Month: May 2014

Εκδήλωση – προβολή βίντεο – συζήτηση ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου

Το αναρχικό κίνημα στην Ιαπωνία – Οι μάρτυρες του Τόκιο, από τον Ba Jin

Ένα μικρό άρθρο γραμμένο αρχικά στον γαλλικό Τύπο από τον κινέζο αναρχικό Li Pei-Kan
(γνωστός γενικά στις αγγλόφωνες χώρες ως Ba Jin) που εξιστορεί παθιασμένα την ακροδεξιά
καμπάνια τρομοκράτησης των αναρχικών, κομμουνιστών, σοσιαλιστών και Κορεατών στην
Ιαπωνία, στον απόηχο του μεγάλου σεισμού το 1923 και την επακόλουθη αντίδραση μερικών
αναρχικών οι οποίοι αναζήτησαν την εκδίκηση για τις δολοφονίες συντρόφων τους.
Στις 20 Φεβρουαρίου του 1928, ο Ιάπωνας σύντροφος Wada Kyutaro πεθαίνει στις φυλακές
της Akita, της πιο παγωμένης περιοχής στην βόρεια Ιαπωνία. Τα νέα του θανάτου του ήταν
ένα σκληρό χτύπημα για μένα. Για πολύ καιρό έγραφα άρθρα στον κινεζικό Τύπο σχετικά με
τα γεγονότα που οδήγησαν στην καταδίκη του Wada και στον μαρτυρικό θάνατο του Furuta
Daijiro. Ο Wada είναι ένα καινούριο όνομα για την Ευρώπη, αλλά στις καρδιές των
γιαπωνέζων εργατών η θύμησή του θα διαρκέσει για πολύ καιρό, το ίδιο και με τον Furuta
και πολλούς άλλους μάρτυρες, για τους οποίους θα πούμε ότι, λόγω των αναμνήσεων της
ζωής που αφήσανε πίσω τους, δεν έχουν πεθάνει. Η ζωή τους, οι αγώνες τους, ο μαρτυρικός
τους θάνατος, απεικονίζουν μια τραγωδία που μόνο η πένα του Σαίξπηρ θα μπορούσε να
αποδώσει την αξιοπρέπεια που της αξίζει. Αναλαμβάνω μια σύντομη σύνοψη γι’αυτή την
υπόθεση, την γράφω με αίμα και δάκρυα, έτσι ώστε οι Ευρωπαίοι να γνωρίσουν ότι στις
χώρες της μυστήριας Ανατολής, υπήρχαν και ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πέθαναν και
πεθαίνουν για το θρίαμβο της Αναρχίας.

Κατεβάστε το αρχείο 6 σελίδων σε μορφή pdf:   japan_anarchy.pdf   

Φωτογραφία του Ba Jin

 

Φωτογραφία από τη δίκη του πυρήνα ''Giroshin Sha''

Πληθαίνουν τα σημάδια του πολέμου στην Τσιάπας – αλληλεγγύη στους Ζαπατίστα

ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ: ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΤΣΙΑΠΑΣ

Την 1η Ιανουαρίου 1994 οι ιθαγενείς ζαπατίστας καταλαμβάνουν τις πόλεις και τα χωριά της νοτιοανατολικής πολιτείας Τσιάπας και κηρύσσουν τον πόλεμο στην κυβέρνηση του Μεξικού. Το «φτάνει πια» των χιλιάδων εξεγερμένων θα γίνει η κραυγή ενός κινήματος που αποφασίζει να αυτοχειραφετηθεί και να εξεγερθεί ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, ηγεμονισμού και πρωτοπορίας, να έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του, να συναντηθεί με τους αγώνες και τα αντισυστημικά κινήματα των από κάτω του Μεξικού και του κόσμου για να δημιουργήσει ένα «εμείς» που δεν γνωρίζει γεωγραφικά σύνορα και αποστάσεις και το οποίο χαρακτηρίζεται από μια συλλογική συνείδηση και έναν συλλογικό βηματισμό που αντιπαλεύει τις λογικές της διαπραγμάτευσης, της εξάρτησης από το σύστημα και τους θεσμούς και της διαμεσολάβησης και χτίζει την αυτονομία του μέσα από την αυτοχειραφέτηση των από κάτω.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙ-ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΧΑΜΗΛΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ

Από τις πρώτες κιόλας μέρες της εξέγερσης ο EZLN και οι ζαπατιστικές κοινότητες δέχθηκαν μια ανελέητη επίθεση σε όλα τα μέτωπα από το κράτος και την πολιτική και οικονομική εξουσία (πρωτοφανούς αγριότητας στρατιωτικές επιθέσεις, βομβαρδισμοί, καταστροφή κοινοτήτων, δολοφονίες, βιασμοί, δημιουργία του Στρατηγικού Σχεδίου της Αντι-εξέγερσης» που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την συγκρότηση, οργάνωση, χρηματοδότηση και εκπαίδευση παραστρατιωτικών οργανώσεων) . Ενορχηστρωτής και επικεφαλής αυτής της επίθεσης είναι το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα – PRI (ένα κόμμα που επί 70 χρόνια κυβερνούσε το Μεξικό και ήταν υπεύθυνο για τον λεγόμενο «βρώμικο πόλεμο» της περιόδου από τα τέλη της δεκαετίας του 60 έως τις αρχές της δεκαετίας του 80, ο οποίος χαρακτηριζόταν από την εξόντωση, τις δολοφονίες, τις εξαφανίσεις και τις φυλακίσεις χιλιάδων αγωνιστών). Μετά από ένα διάλειμμα 12 ετών όπου στην κυβερνητική εξουσία τοποθετείται το ακροδεξιό Κόμμα Εθνικής Δράσης – PAN (το οποίο θα αφήσει πίσω του πάνω από 70.000 νεκρούς στον υποτιθέμενο «πόλεμο ενάντια στα καρτέλ των ναρκωτικών»), το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI) επανέρχεται στην εξουσία με επικεφαλή τον Ενρίκε Πένια Νιέτο, υπεύθυνο της βίαιης εισβολής της αστυνομίας στην κοινότητα Ατένκο της πολιτείας του Μεξικού και της βάναυσης καταστολής του Κινήματος Για την Υπεράσπιση της Γης που είχε ως αποτέλεσμα την δολοφονία δύο αγωνιστών, τον τραυματισμό και τη σύλληψη εκατοντάδων αλλά και τον άγριο βασανισμό των συλληφθέντων, κυρίως των γυναικών που έζησαν τον εφιάλτη του βιασμού και των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο νέος πρόεδρος με τη στήριξη όλων των κομμάτων του πολιτικού φάσματος δείχνει από την πρώτη στιγμή τις προθέσεις του. Ολομέτωπη επίθεση και καταστολή των κινημάτων των από κάτω, εφαρμογή μιας σειράς αντικοινωνικών νόμων νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που αφορούν την εργασία, την εκπαίδευση, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, την πώληση φυσικού πόρων κλπ. Στην πολιτεία της Τσιάπας την εξουσία αναλαμβάνει από το 2012 το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα του Μεξικού ή αλλιώς το μεταμφιεσμένο PRI (Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα) «ονομασία με την οποία το PRI κυβερνά την Τσιάπας». Στόχος της πολιτειακής και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης η εφαρμογή των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου, ή Μεσοαμέρικα, ή Πουέμπλα Παναμά (ή όπως αλλιώς βαφτίζονται) με τους βόρειους γείτονες και περιλαμβάνουν: οικοτουριστικά προγράμματα, διάνοιξη μεγάλων αυτοκινητόδρομων, κυρίως στην περιοχή της ζούγκλας Λακαντόνα, εκμετάλλευση του υπεδάφους και του φυσικού πλούτου, εκσυγχρονισμό της γεωργίας (βλέπε εισαγωγή μεταλλαγμένων σπόρων βιομηχανικών λιπασμάτων/φυτοφαρμάκων), δημιουργία 6 νέων ζωνών που προορίζονται για εργοστάσια μακιλαδόρας (τα κέρδη των οποίων εξαρτώνται κυρίως από τη χρησιμοποίηση φτηνού εργατικού δυναμικού), πλήρη στρατιωτικό έλεγχο , ανακοπή του μεταναστευτικού ρεύματος προς τις ΗΠΑ μέσα στα όρια του Μεξικού κλπ). Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή εφαρμογή των προγραμμάτων αυτών στην περιοχή είναι η εξόντωση της ζαπατιστικής αυτονομίας και των αντιστάσεων των από κάτω. Έτσι, τίθεται σε λειτουργία το σχέδιο της αντι-εξέγερσης και του πολέμου «χαμηλής έντασης».

Συνεχίζοντας, λοιπόν, το έργο του προκατόχου του Κεντροαριστερού Σαμπίνες, ο κυβερνήτης Μανουέλ Βελάσκο, εξαπολύει επίθεση σε τρία κυρίως μέτωπα: το οικονομικό, το στρατιωτικό και το προπαγανδιστικό. Προωθεί οικονομικά προγράμματα σε περιοχές με ζαπατιστική επιρροή, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι η εγκατάλειψη του δικαιώματος στην κοινοτική γη (εχίδο) και η αποδοχή τίτλων ατομικής ιδιοκτησίας (με δικαίωμα πώλησής της), οικοτουριστικά προγράμματα, την εκμετάλλευση του εδάφους και του υπεδάφους της Τσιάπας, προχωρά στη δημιουργία «χωριών-προτύπων», (παρόμοιων με τους ιθαγενικούς καταυλισμούς που κατασκεύαζαν οι φεουδάρχες και στόχο είχαν τον έλεγχο και την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των δουλοπαροίκων) και σε διάνοιξη αυτοκινητόδρομων. Σε στρατιωτικό επίπεδο, ο στρατός εκσυγχρονίζεται όλο και περισσότερο με τη βοήθεια των βόρειων συμμάχων, ο αριθμός των στρατοπέδων στην περιοχή αυξάνεται, ενώ παράλληλα οργανώνονται, χρηματοδοτούνται, εκπαιδεύονται και απολαμβάνουν πολιτικής κάλυψης παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ο τρόπος εφαρμογής του σχεδίου λεηλασίας της γης είναι ο εξής:
1. Αρπαγή και έλεγχος των ανακτημένων ζαπατιστικών εδαφών από τους παραστρατιωτικούς μέσω των μεθόδων της εισβολής και του εκτοπισμού των βάσεων στήριξης του EZLN, ενέργεια η οποία βαφτίζεται «ενδοκοινοτική διένεξη». 2. Τα μέλη των παραστρατιωτικών οργανώσεων που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση, λαμβάνουν νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας των εδαφών. 3. Το έδαφος στη συνέχεια περνά στα χέρια των μεγάλων εταιριών οι οποίες θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση του υπεδάφους και του εδάφους.

ΕΝΟΠΛΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ

Την Παρασκευή 2 Μαΐου 2014 οι βάσεις στήριξης του EZLN της κοινότητας της Realidad, έδρα του καρακόλ 1, δέχονται οργανωμένη ένοπλη επίθεση από μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης CIOAC – HISTORICA (Ανεξάρτητο Κέντρο Εργατών Γης και Αγροτών – Ιστορικό,) και των κομμάτων PVEM (Πράσινο Οικολογικό Κόμμα του Μεξικού) και PAN (Κόμμα Εθνικής Δράσης). Κατά τη διάρκεια της επίθεσης δολοφονείται βάναυσα ο σύντροφος ζαπατίστας Γκαλεάνο, δάσκαλος του «Μικρού Σχολείου για την Ελευθερία σύμφωνα με τους/τις Ζαπατίστας» και τραυματίζονται άλλοι 15 ενώ καταστρέφονται το αυτόνομο σχολείο και η κλινική καθώς και το αρδευτικό δίκτυο. Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας του EZLN: «επρόκειτο για μια προσχεδιασμένη επίθεση, που οργανώθηκε στρατιωτικά και πραγματοποιήθηκε με δόλο, προμελέτη και από πλεονεκτική θέση και η οποία καταγράφεται μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί και προωθηθεί από τα πάνω». «Εμπλέκεται επίσης τουλάχιστον η κυβέρνηση της πολιτείας της Τσιάπας και μένει να ανακαλύψουμε το βαθμό εμπλοκής και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης». Αμέσως, με κατασκευασμένα και πληρωμένα από την κυβέρνηση και τους παραστρατιωτικούς ρεπορτάζ, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας το έργο της προπαγάνδας και της συκοφάντησης. Αρχίζει να στήνεται το σκηνικό της «ενδοκοινοτικής σύγκρουσης» και της ανάγκης «παρέμβασης του κράτους» το οποίο εμφανίζεται ως «ουδέτερος διαμεσολαβητής για την ειρήνευση». «Έτσι συνεχίζονται η στρατιωτικοποίηση, οι υστερικές φωνές του εξημερωμένου τύπου, οι προσποιήσεις, τα ψέματα, οι διώξεις». Τα ΜΜΕ στην υπηρεσία της αντι-εξέγερσης. Δύο μήνες πριν, στις 30 Ιανουαρίου, 300 παραστρατιωτικοί των οργανώσεων CIOAC-Democrática και ORCAO (που πρόσκειται στο κεντροαριστερό Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης – PRD) επιτίθενται σε ζαπατιστικές βάσεις στήριξης της κοινότητας 10 de Abril, του καρακόλ της Μορέλια. Από την επίθεση τραυματίζονται 6 σύντροφοι ζαπατίστας οι 3 σοβαρά.

Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ

Οι ζαπατίστας, παρά τον συνεχή και ανελέητο πόλεμο, δεν παραδίνονται, δεν ξεπουλιούνται. «Εμείς οι ζαπατίστας, είμαστε εδώ. Εδώ θα βρισκόμαστε και θα φτάσουμε ως το τέλος». Το μήνυμα που στέλνουν είναι «ένα μήνυμα αγώνα και αντίστασης» ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, ένα μήνυμα εξέγερσης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, ένα μήνυμα δημιουργίας ενός κόσμου ελεύθερου. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας ως κομμάτι αυτού του παγκόσμιου ψηφιδωτού των αδιαμεσολάβητων αντιστάσεων και αγώνων, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον ζαπατιστικό λαό και ενώνουμε τις φωνές μας για να φτάσουν ως τον σύντροφο Γκαλεάνο, φωνές που λένε πως ο αγώνας για έναν κόσμο με ελευθερία, ισότητα, αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη θα δίνεται παντού και πάντα μέχρι την τελική νίκη…

«Μας συμβούλεψαν να φανούμε λογικοί και να υπογράψουμε τη συμφωνία, μας είπαν ότι η κυβέρνηση θα μας αποτελείωνε σε λίγες ώρες ή το πολύ μέρες αν δεν την υπογράφαμε. Μας συμβούλεψαν να συμβιβαστούμε με όσα μας προσέφεραν και να περιμένουμε. Μας υπέδειξαν το λογικό: να παραδοθούμε για να ζήσουμε. Ποιος μπορεί να ζήσει με αυτή την ντροπή; Ποιος ανταλλάσσει την αξιοπρέπειά του με τη ζωή του; Αυτές οι λογικές συμβουλές ήταν άχρηστες. Σε αυτή τη γη, εδώ και χρόνια, βασιλεύουν η ανυποταξία και η αξιοπρέπεια.»

EZLN, 1994

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ EZLN

Αλληλέγγυοι/ες από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό, ελευθεριακό χώρο

http://solidarioszapatistas.squat.gr,

solidarioszapatistas@gmail.com

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

ΤΡΙΤΗ 20 ΜΑΗ 2014, ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ (ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ), 7 ΜΜ

Ενάντια στη ρήψη των χημικών στη θάλασσα

«ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Εδώ και αρκετούς μήνες στην Κρήτη υπάρχει ανησυχία και μια σχετική κινητικότητα, σχετικά με το θέμα της καταστροφής των χημικών (που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο) της Συρίας στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μάλτας και Κρήτης. Το θέμα έχει ανοίξει τοπικά μέσα από συντονιστικά που λειτουργούν σε κάθε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Κρήτης (Χανιά-Ρέθυμνο-Ηράκλειο), στα οποία εκτός από κάποιο κόσμο του κινήματος συμμετέχουν διάφοροι θεσμικοί εκπρόσωποι και τοπικοί άρχοντες, ενώ οι δράσεις που έχουν βγει από εκεί  (συγκεντρώσεις στο λιμάνι της Σούδας Χανίων, στο Αρκάδι Ρεθύμνου και στα Σφακιά), αν και μαζικότατες στη συμμετοχή κόσμου, έχουν λάβει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τον χαρακτήρα φολκλόρ φιέστας διανθισμένης με πατριωτικά λογύδρια και εκκλήσεις για τη διάσωση του τουρισμού.

Στόχος μας είναι η ανάδειξη του ζητήματος σε πανελλαδικό επίπεδο,  με το δικό μας λόγο, αλλά και να δώσουμε τη δικιά μας οπτική, παίρνοντας μια σαφή απόσταση από τα “πανηγυράκια” των θεσμικών φορέων, κομμάτων και δημοτικών αρχών για το συγκεκριμένο θέμα, όπου θα κεντροβαρίσουν πτυχές όπως οι καταστροφές των αφεντικών στα εδάφη των «πολέμων», αλλά και η ρύπανση του καπιταλισμού στα εδάφη της «ειρήνης» . Είναι στην ευχέρεια των συντρόφων και των συντροφισσών στις διάφορες πόλεις να αναδείξουν το ζήτημα με όποια δράση ή μορφή αντιπληροφόρησης) θεωρούν οι ίδιοι ότι ενδύκνειται για τα δικά τους δεδομένα.

Για αυτούς τους λόγους λοιπόν καλούμε σε πανελλαδική μέρα δράσης ενάντια στην καταστροφή των χημικών της Συρίας σε θαλάσσιο περιβάλλον την Πέμπτη 22/05/14.

 Συντροφικά,
 Παγκρήτια Συνέλευση Αναρχικών /αντιεξουσιαστών

–

Ηράκλειο : Συγκέντρωση – Πέμπτη 22/5/14- ώρα:18:00 -Λιοντάρια.

Ρέθυμνο : Συγκέντρωση – Πέμπτη 22/5/14- ώρα:19:00 -Δημαρχείο.

Χανιά : Παρέμβαση/μοίρασμα – Πέμπτη 22/5/14- ώρα:17:00 -σε κεντρικα σημεία της πολης.

Φαραωνική Αίγυπτος: η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία στην ιστορία

Μερικές φορές όσα συμβαίνουν την στιγμή που τα ζούμε δεν φαίνονται τόσο ξεκάθαρα. Η μνήμη όμως της ανθρωπότητας, με όσα έχει κατορθώσει να περισώσει, μας φωτίζει όσα η σύγχρονή μας πραγματικότητα συσκοτίζει ηθελημένα ή ακούσια. Έτσι, σ’ αυτό το κείμενο θα πάμε πολύ πιο πίσω, σε χρόνια που οι διεκδικήσεις, όσο κι αν φαίνονται διαφορετικές από τις σημερινές, παραμένουν κατ’ ουσίαν οι ίδιες. Δείχνουν πως ο κόσμος δεν κερδίζεται με καλύτερες συνθήκες εργασίας, όταν η ίδια η μισθωτή εργασία, που θέλει να μας καθορίζει τη ζωή προσφέρει μόνο «καλύτερες» συνθήκες σκλαβιάς.

Η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία στην παγκόσμια ιστορία ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1152 Π.χ (Παλαιά χρονολογία) στο Deir el Medina. Αυτή τη μέρα στο 29ο έτος της βασιλείας του Ραμσή III, περίπου εξήντα εργάτες απόθεσαν τα εργαλεία τους. Υπό την καθοδήγηση του γραφέα Patwereκαι δύο αρχιεργατών, οι λιθοξόοι, οι ξυλουργοί και οι τεχνίτες απέκλεισαν τους χώρους εργασίας τους στην Κοιλάδα των Βασιλέων, στη δυτική όχθη του Νείλου, στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα Θήβες. Αντί να διακοσμήσουν τον τύμβο του φαραώ που είχαν λαξεύσει στον βράχο, ανέβηκαν στο βουνό και επέστρεψαν στα χωριά τους, τα διέσχισαν και έκαναν πορεία στο εύφορο έδαφος που βρισκόταν στην κάτω πλευρά.

Κατευθύνθηκαν προς τον νεκροθάλαμο-ναό του Ραμσή Ι, το Ramesseum. Εκεί ήταν εγκατεστημένο το διοικητικό κέντρο, με τις γεμάτες σιταποθήκες απ’ όπου λάμβαναν τη μισθοδοσία τους. Όταν πέρασαν τα πέντε φυλάκια του τάφου και έφτασαν στην πύλη του ναού, οργάνωσαν την κατάληψή του. Είμαστε πεινασμένοι και διψασμένοι, διαμαρτυρήθηκαν και έκατσαν στο πίσω μέρος του ναού της Menkheperre. Με πάθος απαίτησαν τη διανομή φαγητού, που αποτελούσε και το μισθό τους, ο οποίος είχε καθυστερήσει επί ένα μήνα. Μάταια. Ο γραφέας του κλειστού τάφου, οι δύο επιστάτες, οι δύο αναπληρωτές και οι δύο επιτηρητές τους φώναζαν να μπουν μέσα. Έπειτα τους παρακαλούσαν, για να μην έχουν μπλεξίματα με τον Φαραώ. Τελικά, διανυκτέρευσαν στο ναό.

Την επόμενη μέρα συνέχισαν τη διαμαρτυρία τους τόσο έντονα, που κατάφεραν τον Mentmose, αρχηγό της αστυνομίας της περιοχής του ιερού, να πάει ο ίδιος προσωπικά και να πληροφορήσει τον άρχοντα των Θηβών. Όταν το βράδυ επέστρεψε χωρίς να έχει επιτύχει τίποτε, οι απεργοί ξάπλωσαν άλλη μια φορά μπροστά στην πύλη του ναού, αποφασισμένοι να περάσουν εκεί τη νύχτα αυτή τη φορά -εφοδιασμένοι με 55 μικρά γλυκά κεκάκια, που ο γραφέας Patwere είχε φέρει γι’ αυτούς στη διάρκεια της ημέρας.

Παρ’ όλα αυτά, το πρωί ανανέωσαν τις καταγγελίες, κορυφώνοντας τις διαμαρτυρίες, καθώς ωθούνταν απ’ την πείνα και τη δίψα: Δεν έχουμε ρούχα ούτε λάδι, ψάρια ή λαχανικά. Ενημερώστε τον φαραώ, τον καλό μας αφέντη, να στείλει τον ανώτερό μας να βεβαιωθεί ότι λάβαμε τρόφιμα.

Η πλημμύρα του Νείλου ήταν ευνοϊκή, η σιταποθήκη γέμισε και οι απεργοί υποπτεύθηκαν ότι ένας διεφθαρμένος διοικητικός αξιωματούχος καθυστερούσε να τους πληρώσει τους οφειλόμενους μισθούς. Για τον λόγο αυτό επιχείρησαν να στραφούν στον ανώτερό τους. Αυτή η απειλή είχε ένα αποτέλεσμα. Τελικά, οι αξιωματούχοι του ναού κατέγραψαν τις διαμαρτυρίες τους και τους παρέδωσαν τις προμήθειες. Οι εργάτες έλαβαν το μηνιαίο τους σιτηρέσιο των τεσσάρων σακιών σιταριού και ενάμιση σακί κριθάρι ο καθένας. Αποσύρθηκαν και επέστρεψαν στη δουλειά τους∙ η τριήμερη απεργία είχε λήξει.

Ο πάπυρος που αφηγείται το γεγονός γράφτηκε απ’ τον Amennakhte, γραφέα του DeirelMedina και περιγράφει τη διαφθορά που είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη της διοίκηση.[1] Οι εργάτες κατέβηκαν σε απεργία κι άλλες φορές, στους ταραγμένους αιώνες που ακολούθησαν και οι οποίοι επλήγησαν από εμφυλίους πολέμους. Μόνο μια πολύ σίγουρη για τον εαυτό της ομάδα θα μπορούσε να αντέξει τέτοιες διαμαρτυρίες. Οι απεργοί που εμφανίστηκαν στα επόμενα χρόνια, λοιπόν, δε θα πρέπει να υποκινήθηκαν από πραγματική πείνα, καθώς οι αποθηκευτικοί χώροι στο χωριό τους παρείχαν χώρο για σημαντικές ποσότητες σιτηρών και λάμβαναν μια γενναιόδωρη ποσότητα μηνιαίου σιτηρεσίου από το κράτος. Οι περισσότεροι κάτοικοι της Κοιλάδας του Νείλου έπρεπε να αρκεστούν με λιγότερα από αυτούς. Η απεργία των εργατών είχε να κάνει περισσότερο με τη διατήρηση κάποιων συνθηκών διαβίωσης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ενώ η πρώτη απεργία ξεκίνησε από πραγματική ανάγκη και αυθόρμητα, όσες ακολούθησαν υποκινήθηκαν από τις συντεχνίες της εποχής, τα αντίστοιχα σωματεία, επιθυμώντας μόνο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Οι εργάτες του τάφου του Φαραώ δημιούργησαν μια προνομιούχο ελίτ: πρωτομάστορες, ξυλουργοί, χτίστες πέτρας, γλύπτες, «καλλιτέχνες των περιγραμμάτων» και ζωγράφοι, όλοι αυθεντίες στη δουλειά τους. Ήταν επιφορτισμένοι με τη σημαντική δουλειά να προετοιμάσουν τον «Οίκο της αιωνιότητας» για τους βασιλιάδες τους, για να εξασφαλίσουν την επιβίωση του φαραώ. Δούλευαν στην δυτική όχθη του στις απαγορευμένες νεκροπόλεις, το «Παλάτι της αλήθειας», την «μεγάλη πλατεία, όπου δεν μπορούσαν να εισέλθουν οι αμαρτωλοί».

Δεν είναι αποδεδειγμένο, αλλά υπάρχουν θρύλοι, που αναφέρουν ότι για λόγους εμπιστευτικότητας ο τάφος του βασιλιά χτιζόταν από φυλακισμένους και ότι όλη η ομάδα που έφτιαχνε το κτίριο θανατωνόταν τη νύχτα μετά την ταφή του φαραώ. Απ’ την άλλη, αυτοί οι εξειδικευμένοι τεχνίτες των τάφων ήταν πάντα περιζήτητοι, επειδή κάθε φαραώ μετά την άνοδο του ως κυβερνήτης, επιδίωκε να έχει τον δικό του τάφο, χτισμένο όσο το δυνατόν γρηγορότερα.Έπρεπε να ολοκληρωθεί όσο ζούσε. Ενίοτε, βιαζόταν τόσο πολύ, που σφετεριζόταν τον τάφο του προκατόχου του και τον άφηνε σε έναν μέτριο προσωρινό θάλαμο.

Η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία επιτρέπει να κάνουμε συγκρίσεις και να εντοπίσουμε αναλογίες με τις σύγχρονες απεργίες, διαγράφοντας καθαρότερα όσα ζούμε στο παρόν. Περιέχει τα ίδια ακριβώς συστατικά, σα να διατήρησε τη μυστική συνταγή των απεργιακών κινητοποιήσεων ανέπαφη στους αιώνες. Περιλαμβάνει μερικές διεκδικήσεις, ζητάει μονόπλευρη ικανοποίηση βραχυπρόθεσμων υλικών αιτημάτων και διαιρεί τους εργαζόμενους σε κάστες πολλαπλών επαγγελματικών ταχυτήτων. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αποδέχονται επί της ουσίας ότι δεν δικαιούνται όλοι τις ίδιες αποδοχές και επαγγελματικές διεκδικήσεις.

Η εμπειρία των σωματείων και των συνδικάτων στην σύγχρονη ιστορία ανέδειξε αυτά τα προβλήματα και τα μεγιστοποίησε. Ενώ η αδικία κινητοποίησε χιλιάδες ανθρώπους, που αγωνίστηκαν ανυστερόβουλα για μια καλύτερη ζωή, όπως αυτοί την φαντάζονταν, κάποιοι έχτιζαν και συνεχίζουν να χτίζουν την πολιτική τους καριέρα πάνω στις θυσίες των ανθρώπων. Ενδύθηκαν το πρόσωπο της καλωσύνης και της ανάγκης για ζωή οι κροκόδειλοι της πολιτικής∙ έκαναν το αίμα των αγωνιζομένων ανθρώπων, το δαχτυλίδι του Σολόμωντα, που καλεί τους δαίμονες της εξουσίας.

Σήμερα, που πολλές από τις διεκδικήσεις που κάποια στιγμή στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων επιτεύχθηκαν, ξαναγκρεμίστηκαν σαν το γεφύρι της Άρτας, απαιτώντας από την συνδικαλιστική παράδοση νέες θυσίες, για να ξαναχτιστεί. Ίσως οι εργασιακές διεκδικήσεις να γκρεμίζονται και να χτίζονται αενάως, κρατώντας τους ανθρώπους προσηλωμένους σε ένα παιχνίδι παραπλάνησης, ενώ η φύση γύρω οργιάζει, για να μας θυμίζει ότι η ζωή είναι αλλού. Μας φωνάζει ότι ο δρόμος της Αναρχίας είναι αυτός που αφήσαμε πολύ πίσω, όταν δεν υπήρχαν καλύτερες και χειρότερες συνθήκες σκλαβιάς, αλλά απλώς ελευθερία.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Σχετικά κείμενα: Rose-Marie & Rainer Hagen, Egypt People Gods Pharaohs Οπάπυροςπουπεριγράφειτηναπεργία, μεταφρασμένοςαπότον Paul J. Frandsen ( Editing Reality: The Turin Strike Papyrus
Sarah Israelit-Groll, Studies in Egyptology, Vol.1, Jerusalem 1990, Magnes Press, Hebrew University): http://www.reshafim.org.il/ad/egypt/texts/turin_strike_papyrus.htm

——————

[1] Θα μπορούσε βεβαίως να ειπωθεί πως ένας κρατικός υπάλληλός (γραφέας) θα παρουσίαζε τα γεγονότα κατά το δοκούν∙ είναι σίγουρα πιθανόν. Ωστόσο, αν υπήρχε η κρατική βούληση να μην καταγραφεί το συγκεκριμένο περιστατικό, σαφώς και δεν θα καταγραφόταν∙ οπότε, μιας και έχει διασωθεί μέχρι και τις μέρες μας υποθέτουμε πως είναι αρκετά κοντά στην αλήθεια.

Καβάλα Αντιεκλογική πορεία και οι σερίφηδες της πόλης

Ο Σερίφης της Καβάλας σε επικίνδυνες αποστολές…

 

 

 

Την Παρασκευή 16 Μαΐου οργανωθήκαμε περίπου 50 άτομα και πραγματοποιήσαμε μια μικρή πορεία από τα πεζοδρόμια της πόλης μοιράζοντας αντιφασιστικό και αντιεκλογικό υλικό. Εν μέσω μιας προεκλογικής περιόδου που κορυφωνόταν, αποφασίσαμε να δείξουμε την αντίθεσή μας στους επίδοξους σωτήρες μας.

 

Έπειτα από τη διέλευση μας από το Α.Τ. Καβάλας, όπου φωνάχτηκαν αντιφασιστικά συνθήματα και στο ύψος του Ναού του χρήματος Αγ. Παύλου η αστυνομία επιχείρησε να επιτεθεί με πρόφαση την αναγραφή συνθημάτων.

 

Να τονίσουμε πως η πίστη σε οποιαδήποτε θρησκεία αποτελεί πρόβλημα του ίδιου του πιστού. Το δικό μας πρόβλημά είναι οι εκμεταλλευτές των ποιμνίων που καπηλεύονται την ανάγκη των πιστών στο όνομα της απληστίας και του κέρδους, πετούν άστεγους από κτήρια δικής τους ιδιοκτησίας, ενώ δε φοβούνται να ξεσπιτώσουν ολόκληρες οικογένειες που δεν έχουν να τους πληρώσουν τα θεόσταλτα ενοίκια. Η εντολή “βοήθα τον πλησίον σου” σταματά εκεί που ξεκινά η εκκλησιαστική περιουσία.

 

Στιγμιότυπα της δράσης του Σερίφη Κοσκερίδη (Αστυνομικός Διευθυντής Καβάλας)

 

Ο παραπάνω σερίφης ακολουθώντας την πορεία από το Α.Τ. και μετά, μαζί με το συρφετό του (ασφάλεια, ΟΠΚΕ) και με την πρόφαση της αναγραφής συνθήματος στην εκκλησία, προσπαθεί να πραγματοποιήσει ο ίδιος 2 συλλήψεις, πράγμα που δεν καταφέρνει.

 

Οι σύντροφοι, όντας αλληλέγγυοι μεταξύ τους, απεγκλώβισαν τους παραλίγο συλληφθέντες από τα “στιβαρά μπράτσα” του καουμπόι. Η αμέσως επόμενη κίνηση του διευθυντή της αστυνομίας ήταν να εγκλωβίσει την πορεία 15 μέτρα πιο πάνω, μπροστά στην αυλή του Αγ. Παύλου, μέσω μιας κυκλωτικής κίνησης των ΔΙΑΣ και υπολοίπων ενστόλων.

 

Ο όγκος της πορείας δέθηκε αλυσίδες προστατεύοντας ο ένας τον άλλον από συλλήψεις φωνάζοντας ταυτόχρονα συνθήματα. Στο σημείο αυτό, ο χρήζων ψυχιατρικής παρακολούθησης Σερίφης, μαινόμενος στο κινητό του τηλέφωνο έδινε εντολή σε μονάδα των ΜΑΤ να αποκλείσουν την κατάληψη Βύρωνος 3, φωνάζοντας πως ήταν το τελευταίο μας λάθος και πως σήμερα θα τελείωναν όλα.

Κατά την διάρκεια της εξουσιαστικής επιληπτικής κρίσης του,προσπαθούσε να απωθήσει σπρώχνοντας μέλος της πορείας, αλλά όταν αντιλήφθηκε την καταγραφή του συμβάντος από 2 βιντεοκάμερες, αποφάσισε να σταματήσει προσωρινά εκεί το θέατρο του παραλόγου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια των γεγονότων, οι υφιστάμενοι του νταή, μη έχοντας καμία όρεξη να ακολουθήσουν, αυτή τη φορά, την αναίτια τακτική έντασης, τον αποδοκίμαζαν ψιθυριστά μεταξύ τους.Εν τέλει αποφασίζεται, έπειτα από διαβουλεύσεις με δικηγόρους, η πορεία να συνεχίσει μέχρι το τέλος της ομόνοιας και από εκεί μέσω της οδού Ρούζβελτ να κατευθυνθεί στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας και όχι την κατάληψη Βύρωνος 3.

Ο λόγος ήταν οι απειλές για συλλήψεις και το παραλήρημα του Σερίφη που ονειρευόταν την εκκένωση της Βύρωνος 3 και έδινε εντολές για αποκλεισμό της από τα ΜΑΤ.

Φυσικά μέχρι το τέλος η πορεία συνοδευόταν από διπλάσιες αστυνομικές δυνάμεις.

 

Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε δυο ακόμα σημαντικά στοιχεία από το συγκεκριμένο συμβάν…

Πρώτον να τονίσουμε ένα ακόμα στιγμιότυπο του φασιστοπαραληρήματος του αστυνομικού διευθυντή.

Επιβεβαιώνοντας την επαγγελματική του στάση, στο άκουσμα του συνθήματος “έχουμε χούντα” απαντά με τη σειρά του “τώρα που θα γίνουν οι εκλογές θα τα πούμε καλά” και “τώρα θα δείτε τι σημαίνει χούντα και ταγματασφαλίτες”. Το μόνο που καταφέρνει είναι να μας επιβεβαιώσει τις ακροδεξιές πολιτικές πεποιθήσεις του και να διαψεύσει τον υπουργό καταστολής του πολίτη – Νικολάκη Δένδια, στο ότι έχει καθαρίσει τις αρχηγικές θέσεις της ΕΛ.ΑΣ. από τα φασιστικά σταγονίδια.

Σταγονίδια τα οποία κατάφεραν εδώ και χρόνια να γίνουν ποτάμι ολόκληρο…

 

Και δεύτερον την αντίδραση αυτών που παρακολουθούσαν το περιστατικό…

Ο κόσμος που παρακολουθούσε το περιστατικό έγινε μάρτυρας της επιβολής της κρατικής βίας μέσω μιας σιωπηλής αντιδραστικής απάθειας. Αυτή τη φορά όχι απέναντι από την οθόνη της τηλεόρασης του, αλλά σε όρθια στάση, στα πεζοδρόμια και τα μπαλκόνια του. Ελπίζουμε να μην κουράστηκαν από την ορθοστασία.

 

 

Τι μας λέει η στάση του σερίφη;

 

Ο παραπάνω άνθρωπος εκσφενδονίζει εδώ και χρόνια κοτσάνες πάνω στην απελπισία του να επιβάλλει χουντικές πρακτικές στους δρόμους μιας πόλης με μεγάλη εργατική και αντιφασιστική ιστορία.

Στην αναζήτηση μιας αίγλης ενός συστήματος που παρασύρεται σε διάλυση χρόνια τώρα, προσπαθεί να εκκενώσει την κατάληψη Βύρωνος 3, να συλλάβει τους υποτιθέμενους αρχηγούς του Αυτόνομου Στεκιού και να διαλύσει τον ευρύτερο Α/Α χώρο στην Καβάλα.

Στο μένος της προσωπικής του πλέον βεντέτας, ίσως και ατομικής του εμμονής, ο σερίφης κάνει ένα ακόμα “φάουλ” προσπαθώντας να καταστείλει μια πολιτική παρέμβαση, παρουσιάζοντας την ως τη συντέλεια του κόσμου της “νομιμότητας” που βιώνουμε.

 

Γιατί ο Κοσκερίδης δε θα γελάσει τελευταίος…

 

Η αντιπαράθεσή μας με την αστυνομία και με κάθε μορφή ένστολης και μη δύναμης, δεν έχει να κάνει με προσωπικά κόμπλεξ, αλλά με τη στάση μας απέναντι στα σκυλιά ενός αστικού κράτους, το οποίο καταπιέζει μέρα με τη μέρα περισσότερο τις ζωές μας, κλέβοντας μέχρι και το Οξυγόνο που αναπνέουμε.

Στα μούτρα του κάθε σερίφη βλέπουμε νοσταλγούς της χούντας, των Ες Ες και των ΕΑΤ/ΕΣΑ.

Αντιθέτως, ο νταής διευθυντής στα δικά μας πρόσωπα βλέπει ατομικότητα, αρχηγούς και καπεταναίους και όχι ένα ολόκληρο κίνημα.

Κύριε Κοσκερίδη πότε θ’ ανοίξετε κανένα βιβλίο για να καταλάβετε πως οι αναρχικοί ούτε θέλουν, ούτε έχουν αρχηγούς και ηγέτες;

Δε θα καταστείλετε ποτέ αυτό που δε μπορείτε να καταλάβετε…

 

Γιατί ο σερίφης της πόλης περιμένει τις εκλογές;

 

Διότι ως γνήσιο ακροδεξιό κατάλοιπο της επταετίας που αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια, πιστεύει σε μια επικείμενη νίκη της φασιστοδεξιάς ώστε να μπορέσει να λυμαίνεται τους δρόμους της πόλης μέσω της κάθε Πατριωτικής Κίνησης του Παππά, της Χ.Α. και όλου του υπόλοιπου δεξιού βόθρου, οι οποίοι θα τον βοηθήσουν να εκκενώσει τη Βύρωνος 3, να πάψει το Αυτόνομο Στέκι και να διαλύσει ό,τι πιο ριζοσπαστικό υπάρχει στην κοινωνία της Καβάλας.

Εμείς το μόνο που προτείνουμε στους ομοίους του, πέραν της ψυχιατρικής του νοσηλείας, είναι να προσέξουν τη συμπεριφορά του γιατί αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για τους πολίτες της Καβάλας, μέσω των εμμονών που τον διακατέχουν.

Αν ψάχνει για εστίες ανομίας, δε θα τις βρει στο Αυτόνομο Στέκι και στην Κατάληψη Βύρωνος 3, αλλά μέσα στα αστυνομικά κολαστήρια, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις εκλογικές αυταπάτες.

 

 

 

Αναρχικοί/ές – Αντιεξουσιαστές/ριες

Συγκέντρωση – πορεία – εκδήλωση – συζήτηση ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας

Για την κατάληψη στεκιού στο νέο κτήριο των ΕΜΜΕ και το lock ut

Τη Δευτέρα 28 Απριλίου έγινε κατάληψη της αίθουσας 111 του 1ου ορόφου του Γρυπαρείου Μεγάρου, προκειμένου να στεγαστεί εκ νέου το στέκι των ΕΜΜΕ μετά και από τη μετακόμιση της σχολής. Η πράξη μας αυτή αντιμετωπίστηκε από την προεδρία με αναστολή της λειτουργίας όλων των εκπαιδευτικών και διοικητικών υπηρεσιών του τμήματος “μέχρι την αποκατάσταση όλων των απαραίτητων συνθηκών της εύρυθμης λειτουργίας του”. Τα γεγονότα φυσικά ακολουθήθηκαν από την αναγκαία προσπάθεια υποβάθμισης του περιεχομένου τους: διοίκηση και παρατάξεις, σχεδόν στο σύνολό τους, έσπευσαν να μας χαρακτηρίσουν ως μια απολιτίκ παρέα αργόσχολων που αναζητά μια αίθουσα για να περνάει την ώρα της. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Είμαστε φοιτητές/-τριες (και ενίοτε και εργαζόμενοι/-ες), που επιλέγουμε, σε μια εποχή στην οποία κυριαρχει ο φόβος, η εργασιακή και όχι μόνο τρομοκρατία και η καταστολή, να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας και να οργανώνουμε τον αγώνα μας μέσα από οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, μακριά από κόμματα και παρατάξεις, σπάζοντας λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Δεν περιμένουμε από κανέναν εκλεγμένο αντιπρόσωπο ή πεφωτισμένο ηγέτη να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας και να ικανοποιήσει και τις επιθυμίες μας, καθώς δε θεωρούμε ότι υπάρχει κάποιος που να είναι καταλληλότερος γι’ αυτό από εμάς τους ίδιους. Στη βάση αυτή, τη στιγμή που το τμήμα των ΕΜΜΕ μετακομίζει σε ένα ολοκαίνουριο, αποστειρωμένο Πανοπτικό, στο οποίο έχει βρεθεί θέση για όλα πέρα από τους φοιτητές, διεκδικούμε μόνοι μας την ικανοποίηση των αναγκών μας. Ανάμεσα σε δεκάδες γραφεία καθηγητών και διαδρόμους που θυμίζουν φυλακή, επιθυμούμε να δημιουργήσουμε μια εστία παρέμβασης με λόγο και δράσεις, αλλά και ένα τόπο για συνάντηση και ζύμωση με τους συμφοιτητές μας. Οι επιθυμίες μας εξάλλου αυτές, στεγάζονταν επί 13 χρόνια στον κατειλημμένο χώρο του 2ου ορόφου της Καλαμιώτου.

Στην κατάληψη της αίθουσας που προορίζεται να καλύψει τις ανάγκες αυτές, η προεδρία απάντησε όπως ήταν αναμενόμενο με καταστολή, η οποία πήρε τη μορφή lock out. Η ολοκληρωτική αναστολή της λειτουργίας ενός πανεπιστημιακού τμήματος ως αντίδραση στην κατάληψη μίας και μόνο αίθουσας, αποτελεί αντίδραση πρωτοφανή. Μόνη λογική εξήγηση της κίνησης αυτής εκ μέρους του-κατά τα άλλα αριστερού-προέδρου, Γιώργου Πλειού, είναι η προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης μεταξύ των φοιτητών. Έτσι, στοχοποιώντας μας στα μάτια των συμφοιτητών μας ως αγκάθι στην εύρυθμη λειτουργία της σχολής, επιδιώκει να μας απομονώσει και να δημιουργήσει κλίμα εναντίον μας, ευελπιστώντας ότι έτσι θα θέσει ένα τέλος στο εγχείρημά, υπό το βάρος των πιέσεων μερίδας των φοιτητών. Με την επιλογή αυτή ο Πλειός προσπαθεί να αποφύγει το πολιτικό κόστος της καταστολής ενός αυτοοργανωμένου εγχειρήματος, το οποίο θα κατέστρεφε την εικόνα που με τόσο κόπο χτίζει εμφανιζόμενος συστηματικά σε διάφορα πάνελ, τηλεοπτικά και μη. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός της καταστολής ενός κατειλημμένου πολιτικού χώρου. Άλλωστε η τακτική αυτή αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή του κράτους τον τελευταίο 1,5 χρόνο, με εκκενώσεις καταλήψεων (π.χ. Βίλα Αμαλίας, Σκαραμαγκά, κ.ά.) και επιθέσεις σε στέκια σχολών (π.χ. ΑΣΟΕΕ, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης). Αυτό που αξίζει, όμως, της προσοχής μας είναι η οικειοποίηση τέτοιων πρακτικών από “πολιτικές” περσόνες που θέλουν να ταυτίζονται με το προφίλ του προοδευτικού. Αξιοσημείωτο θεωρούμε επίσης το γεγονός, ότι μετά τη ζέση του προέδρου των ΕΜΜΕ να διασώσει το εξάμηνο με απεργοσπαστικές διαδικασίες (π.χ. άτυπες εξετάσεις μαθημάτων) κατά τη διάρκεια της απεργίας των διοικητικών-στην οποία κατά τα λοιπά παρουσιαζόταν ως αλληλέγγυος, υποστηρίζοντας μάλιστα πως έτσι προστάτευε τους διοικητικούς υπαλλήλους από το βάρος της απώλειας του εξαμήνου-η κατάληψη της αίθουσας 111 θεωρήθηκε επαρκής αιτία για lock out της σχολής επ’ αόριστον. Όλα αυτά στα πλαίσια ενός εξαμήνου το οποίο “χανόταν από μέρα σε μέρα”.

Τα πολιτικάντικα παιχνίδια που ο Πλειός στήνει τόσο στην πλάτη μας όσο και στην πλάτη του συνόλου των φοιτητών, δεν είναι επαρκή για να του προσφέρουν μια σχολή αποστειρωμένη από την οποία θα απουσιάζει κάθε φωνή αντίστασης και αγώνα. Δυστυχώς για αυτόν, όσο κι αν προσπαθεί να επιστρατεύσει τη λογική του κοινωνικού κανιβαλισμού, είμαστε πεπεισμένοι ότι δε θα καταφέρει να χειραγωγήσει το σύνολο των φοιτητών. Μας είναι αδιανόητη η ύπαρξη πανεπιστημίων από τα οποία θα απουσιάζει η από τα κάτω, χειραφετημένη από τα κόμματα παρέμβαση των φοιτητών, και δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε αδιαμαρτύρητα μια τέτοια προοπτική. Στην κατεύθυνση αυτή δε σκοπεύουμε να παζαρέψουμε ζωτικό χώρο μέσα στο νέο ασφυκτικό κτήριο της Σοφοκλέους, καθώς ανάγκες όπως αυτή δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Το στέκι των ΕΜΜΕ έχει λειτουργήσει σε ένα βάθος χρόνου, ως κομμάτι του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος. Έχει παρελθόν, έχει παρόν και σίγουρα θα έχει και μέλλον ενάντια σε οποιαδήποτε βλέψη καθηγητών, κομμάτων και προέδρων.

*Ο Πρόεδρος Γ. Πλειός είναι μέλος της “Επιτροπής διανοουμένων για αλλαγές σε Σύνταγμα, κράτος & θεσμούς” του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενάντια σε κάθε είδους καταστολή

Τα στέκια και οι καταλήψεις θα μείνουν χώροι ζωντανοί

Σημείωση

*Ο κ.κ Πλειός είναι γνωστός για το “ακαδημαϊκό” του έργο πάνω στο ζήτημα της προπαγάνδας και για την “αριστερή’ του καταγωγή.

βέβαια, είναι και γνωστός “όπου φυσά ο άνεμος”. κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ στα ελληνικά ακαδημαϊκά δεδομένα όπου απλός επίκουρος καθηγητής έγινε πρόεδρος του τμήματος σε χρόνο dt. βλέπετε ο κ.Πλειός είχε ανέκαθεν εξαίρετες γνωριμίες και επαφές: για να του χορηγούν δωρεάν αίθουσες εκτός πανεπιστημίου ώστε να στήνει το εργαστήριό του εν μέσω “δεξιάς διακυβέρνησης”, για να δημοσιεύει τις έρευνες που έκαναν οι φοιτητές του χωρίς καν να αναφέρεται ότι αποτελεί εξ ολοκλήρου δικό τους έργο.

έμπειρος ο κ.Πλειός και γνώστης των ελιγμών για να ανέβει στην ακαδημαϊκή ιεραρχία. Μάλιστα, ενώ μέχρι πρότινος ως “υπέυθυνος αριστερός” καταδίκαζε τις ακρότητες μέσα στα πανεπιστήμια, τώρα συμμετέχει και σε Επιτροπή του Σύριζα για τις συνταγματικές αλλαγές. φαντάζομαι μια πρώτη θεσμική αλλαγή που θα προτείνει ο κ.Πλειός θα’ναι η θεσμοθέτηση του lock out κατά το δοκούν, η απαγόρευση αυτοοργανωμένων χώρων μέσα στα παενεπιστήμια και άλλα όμορφα που θα ζήλευαν ο Αρβανιτόπουλος, η Γιαννάκου, ο Αρσένης κτλ. Ο κ.Πλειός είχε περάσει και ένα δύσκολο καλοκαίρι στα πάνελ της κατειλλημμένης ΕΡΤ βγάζοντας λογύδρια για τη φίμωση και την κυβερνητική προπαγάνδα. Άραγε το συνοικέσιο, με τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά, που θα τον βοηθήσει? λέτε να τον δούμε και πρύτανη?

και είναι προφανές ότι οι ασφαλίτικες πρακτικές του προέδρου ενάντια στη κατάληψη του στεκιού ΕΜΜΕ δεν διαφέρουν σε τίποτα από παρόμοιες πρακτικές άλλων “κακών και αντιδραστικών” προέδρων και πρυτάνεων.

δύναμη στους συντρόφους και τις συντρόφισσες του στεκιού ΕΜΜΕ!