Μερικοί σύντροφοι μού έχουν θέσει το ακόλουθο ερώτημα: Πώς καταλαβαίνεις την επαναστατική πειθαρχία;

Παίρνω την επαναστατική πειθαρχία για να της δώσω τη σημασία της αυτοπειθαρχίας του μεμονωμένου ατόμου στα πλαίσια μιας αυστηρά καθορισμένης συλλογικής δραστηριότητας εξίσου κατανεμημένης σε όλους, καθώς και τη σημασία της υπεύθυνης πολιτικής γραμμής των μελών εκείνης της συλλογικότητας που οδηγεί στην ακριβή συμφωνία μεταξύ της πράξης και της θεωρίας τους.

Χωρίς πειθαρχία στην οργάνωση – την εμπροσθοφυλακή της επανάστασης – δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί για την ανάληψη οποιασδήποτε σοβαρής δραστηριότητας για την υπόθεση της Επανάστασης. Χωρίς πειθαρχία, η επαναστατική εμπροσθοφυλακή δεν μπορεί να είναι επαναστατική εμπροσθοφυλακή, εφόσον – εάν βρισκόταν σε μια κατάσταση αταξίας και αποδιοργάνωσης – θα ήταν ανίκανη να αναλύσει και να παρέχει την καθοδήγηση όσον αφορά τα σημαντικά θέματα του παρόντος, κάτι που ως εμπροσθοφυλακή θα απαιτούσαν οι μάζες από αυτήν. Βασίζω αυτές μου τις θέσεις στην παρατήρηση και την εμπειρία των ακόλουθων προϋποθέσεων:

Η Ρωσική επανάσταση ανέχτηκε στο εσωτερικό της ένα πρόταγμα που ήταν ουσιαστικά αναρχικό από πολλές απόψεις. Αν οι αναρχικοί είχαν οργανωθεί πολύ καλά και αν με τις ενέργειές τους είχαν τηρήσει αυστηρά μια καθορισμένη και σαφή πειθαρχία, δεν θα είχαν υποστεί ποτέ την συντριπτική ήττα που υπέστησαν.

Αλλά επειδή οι αναρχικοί «όλων των πεποιθήσεων και τάσεων» δεν αντιπροσώπευαν (ούτε καν στις συγκεκριμένες ομάδες τους) μια ομοιογενή συλλογικότητα με μια πειθαρχημένη γραμμή δράσης, ήταν ανίκανοι να αντισταθούν στην πολιτική και στρατηγική διερεύνηση που τους επέβαλαν οι επαναστατικές περιστάσεις. Η αποδιοργάνωσή τους τούς καθήλωσε σε μια πολιτική ανικανότητα, με αποτέλεσμα τη γέννηση δύο κατηγοριών αναρχικού.

Η μια κατηγορία αποτελέστηκε από εκείνους που επιδόθηκαν στη συστηματική κατάληψη σπιτιών αστών, όπου αναδιοργάνωσαν αυτά τα σπίτια και έζησαν με ανέσεις. Αυτοί είναι εκείνοι που τους έχω ονομάσει «αναρχικοί τουρίστες», οι οποίοι αφού περιπλανήθηκαν από πόλη σε πόλη, με την ελπίδα να βρουν κάποιο μέρος να ζήσουν εκεί για ένα χρονικό διάστημα, ξόδευαν τον ελεύθερο χρόνο τους χαζεύοντας τριγύρω όσο το δυνατόν περισσότερο για να ζουν σε άνεση και ευκολία.

Η άλλη κατηγορία αποτελέστηκε από εκείνους που έκοψαν όλες τις πραγματικές συνδέσεις με τον αναρχισμό (αν και μερικοί απ’ αυτούς περνιούνται τώρα στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ ως οι μόνοι αντιπρόσωποι του ρωσικού αναρχισμού) και οι οποίοι εφόρμησαν για να καθίσουν στις θέσεις που τους προσφέρθηκαν από τους μπολσεβίκους, ακόμα και όταν η εξουσία εκτελούσε αναρχικούς που παρέμειναν πιστοί στα επαναστατικά τους πιστεύω καταγγέλλοντας την προδοσία των μπολσεβίκων.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα αξιοθρήνητα γεγονότα, γίνεται εύκολα κατανοητό το γιατί δεν μπορώ να παραμείνω αδιάφορος στην αδιαφορία και την αμέλεια που επικρατούν αυτή την περίοδο στους αναρχικούς κύκλους. Τους αποτρέπει (η κατάσταση αυτή) από τη δημιουργία μιας συλλογικότητας, γιατί είναι αντιμέτωποι με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αρπάζονται από τον αναρχισμό ή που η υπόθεση του αναρχισμού είναι εδώ και πολύ καιρό νεκρή μέσα τους ή που χαρακτηρίζονται ακριβώς από μια πολυλογία για τον αναρχισμό και των οποίων την ενότητα και τις ενέργειές τους ενάντια στον εχθρό (αλλά που, όταν ερχόμαστε στη δράση, τορπιλίζουν αυτήν την ενότητα), θα την έβλεπαν με ένα διαφορετικό φως και θα εξοβελίζονταν στη θέση όπου ανήκουν.

Γι’ αυτό μιλώ για μια οργάνωση αναρχικών που να στηρίζεται πάνω στην αρχή της συντροφικής πειθαρχίας. Μια τέτοια οργάνωση θα οδηγούσε στον απαραίτητο εκείνο συντονισμό όλων των ζωντανών δυνάμεων του αναρχισμού στη χώρα και θα βοηθούσε τους αναρχικούς να καταλάβουν τη θέση που τους ανήκει στον σπουδαίο αγώνα της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο. Μόνο κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί η ιδέα του αναρχισμού να κερδίσει μαζική υπόσταση και να μην παραμένει αποδυναμωμένη. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να εμποδίσουν μια τέτοια οργανωτική συγκρότηση είναι οι ανεύθυνοι και οι κουφιοκέφαλοι φλύαροι οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν σχεδόν κυριαρχήσει στο κίνημά μας εξαιτίας των δικών μας λαθών.

Η υπευθυνότητα και η πειθαρχία δεν πρέπει να φοβίζουν τον επαναστάτη. Είναι οι ταξιδευτές σύντροφοι της πρακτικής του κοινωνικού αναρχισμού.

Delo Truda, 7-8°,Δεκέμβριος 1925-Ιανουάριος 1926, σελ. 6

Γαλλική μετάφραση Alexandre Skirda. Αγγλική μετάφραση Paul Sharkey και αναθεώρηση της αγγλικής μετάφρασης από Nestor Makhno Archive. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 22 Οκτώβρη 2007.

πηγή-http://www.nestormakhno.info/greek/revdisc.htm(ότι θέλετε να μάθετε για τον αναρχικό επαναστάτη σε 22 γλώσσες)

Στην αντιφασιστική συναυλία που πραγματοποιήθηκε στη μνήμη του Παύλου Φύσσα ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά, ακούστηκε από τους διοργανωτές η παραίνεση «να ανοίξουμε την καρδιά μας στους ναζί…τους λείπει αγάπη, μόρφωση, ζεστασιά». Η συγκεκριμένη νουθεσία ως πολιτική στάση ενέχει τέσσερα θεμελιώδη λάθη.

Το πρώτο λάθος, που συμβαίνει εξάλλου πολύ συχνά, είναι να κατηγοριοποιούνται οι φασίστες και οι ναζί συλλήβδην ως μία αμόρφωτη μάζα. Κι είναι λάθος γιατί, αφενός μεν δεν ξεχωρίζει αυτή η ταύτιση τον ναζί από τον φασίστα και γιατί, αφετέρου, παραβλέπει το γεγονός ότι στις τάξεις της ακροδεξιάς και των ναζιστών υπάρχουν άτομα με υψηλό μορφωτικό και πολιτισμικό κεφάλαιο, πράγμα, εξάλλου που καθιστά το συγκεκριμένο χώρο εξαιρετικά επικίνδυνο. Υπάρχουν ελάχιστοι δηλωμένοι ναζί που παίζουν το ρόλο της πνευματικής ελίτ του συγκεκριμένου χώρου και αμέτρητοι μη δηλωμένοι που παρέχουν ιδεολογικό οπλοστάσιο στους ναζί. Επομένως είναι λάθος να μιλάμε για συνολικά «αμόρφωτο» πλήθος.

Η δεύτερη παρανόηση έχει να κάνει με το κατά πόσο η μόρφωση συνδέεται με την πίστη στην κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την ελευθερία έκφρασης, την ανεξιθρησκεία, τον σεβασμό της προσωπικότητας, την πολυπολιτισμικότητα και όσα άλλα αντιστρατεύεται η φασιστική ιδεολογία. Υπάρχει δηλαδή μία διάχυτη ταύτιση της μόρφωσης με την καλλιέργεια, και της καλλιέργειας με την πίστη στα ανθρωπιστικά ιδεώδη, ενώ γινόμαστε αυτήκοες μάρτυρες μίας ρητορείας που μεταστρέφει το ιδανικό της επικράτησης του ανθρωπισμού, σε ένα ατομοκεντρικό φιλελευθερισμό σε συνθήκες καπιταλιστικής υστερίας.

Σε σχέση και με τα παραπάνω, ένα τρίτο λάθος έγκειται στο στίγμα της αμορφωσιάς που μάλιστα, εσφαλμένα, το συνδέει άρρηκτα με τους φασίστες. Είναι μια αντίληψη που γενικά προάγεται ασυλλόγιστα ακόμα και από αυτούς που έχουν τις πιο αγνές αντιφασιστικές προθέσεις. Είναι όμως επικίνδυνη μια τέτοια σύνδεση γιατί τείνει να ομογενοποιεί κάτω από την ίδια ετικετοποίηση όσους υστερούν σε μορφωτικό κεφάλαιο, δείχνοντας και στους άλλους τον δρόμο για τους όμοιούς τους, δηλαδή τους «ούγκανους», τους ανορθόγραφους, τους ημιάγριους φασίστες όπου για να γίνεις αποδεκτός δε χρειάζεσαι διαπιστευτήρια κουλτούρας και εκπαίδευσης. Έτσι δημιουργείται τεχνητή πόλωση μεταξύ «εγγράμματων και αγράμματων» αντί να προωθείται η αντιφασιστική εμπέδωση στα λαϊκά στρώματα.

Αντίθετα, ο Σάββας Μιχαήλ, στο βιβλίο του «Η φρίκη μίας παρωδίας: Τρεις ομιλίες για τη Χρυσή Αυγή» θεωρεί ότι «Απαιτείται επειγόντως, πριν είναι αργά, η κοινή δράση όλων των εργατικών οργανώσεων , των κοινωνικών κινημάτων, των διανοουμένων, όλων των καταπιεσμένων της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής», των «υψηλών» προστατών της και των χρηματοδοτών της, των δορυφόρων της με το τρίπτυχο: Ενιαίο Μέτωπο κατά του Φασισμού- κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης παντού, ομάδες εργατικής- λαϊκής αυτοάμυνας.»

Σε σχέση τώρα με το έτερο πρόταγμα, που αφορά στην «αγκαλιά» στους φασίστες, είναι ακόμα πιο επιλήψιμο γιατί τους θυματοποιεί, τους κατατάσσει αυθαίρετα στην κατηγορία των ατόμων με ειδικές ανάγκες ή με ψυχικές δυσκολίες που χρήζουν ψυχολογικής στήριξης ή/και φιλανθρωπίας. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν επιτελείται αντιφασιστικό έργο αλλά προκαλούνται αισθήματα συμπάθειας προς τους φασίστες. Και τέλος, μία τέτοια αντίληψη προϋποθέτει πως η Χρυσή Αυγή επανδρώνεται από παραπλανημένους, παραγνωρίζοντας την ιστορική συνέχεια της ακροδεξιάς και των φασιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα, αποτελεί δηλαδή μία ανιστόρητη αντίληψη.

Και τελικά, όσο εμείς καλούμαστε να «μορφώσουμε» τους φασίστες αυτοί θα μας παραμορφώνουν τα πρόσωπα με σιδερογροθιές, καυστικό οξύ, χαρακιές με μαχαίρια και σπασμένα μπουκάλια. Ο φασισμός δεν «θεραπεύτηκε» ποτέ ούτε με αγκαλίτσες, ούτε με αγάπες. Η συντριβή του ήρθε, ιστορικά, με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Ας τους αναζητήσουν όσοι διαλαλούν έναν ανερμάτιστο πασιφισμό σε μια παράταιρη σύζευξη με φθηνή ψυχολογία πάνω σε χριστιανικό υπόστρωμα.

Το απολίτικο είναι ιδεολογία της κυριαρχίας, ο πασιφισμός εργαλείο του

Η απολίτικη στάση, όσο δύσκολα μπορεί να οριστεί άλλο τόσο δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά απολίτικη. Και αυτό συμβαίνει επειδή αποτελεί και αυτή μια θέση του ατόμου στην ευρύτερη κοινωνική κατάσταση που βιώνει ή παρατηρεί, και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να έχει πολιτικά και τις περισσότερες φορές κραυγαλέα ως προς την αντίφασή τους χαρακτηριστικά. Έτσι μπορούμε να δούμε σήμερα τον οπαδό μιας ομάδας, άνεργο, από φτωχή συνοικία, να πληρώνει και να φωνάζει no politica για χάρη μιας ομάδας – επιχείρισης που την κατέχει ιδιοκτήτης που όχι μόνο απολύει ή εκμεταλλεύεται εργαζόμενους ανάλογα με τις ορέξεις του, όχι μόνο αυξάνει τα πλούτη του εις βάρος της συνοικίας και των κατοίκων της, αλλά καθορίζει, επιτηρεί και καταστέλλει ως μέρος της κυρίαρχης τάξης κάθε πτυχή της καθημερινότητας τους/μας ανάλογα με τα συμφέροντά του. Αυτό είναι πολιτική,no politica! Και το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι τόσο τραγικό που ακόμα και ο Γκάντι θα άφριζε από οργή.

Η απολίτικη στάση είναι αδιαφορία για το τι συμβαίνει δίπλα και παραδίπλα. Είναι το ποτήρι της υπερηφάνειας με περιεχόμενο στερεότυπα και stream συμπεριφορές. Είναι το κόψιμο κάθε δεσμού με την βούληση και την ιστορία των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Είναι απάτη του εγώ και αυτοπροβολή του ως κάτι το ανεπηρέαστο από τις κοινωνικές διεργασίες και μετασχηματισμούς. Είναι ανοχή και όχι αποχή – η αποχή ανήκει στους νεκρούς όπως και η ειρήνη…

R.I.P

Ο πασιφισμός ως γενική θέση αντιμετώπισης των κοινωνικών καταστάσεων και όχι ως κάποια φυσική ροπή που αντιλαμβάνεται την ρευστότητά ως εξάρτηση των κοινωνικών συνθηκών, πέφτει σαν ώριμο φρούτο κάτω από την απολίτικη οπτική. Δεν είναι άγνοια αλλά παθητική άρνηση και αποφυγή της πραγματικότητας, είναι η αναπαραγωγή των εννοιών μέσα από τα φίλτρα της κυρίαρχης ιδεολογίας, είναι αποδοχή των κοινωνικών σχέσεων και φαινομένων ως αιώνιες και αμετάβλητες αλήθειες. Είναι η φωνή της εξουσίας που, μειλίχια ή με το γκλοπ στο χέρι, άλλοτε με γραφικά πλακάτ και μπαλόνια, απαιτεί να κάτσουμε σαν πρόβατα επί σφαγή, τη στιγμή που χάνουμε τα αδέρφια μας και κάθε ανάσα ζωής.

Είναι φόβος και ενοχή. Είναι η ευκολία της εσωτερικότητας και αποστασιοποίησης όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Είναι υποταγή και μόδα με συμφέρον. Είναι αυταπάτη που εξαργυρώνονται με ωμή πραγματικότητα και ψίχουλα ζητιανιάς στα εκλογικά κέντρα. Είναι περιφρόνηση της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας. Είναι και καταντάει να γίνεται στο τέλος παραίτηση από το βασικότερο ένστικτο κάθε ζωντανού οργανισμού: αυτό της επιβίωσης.

Πόσο τυχαίο είναι άραγε ότι η εξουσία σε όλο τον κόσμο δρα, από τους οικονομικούς πολέμους μέχρι τους στρατιωτικούς, στο όνομα της ειρήνης και της δημοκρατίας, της τάξης και της ασφάλειας. Είναι αλήθεια ότι αυτό επιδιώκουν και έχουν καταφέρει σε σημαντικό βαθμό, αν όχι συντριπτικό, αλλά για την κάστα τους και τον περίγυρό της, πάνω στις πλάτες και με αίμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων καθώς και του ίδιου του πλανήτη.

Είναι η ίδια η κυριαρχία που χτυπάει με μένος, επικαλούμενη την κοινωνική ειρήνη και συνοχή, δηλαδή τη σιωπηλή υποταγή, κάθε φορά που αμφισβητούνται οι αποφάσεις της ή απειλείται με κάποια κοινωνική εξέγερση. Είναι αυτή η ίδια που διαπομπεύει και στηλιτεύει ως αντικοινωνική, παράνομη, τρομοκρατική, την βία που της επιστρέφεται ακόμα και με χαρακτηριστικά άμυνας. Για να τη καταστείλει τελικά με κάθε μέσο ως επικίνδυνη για την δημόσια (sic) ασφάλεια. Δηλαδή το κράτος νομοθετεί, εξαθλιώνει και καταστέλλει την κοινωνία επικαλούμενη το καλό της, ή μιλώντας την συμβολική γλώσσα των εξουσιαστών, την πολιτική σταθερότητα και ειρήνη, ή ακόμα καλύτερα το καλό μιας αφηρημένης κοινωνίας που στο βάθος της δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο παρά τα ίδια τα αφεντικά. Είναι αυτή η ίδια η εξουσία που βραβεύει κάθε λίγο και λιγάκι τον εαυτό της για τις επιτυχίες της προς αυτή την κατεύθυνση.

Ας μιλήσουμε για αγάπη ή πως να σιωπάς

Η συστημική βία:το ξύλοπου ασκείται καθημερινά και ασταμάτητα από τους κρατικούς θεσμούς σε διαδηλωτές, σε απεργούς εργαζόμενους, σε μαθητές, σε φοιτητές,σε αυτόν που υπερασπίζεται ή διεκδικεί λίγη καλύτερη ζωή μέχρι εκείνον που αγωνίζεται για πλήρη ελευθερία και ισότητα. Η βία σε απλή εξακρίβωση από μπάτσους. Το κυνήγι της εφορίας, των ελεγκτών στα ΜΜM, οι απειλές για εξώσεις. Το ξύλο και οι δολοφονίες στα κρατητήρια, σεπρόσφυγες, μετανάστες και φτωχούς ανθρώπους. Το ξύλο και η απομόνωση στις φυλακές, τα βασανιστήρια σε αναρχικούς αντιφασίστες και πολιτικούς κρατούμενους.

Όλα αυτάδεν είναι ούτε «κακή» ούτε «καλή» βία, πόσο μάλλον καταχρηστική.Δεν είναι βία δηλαδή που ασκείται από κάποιους, στην καλύτερη περίπτωση,«κακούς» ανθρώπους απέναντι σε «καλούς» ή, στην χειρότερη, από «καλούς» ανθρώπους σε «κακούς». Όχι.Είναι κρυστάλλινη, χωρίς κανένα ηθικό ψεγάδι, θεσμοθετημένη βία με στόχο την υποταγή και τον παραδειγματισμό. Είναι η βία που συντηρεί την κυριαρχία της εξουσίας, την προστατεύει και θωρακίζει τα προνόμια αυτής και των βδελυγμάτων που την υπερασπίζονται σε βάρος της πλειοψηφίας. Και όταν λέμε εξουσία, ξεκινάμε από αυτούς που όχι απλάκλέβουν και κατέχουν τον πλούτο αλλά διαρκώς τον αυξάνουν σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, με τι άλλο παρά με την καθημερινή υλική και ψυχολογική βία: φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, μισθοί πείνας, άγρια εκμετάλλευση, λεηλασία κάθε κοινωνικής κατάκτησης, αυτοκτονίες, μετανάστευση.Όλα αυτά εντάσσονται σε αυτό που αποκαλείται πολιτική διαχείριση και την οποία αναλαμβάνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

Η υπεράσπιση αυτής της ολοκληρωτικής βίας περνά μέσα από νόμους που η εξουσία προβάλει ως φυσικούς, αναγκαίους και πολλές φορές μεταφυσικούς ( βλέπε τον ιστορικό ρόλο της θρησκείας ).Πατά στο ίδιο το σύνταγμα, που οι από πάνω έφτιαξαν, ράβουν καιμπαλώνουν, εφαρμόζουν ή όχι, ανάλογα με τα συμφέροντά τους και την απόσταση της ανάσας μας από το σβέρκο τους. Είναι το πιο φανταχτερόπροϊόν της αστικής δημοκρατίας και ως τέτοιο πλασάρεται με διάφορα περιτυλίγματααπό την καθεστωτική, έντυπη – τηλεοπτική και ηλεκτρονική δημοσιογραφία και εφαρμόζεται από την δικαστική εξουσία. Και αυτό δεν το κάνουν επειδή τους επιβάλλεται, αλλά από πιστή αφοσίωσηστο σύστημα που τις συντηρεί και προστατεύει πλουσιοπάροχα.

Δείτε με τι αγάπηκαι πόσο σφιχτά αγκαλιάζονται σήμερα όλοι οι κρατικοί θεσμοί γύρω από το κεφάλαιο: μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι, εκκλησία, πολιτικοί εκπρόσωποι τουκαι τα τσιράκια αυτών. Όλοι χέρι χέρι, καιβάζοντας πλάτη ο ένας στον άλλον όποτε χρειάζεται, κράζουν για εθνική ενότητα.Είναι αυτοί οι ίδιοι που ρημάζουν, καταπιέζουν, εκμεταλλεύονται και χλευάζουν συστηματικά και ασταμάτητα τη ζωή μας για να έρθουν κάθε φοράστο τέλος να μας σώσουν!

Και οι φασίστες;

Η θέση των φασιστών/ναζιστών, με ή χωρίς σβάστικα, με γραβάτες ή τάγματα θανάτου,σε αυτή την κοινωνική πραγματικότητα ήταν και θα είναι, όσο τους το επιτρέπουμε,ίδια και σταθερή. Δεν είναι απλά το χέρι του συστήματος, τα πιο βρώμικα και πιστά σκυλιά του, αλλά είναι κάτι πιο σημαντικό: είναι η ίδια η καρδιά του, που όταν φοβάται χτυπάει πιο δυνατά.

Ο φασισμός δεν είναι αρρώστια που χρειάζεται να γιατρευτεί, ο φανατισμός κάποιωνανεγκέφαλωνκαι αμόρφωτων ανθρώπων, έλλειψη τρυφερότητας ή παιδικά τραύματα. Απεναντίας,είναι ο ύπουλος θάνατοςπου ακουμπά σε στερεότυπα και την απάτη. Είναι η διάχυση του φόβου και της υποταγής σε όλες της εκφάνσεις της ζωής.Είναι η αναγκαία επιλογή καιτο τελευταίο καταφύγιο της κυριαρχίαςως μέσο επιβολήςγια την κάθεάρνηση ελευθερίας τόσο σε ατομικό όσοκαισυλλογικό επίπεδο. Είναι εν τέλειτο ένστικτο αυτοσυντήρησης του καπιταλισμού εις βάρος της ίδιας της ζωής.

Η στάση μας;

Την απάντηση την δίνει η ιστορία και η εμπειρία των αγώνων. Των ανθρώπων που έχυσαν και χύνουν το αίμα τους για ελευθερία και αξιοπρέπεια ζωής. Την δίνει ο καθένας και καθεμία μας εκεί έξω με τις αρνήσεις του να υποταχθεί στο φόβο.Την δίνουν οιάνθρωποιπου οργανώνονται και τσακίζουν τον φασισμό στον λόγο και στην πράξη.Την δίνει ο αγώνας για μια ζωή που οι ίδιοι διαλέγουμε και φτιάχνουμε, με μοναδική προϋπόθεση την ισότητα μέσα από την διαφορετικότητα του καθενός και καθεμία μας, απέναντι σε ό,τι την υπονομεύει και την αρνείται.

Ο αγώνας αυτός είναι δύσκολος αλλά και όμορφος κάθε φορά που σηκώνει ανάστημαγια νακόψει λίγο από τα πόδια των από πάνω και όσων ξερογλείφονται στα πόδια τους. Και η στιγμή που θα τους τα κόψει για πάντακρίνεται στην οργανωμένη και ανυπότακτη θέληση των από κάτω: του απλού εργάτη, της καθαρίστριας, του ντελιβερά, των εργαζόμενων στα τηλεφωνικά κέντρα, των ανέργων που αναμένουν κατά δεκάδες στις ουρές του ΟΑΕΔ, των νέων ανθρώπων, αμόρφωτων και μορφωμένων, που δεν βλέπουν πάρα το τίποτα μπροστά τους,των απελπισμένων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, των περιφρονημένων ανθρώπων και εκείνων που διάλεξαν τον ένοπλο αγώνα. Είναι η ίδια ηοργή που χρειάζεται να ξεχειλίσει μέσαστις πράξεις μας, να γίνεισυνείδηση και αγώνας διαρκείας, για μια αντιεραρχική κοινωνία αλληλεγγύης και ελευθερίας, όπου οι λέξεις δεν θα είναι απλά ανέξοδες θέσεις αλλά καθημερινή εμπειρία συμμετοχής και δημιουργίας της ίδιας μας της ζωής.

“…οποιοσδήποτε θέλει να χειραφετηθεί, ή να προσπαθήσει να χειραφετηθεί, οφείλει να αντιπαρατάξει τη δύναμη στη δύναμη, τα όπλα στα όπλα…”

“…σήμερα όπως χθες, στο βαθμό που η κτηνώδης δύναμη της ξιφολόγχης θα υπερασπίζει την καταπίεση και τα προνόμια, η λαϊκή εξέγερση, η ατομική και μαζική επανάσταση, είναι τα αναγκαία μέσα για την επίτευξη της χειραφέτησης.”

Errico Malatesta

Στη μνήμη του Σαχζάντ Λουκμάν και Παύλου Φύσσα

A.