Category: 1. Αφίσες – Εκδηλώσεις – Συγκεντρώσεις – Κείμενα

ΤΑ SCANNERS ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» [ανακοίνωση ΣΥΒΧΑ]

ΤΑ SCANNERS ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» [ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής]

ΤΑ SCANNERS ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ»
Ο ραδιοφωνικός σταθμός «105,5 στο κόκκινο» μαζί με το βιβλιοπωλείο Ιανός οργανώνουν τις μέρες αυτές μια σειρά εκδηλώσεων στο βιβλιοπωλείο Ιανός στη Σταδίου με γνωστούς καλλιτέχνες και δημιουργούς για την ενίσχυση της «Κιβωτού του Κόσμου».
Το συγκεκριμένο ραδιόφωνο αυτοπροβάλλεται σαν ένα αριστερό (ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ) εναλλακτικό Μ.Μ.Ε., ανοιχτό στις αγωνίες και τους αγώνες των εργαζομένων και της κοινωνίας. Το σύνθημα του είναι ότι είναι «το ραδιόφωνο που ακούει».
Ο ρ/σ «105,5 στο κόκκινο» έχει ακούσει πολλές φορές για τα προβλήματα και τους αγώνες στον χώρο του βιβλίου και βέβαια έδωσε και την δυνατότητα να ακουστούν και από την συχνότητα του σταθμού. «Άκουσε» βέβαια και για το τι συνέβη στο βιβλιοπωλείο Ιανός. «Άκουσε» για τα scanners («μηχανάκια της αναξιοπρέπειας» είχαν ονομαστεί) που προωθούσαν την επιτήρηση, την εντατικοποίηση και τον κανιβαλισμό μεταξύ των εργαζομένων. «Άκουσε» για τα κείμενα που διακινούσαν τα στελέχη της εταιρείας παίρνοντας υπογραφές των εργαζόμενων ενάντια στο σωματείο, τους αγώνες, την συνδικαλιστική δράση και υπέρ της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας (γεγονός που συνέβη και σε Θεσσαλονίκη και σε Αθήνα). «Άκουσε» για τις απολύσεις και τις «παραιτήσεις» εργαζόμενων που δεν υπέγραψαν αυτό το κείμενο. Το ίδιο το κόμμα που ανήκει ο ρ/σ κατέθεσε στις 24/7/2014 ερώτηση στην βουλή για αυτά τα θέματα.
Τι δουλειά έχει λοιπόν το ραδιόφωνο που «άκουσε» όλα αυτά στον Ιανό; Τους φώτισε το πνεύμα των Χριστουγέννων και αποφάσισαν ότι μέρες που είναι η φιλανθρωπία (πριν μας πούνε διάφοροι και διάφορες ότι είναι αλληλεγγύη ας διαβάσουν το κείμενο του Ιανού για τις εκδηλώσεις) έχει μεγαλύτερη αξία από την διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων; Έφυγαν τα scanners, γύρισαν οι απολυμένοι στην δουλειά, καταργήθηκαν τα voucher και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, έστω το εξαήμερο; Άλλαξε κάτι τελικά που μήπως εμείς δεν το μάθαμε;
Και σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω έχει προγραμματιστεί και εκδήλωση για την Κυριακή 28 Δεκέμβρη. Ναι, για την Κυριακή που η κυβέρνηση επέβαλε με τροπολογία την τελευταία στιγμή να ανοίξουν τα μαγαζιά εξυπηρετώντας τα σχέδια πολυεθνικών και μεγάλων ομίλων της αγοράς, όπως είναι και ο Ιανός στον χώρο του βιβλίου. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν πλέον. Τελικά τα «εναλλακτικά» σχέδια –ακόμη και στις ραδιοφωνικές συχνότητες– που φιλοδοξούν να παίξουν τις δικές τους μελωδίες στην αγορά, αναγκάζονται ή «αναγκάζονται» να αφήσουν τα νταούλια, τους ζουρνάδες και τις λύρες στα χέρια των έμπειρων οργανοπαιχτών της αγοράς και απλώς να ακολουθούν τους ρυθμούς που αυτή επιβάλλει.
 
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | bookworker.wordpress.com
[εικόνες από πρόσφατες σχετικές κινητοποιήσεις του Συλλόγου μας στο βιβλιοπωλείο Ιανός]
Κάποιες ενδεικτικές σχετικές ανακοινώσεις μας από τις πολλές που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2014:
* κι ένα σχετικό αφισάκι:
και βέβαια:
Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2014 :: Απεργία στον κλάδο του βιβλίου
Άμεση κήρυξη απεργίας σε όλο τον κλάδο του εμπορίου
 
ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ ΚΙ 8, ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΑΝΟΙΧΤΟ

απεργιακή συγκέντρωση: 11πμ, πλ. Κοραή

Χουλιγκανική εισβολή στο δημοτικό συμβούλιο Νέας Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας

Επεισόδια και προπηλακισμοί στο δημοτικό συμβούλιο της Νέας Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας, με οπαδούς της ΑΕΚ να διακόπτουν βίαια τη συνεδρίαση τη στιγμή που τέθηκε το ζήτημα του γηπέδου
Οι περίπου 50 οπαδοί προπηλάκισαν και χτύπησαν δημότες και δημοτικούς συμβούλους, με συνέπεια να χρειαστεί η παρέμβαση της αστυνομίας, προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Παράλληλα, εκτόξευσαν ύβρεις και ευθείες απειλές κατά του δημάρχου.

 

Το αποτέλεσμα ήταν να μεταφερθούν σε νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, πέντε άτομα: ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Γ. Πάνος, τρεις δημοτικοί σύμβουλοι και ένας δημότης, σύμβουλος του δημάρχου.

 

Το αποψινό δημοτικό συμβούλιο είχε κληθεί να λάβει σημαντικές αποφάσεις για τις επιπτώσεις του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας (ΡΣΑ) στην περιοχή και ειδικότερα στο Αλσος Φιλαδέλφειας. Με εισήγησή του, ο δήμαρχος Αρης Βασιλόπουλος καλούσε το δημοτικό συμβούλιο να καταγγείλει την απόρριψη της μελέτης ανάπλασης του άλσους από τη Διεύθυνση Δασών και να υπερασπιστεί το δασικό χαρακτήρα του άλσους στο σύνολό του, προστατεύοντάς το από ιδιωτικά συμφέροντα.

 

Την ίδια στιγμή, με εμπρηστικά δημοσιεύματα σε οπαδικά φύλλα και ιστοσελίδες της ΑΕΚ, καλλιεργούταν κλίμα έντασης και αναζήτησης εχθρών, αποκαλώντας τον δήμαρχο «Δούρειο Ιππο», που «συνεχίζει τον πόλεμο κατά της ΑΕΚ».

 

Σημειώνεται πως δεν έχει καταφέρει το δημοτικό συμβούλιο να εξετάσει το συγκεκριμένο ζήτημα από την περασμένη άνοιξη, εξαιτίας των επεισοδίων που γίνονται.

 

(με πληροφορίες από efsyn.gr, left.gr)
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=xcHV01aI3Kg[/youtube]

Η δράση των Αναρχικών στο Πολυτεχνείο 1973

Δημοσιεύουμε το κείμενο  Χρήστου Κωνσταντινίδη, από το Πεζοδρόμιο 7, εκδόσεις Διεθνή Βιβλιοθήκη που επιχειρεί να περιγράψει την δράση των αναρχικών στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973.

Τα εργασιακά κάτεργα της βιομηχανίας της μόδας

Δημοσιεύθηκε 1 Ιανουαρίου 2014 στο athens.indymedia.org

Εργάτες έκαψαν στις 3 Δεκεμβρίου εργοστάσιο που προμηθεύει με ρούχα τις φίρμες  GAP , Wal-mart, Marks & Spencer, Zara  και άλλες μετά την δολοφονία ενός εργάτη από την αστυνομία στη διάρκεια μιας διαδήλωσης. Οι διαδηλωτές προξένησαν ζημιά 100 εκατ. δολάρια στην GAP και είναι η δεύτερη πυρπόληση μέσα σε δυο μήνες.

Μετά την καταστροφή Rana Plaza στο Μπαγκλαντές που σκότωσε πάνω από 1.100 άτομα , κυρίως γυναίκες εργαζόμενες στο ρoυχισμό, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο απαίτησαν από τις φίρμες ένδυσης να αλλάξουν πολιτική για να βεβαιωθούν ότι μια τέτοια  καταστροφή δεν θα συμβεί ξανά.

Ως αποτέλεσμα, πάνω από 100 εταιρείες εντάχθηκαν στην Ασφάλεια Accord του Μπαγκλαντές – ένα έργο ορόσημο, συγκεντρώνοντας τις εμπορικές φίρμες, τα εργοστάσια των επιχειρήσεων, τα συνδικάτα, τις ενώσεις σωματείων και τις ΜΚΟ στο τραπέζι μιας συμφωνίας που τερματίζει τις τρομερά ανασφαλείς συνθήκες των εργοστασίων και τη διασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας. Στο επίκεντρο της συμφωνίας είναι η δέσμευση των εταιρειών να πληρώνουν για τις ανακαινίσεις και τις επισκευές που απαιτούνται για να κάνουν τα κτίρια των εργοστασίων στο Μπανγκλαντές ασφαλή. Η συμφωνία αυτή θα σώσει ζωές.

 

Αλλά η Gap δεν συμμετέχει στη συμφωνία αυτή, και  ξεκινά το δικό της σχέδιο  το οποίο αποκαλούν «Συμμαχία για την ασφάλεια των εργαζομένων στο Μπαγκλαντές”. Ενώ το σχέδιό τους ακούγεται μεγάλο, είναι ακριβώς μια από τα ίδιες εταιρικές απάτες του παρελθόντος  που κυριαρχείται από εθελοντικά  μέτρα που έχουν σαφώς αποδειχθεί ότι έχουν αποτύχει στην καταστροφή Rana Plaza.

Στο σχέδιο της Gap τα αποτελέσματα των ελέγχων δεν θα πρέπει να δημοσιοποιούνται, ώστε να μην μπορούν να επαληθευθούν, δεν είναι νομικά δεσμευτικά, έτσι δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το αν κάτι θα αλλάξει στην πραγματικότητα και αποκλείει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και  τους εκπροσώπους των εργαζομένων οι οποίοι θα πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε σχεδίου για να κάνουν τα εργοστάσια ασφαλή. Το σχέδιό τους αφήνει τους δικούς τους εργαζόμενους σε κίνδυνο και υπονομεύει την πρωτοποριακή συμφωνία ασφάλειας των εργαζομένων στο Μπαγκλαντές .

Η Gap έχει υποκαταστήσει μια στρατηγική δημοσιότητας γεμάτη υποκρισία και περιφρόνηση  για τα δικαιώματα και την ασφάλεια των εργαζομένων και αφήνει τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων σε κίνδυνο.

Στο Μπανγλαντές τα 2.000 εργοστάσιά της  απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους στην πλειοψηφια τους γυναίκες με μισθούς πείνας την ώρα πού το 2012 η συγκεκριμένη εταιρεία GAP δήλωσε κέρδη 1 δις δολλάρια. Ο ετήσιος μισθός του προέδρου  της GAP  έφθασε το αστρονομικό ποσό των 4 εκατ. δολλαρίων!

 

Το 2007 η GAP είχε δηλώσει τζίρο 15.9 δις δολλάρια στα 3.100 καταστήματα της  σε όλο το κόσμο.

 

Στις 12 Οκτωβρίου του 2013 Καναδός δημοσιογράφος τρύπωσε κρυφά σε ένα εργοστάσιο και πήρε συνέντευξη από ένα 9χρονο παιδί πού δούλευε 10 ώρες την ημέρα για 25 δολάρια τον μήνα χωρίς ρεπό ή διακοπές και με απαγόρευση να αρωστήσει αλλιώς θα απολυθεί.Το εργοστάσιο-κολαστήριο ήταν αίθριο χωρίς παράθυρα και με μια μικρή τουαλέτα κοινή για άνδρες γυναίκες και παιδιά. Η ίδια κατάσταση επικρατεί σε όλα τά εργοστάσια με παιδιά 9-12 χρονών να δουλεύουν ακατάπαυστα με αποτέλεσμα αρκετά να αρρωσταίνουν βαριά. Γυναίκες σε εγκυμοσύνη αναγκάζονται να δουλεύουν 100 ώρες την βδομάδα με μισθούς πείνας με την εξουθένωση να ωδηγεί σε αποβολές ενώ αναφέρονται καθημερινά και ξυλοδαρμοί και απειλές απόλυσης. Οί εργάτες-εργάτισσες μένουν σε πρωτόγονα ξενοδοχεία πολλά χωρίς τουαλέτα ή κρεβάτια με τις ασθένειες να θερίζουν.

Και στη Καμπότζη οι 300.000 εργάτες-σσες που δουλεύουν στην GAP και στην ADIDAS πληρώνονται με 1 δολάριο την μέρα για να βοηθήσουν τις οικογένειες στα χωριά τους που ζούν με μισό σέντ την ημέρα!

 

Η GAP, OLDNAVY, WAL-MART, ZARA, ADIDAS, MARK&SPENCER,BENETTON, H&M, OUTFITTERS και άλλες φίρμες που προμηθεύουν τον Καναδά, την Αμερική, την Κίνα και την Ευρώπη είναι εγκληματικές πολυεθνικές συμμορίες , έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται και όχι σαν κατασκευαστές ρούχων. Τα αστρονομικά κέρδη τους έχουν το χρίσμα του αίματος από χιλιάδες εργάτες πού χάθηκαν και χάνονται στα τεράστια εργοστάσια-στρατόπεδα, τα ρούχα που παρελαύνουν στις λαμπερές βιτρίνες των  καταστημάτων και στο χρηματιστήριο της μόδας μυρίζουν αίμα και αρρώστια από τά εκατοντάδες κατεστραμένα  παιδικά δάκτυλα που ράβουν  ακατάπαυστα το παγκόσμιο ρούχο φίρμας που ντύνεται η βιομηχανία της μόδας.

Πίσω από τίς “μοντέρνες” καί “εξυπνες” διαφημίσεις των εταιρειών αυτών κρύβεται ένα αποτρόπαιο έγκλημα, τα εργασιακά κάτεργα του Μπανγλαντές είναι ο πιο κραυγαλέος μάρτυρας ενός παγκόσμιου σχεδίου  των  πολυεθνικών που χωρίζει λαούς και χώρες σε ειδικές οικονομικές ζώνες σκλαβοποίησης πάντα “για το καλό μας” όπως λέει το Bloomberg…

 

Tα στρατόπεδα συγκέντρωσης εργατών στο Μπανγκλαντές και Καμπότζη μόνο με τα χιτλερικά στρατόπεδα της “εργασίας που απελευθερώνει” μοιάζουν, με το κράτος να διευκολύνει τις εταιρείες ρούχων  και ταυτόχρονα να σπρώχνει τους μικρούς επαγγελματίες τους αγρότες και τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις στον αφανισμό και την υποδουλωσή τους στο δόγμα των πολυεθνικών.

Το εργατικό κόστος ενός κουστουμιού στην αμερική  είναι 7.47 δολάρια ενώ στο Μπαγκλαντές μόνο 0.22 σέντ(!!!). Ένα σακάκι denim  13.72 δολάρια και 4.70 αντίστοιχα επίσης. Οι οικογένειες στο Μπαγκλαντές θρηνούν μέχρι τώρα 1300 θύματα στα κάτεργα των μεγάλων πολυεθνικών της μόδας και του ρουχισμού και ένα είναι σίγουρο ότι πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά για την βελτίωση της  ζωής των εργατών όπως την παροχή αξιοπρεπών μισθών  στο Μπανγκλαντές αλλά και στην Καμπότζη. Η κατακραυγή και το μπουκοτάζ εναντίον της GAP που έχει γκρεμίσει τελευταία τις πωλήσεις και τις μετοχές της στο χρηματιστήριο είναι μια αρχή για να διαπιστώσει ή ίδια και άλλες εταιρείες όπως η Beneton η Adidas και η Wallmart, ότι δεν μπορούν  να θησαυρίζουν εξοντώνοντας λαούς δεν μπορούν να χτίζουν την λαμπερή βαβέλ της μόδας πάνω στα πτώματα των εργατών-τριών του Μπανγκλαντές και της Καμπότζης .

Οι Τσιγγάνοι

«Είμαστε κύματα που η ηρεμία τους είναι η ανυπαρξία»

Άνθρωποι περιπλανώμενοι, κατατρεγμένοι στο πέρασμα των αιώνων από το κράτος, αντιμέτωποι με έναν διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό και αποκλεισμό. Αυτοί είναι οι τσιγγάνοι. Κινούμενοι, διαχρονικά και άναρχα, πάνω στη λεπτή γραμμή της διατήρησης της παράδοσής τους και των εθίμων τους και των προσπαθειών αφομοίωσής τους (ή ακόμη και καταστολή τους). Αυτή η πορεία, τους έφερε στο «περιθώριο» της ιστορίας.

Πόσο συχνά, άραγε, φέρνουμε στη μνήμη μας ότι 500.000-600.000 τσιγγάνοι σφαγιάστηκαν από τα στρατεύματα του Χίτλερ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου; Και εδώ, όμως, η επιλεκτικότητα δεν είναι τυχαία. «Θα πρέπει δε να σημειώσουμε ότι η γενοκτονία αυτή είναι σχετικά άγνωστη, σε σύγκριση τουλάχιστον με το ολοκαύτωμα των Εβραίων, κάτι που δεν είναι ανεξάρτητο από την απουσία πολιτικής οργάνωσης (κρατικού ή άλλου τύπου) στους τσιγγάνους, αλλά και την εν γένει επιφυλακτική έως αρνητική στάση της υπόλοιπης κοινωνίας απέναντί τους».1

Η προέλευση

Τα όποια στοιχεία για την προέλευση των τσιγγάνων προέρχονται από τη μελέτη της γλώσσας τους (της ρομανί). Αυτή παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με ορισμένες ινδικές γλώσσες. Ξεκινώντας, λοιπόν, από την Ινδία, οι τσιγγάνοι κατευθύνονται στην Περσία (εμφανίζονται γύρω στον 9ο αιώνα μ.Χ.) και από εκεί στην Αρμενία, όπου και παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και σταδιακά περνούν στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αυτή η μετακίνηση πιθανόν να οφείλεται σε επιθέσεις των Σελτζούκων Τούρκων στα αρμένικα εδάφη, οι οποίες προκάλεσαν πληθυσμιακές ανακατατάξεις. Από εκεί, διασπείρονται αρχικά σε εδάφη της βαλκανικής χερσονήσου και της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Στον ελλαδικό χώρο η παρουσία τους για πρώτη φορά καταγράφεται σε κείμενα του 14ου αιώνα (το 1323 μία τσιγγάνικη φυλή εγκαθίσταται έξω από τον Χάνδακα, το 1381 αναφέρονται φέουδα στην Κέρκυρα και την Ήπειρο στα οποία εργάζονται ως δουλοπάροικοι τσιγγάνοι, ενώ το 1384 αναφέρεται η ύπαρξη τσιγγάνων και έξω από τη Μεθώνη). Οι τσιγγάνοι που ζουν σήμερα στην περιοχή των Άνω Λιοσίων είναι απόγονοι κάποιων από τις πρώτες φυλές που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο.

Η κοινωνική οργάνωση

Οι τσιγγάνικοι πληθυσμοί, ως απόρροια της απαξίωσης, περιφρόνησης και δίωξης που έχουν υποστεί στην ιστορία τους, αντιμετωπίζουν με καχυποψία, αν όχι εχθρικά, τους μπαλαμέ, τους μη τσιγγάνους. Ο τρόπος ζωής τους είναι παραδοσιακός και η κοινωνική τους οργάνωση είναι φυλετικά δομημένη.

Οι τσιγγάνικες οικογένειες είναι πολυμελείς, και σε κάθε περίπτωση μέλημα τους είναι να παντρέψουν γρήγορα τα παιδιά τους. Αυτό έχει άμεση σχέση με τον τρόπο ζωής τους, την απόκτηση αυτονομίας στη ζωή και δυνατότητα εξασφάλισης αυτάρκειας και συντήρησης της οικογένειας. «Το κορίτσι «ανήκει στον πατέρα και μεταβιβάζεται στο σύζυγο». Αργότερα, βέβαια, η γυναίκα με τη μητρότητα αποκτά κύρος και σχετική αυτονομία, αλλά και τότε ακόμη αποτελεί ιδιοκτησία του άντρα».2

Η φράση «ιδιοκτησία του άντρα» μπορεί να οδηγεί στη σκέψη της ύπαρξης μίας πατριαρχικά δομημένης κοινωνίας, κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει. Ο άντρας είναι ο κυρίαρχος εκτός σπιτιού, και αυτό για συγκεκριμένο λόγο. «Οι τσιγγάνοι δεν ήθελαν ο (…) μπαλαμό να μιλάει με τις γυναίκες τους γιατί φοβούνται τους «άλλους». Αν μπορούσαν, δε θα επέτρεπαν ποτέ στις γυναίκες τους να δουλεύουν και να συγχρωτίζονται με τους μπαλαμέ. Γνωρίζουν ότι οι «άλλοι» είναι προκατειλημμένοι απέναντί τους και ότι υπάρχει πάντα το στερεότυπο της τσιγγάνας που κλέβει, λέει ψέματα, ξεγελά».3

Από την άλλη, η γυναίκα διαχειρίζεται το οικογενειακό εισόδημα, παίρνει αποφάσεις για τις επιχειρησιακές επενδύσεις και τις περισσότερες φορές πηγαίνει μαζί με τον άντρα στις αγορές εμπορευμάτων. Εάν θέλαμε να βρούμε κάποιο ψήγμα εξάρτησης της γυναίκας, θα πρέπει να ανατρέξουμε στη σχέση της με την πεθερά, στην οποία και πρέπει να υπακούει μέχρις ότου παντρευτεί.

Ένα στοιχείο το οποίο προκαλεί εντύπωση στους τσιγγάνους είναι ο συνδυασμός από τη μία της επαιτείας (για να εξασφαλίσουν, πολλές φορές, ακόμη και τα προς το ζην) και των πλούσιων (ποσοτικά και ποιοτικά) κοσμημάτων που συνοδεύουν τη δημόσια εμφάνισή και τους γάμους τους. Ωστόσο, τα ακριβά κοσμήματα που φορούν οι τσιγγάνοι δεν εκλαμβάνονται με τα δεδομένα που συνοδεύουν την σκέψη «των απ’ έξω», της καπιταλιστικά δομημένης κοινωνίας. «Είναι δώρα που τους χάρισαν οι δικοί τους σαν ένα σύμβολο αγάπης και αποδοχής, πάντα θα θυμίζουν στο νεαρό άτομο που το φορά το πρόσωπο που του τα χάρισε. Χωρίς τα κοσμήματά του ο τσιγγάνος είναι «γυμνός», αποξενωμένος, γι’ αυτό τα φορά πάντα, ακόμα και στη δουλειά του (…) Τα δώρα δηλαδή παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των συγγενών και στη συνοχή γενικότερα της ομάδας».4

Σε μία κοινωνία, όπως η τσιγγάνικη, όπου η μόνη μνήμη και γνώση της ιστορίας προέρχεται από τις υποκειμενικές αφηγήσεις των μεγαλυτέρων, όπως έζησαν αυτοί τις στιγμές εκείνες, η μόνη εξουσία και το μόνο δίκαιο που θα μπορούσε να διαπνέει τη ζωή των ανθρώπων είναι ο άγραφος, προφορικά κληρονομημένος, νόμος της φυλής.

Για παράδειγμα, αρχηγοί δεν υπάρχουν στον τσιγγάνικο καταυλισμό των Άνω Λιοσίων, και αυτοί που παρουσιάζονται ως εκπρόσωποι, κάποιες φορές στα ΜΜΕ, δεν έχουν καμία εξουσία στους υπόλοιπους. Ως ανώτεροι θεωρούνται μόνο αυτοί που έχουν χρήματα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο κυρίαρχος τρόπος απονομής δικαιοσύνης μεταξύ τους είναι η αυτοδικία. Η αδικία ή η αθέτηση μίας υπόσχεσης είναι αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτή. «Οι νόμοι του αστικού δικαίου και η αστυνομία είναι των «άλλων», δεν έχουν σχέση με αυτούς και πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, «να τα βρίσκουν μόνοι τους, μεταξύ τους», να μην αφήνουν τους «άλλους» να παρεμβαίνουν στις διαφορές τους, στη ζωή τους. Ο άγραφος «νόμος της σιωπής», που επιτάσσει να μην κοινοποιούνται τα μυστικά της κοινότητας στους «άλλους», είναι απαράβατος και όποιος τον καταπατήσει θα βρεθεί αντιμέτωπος με ολόκληρη την τσιγγάνικη ομάδα. Η δική τους «εξουσία», συνήθως ο ισχυρός πλούσιος επιχειρηματίας, είναι που θα δώσει τις σωστές συμβουλές όταν θα βρεθούν αντιμέτωποι με το νόμο των «άλλων», ο οποίος τους αντιμετωπίζει ατομικά πια, διασπώντας τη συλλογικότητά τους με την επίκληση ατομικών ελευθεριών και ατομικής ευθύνης».5

Σε ορισμένες άλλες φυλές-καταυλισμούς τσιγγάνων, δεν ισχύει η παραπάνω περιγραφή.

Συλλογικότητα και καταστολή

Αυτούς τους ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλεξάρτησης προσπάθησε ουκ ολίγες φορές μέσα στο πέρασμα των αιώνων να σπάσει η κρατική εξουσία. Χαρακτηριστική είναι η πολεοδομική καταστολή. Για τους τσιγγάνους ο ρόλος της γειτονιάς είναι πολύ σημαντικός. Οι συγγενείς χτίζουν ο ένας δίπλα στον άλλο τα σπίτια τους για να επικοινωνούν. Η συζήτηση, το κουτσομπολιό, η αλληλοβοήθεια, το παιχνίδι, ακόμη και ο τσακωμός ενισχύουν τους συλλογικούς δεσμούς που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ τους. Ωστόσο, ο κρατικός (ανά)σχεδιασμός ήρθε να δημιουργήσει ρωγμές στην οργάνωση της ζωής.

Τα πρώτα κράτη πρόνοιας που εμφανίστηκαν στο ευρωπαϊκό έδαφος είχαν να αντιμετωπίσουν το διόλου ευκαταφρόνητο «αγκάθι» των τσιγγάνικων πληθυσμών, που βίωναν έναν πρωτοφανή σε ένταση διωγμό και αποκλεισμό. Έτσι, το 1962 στην Αγγλία εκδίδεται εγκύκλιος από το υπουργείο Στέγασης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης να δημιουργηθούν ειδικοί χώροι (με λίγα λόγια γκέτο) όπου θα στεγάζονταν οι τσιγγάνοι. Το αποτέλεσμα είναι δύο χρόνια μετά την εγκύκλιο να υπάρχουν μόνο τρεις τέτοιες περιοχές, που μπορούσαν να φιλοξενήσουν 50 συνολικά τροχόσπιτα (τη στιγμή που σύμφωνα με μία καταμέτρηση το 1969 στην ευρύτερη περιοχή υπήρχαν 2.100 τσιγγάνοι ή 450 οικογένειες περίπου). Το μόνο συγκεκριμένο αποτέλεσμα της εγκυκλίου ήταν ότι «τους δόθηκε έτσι η εξουσία να δημιουργούν απαγορευμένες περιοχές, διώχνοντας και κυνηγώντας όλες τις οικογένειες που βρίσκονταν σε μη εγκεκριμένες περιοχές, ανεξάρτητα από το αν οι περιοχές αυτές ελέγχονταν ή όχι από το δημοτικό συμβούλιο».6

Μία παρόμοια κατάσταση επικρατεί σήμερα και στον καταυλισμό (γκέτο) των τσιγγάνων στα Άνω Λιόσια. «Όμως υπάρχει μία βασική διαφορά ανάμεσα στο πως έστηναν τα τσαντίρια τους παλιά και στο πως στήνουν τις παράγκες τώρα. Τα τσαντίρια ήταν τοποθετημένα ολόγυρα στο χώρο σχηματίζοντας κύκλο, ενώ οι παράγκες είναι η μία δίπλα στην άλλη. Τον τρόπο αυτό δεν τον επέλεξαν οι Τσιγγάνοι. Η διαμόρφωση του χώρου στο «κάμπινγκ» είναι τέτοια, που δεν τους επιτρέπει να τον οριοθετήσουν αυτοί σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες. Ο κυκλοτερής τρόπος με τον οποίο στήνονταν τα τσαντίρια απαντούσε σε μία ανάγκη σύστασης και διαμόρφωσης της συλλογικότητας (…) τον φρόντιζαν και τον περιποιούνταν, αφού εκεί περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής τους ζωής. Τώρα, στη νέα χωροθέτηση, οριοθετούνται και διαφορετικά οι σχέσεις των ανθρώπων και συστήνεται με διαφορετικούς όρους η συλλογική καθημερινή ζωή (…) χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ φροντίζουν πολύ για την καθαριότητα μέσα στις παράγκες τους, ο κοινόχρηστος χώρος -που δεν είναι πλέον ο κοινός τόπος- είναι σε πλήρη εγκατάλειψη…».7

Σταδιακά, και λόγω της γκετοποίησης των τσιγγάνικων πληθυσμών σε χώρους σαν αυτόν που αναφέρθηκε, καθιερώθηκε το βιβλιάριο κινήσεως, ύστερα από πρόταση του υπουργού Εσωτερικών του γαλλικού κράτους.

Κοινωνικός αποκλεισμός και κρατική βία

Οι τσιγγάνικοι πληθυσμοί αντιμετωπίζονταν πάντα σαν «παράσιτα» από το κράτος (σε αυτό συνέτεινε και το γεγονός ότι συνεχώς μετακινούνταν, σα νομάδες, συνεπώς ήταν αδύνατος ο έλεγχός τους ή η αφομοίωσή τους σε κάποια κρατική δομή).

Το τέλος της ανθρωποσφαγής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την επαναχάραξη των συνόρων και τη στενότερη φύλαξή τους, βρήκε το μεγαλύτερο μέρος των τσιγγάνων που είχαν φτάσει στην Ευρώπη στα εδάφη κομμουνιστικών καθεστώτων. Τα δικαιώματα που τους αναγνωρίζονταν (ως εθνική μειονότητα) δεν τα βίωσαν ποτέ.

Στη Ρωσία η νομαδική ζωή κηρύσσεται παράνομη. Η Πολωνία προσπαθεί να ενσωματώσει τους τσιγγάνικους πληθυσμούς, προσφέροντας δουλειά και ευκαιρίες εκπαίδευσης στα παιδιά τους. Ωστόσο, οι πολύ χαμηλές αποδοχές και η επίπονη σωματική προσπάθεια είχαν σαν αποτέλεσμα να συνεχιστούν οι νομαδικές μετακινήσεις, κάτι που οδήγησε το 1964 την κυβέρνηση να απαγορεύσει στους τσιγγάνους να ταξιδεύουν σε καραβάνια, να τους υποχρεώνει να εγγραφούν υποχρεωτικά σε μητρώα θέτοντάς τους αυστηρούς περιορισμούς στις συναντήσεις και συγκεντρώσεις τους.

Στην Ουγγαρία «επί επτά έτη οι τσιγγάνικες ορχήστρες απαγορεύτηκαν ως υπόλειμμα των χρόνων της παρακμής»8, ενώ η πολιτική της Τσεχοσλοβακίας είχε σα στόχο αφενός την αφομοίωση και αφ’ ετέρου την καταστροφή της ιδιαίτερης ταυτότητας των τσιγγάνων, ως ομάδας, «αν ήθελαν να προοδεύσουν».

Το ρουμάνικο κράτος και ο Τσαουσέσκου, από τη στιγμή που οι τσιγγάνοι άρχισαν να κυριαρχούν στους αγροτικούς συνεταιρισμούς και ως βιομηχανικοί εργάτες εφάρμοσε μία πολιτική αναγκαστικής μεταστέγασης διασπώντας τους σε μεγάλες και διασκορπισμένες ομάδες, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 αρνούνταν την ύπαρξή τους.

Στη Βουλγαρία η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη. Το 1958 απαγορεύτηκε να ταξιδεύουν, να έχουν συμβούλια τα οποία τους βρίσκουν δουλειά σε εργοστάσια και αγροκτήματα, τα ρομανί απαγορεύτηκαν στα σχολεία, ενώ δημεύονταν και έκλειναν οι εφημερίδες και τα σωματεία τσιγγάνων.

Μόνο στη Γιουγκοσλαβία το κράτος έδειξε ένα είδος ελαστικότητας απέναντι στους τσιγγάνικους πληθυσμούς, διοχετεύοντας ωστόσο ρατσιστικά ιδεολογήματα στον κοινωνικό ιστό και οδηγώντας τους στην απομόνωση.

Και το ελληνικό κράτος;

Η κατάσταση στον ελλαδικό χώρο για τις τσιγγάνικες φυλές δεν είναι πολύ καλύτερη. Ένα σημαντικό όπλο, πίσω από το οποίο καλύπτεται η κρατική βία εναντίον αυτών των ανθρώπων, είναι η καλλιέργεια και διάχυση ρατσιστικών αντιλήψεων στην κοινωνία, που οδηγούν εν τέλει στην περιθωριοποίηση των τσιγγάνων και τη συγκάλυψη κάθε επίθεσης από τη μεριά της εξουσίας, πίσω από το μανδύα της «κοινής γνώμης».

Οι συνεχείς κατεδαφίσεις και τα πρόστιμα στα «αυθαίρετα» σπίτια των τσιγγάνων, η εξαπάτηση και η κοροϊδία της ντόπιας εξουσίας είναι καθημερινά φαινόμενα.

Στο βιβλίο της Α. Λυδάκη διαβάζουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από λόγια τσιγγάνων των Άνω Λιοσίων: «Ο δήμαρχος δε μας θέλει εδώ. Θέλει μόνο να τον ψηφίσουμε. Όταν είναι εκλογές, παίρνει τα τσιράκια του και έρχεται στο κάμπινγκ και μας λέει διάφορα». «Πάει και τους λέει (στην κυβέρνηση) «μη κάνετε τίποτα (για να τους βοηθήσετε), για να φύγουν οι τσιγγάνοι, αλλιώς δε θα με ξαναψηφίσουν (οι μη τσιγγάνοι) και θα πάρει το δήμο άλλο κόμμα». Και να σκεφτείς ότι το δήμαρχο αυτό τον ψήφισαν οι τσιγγάνοι… Αλλά και ο προηγούμενος μάς είχε κάψει. Και τώρα θέλει να μας διώξει για να ξαναβγεί δήμαρχος. Βλέπεις, εμείς είμαστε πιο λίγοι από τους δικούς σας. Το συμφέρον οι δικοί σας ψήφοι».

Η εκτίμηση της συγγραφέως του βιβλίου, ως προς αυτή τη στάση των τσιγγάνων, που έζησε τέσσερα χρόνια μαζί τους, είναι ενδιαφέρουσα: «Δε ζητούν λοιπόν παρά την αντικατάσταση του «κακού» δημάρχου με έναν άλλο «καλό». Η εξουσία δηλαδή προσωποποιείται στον εκάστοτε τοπικό φορέα της με τον οποίο έρχονται σε επαφή, και οι τσιγγάνοι την αντιλαμβάνονται όταν εισέρχεται στη ζωή τους και διευθετεί τους όρους της κοινωνικής τους ύπαρξης. Η εξουσία, το πολίτευμα, το κράτος, ως αφηρημένες έννοιες είναι μακρινές και δεν τους αφορούν άμεσα παρά μόνο στην περίπτωση που ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός ή δήμαρχος είναι καλός ή κακός σε σχέση με τους ίδιους. Στην περίπτωση των τσιγγάνων των Άνω Λιοσίων, ο δεδομένος εκπρόσωπος της εξουσίας, ο δήμαρχος είναι ο «εχθρός» και όχι το ίδιο το σύστημα. Συνακόλουθα πιστεύουν ότι η αντικατάστασή του θα λύσει αυτομάτως όλα τους τα προβλήματα».9

Αρκετές φορές, ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν, έχουν λάβει χώρα πράξεις και εκδηλώσεις αντίστασης στο κράτος από τσιγγάνους. Το γεγονός ότι η ιστορία τους είναι σημαδεμένη από φτώχεια, καταπίεση, εκμετάλλευση και το μέλλον χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα, ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης των καταυλισμών τους, έχει οπλίσει και εκδηλώσει πολλές φορές την κοινωνική οργή. Από τις συγκρούσεις με δυνάμεις των ΜΑΤ οι οποίοι, αρκετές φορές, τρομοκρατούν με εξακριβώσεις και ελέγχους για ναρκωτικά, συγκρούσεις μετά από δολοφονίες τσιγγάνων σε αστυνομικά μπλόκα («τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις», πιο πρόσφατη η περίπτωση του Μαρίνου Χριστόπουλου).

Τα πιο πρόσφατα γεγονότα διαδραματίστηκαν στον Δενδροπόταμο της Θεσσαλονίκης, όπου οι τσιγγάνοι ξεσηκώθηκαν, έδειραν και έδιωξαν εμπόρους ναρκωτικών που κυκλοφορούσαν μέσα στον καταυλισμό τους. Τα ναρκωτικά, η εξάρτηση, είναι ένα από τα όπλα που χρησιμοποιεί το κράτος για να ελέγξει, να καταστείλει και να στιγματίσει κοινωνικά πληθυσμιακές ομάδες που διατηρούν αναλλοίωτο το δικό τους τρόπο ζωής και οργάνωσης, που δεν εντάσσονται στην κατασκευασμένη πραγματικότητά του.

Παραμύθι και μνήμη

«Το παραμύθι είναι μία ιδιαίτερη αφηγηματική πρακτική στη ζωή των Ρομ. Για ένα λαό χωρίς γραπτή γλώσσα και καταγεγραμμένη ιστορία, η αφήγηση του παραμυθιού γίνεται αφορμή μνήμης. Μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια του προφορικού λόγου, οι αποσπασματικές αναμνήσεις του παρελθόντος συνυπάρχουν με την καταγραφή των συνθηκών του παρόντος και τη διαπραγμάτευση του μέλλοντος. Η φαντασία εμπλέκεται με την πραγματικότητα και η πλοκή του παραμυθιού αντανακλά άμεσα τα σύγχρονα προβλήματα, τις ανάγκες και τις αγωνίες μίας ομάδας που κινείται στο περιθώριο.

Η πρακτική της αφήγησης παράγεται μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο αποτελεί πεδίο κοινής διαπραγμάτευσης της διαφορετικότητας των Ρομ και του καθορισμού της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους. Ταυτόχρονα, το περιεχόμενο και η θεματολογία των παραμυθιών προβάλλουν μέσα από μία διαφορετική οπτική τον τρόπο ζωής και το σύστημα αξιών των Ρομ, τις πιέσεις για ενσωμάτωση και προσαρμογή της ταυτότητας τους, καθώς επίσης και τον αγώνα της επιβίωσης στο περιθώριο».10

Γι’ αυτό το λόγο, για τέλος, παραθέτουμε ένα τσιγγάνικο παραμύθι της Ρωσίας, χαρακτηριστικό της φαντασίας της παράδοσης και της ιστορίας που κουβαλάνε αυτοί οι άνθρωποι: «Όλα τούτα που θα σας πω, έγιναν πολύ, πολύ παλιά. Ήταν ένας τσιγγάνος που ταξίδευε με την οικογένειά του. Το άλογό του ήταν κοκαλιάρικο και δεν στεκόταν καλά στα πόδια του. Έτσι λοιπόν, όσο μεγάλωνε η οικογένειά του τσιγγάνου, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να σέρνει τη βαριά καρότσα που γέμιζε με παιδιά. Τα παιδιά ήταν τόσα πολλά και στοιβαγμένα το ένα πάνω στ’ άλλο, που το κακόμοιρο το άλογο προχωρούσε με μεγάλη δυσκολία και συνέχεια περπατούσε. Το κάρο έγερνε με δύναμη μία από τ’ αριστερά μία από τα δεξιά, και τα μπακίρια κι οι κατσαρόλες κατρακυλούσαν έξω κι όλο και κάποιο ξυπόλητο παιδάκι έπεφτε κάτω. Την ημέρα τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα. Ο τσιγγάνος έβλεπε κι έτσι σήκωνε τα κατσαρολικά και τα παιδάκια. Στο σκοτάδι όμως, δεν μπορούσε να δει. Αλλά έτσι κι αλλιώς, ποιος μπορούσε να μετρήσει μία τόσο μεγάλη φαμίλια; Το άλογο συνέχιζε να πηγαίνει κι ο τσιγγάνος ταξίδευε σ’ όλη τη γη. Απ’ όπου κι αν περνούσε άφηνε κι ένα παιδί. Όλο και περισσότερα μέχρι που στο τέλος γέμισε όλη η γη τσιγγάνους. Γι’ αυτό και συναντάς τσιγγάνους όπου κι αν πας…».11

B.

————————-

1. Τσιγγάνοι: ιστορία, δημογραφία, πολιτισμός, Κ. Κόμης, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1998, σελ. 29

2. Μπαλαμέ και Ρομά, οι τσιγγάνοι των Άνω Λιοσίων, Αν. Λυδάκη, Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 55

3. ο.π., σελ. 75

4. ο.π., σελ. 57

5. ο.π., σελ. 45

6. Οι τσιγγάνοι, Angus Fraser, Οδυσσέας, Αθήνα, 1998, σελ. 288

7. Μπαλαμέ και Ρομά, οι τσιγγάνοι των Άνω Λιοσίων, Αν. Λυδάκη, Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 39

8. Οι τσιγγάνοι, Angus Fraser, Οδυσσέας,

Αθήνα, 1998, σελ. 280

9. Μπαλαμέ και Ρομά, οι τσιγγάνοι των Άνω Λιοσίων, Αν. Λυδάκη, Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 19

10. Οι Ρομά στην Ελλάδα, Ελληνική Εταιρείας Εθνολογίας, Αθήνα, 2002, σελ. 271

11. Τσιγγάνοι: ιστορία, δημογραφία, πολιτισμός, Κ. Κόμης, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1998, σ. 11.

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘEΡΙΑΣ, φ. 39, Μάιος 2005)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ “ΠΑΝΩ” ΠΡΟΣ ΤΑ “ΚΑΤΩ”

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΑΠΟ ΤΑ “ΠΑΝΩ” ΠΡΟΣ ΤΑ “ΚΑΤΩ”

Ήρθαν μέρες γιορτινές, ειδικά για τις τσέπες των καπιταλιστών. Φωταγωγημένοι δρόμοι, στολίδια, μουσική εορταστική και γενικότερη γκλαμουριά, ιδιαίτερα στους πιο εμπορικούς δρόμους των πόλεων, καλούν τον κόσμο να κάνει αυτό που καθιερώνεται ως παράδοση αυτές τις ημέρες, να αγοράσει. Αυτές τις μέρες όμως υπάρχει και μια μερίδα κόσμου που δεν περνάει και τόσο καλά γιατί σκίζεται στη δουλεία στο “εορταστικό” ωράριο των 09:00-21:00, γιατί ξεπαγιάζει στο κρύο για να πουλήσει κάτι από την πραμάτεια του, ή για να ζητήσει ελεημοσύνη. Ταυτόχρονα, στα πιο σκοτεινά σημεία των πόλεων, υπάρχουν μπάτσοι πανέτοιμοι να μπαλώσουν κάθε τρύπα που χαλάει το εορταστικό-καταναλωτικό κλίμα.

Ως γνήσιο τσιράκι των αφεντικών, το κράτος τις μέρες αυτές δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο στο να εξασφαλίσει την τάξη και την ασφάλεια στις γειτονιές. Χτυπάει τα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας (εκδιδόμενες, επαίτες, άστεγους, τοξικομανείς, μετανάστες, μικροπωλητές, αδέσποτα) με κάθε λογής σκουπίδια (ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, δέλτα, ειδικοί φρουροί, ομάδες άμεσης δράσης, ελεγκτές) να διεξάγουν ένα κυνήγι μαγισσών με επιχειρήσεις σκούπα, τραμπουκισμούς ελεγκτών στα ΜΜΜ και προσαγωγές σε μετανάστες και γενικά σε όσους δεν ταιριάζουν στην εορταστική ατμόσφαιρα.

Τρανταχτό παράδειγμα της βίαιης αντίδρασης του κράτους απέναντι στις μειονότητες, είναι η επιχείρηση σκούπα που πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας 15/12 στην πλατεία Συντάγματος με στόχο τους Σύριους πρόσφυγες πολέμου. Ο Καμίνης, εν όψη εορτών, φρόντισε να καθαρίσει την κεντρική πλατεία από τα “κουρέλια” -όπως τους αποκαλούν κάθε λογής ακροδεξιοί τηλεαστέρες- που αγωνίζονται από τις 19/11 για το αυτονόητο και δίκαιο (ιατρική περίθαλψη, άσυλο, άδεια παραμονής στην Ε.Ε.). Το βράδυ εκείνο οι μετανάστες δεν πρόλαβαν να μαζέψουν ούτε τα προσωπικά τους αντικείμενα (ρούχα, παπούτσια, λεφτά, χαρτιά, διαβατήρια).

Όλα αυτά όμως λαμβάνουν χώρα στα παρασκήνια καθώς για τους νοικοκυραίους κατασκευάζουν ένα άλλο όμορφο παραμύθι. Πιο συγκεκριμένα κράτος, εκκλησία και αφεντικά, σ’ ένα κρεσέντο «καλής θελήσεως», κινητοποιούνται διοργανώνοντας εράνους, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και κάνοντας δωρεές. Γνωστή πρακτική εφησυχασμού των μαζών! Έτσι ο μικροαστός μπορεί να βγει χωρίς τύψεις να κάνει τα χριστουγεννιάτικα ψώνια του.

Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο το κράτος βάζει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, είτε με «φιλανθρωπίες» είτε με καταστολή, ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον. Ο καπιταλισμός, που δημιουργεί από την φύση του την εξαθλίωση, είναι αυτός που χτυπάει και καταδικάζει τους εξαθλιωμένους. Για μας η λύση δεν είναι κανενός είδους σκούπα και καμία ψεύτικη φιλανθρωπία και ελεημοσύνη. Η εξαθλίωση και η εξουσία θα γκρεμιστούν μόνο μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες οργανωμένους από τα κάτω. Μέσα από σωματεία βάσης, και αντιφασιστικές δράσεις. Με οριζόντιες διαδικασίες, για μια κοινωνία ελευθερίας, αλληλεγγύης και ισότητας.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

ναμούς.
Αναρχική συλλογικότητα από
Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό, Αργυρούπολη
https://namous.squat.gr/

Aντιεξουσιαστές Καλαμάτας μεσσηνίας : Σε σχέση με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών

Το κίνημα αλληλεγγύης προς τον αναρχικό απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό, το οποίο έλαβε πανελλαδικές – παγκόσμιες διαστάσεις, ανατάραξε και τα λιμνάζοντα ύδατα των κινημάτων της πόλης μας. Από την πλευρά μας συμμετείχαμε στο κίνημα αλληλεγγύης, ξεκινώντας με την ανάρτηση πανό, μαζική αφισοκόλληση , κάλεσμα σε συγκέντρωση – πορεία στις 6/12/2014.

Κατά την διάρκεια της πορείας στις 6/12 εκδηλώθηκε η εξεγερτική διάθεση μεγάλου τμήματος των αλληλέγγυων που συμμετείχαν σε αυτήν, ίσως του μεγαλύτερου , με επιθέσεις ενάντια στους ναούς του κεφαλαίου (τράπεζες) , της κατανάλωσης (Public), των δυνάμεων καταστολής και των φασιστικών σφηκοφωλιών της πόλης (ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ – Λ.Α.Ο.Σ.).

Η διάχυτη κατάσταση της κοινωνικής εξόντωσης του κοινωνικού ολοκαυτώματος και των ολοκληρωτικών μορφών καταστολής των τελευταίων χρόνων οδήγησε στις αυθόρμητες συγκρουσιακές διαθέσεις και πράξεις των εξεγερμένων. Η αναγραφή συνθημάτων, ο πετροβολισμός των ναών του κεφαλαίου των πραιτωριανών του κράτους, των φασιστικών γιαφκών , το ξυλοκόπημα φασίστα και η καταστροφή του αυτοκινήτου του, όταν επιχείρησε δολοφονική επίθεση εναντίον του πλήθους , ήταν το φυσικό ξέσπασμα μετά από την μακρόχρονη διάρκεια κοινωνικού λήθαργου στην χειραγωγημένη πόλη. οι δυνάμεις της καθεστωτικής αριστεράς ακόμα και των πιο “ριζοσπαστικών” τμημάτων της έκαναν λόγο για ασφαλίτες και προβοκάτορες. Πρωτοστατώντας σε αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πλην των δυνάμεων του ΕΚΚΕ, συνεπικουρούμενη από μενόμενους αντιαναρχικούς “δερβίσηδες” του ΣΥΡΙΖΑ.

Κανένας από τους συμμετέχοντες της πορείας δεν μπορεί να ξεχάσει τα κορδόνια ντροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά από τις δυνάμεις καταστολής, στρεφόμενα κατά των εξεγερμένων διαδηλωτών.

Ούτε την προσπάθεια χειραγώγησης της κατάστασης, την εκτόνωση της, τόσο το βράδυ της πορείας , όσο και τις επόμενες ημέρες μέσω της άρνησης τους για πραγματικές καταλήψεις κτιρίων , τα οποία θα μετατρέπονταν σε κέντρα αγώνα και αντιπληροφόρησης.

Η προσπάθεια χειραγώγησης μέσω προκατασκευασμένων συνελεύσεων τύπου εργατικού κέντρου, οι οποίες οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στις δήθεν “καταλήψεις” συμβολικές και χειραγωγημένες με την βοήθεια των πουλημένων γραβατωμένων γραφειοκρατών.

Για όλους αυτούς το τοπικό κοινωνικό συμβόλαιο καλά κρατεί, όμως οι μάσκες πλέον έπεσαν και αθώοι δεν υπάρχουν. Ο καθένας βρίσκεται μπροστά από τις ευθύνες του.

ΕΙΣΤΕ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ … “ΑΣΦΑΛΙΤΕΣ” ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ “ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ”!!!

ΑΠΟ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΑΡΑΤΣΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!

ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΔΕΣ ΚΑΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ!!!

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ!!!!

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά

Για την υπόθεση του αναρχικού συντρόφου Γιώργου Σαλαγγιάννη, απεργός πείνας για 15η ημέρα, υπόδικο για τα επεισόδια στο Α.Τ. Μεσολογγίου.

Το σύστημα μεταξύ κράτους και κοινωνίας συντηρεί την νόρμα της μετριότητας. Οτιδήποτε ξεφεύγει από τα πλαίσια, όπου κράτος και κεφάλαιο επιβάλλουν με την δύναμη της εξουσίας στην κοινωνία, συχνά ονοματίζεται ως η πηγή του “κακού”, ή κάποιας ασθένειας.

Το κράτος σε συνάρτηση με το κεφάλαιο, εισβάλλουν διαρκώς στην πορεία που διαγράφει το κοινωνικό συνάθροισμα. Μέσω μια σειρά νόμων, ηθών και εθίμων προσπαθούν διαρκώς να επιβάλουν τα πλαίσια και τα χαρακτηριστικά στα οποία λειτουργεί η κοινωνία, βάση των δικών τους σκοπών.Η διατήρηση της εξουσίας τους πάνω στο κοινωνικό συνάθροισμα, όλα αυτά τα χρόνια, έχει κατορθώσει να εκπαιδεύσει την κοινωνία στην λογική της ανάθεσης, της υποταγής, του ατομικισμού και τέλος την συντήρηση των ανθρώπων στην μετριότητα, δημιουργώντας άβουλα όντα, όπως και χαρακτηριστικά τα ονομάζει ο Αριστοτέλης ως ομιλλούντα όντα. Παρατηρούμε ότι και στις μέρες μας οι σύγχρονοι δούλοι έχουν ως μοναδικό σκοπό τους να αποτελλούν τα εξαρτήματα της μηχανής παραγωγής του πλούτου και της εκμετάλλευσης.

Η καθημερινότητα στην οποία ζουν τα άτομα μέσα στην κοινωνία, τους κρατάει δέσμιους και υποτελείς στο σύστημα. Οι κραυγές αγωνίας, οι επαναστατικές πράξεις των αγωνιστών φαντάζουν για τους καταπιεσμένους όχι ως διέξοδο από την καθημερινή μιζέρια τους αλλά ως μια κατάσταση σύγχησης και αποδιοργάνωσης. Αυτόματα τα κοινωνικά συναθροίσματα λειτουργούν ως χαφιέδες του συστήματος. Ψάχνουν να βρουν τις αιτίες της απραξίας τους και τους λόγους για τους οποίους δεν αντιδρούν και δέχονται την νόρμα που επιβάλλεται. Ο φόβος τους και το μικρό ιδιωτικό συμφέρον τους, ευησυχάζει μπροστά στο έγκλημα που συντελλεί το κράτος και το κεφάλαιο. Δεν τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι τους για να μην αντικρύσουν το άστρο της επανάστασης, από συνήθεια μένουν στη νόρμα του “φυσιολογικού”! Η μετριότητα δηλαδή είναι η κινητήρια δύναμη του χαφιεδισμού.

Ο Γιώργος Σαλαγιάννης ως κοινωνικός αγωνιστής σπάει τη σιωπή της μετριότητας. Ο αγώνας του μέσα από τις συλλογικές δράσεις του Αναρχικού κινήματος, φθείρει τις σάπιες αξίες και τα σαθρά ιδανικά που περίτεχνα κράτος και κεφάλαιο έχουν επιβάλλει. Ως ελεύθερη αφυπτισμένη συνείδηση κάθε του πράξη εγείρει τον προβληματισμό της κοινωνίας και τον φέρνει αντιμέτωπο με την μετριότητα της. Το αποτέλεσμα όπως φυσικά γνωρίζουμε είναι οι η κοινωνία ρουφιανεύει και αναθέτει στους μηχανισμούς του κράτους την καταστολή. Κάθε υγειής αντίδρασης ενάντια στην σηψεμία της. Πιο συγκεκριμένα για τον Γιώργο στάθηκε αρκετή μια ψευδομαρτυρία ενός σκύλου του συστήματος ότι αναγνώρισε τον σύντροφο να ρίχνει βόμβα μολότοφ κατά του Α.Τ. Μεσολογγίου. Για την δικαστική αρχή ήταν αρκετή η σκευωρία του μπάτσου ώστε να ανακοπεί η Αναρχική δράση του συντρόφου μέσα στην κοινωνία, αφού ο ανακριτής διέταξε την άδικη προφυλάκιση του Γιώργου έως να εκδικαστεί η υπόθεσή του.

 

Ο άδικα προφυλακισμένος σύντροφος είναι σε απεργία πείνας (από τις 03/12/14) διεκδικώντας την ελευθερία του.
Καταγγέλει τις άθλιες συνθήκες κράτησης, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, την ανυπαρξία ιατρικής περίθαλψης. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι ενώ βρίσκεται στην 15η ημέρα απεργίας πείνας δεν έχει εξεταστεί από γιατρό. Σε άλλη περίπτωση συγκρατούμενος του υπέστει επιληπτικό σοκ και δεν υπήρχε γιατρός για να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Και τέλος την απάνθρωπη μεταχείρηση οροθετικού κρατούμενου όπου αντί να νοσηλευτεί, μεταφέρθηκε σε κελί απομόνωσης.
Όλα αυτά δηλώνουν, ότι τα σοφρωνιστικά ιδρύματα αποτελλούν αποθήκες ψυχών του συστήματος. Όποιος ξεφεύγει από την νόρμα και την επίβλεψη των εξουσιαστών θα οδηγηθεί στην εκδικητική κράτηση του στα κολαστήρια της Δημοκρατίας.

Μαζί με τους ανθρώπους που στιβάζονται στα μπουντρούμια να αγωνιστούμε ενάντια σε κράτος- κεφάλαιο και κοινωνία- φυλακή.

 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ για την ΑΝΑΡΧΙΑ!

 

Αυτόνομη Κίνηση Βαλβείου

Περού- Βραζιλία: Οι ιθαγενείς κάτοικοι πολεμάνε ενάντια στην εξόρυξη πετρελαίου στον Αμαζόνιο

ι ηγέτες της φυλής των Matsés στον περουβιανό Αμαζόνιο υπόσχονται να επιτεθούν ενάντια στους απρόσκλητους εργαζόμενους στην εξόρυξη πετρελαίου στο έδαφός της φυλής με λόγχες, τόξα και βέλη. Του David Hill,απο το www.earthfirstjournal.org

 

Το Περού – οικοδεσπότης της διάσκεψης για το κλίμα COP20 του ΟΗΕ που βρίσκονται σε εξέλιξη στη Λίμα – αντιμετωπίζει την εξέγερση  3.500 ιθαγενών βαθιά στον Αμαζόνιο που έχουν δεσμευτεί για την καταπολέμηση της εξερεύνησης πετρελαίου στα δάση που βρίσκονται στο έδαφός τους, γράφει ο David Hill, μετά την αποτυχία της κυβέρνησης να συνδιαλαγεί με τις κοινότητες των Matsés ή να σεβαστεί τα δικαιώματά τους.

Τα μέλη των αυτόχθονων πληθυσμών που ζουν στις δύο πλευρές των συνόρων Βραζιλίας-Περού στον απομακρυσμένο Αμαζόνιο λένε ότι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν με λόγχες, τόξα και βέλη, εάν οι εταιρείες εισέλθουν στην επικράτεια τους για εξερεύνηση πετρελαίου.

Οι Matsés έχουν αντιταχθεί δημοσίως στις ενέργειες της εταιρεία Pacific Rubiales Energy με έδρα τον Καναδά  για τουλάχιστον πέντε χρόνια, αλλά λένε ότι ούτε η εταιρεία ούτε η Perupetro, ο κρατικός φορέας που έχει χορηγήσει τις άδειες για δύο παραχωρήσεις εξόρυξης πετρελαίου στο Περού, δεν το λαμβάνουν  υπόψη τους.

“Φαίνεται ότι το Περουβιανό κράτος είναι ένα παιδί», λέει η Dora Canë από το πιο απομακρυσμένο χωριό των Matsés στην περουβιανή πλευρά των συνόρων, Πουέρτο Αλέγκρε. «Δεν ακούει. Εμείς λέμε όχι, αλλά αυτό κάνει ακριβώς το αντίθετο. Θέλει να μας σβήσει. ”

“Έχουμε πει στην εταιρεία όχι, αλλά δεν ακούει», λέει ο Νέστορας Binan Waki, ένας άλλος κάτοικος του Πουέρτο Αλέγκρε. «Η υπομονή μας εξαντλείται. Δεν έχω τίποτα περισσότερο να πω. Το μόνο πράγμα που μας απομένει είναι τα δόρατα μας. ”

“Θα έπρεπε να σέβονται τα δικαιώματα των αυτοχθόνων λαών», αλλά κατά την άποψή μου, δεν το κάνουν αυτό », λέει ο Lorenzo Tumi, επίσης, από το Πουέρτο Αλέγκρε. “Έχουμε πει όχι για πολλά χρόνια. Το μόνο όπλο που έχουμε είναι να σκοτώσουμε έναν από αυτούς. Θα μπορούσαμε να σκοτώσουμε έναν από την εταιρεία. ”

Υποστήριξη από την άλλη μεριά των συνόρων: Βραζιλία

Οι Matsés που ζούν στη Βραζιλία ανησυχούν εξίσου για τις παραχωρήσεις – εν μέρει επειδή θεωρούν  την περουβιανή πλευρά των συνόρων έδαφός τους και εν μέρει λόγω των πιθανών επιπτώσεων από την πλευρά της Βραζιλίας, όπου ζουν στην προστατευόμενη περιοχή της κοιλάδας Javari.

«Δεν θέλουμε την εταιρεία πετρελαίου”, λέει ο Waki Mayoruna, ο επικεφαλής του πιο απομακρυσμένου χωριού των Matsés, Lobo, στη Βραζιλία. “Αν δεν μας ακούσουν, αν δεν καταλαβαίνουν ότι το όχι είναι πραγματικά όχι, θα υπάρξει σύγκρουση που θα οδηγήσει τους ανθρώπους να σκοτώνονται. Αυτό θα είναι πάντα η θέση μου. ”

«Θα είναι πάντα αγώνας ενάντια στην εισβολή των εδαφών μας», λέει ο José Tumi, από το Sao Meireles στη Βραζιλία. “Αν δεν ακούσουν, θα υποχρεωθούμε να αγωνιστούμε όπως έχουμε κάνει και στο παρελθόν, με τόξα και βέλη. Μπορούμε να επιτεθούμε σε όποιον εισβάλλει στο έδαφός μας. Δεν είμαστε φοβισμένοι. ”

“Η κυβέρνηση δεν ακούει, δεν σέβεται, η απόφασή μας», λέει ο Χουάν Bai, ένας άλλος κάτοικος του Sao  Meireles. “Μια μέρα η υπομονή μας θα εξαντληθεί. Έχουμε τα όριά μας. Αν εισβάλουν το μόνο πράγμα που μας απομένει να κάνουμε θα είναι αυτό ”

Ένα βίαιο παρελθόν

Πολλοί Matsés τονίζουν ότι οι προηγούμενες γενιές ήταν αναγκασμένες να πολεμούν εναντίον των –συλλεκτών καουτσούκ, των υλοτόμων,  των κατασκευαστών δρόμων και των στρατιωτών που κατακλύζουν τα εδάφη τους, και ότι θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και τώρα.

“Πριν από την επαφή [στα τέλη της δεκαετίας του 1960] υπήρχαν πάντα συγκρούσεις στην περιοχή αυτή», λέει ο Romulo Teca από το Puerto Alegre στο Περού. «Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο ξανά. Είμαστε οι γιοι αυτών των αγωνιστών. Μπορούμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας με τα χέρια όπως έκαναν και εκείνοι. Θα παλεύουμε πάντα για να εξασφαλιστεί ότι οι πετρελαϊκές εταιρείες δεν θα εισέλθουν. ”

“Οι πατέρες μας έπρεπε να υπερασπιστούν τα εδάφη μας και πολέμησαν με άλλες φυλές, μιγάδες και στρατιώτες», ανέφερε ο Felipe Reyna Regijo, από το χωριό Remoyacu στο Περού, σε μια δι-εθνική συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε από τους Matsés τον περασμένο μήνα. “Γιατί να μην συνεχίζουμε αυτή τη αξία, δεδομένου ότι είμαστε οι γιοι τους;”

Η δι-εθνική συνάντηση ολοκληρώθηκε με τη «συνολική απόρριψη” από τους Matsés των δύο παραχωρήσεων για εξόρυξη πετρελαίου, καθώς και την υπογραφή  δήλωσης που αναφέρεται ότι η απόφαση ήταν «ομόφωνη» και τονίζει τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις των δραστηριοτήτων εκμετάλλευσης κοιτασμάτων πετρελαίου αλλού στο Περού.

«Δεν το θέλουμε αυτό, αλλά αν υπάρχει πολλή οργή θα μπορούσε να συμβεί»,  «Το μήνυμά μου προς τις επιχειρήσεις είναι ότι πρέπει να σεβαστούν την απόφασή μας και να καταλάβουν ότι έχουμε ζήσει εδώ για μεγάλο χρονικό διάστημα και θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά. Εμείς δεν προερχόμαστε από οποιοδήποτε άλλο μέρος. Είμαστε από εδώ. ”

Κενές απειλές; Ή πραγματικότητα;

“Είναι βέβαιο ότι [αυτό] θα δημιουργήσει πολλές συγκρούσεις μεταξύ της φυλής των Matsés και του κράτους». “Γιατί; Επειδή οι Matsés δεν θέλουν τις δραστηριότητες υδρογονανθράκων στην επικράτειά τους, αλλά το κράτος θέλει να εξερευνήσει. ”

Ο Βραζιλιάνος ανθρωπολόγος Beatriz de Almeida Matos, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τις Matsés για 10 χρόνια, λέει ότι «χωρίς αμφιβολία» ότι θα κάνουν “ό, τι χρειάζεται για να υπερασπίσουν το έδαφός τους” από οτιδήποτε απειλεί τον τρόπο ζωής τους και την ύπαρξη τους.

“Δεν ήταν πολύ καιρό πριν, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ Matsés και μη ιθαγενών στο έδαφός τους, με  θανάτους και στις δύο πλευρές», λέει. “Εάν δεν συζητήσουν μαζί τους και αν οι αποφάσεις τους δεν γίνουν σεβαστές, θα καταλάβουν ότι ο διάλογος έχει τελειώσει και θα πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους με το να πάρουν και πάλι τα όπλα, αντί να εμπιστευτούν το νόμο.”

Οι Matsés λένε ότι δεν ζητήθηκε η γνώμη τους από την κυβέρνηση του Περού πριν από τις δύο παραχωρήσεις που δόθηκαν το 2007 – όπως είναι δικαίωμά τους με βάση την νομική δεσμευτική συμφωνία που επικυρώθηκε από το Περού το 1994 – αλλά  Rubiales υποστηρίζει ότι το δικαίωμα αυτό έχει ισχύ  μόνο από το 2012.

Δις βαρελιών πετρελαίου στις παραχωρήσεις που καλύπτουν τα εδάφη τους, και τις προστατευόμενες περιοχές

Σύμφωνα με την περουβιανή ΜΚΟ CEDIA, μία από τις παραχωρήσεις, Lot 137, περιλαμβάνει το 49% των εκτάσεων των τίτλων της κοινότητας των Matsés στο Περού και 36% από την υποτιθέμενη «προστατευόμενη φυσική περιοχή» όπως ονομάζεται η Εθνική Ρεζέρβα που οι Matsés, θεωρούν ότι το έδαφός της τους ανήκει.

Η άλλη παραχώρηση, Lot 135, περιλαμβάνει επίσης κοινοτική γη, μέρος της ρεζέρβας, και άλλες περιοχές που θεωρούνται έδαφος των Matsés, καθώς και ένα τεράστιο κομμάτι από μία προτεινόμενη ρεζέρβα για τους αυτόχθονες πληθυσμούς που ζουν σε αυτό που ο περουβιανός νόμος και οι ιθαγενικές οργανώσεις αποκαλούν «απομόνωση» ή «εθελοντική απομόνωση ».

Το ανατολικό όριο του Lot 135 και μέρος του Lot 137 είναι ο ποταμός Yaquerana – ο οποίος σηματοδοτεί τα σύνορα Βραζιλίας-Περού και πολλοί Matsés και από τις δύο χώρες εξαρτώνται για το πόσιμο νερό, το μαγείρεμα, το πλύσιμο, το λούσιμο και την αλιεία.

Μαζί οι δύο παραχωρήσεις καλύπτουν σχεδόν 1,5 εκατομμύρια εκτάρια και έχει εκτιμηθεί ότι καλύπτουν σχεδόν το ένα δισεκατομμύριο βαρέλια πετρέλαιο.

ΗRubiales λέει ότι “σέβεται πλήρως” τη θέση των Matsés και  ως εκ τούτου προς το παρόν δεν “εκτελεί οποιεσδήποτε δραστηριότητες εξερεύνησης» στο Lot 135 και Lot 137, αλλά αρνήθηκε να απαντήσει σε ερώτηση του γιατί εξακολουθεί να κατέχει τις άδειες για τις δύο παραχωρήσεις.

Σύμφωνα με την βραζιλιάνικη ΜΚΟ Instituto Socioambiental, υπάρχουν σχεδόν 3.500 Matsés – 1.700 από τους οποίους ζουν στην Περουβιανή πλευρά και σχεδόν 1.600 στην πλευρά της Βραζιλίας, αν και η κίνηση πέραν των συνόρων είναι κοινή.

Η «Στρατηγική της Έντασης» στην Ιταλία

Η βομβιστική επίθεση της 12ης Δεκεμβρίου του 1969 στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο άφησε πίσω της 17 νεκρούς και 88 τραυματίες, σηματοδοτώντας την έναρξη της περιόδου «Στρατηγικής της Έντασης» στην Ιταλία. Οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, σε μία προσπάθεια κατάπνιξης της αυξημένης αντιπολιτευτικής δραστηριότητας στη χώρα, καθοδήγησαν σειρά τρομοκρατικών ενεργειών, με τη βοήθεια ακροδεξιών ομάδων, κατηγορώντας αναρχικές ομάδες.

Τη 12η Δεκεμβρίου του 1969, η αιματηρή βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα της Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο κόστισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 88. Την περίοδο πριν από τη βομβιστική επίθεση είχε αυξηθεί η αριστερή, αναρχική και συνδικαλιστική δραστηριότητα στην Ιταλία. Εργάτες και φοιτητές, αλλά και κοινωνικές ομάδες που οργανώνονταν για πρώτη φορά (ομοφυλόφιλοι, φεμινίστριες) πραγματοποιούσαν απεργίες, αυτομείωση τιμών και μαζικές καταλήψεις στέγης και στεκιών.

Το χορό των μεγάλων κινητοποιήσεων ανοίγουν τα συνδικάτα στις μεγάλες ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες με τους εργάτες να αναστέλλουν τη λειτουργία των εργοστασίων ζητώντας μείωση του ωραρίου και αύξηση των μισθών.  Την ενδυνάμωση του κινήματος δίνει η διασταύρωση των εργατικών αγώνων με τους φοιτητικούς τον Ιούλιο του 1969, που από τότε συγκροτούν κοινό αντικυβερνητικό μέτωπο. Το παρόν στους δρόμους δίνει και το αναρχικό κίνημα.  Σύντομα ο αναβρασμός που απειλούσε τα θεμέλια της κυβέρνησης θα έπρεπε να κοπάσει. Κι αφού αυτό δεν θα γινόταν με υποχωρήσεις, έπρεπε να γίνει επιθετικά… Μία βόμβα και 17 νεκοί θα έβγαζαν την ηγεσία από τη δύσκολη θέση.

Οι αρχές έκαναν προσπάθειες κατάπνιξης αυτών των κινημάτων. Μετά την έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα, την οποία ακολούθησαν την ίδια μέρα τέσσερις ακόμα επιθέσεις στη Ρώμη και το Μιλάνο, έγιναν πολυάριθμες συλλήψεις αναρχικών, καθώς οι εκρήξεις προβλήθηκαν από το κράτος ως ενέργεια αναρχικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, γνωστός στην αστυνομία.

Ο Πινέλι κρατήθηκε παραπάνω από τις επιτρεπόμενες 48 ώρες στο τμήμα για ανάκριση. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου μάρτυρες τον είδαν να πέφτει από παράθυρο του τέταρτου ορόφου και να χτυπά στο έδαφος. Οι αρχικές αντικρουόμενες εκδοχές της αστυνομικής ιστορίας προκάλεσαν την αμφισβήτηση της επίσημης εκδοχής περί «αυτοκτονίας» – ένας θάνατος που έγινε διάσημος από το έργο του Dario Fo «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού».

Ο Πινέλι πέθανε στο νοσοκομείο Φαντεμπενεφρατέλι την ίδια νύχτα και οι Ιταλοί ακόμα θεωρούν το θάνατό του δολοφονία που δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι που τον ανέκρινε θεωρήθηκε υπεύθυνος από την αριστερά, αλλά απαλλάχθηκε λόγω μη επαρκών στοιχείων.

Επί τρία χρόνια οι αστυνομικές αρχές επέμεναν να κατηγορούν ως υπεύθυνο για τη βόμβα τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα, ο οποίος αργότερα απαλλάχθηκε. Η επίμονη εκστρατεία της Αριστεράς οδήγησε στην αποκάλυψη της ενοχής της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη», η οποία είχε διασυνδέσεις με ιταλικές μυστικές υπηρεσίες. Η καταδικαστική απόφαση για τα μέλη της «Νέας Τάξης» εκδόθηκε μόλις το 2005.

Η πολύνεκρη επίθεση σήμανε για την Ιταλία την έναρξη μίας περιόδου «Στρατηγικής της Έντασης» και κυβερνητικής συγκάλυψης, με τις μυστικές υπηρεσίες να καθοδηγούν τρομοκρατικές ενέργειες με τη βοήθεια ακροδεξιών-φασιστικών οργανώσεων, ενοχοποιώντας την αριστερά. Πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις ακολούθησαν την πρώτη, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1980, με 85 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Επρόκειτο για τη μέχρι τότε μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα.

Οι βομβιστικές αυτές ενέργειες προκάλεσαν μεγάλη κοινωνική ένταση, καθώς πολλά στοιχεία έδειχναν ότι ήταν καθοδηγούμενες από ιταλικές μυστικές υπηρεσίες (όπως η SID), με κρατικές εντολές. Οι βόμβες δε, τοποθετούνταν στρατηγικά σε σημεία όπου θα προκαλούσαν θανάτους και όχι μόνο υλικές ζημιές. Διασυνδέσεις μεταξύ φασιστικών οργανώσεων και μυστικών υπηρεσιών είχαν αποκαλυφθεί, όπως και η ευθύνη τέτοιων οργανώσεων για πολλές από τις επιθέσεις, ωστόσο οι υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η οργανωμένη αυτή προσπάθεια καταστολής έχει αφήσει το στίγμα της όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και παγκοσμίως.

Ακόμα και σήμερα, πολλές ενέργειες που αποδίδονται σε αναρχικές ομάδες αφήνουν υποψίες δεξιάς ή και κρατικής εμπλοκής, οι οποίες σπάνια έρχονται στο φως.