 85 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Επρόκειτο για τη μέχρι τότε μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα.

Οι βομβιστικές αυτές ενέργειες προκάλεσαν μεγάλη κοινωνική ένταση, καθώς πολλά στοιχεία έδειχναν ότι ήταν καθοδηγούμενες από ιταλικές μυστικές υπηρεσίες (όπως η SID), με κρατικές εντολές. Οι βόμβες δε, τοποθετούνταν στρατηγικά σε σημεία όπου θα προκαλούσαν θανάτους και όχι μόνο υλικές ζημιές. Διασυνδέσεις μεταξύ φασιστικών οργανώσεων και μυστικών υπηρεσιών είχαν αποκαλυφθεί, όπως και η ευθύνη τέτοιων οργανώσεων για πολλές από τις επιθέσεις, ωστόσο οι υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η οργανωμένη αυτή προσπάθεια καταστολής έχει αφήσει το στίγμα της όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και παγκοσμίως.

Ακόμα και σήμερα, πολλές ενέργειες που αποδίδονται σε αναρχικές ομάδες αφήνουν υποψίες δεξιάς ή και κρατικής εμπλοκής, οι οποίες σπάνια έρχονται στο φως.

Καθηγητής του πανεπιστημίου δηλώνει ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=9crRea8CzTo[/youtube]

Δράσεις αλληλεγγύης για Νίκο Ρωμανό και το κείμενο του

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=xVP9NxGKEHw#t=141[/youtube]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5j-WC5ETnqI[/youtube]

Κείμενο του Ν. Ρωμανού 3/12/14

Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.

Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.
Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Η εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.
Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.

Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.
Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.
Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !
ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Νίκος Ρωμανός

Βιβλιοπαρουσίαση – συζήτηση – Arditi del popolo – ο πρώτος ένοπλος αγώνας ενάντια στον φασισμό

Παρέμβαση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Κομοτηνής ενάντια στα ακροδεξιά ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ Ροδόπης

Πριν την έναρξη της πορείας για την σημερινή απεργία σύντροφος από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση ανέβηκε στο βήμα που είχε στηθεί και κατήγγειλε την συνεργασία μελών του τοπικού σύριζα με την χρυσή αυγή. Επικράτησε μικρή ένταση, αλλά έγινε σαφές τι αντιμετώπιση θα έχουν οι συνεργάτες των ναζί σε αυτή την πόλη.

Δείτε τα βίντεο και δείτε αντιδράσεις από τα κομματόσκυλα…

https://www.youtube.com/watch?v=b_ekhWG93WU&feature=youtu.be

 

..Τα ακροδεξιά ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ Ροδόπης

Την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου επισκέφθηκε την Ξάνθη ο γνωστός νεοναζί βουλευτής της χρυσής αυγής, Ματθαιόπουλος, επικεφαλής σε πολλά πογκρόμ εναντίον μεταναστών και στην επίθεση κατά του ελεύθερου κοινωνικού χώρου Adelante το Καλοκαίρι του 2012. Μεταξύ των κολαούζων, γλυφτών που τον προσέγγισαν πληροφορηθήκαμε πως βρισκόταν και ο Μαργαρίτης Θεολόγου πρόεδρος των κτηνοτρόφων στην Ροδόπη και μέλος του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις προηγούμενες εκλογές.

Γνωρίζαμε ανέκαθεν ότι ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια ομάδα καιροσκόπων, αντικινηματικών βλαχοδημάρχων. Κινήσεις σαν και αυτή, αλλά και η ελλιπέστατη ανακοίνωση, ουσιαστικής συγκάλυψης του γεγονότος και άφεσης αμαρτιών, τους καθιστά πλέον επικίνδυνους και τους φέρνει απέναντί μας στον κοινωνικό πόλεμο. Η διαχείριση της μιζέριας που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μέσα από συμμαχίες με το διάβολο. Κομοτηνή και Ξάνθη αποτελούν πόλεις αντιφασιστικές. Η νομιμοποίηση,που παρέχεται με κινήσεις σαν αυτήν, στους ναζί, αποδεικνύει ότι ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται τη χρυσή αυγή σαν έναν απλό ανταγωνιστή στην μάχη για το ποιος θα πρωτορίξει την κυβέρνηση και όχι σαν έναν εχθρό της κοινωνίας και κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου.

Να γνωρίζετε πλέον ότι η παρουσία στελεχών του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ στις αντιφασιστικές πορείες της πόλης είναι ανεπιθύμητη και θα αντιμετωπίζεται ανάλογα.


 

Ως Αντιεξουσιαστική Κίνηση θεωρούμε σκόπιμο , προτού προβούμε σε παράθεση των σημερινών γεγονότων  , να ξεκαθαρίσουμε ότι αντιμετωπίζουμε την απεργία ως έναν τρόπο συμμετοχής στον δρόμο, απεύθυνσης στην κοινωνία και διάχυσης του λόγου μας. Επιπλέον θεωρούμε πως απεργίες πυροτεχνήματα που έχουν υποκινηθεί από τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές- γραφειοκρατικές δομές όχι μόνο δεν επιτυγχάνουν τίποτα, αντιθέτως καλλιεργούν την λογική της ανάθεσης , χειραγωγούν την κοινωνία και καπηλεύονται τους αγώνες της.
Συγκεκριμένα, σήμερα στη καθορισμένη  απεργιακή κινητοποίηση κρίναμε σκόπιμο να παρέμβουμε στη προσυγκέντρωση στο εργατικό κέντρο για να ξεμπροστιάσουμε στελέχη της  τοπικής οργάνωσης Σύριζα Ροδόπης για κοινή συμμετοχή σε κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις με στελέχη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Αναλυτικότερα, στις 2 Οκτωβρίου ο Θ.Μαργαρίτης και  ο Γ.Μάτζιαρης στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκαν για να << μιλήσουν>> (ως μέλη του κτηνοτροφικού συλλόγου Ροδόπης) με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Α.Ματθαιόπουλο. Ωστόσο αυτού του τύπου οι επαφές δεν φάνηκαν αρκετές για τα τοπικά στελέχη του Συριζα… Την Τρίτη 18 Νοεμβρίου  στο πλαίσιο της κινητοποίησης των κτηνοτρόφων διαδήλωναν χεράκι χεράκι ο Κουτάβας και ο Χαρίτος του Συριζα Ροδόπης με τα φασιστοειδή Αλατζά και Τσουμαρέλη της τοπικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Επιπλέον, στη σημερινή μας παρέμβαση όλα τα υφιστάμενα μέλη του Σύριζα έσπευσαν να υπερασπιστούν και να συγκαλύψουν τις εμετικές ενέργειες των προαναφερθέντων μελών και αποφεύγοντας την παροχή οποιασδήποτε εξήγησης έφτασαν στο σημείο να μας αποκαλέσουν και φασίστες! Τέλος, και αντίθετα με όσα ψευδώς αναπαρήχθησαν, δεν υπήρξε καμιά επίθεση στα παρευρισκόμενα μέλη του Σύριζα. Πάντως σε ενδεχόμενες αντίστοιχες μελλοντικές  συμπεριφορές η ηλικία ορισμένων –  υπερασπιστών των ακροδεξιών ανοιγμάτων –  δεν θα αποτελέσει τροχοπέδη για πιο δυναμική απάντηση.

Ως  Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής συνεπέστατα έχουμε αποδείξει ότι δεν αφήνουμε εκατοστό δημόσιου χώρου σε φασίστες. Ανάλογα θα δράσουμε και έναντι όσων επιλέγουν να συμμαχούν με αυτούς. Έμπρακτα, πλέον , αποδεικνύεται ότι ο Συριζα αποτελεί ένα αστικό κόμμα στελεχωμένο με εξουσιολάγνους τυχοδιώκτες που στο κυνήγι της εξουσίας δεν διστάζουν να παίξουν κομματικά παιχνίδια και να συμμαχήσουν με το διάβολο. Οι αναθετικές ψευδαισθήσεις περί καλής και αριστερής ενδεχόμενης διαχείρισης από τον Συριζα αναστέλλουν την χειραφέτηση της κοινωνίας.  Η κρατική δομή είναι σύμφυτη με τον ολοκληρωτισμό και όσοι την αναπαράγουν ( είτε δεξιοί είτε αριστεροί ) θα μας βρουν μπροστά τους.

 

Ακολουθούν οι επίμαχες φωτογραφίες με την συνάντηση Θ.Μαργαρίτη  και   Γ.Μάτζιαρη με  Ματθαιόπουλο, καθώς και από την πορεία με Κουτάβα και Χαρίτο  αγκαζέ με τον γνωστό καρπαζοεισπράκτορα Αλατζά

Το απολίτικο είναι ιδεολογία της κυριαρχίας, ο πασιφισμός εργαλείο του

Το απολίτικο είναι ιδεολογία της κυριαρχίας, ο πασιφισμός εργαλείο του

 

 

 

Η απολίτικη στάση, όσο δύσκολα μπορεί να οριστεί άλλο τόσο δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά απολίτικη. Και αυτό συμβαίνει επειδή αποτελεί και αυτή μια θέση του ατόμου στην ευρύτερη κοινωνική κατάσταση που βιώνει ή παρατηρεί, και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να έχει πολιτικά και τις περισσότερες φορές κραυγαλέα ως προς την αντίφασή τους χαρακτηριστικά. Έτσι μπορούμε να δούμε σήμερα τον οπαδό μιας ομάδας, άνεργο, από φτωχή συνοικία, να πληρώνει και να φωνάζει no politica για χάρη μιας ομάδας – επιχείρισης που την κατέχει ιδιοκτήτης που όχι μόνο απολύει ή εκμεταλλεύεται εργαζόμενους ανάλογα με τις ορέξεις του, όχι μόνο αυξάνει τα πλούτη του εις βάρος της συνοικίας και των κατοίκων της, αλλά καθορίζει, επιτηρεί και καταστέλλει ως μέρος της κυρίαρχης τάξης κάθε πτυχή της καθημερινότητας τους/μας ανάλογα με τα συμφέροντά του. Αυτό είναι πολιτική,no politica! Και το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι τόσο τραγικό που ακόμα και ο Γκάντι θα άφριζε από οργή.

 

Η απολίτικη στάση είναι αδιαφορία για το τι συμβαίνει δίπλα και παραδίπλα. Είναι το ποτήρι της υπερηφάνειας με περιεχόμενο στερεότυπα και stream συμπεριφορές. Είναι το κόψιμο κάθε δεσμού με την βούληση και την ιστορία των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Είναι απάτη του εγώ και αυτοπροβολή του ως κάτι το ανεπηρέαστο από τις κοινωνικές διεργασίες και μετασχηματισμούς. Είναι ανοχή και όχι αποχή – η αποχή ανήκει στους νεκρούς όπως και η ειρήνη…

 

 

 

R.I.P

 

 

 

Ο πασιφισμός ως γενική θέση αντιμετώπισης των κοινωνικών καταστάσεων και όχι ως κάποια φυσική ροπή που αντιλαμβάνεται την ρευστότητά ως εξάρτηση των κοινωνικών συνθηκών, πέφτει σαν ώριμο φρούτο κάτω από την απολίτικη οπτική. Δεν είναι άγνοια αλλά παθητική άρνηση και αποφυγή της πραγματικότητας, είναι η αναπαραγωγή των εννοιών μέσα από τα φίλτρα της κυρίαρχης ιδεολογίας, είναι αποδοχή των κοινωνικών σχέσεων και φαινομένων ως αιώνιες και αμετάβλητες αλήθειες. Είναι η φωνή της εξουσίας που, μειλίχια ή με το γκλοπ στο χέρι, άλλοτε με γραφικά πλακάτ και μπαλόνια, απαιτεί να κάτσουμε σαν πρόβατα επί σφαγή, τη στιγμή που χάνουμε τα αδέρφια μας και κάθε ανάσα ζωής.

 

Είναι φόβος και ενοχή. Είναι η ευκολία της εσωτερικότητας και αποστασιοποίησης όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Είναι υποταγή και μόδα με συμφέρον. Είναι αυταπάτη που εξαργυρώνονται με ωμή πραγματικότητα και ψίχουλα ζητιανιάς στα εκλογικά κέντρα. Είναι περιφρόνηση της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας. Είναι και καταντάει να γίνεται στο τέλος παραίτηση από το βασικότερο ένστικτο κάθε ζωντανού οργανισμού: αυτό της επιβίωσης.

 

Πόσο τυχαίο είναι άραγε ότι η εξουσία σε όλο τον κόσμο δρα, από τους οικονομικούς πολέμους μέχρι τους στρατιωτικούς, στο όνομα της ειρήνης και της δημοκρατίας, της τάξης και της ασφάλειας. Είναι αλήθεια ότι αυτό επιδιώκουν και έχουν καταφέρει σε σημαντικό βαθμό, αν όχι συντριπτικό, αλλά για την κάστα τους και τον περίγυρό της, πάνω στις πλάτες και με αίμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων καθώς και του ίδιου του πλανήτη.

 

Είναι η ίδια η κυριαρχία που χτυπάει με μένος, επικαλούμενη την κοινωνική ειρήνη και συνοχή, δηλαδή τη σιωπηλή υποταγή, κάθε φορά που αμφισβητούνται οι αποφάσεις της ή απειλείται με κάποια κοινωνική εξέγερση. Είναι αυτή η ίδια που διαπομπεύει και στηλιτεύει ως αντικοινωνική, παράνομη, τρομοκρατική, την βία που της επιστρέφεται ακόμα και με χαρακτηριστικά άμυνας. Για να τη καταστείλει τελικά με κάθε μέσο ως επικίνδυνη για την δημόσια (sic) ασφάλεια. Δηλαδή το κράτος νομοθετεί, εξαθλιώνει και καταστέλλει την κοινωνία επικαλούμενη το καλό της, ή μιλώντας την συμβολική γλώσσα των εξουσιαστών, την πολιτική σταθερότητα και ειρήνη, ή ακόμα καλύτερα το καλό μιας αφηρημένης κοινωνίας που στο βάθος της δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο παρά τα ίδια τα αφεντικά. Είναι αυτή η ίδια η εξουσία που βραβεύει κάθε λίγο και λιγάκι τον εαυτό της για τις επιτυχίες της προς αυτή την κατεύθυνση.

 

 

 

 

 

 

 

Ας μιλήσουμε για αγάπη ή πως να σιωπάς

 

 

 

Η συστημική βία:το ξύλοπου ασκείται καθημερινά και ασταμάτητα από τους κρατικούς θεσμούς σε διαδηλωτές, σε απεργούς εργαζόμενους, σε μαθητές, σε φοιτητές,σε αυτόν που υπερασπίζεται ή διεκδικεί λίγη καλύτερη ζωή μέχρι εκείνον που αγωνίζεται για πλήρη ελευθερία και ισότητα. Η βία σε απλή εξακρίβωση από μπάτσους. Το κυνήγι της εφορίας, των ελεγκτών στα ΜΜM, οι απειλές για εξώσεις. Το ξύλο και οι δολοφονίες στα κρατητήρια, σεπρόσφυγες, μετανάστες και φτωχούς ανθρώπους. Το ξύλο και η απομόνωση στις φυλακές, τα βασανιστήρια σε αναρχικούς αντιφασίστες και πολιτικούς κρατούμενους.

 

Όλα αυτάδεν είναι ούτε «κακή» ούτε «καλή» βία, πόσο μάλλον καταχρηστική.Δεν είναι βία δηλαδή που ασκείται από κάποιους, στην καλύτερη περίπτωση,«κακούς» ανθρώπους απέναντι σε «καλούς» ή, στην χειρότερη, από «καλούς» ανθρώπους σε «κακούς». Όχι.Είναι κρυστάλλινη, χωρίς κανένα ηθικό ψεγάδι, θεσμοθετημένη βία με στόχο την υποταγή και τον παραδειγματισμό. Είναι η βία που συντηρεί την κυριαρχία της εξουσίας, την προστατεύει και θωρακίζει τα προνόμια αυτής και των βδελυγμάτων που την υπερασπίζονται σε βάρος της πλειοψηφίας. Και όταν λέμε εξουσία, ξεκινάμε από αυτούς που όχι απλάκλέβουν και κατέχουν τον πλούτο αλλά διαρκώς τον αυξάνουν σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, με τι άλλο παρά με την καθημερινή υλική και ψυχολογική βία: φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, μισθοί πείνας, άγρια εκμετάλλευση, λεηλασία κάθε κοινωνικής κατάκτησης, αυτοκτονίες, μετανάστευση.Όλα αυτά εντάσσονται σε αυτό που αποκαλείται πολιτική διαχείριση και την οποία αναλαμβάνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

 

Η υπεράσπιση αυτής της ολοκληρωτικής βίας περνά μέσα από νόμους που η εξουσία προβάλει ως φυσικούς, αναγκαίους και πολλές φορές μεταφυσικούς ( βλέπε τον ιστορικό ρόλο της θρησκείας ).Πατά στο ίδιο το σύνταγμα, που οι από πάνω έφτιαξαν, ράβουν καιμπαλώνουν, εφαρμόζουν ή όχι, ανάλογα με τα συμφέροντά τους και την απόσταση της ανάσας μας από το σβέρκο τους. Είναι το πιο φανταχτερόπροϊόν της αστικής δημοκρατίας και ως τέτοιο πλασάρεται με διάφορα περιτυλίγματααπό την καθεστωτική, έντυπη – τηλεοπτική και ηλεκτρονική δημοσιογραφία και εφαρμόζεται από την δικαστική εξουσία. Και αυτό δεν το κάνουν επειδή τους επιβάλλεται, αλλά από πιστή αφοσίωσηστο σύστημα που τις συντηρεί και προστατεύει πλουσιοπάροχα.

 

Δείτε με τι αγάπηκαι πόσο σφιχτά αγκαλιάζονται σήμερα όλοι οι κρατικοί θεσμοί γύρω από το κεφάλαιο: μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι, εκκλησία, πολιτικοί εκπρόσωποι τουκαι τα τσιράκια αυτών. Όλοι χέρι χέρι, καιβάζοντας πλάτη ο ένας στον άλλον όποτε χρειάζεται, κράζουν για εθνική ενότητα.Είναι αυτοί οι ίδιοι που ρημάζουν, καταπιέζουν, εκμεταλλεύονται και χλευάζουν συστηματικά και ασταμάτητα τη ζωή μας για να έρθουν κάθε φοράστο τέλος να μας σώσουν!

 

 

 

Και οι φασίστες;

 

 

 

Η θέση των φασιστών/ναζιστών, με ή χωρίς σβάστικα, με γραβάτες ή τάγματα θανάτου,σε αυτή την κοινωνική πραγματικότητα ήταν και θα είναι, όσο τους το επιτρέπουμε,ίδια και σταθερή. Δεν είναι απλά το χέρι του συστήματος, τα πιο βρώμικα και πιστά σκυλιά του, αλλά είναι κάτι πιο σημαντικό: είναι η ίδια η καρδιά του, που όταν φοβάται χτυπάει πιο δυνατά.

 

Ο φασισμός δεν είναι αρρώστια που χρειάζεται να γιατρευτεί, ο φανατισμός κάποιωνανεγκέφαλωνκαι αμόρφωτων ανθρώπων, έλλειψη τρυφερότητας ή παιδικά τραύματα. Απεναντίας,είναι ο ύπουλος θάνατοςπου ακουμπά σε στερεότυπα και την απάτη. Είναι η διάχυση του φόβου και της υποταγής σε όλες της εκφάνσεις της ζωής.Είναι η αναγκαία επιλογή καιτο τελευταίο καταφύγιο της κυριαρχίαςως μέσο επιβολήςγια την κάθεάρνηση ελευθερίας τόσο σε ατομικό όσοκαισυλλογικό επίπεδο. Είναι εν τέλειτο ένστικτο αυτοσυντήρησης του καπιταλισμού εις βάρος της ίδιας της ζωής.

 

 

 

 

 

Η στάση μας;

 

 

 

Την απάντηση την δίνει η ιστορία και η εμπειρία των αγώνων. Των ανθρώπων που έχυσαν και χύνουν το αίμα τους για ελευθερία και αξιοπρέπεια ζωής. Την δίνει ο καθένας και καθεμία μας εκεί έξω με τις αρνήσεις του να υποταχθεί στο φόβο.Την δίνουν οιάνθρωποιπου οργανώνονται και τσακίζουν τον φασισμό στον λόγο και στην πράξη.Την δίνει ο αγώνας για μια ζωή που οι ίδιοι διαλέγουμε και φτιάχνουμε, με μοναδική προϋπόθεση την ισότητα μέσα από την διαφορετικότητα του καθενός και καθεμία μας, απέναντι σε ό,τι την υπονομεύει και την αρνείται.

 

Ο αγώνας αυτός είναι δύσκολος αλλά και όμορφος κάθε φορά που σηκώνει ανάστημαγια νακόψει λίγο από τα πόδια των από πάνω και όσων ξερογλείφονται στα πόδια τους. Και η στιγμή που θα τους τα κόψει για πάντακρίνεται στην οργανωμένη και ανυπότακτη θέληση των από κάτω: του απλού εργάτη, της καθαρίστριας, του ντελιβερά, των εργαζόμενων στα τηλεφωνικά κέντρα, των ανέργων που αναμένουν κατά δεκάδες στις ουρές του ΟΑΕΔ, των νέων ανθρώπων, αμόρφωτων και μορφωμένων, που δεν βλέπουν πάρα το τίποτα μπροστά τους,των απελπισμένων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, των περιφρονημένων ανθρώπων και εκείνων που διάλεξαν τον ένοπλο αγώνα. Είναι η ίδια ηοργή που χρειάζεται να ξεχειλίσει μέσαστις πράξεις μας, να γίνεισυνείδηση και αγώνας διαρκείας, για μια αντιεραρχική κοινωνία αλληλεγγύης και ελευθερίας, όπου οι λέξεις δεν θα είναι απλά ανέξοδες θέσεις αλλά καθημερινή εμπειρία συμμετοχής και δημιουργίας της ίδιας μας της ζωής.

 

 

 

 

 

…οποιοσδήποτε θέλει να χειραφετηθεί, ή να προσπαθήσει να χειραφετηθεί, οφείλει να αντιπαρατάξει τη δύναμη στη δύναμη, τα όπλα στα όπλα…”

 

 

 

…σήμερα όπως χθες, στο βαθμό που η κτηνώδης δύναμη της ξιφολόγχης θα υπερασπίζει την καταπίεση και τα προνόμια, η λαϊκή εξέγερση, η ατομική και μαζική επανάσταση, είναι τα αναγκαία μέσα για την επίτευξη της χειραφέτησης.”

 

Errico Malatesta

 

 

 

 

Στη μνήμη του Σαχζάντ Λουκμάν και Παύλου Φύσσα

A.