ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ ΤΟΝ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 2012
Τις πρώτες μέρες του 2015, μου κοινοποιείται κλητήριο θέσπισμα το οποίο με καλεί στις 10 Μαρτίου μαζί με άλλους 8 αγωνιστές σε δίκη για την υπόθεση της κατάληψης της αντιπεριφέρειας Χανίων, τον Φλεβάρη του 2012. Προσωπικά είναι η πρώτη μου κλήση σε δικαστήριο, ενώ διώκομαι ακόμα για άλλες δύο υποθέσεις. Για τα γεγονότα στην παρέλαση τον Οκτώβρη του 2011, όπως και για την παρέμβαση στην βιβλιοπαρουσίαση του στρατόκαυλου εθνικιστή στρατηγού Φράγκου Φραγκούλη τον Ιανουάριο του 2013. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να τονιστεί πως εκτός από τις προαναφερθείσες υποθέσεις, στα Χανιά υπάρχουν ακόμα ανοικτές δικογραφίες και για άλλα περιστατικά, όπως συμπλοκές με φασίστες, σπασίματα πολιτικών γραφείων, την ανακατάληψη του κτιρίου Παπαδοπέτρου, τις κινητοποιήσεις των μαχόμενων κατοίκων του Αποπηγαδίου, συγκρούσεις σε πορείες κ.α.. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη δίωξη δεκάδων συνολικά ατόμων από ευρύ πολιτικό φάσμα, ενώ σύμφωνα με πρόσφατη νομοθετική διάταξη, όσοι από αυτούς δουλεύουν στον δημόσιο τομέα και εκκρεμεί εις βάρος τους Ε.Δ.Ε., τίθoνται αυτόματα και σαν πρώτοι υποψήφιοι για αργία διάρκειας ενός έτους.
Λίγα λόγια για την κατάληψη της αντιπεριφερειας Χανίων
Κατά τη διάρκεια της 48ωρης γενικής απεργίας στις 10-11 Φλεβάρη του 2012, ενάντια στην ψήφιση του 2ου μνημονίου, πραγματοποιήθηκαν μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, τις οποίες ακολούθησαν καταλήψεις κρατικών κτιρίων σε πολλές πόλεις. Στα Χανιά η τεράστια πορεία της 10ης Φλεβάρη κατέληξε στην αντιπεριφέρεια, όπου χιλιάδες διαδηλωτές προχώρησαν σε κατάληψη του κτιρίου, η οποία διήρκεσε 7 μέρες. Μέσα σε αυτές τις μέρες, ο χαρακτήρας του κτιρίου άλλαξε ολοκληρωτικά, καθώς από ένα άψυχο γραφειοκρατικό κατασκεύασμα, μετασχηματίστηκε άμεσα σε ένα ζωντανό κύτταρο αντίστασης και αγώνα. Κόσμος με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις αλλά και ανένταχτοι, συμπορεύτηκαν σύμφωνα με τις αρχές της αυτοοργάνωσης και του αλληλοσεβασμού, ενώ οι μαθητές της πόλης προχωρώντας σε καταλήψεις των σχολείων τους έδωσαν το δικό τους στίγμα, στηρίζοντας έμπρακτα την τότε απελευθερωμένη αντιπεριφέρεια.
Καθημερινά υπήρχαν συνελεύσεις 200-250 ατόμων, γινόντουσαν συνεχείς παρεμβάσεις στην πόλη και σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, δημιουργήθηκε αυτοοργανωμένο διαδικτυακό ραδιόφωνο, καλέστηκε κεντρική πορεία με στόχο την επίτευξη Γενικής Απεργίας Διαρκείας, φιλοξένησε πολιτιστικές εκδηλώσεις, ενώ έστω και γι αυτές τις λίγες μέρες λειτούργησε σαν ένα πείραμα συλλογικής διαβίωσης. Η αλήθεια είναι πως κομμάτια του κόσμου που συμμετείχαν στις διαδικασίες είχαν διαφορετικές αφετηρίες και πολιτικά σκεπτικά, παρόλα αυτά υπήρχε ένα έντονο ενωτικό κλίμα. Ένα μεγάλο πολύμορφο μωσαϊκό το οποίο μέσα από την διαφορετικότητά του, και τις ανταλλαγές απόψεων κατάφερε να αλληλεπιδράσει, να λειτουργήσει παραγωγικά και εποικοδομητικά με στόχο ένα καλύτερο αύριο. Μια αντίληψη η οποία συνοψιζόταν στη λογική πως ο αγώνας ενάντια στην καταπίεση και την εξαθλίωση είναι υπόθεση όλων μας. Μια αντίληψη η οποία προσπέρασε τη λογική της ανάθεσης, και επιχείρησε να πάρει την τύχη στα χέρια της, παλεύοντας για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Οι καταλήψεις σαν διαχρονικό μέσο πάλης
Η άλωση της Βαστίλης το 1789 από τον εξεγερμένο λαό του Παρισιού, η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα της Αγ. Πετρούπολης το 1917, η επίταξη του τηλεφωνικού κέντρου της Βαρκελώνης από τις C.N.T. – F.A.I. το 1937, η επίταξη του κτιρίου της Εθνικής Ασφαλιστικής από το Ε.Α.Μ. το 1944, η κατάληψη του Πολυτεχνέιου το 1973, όπως και αυτή του Παραρτήματος στην Πάτρα μετά τη δολοφονία Τεμπονέρα το 1991, είναι μόνο ελάχιστα ιστορικά παραδείγματα. Καταλήψεις με τις δικές τους ιδιομορφίες, διαφορετικές στοχοθεσίες και χαρακτηριστικά, συνδεδεμένες όμως με το ιστορικό νήμα του αγώνα ενάντια σε συνθηκολογήσεις και συμβιβασμούς (τουλάχιστον τη στιγμή που πραγματοποιήθηκαν).
Οι καταλήψεις βέβαια από μόνες τους, δεν είναι πανάκεια. Διαμορφώνονται από τις αντιλήψεις των υποκειμένων που τις απαρτίζουν, από τους τρόπους παρέμβασης που επιλέγονται κάθε φορά και από τους σκοπούς που έχουν. Έτσι έχουμε συμβολικές καταλήψεις για την ανάδειξη κάποιου ζητήματος, προσωρινές καταλήψεις που λειτουργούν σαν μέσο πολιτικής πίεσης και κέντρο αγώνα, μόνιμες καταλήψεις κτιρίων/χώρων από πολιτικές ομάδες για τη δημιουργία στεκιών, όπως και από άτομα που χρειάζεται να λύσουν το πρόβλημα της στέγασης, έως και καταλήψεις ολόκληρων εκτάσεων από εκατοντάδες/χιλιάδες κόσμου για το ίδιο ζήτημα.
Τα κοινά στοιχεία στις προσωρινές καταλήψεις είναι συγκεκριμένα. Απελευθερώνουν τα κρατικά κτίρια από τον μίζερο χωροχρόνο της βάρβαρης καθημερινότητας και τα μετατρέπουν σε κοινωνικά κέντρα. Δημιουργούνται εστίες αντίστασης και πόλοι συσπείρωσης των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Προάγεται η δημιουργική και η κριτική σκέψη και έκφραση. Ουσιαστικά και χάρη στον αμεσοδημοκρατικό τρόπο λειτουργίας τους, αποτελούν το προοίμιο μια καλύτερης κοινωνίας, ελεύθερης και ισότιμης.
Κράτος, μέσα καταστολής και οι απαντήσεις του κινήματος
Όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, η συγκεκριμένη υπόθεση συνοδεύεται από ένα γαϊτανάκι πολιτικών διώξεων. Ταυτόχρονα αντίστοιχες διώξεις έχουν γίνει σε πολλές πόλεις πανελλαδικά, στις οποίες πραγματοποιήθηκαν παρόμοιες κινητοποιήσεις. Το κράτος επιχειρεί να διατηρήσει την κυριαρχία του χρησιμοποιώντας τα μέσα καταστολής που διαθέτει. Από τις πάνοπλες δυνάμεις άμεσης καταστολής, μέχρι τις στοχοποιήσεις, τις διώξεις και τις φυλακίσεις αγωνιστών από την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία ενώ το πλαίσιο συμπληρώνεται από τα πάντα πρόθυμα αστικά Μ.Μ.Ε. που λειτουργούν σε εντεταλμένη υπηρεσία. Ο σκοπός του καθεστώτος είναι ξεκάθαρος, θέλει να εμφυσήσει το φόβο, την απάθεια και τον ατομικισμό στους σύγχρονους πληβείους αυτής της κοινωνίας, οδηγώντας τους στην καθολική αδράνεια. Από τη άλλη, όποιο προφίλ και να παρουσιάζει το εκάστοτε μπλοκ εξουσίας (είτε φιλολαϊκό, είτε ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού), καθήκον και επιτακτική αναγκαιότητα των αγωνιζόμενων είναι η συνεχής εγρήγορση. Κανένας «σωτήρας» δεν πρόκειται να φέρει την ευημερία, ενώ η ανάθεση λειτουργεί μονάχα σαν ανασταλτικός παράγοντας.
Όσο υπάρχει αδικία, καταπίεση και εξαθλίωση σε αυτόν τον κόσμο, οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες είναι «καταδικασμένοι» να υπάρχουν. Καμία δίωξη λοιπόν, καμία απόδοση κατηγοριών και καμία καταδίκη δεν πρόκειται να σταθεί ανάχωμα στους αγώνες για την ελευθερία γιατί πολύ απλά οι συλλογικές μορφές πάλης που κάθε φορά επιλέγονται, δεν είναι νόμιμες ή παράνομες, αλλά δίκαιες. Στο πρόσωπο το δικό μου, των άλλων 8 αγωνιστών, όπως κι εκατοντάδων ακόμα πανελλαδικά επιχειρούνται να χαραχτούν εξουσιαστικές στρατηγικές κινήσεις ποινικοποίησης των αγώνων. Κινήσεις που δεν μπορούν παρά να πέσουν στο κενό, αφού η αποφασιστική συνέχιση των πολύμορφων κινητοποιήσεων είναι μονόδρομος για ένα μέλλον με αξιοπρέπεια.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/3 18:30
πλ. ΑΓΟΡΑΣ
_____________
ΠΑΡΤΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ: ΣΑΒΒΑΤΟ 7/3 22:00
ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
_______________
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 10/3 10:00
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ Δ.Λ.
Μάρτης 2015, Χανιά
keimeno_dikh.pdf
