Tag: αντιπολιτισμος

Είναι σίγουρα λογικό πως η συστηματική ενασχόληση μας με τον βίο και τα πεπραγμένα των ινδιάνικων φυλών γεννά σε ένα μέρος των αναγνωστών πλήθος ερωτημάτων. Γιατί, τέλος πάντων, μια αναρχική ομάδα «σπαταλά» χρόνο στη μελέτη και ανάδειξη τέτοιων ζητημάτων; Μας προτείνουν μήπως να ζήσουμε σαν ινδιάνοι; Μήπως τελικά εξιδανικεύονται πράγματα και καταστάσεις, στο όποιο προχώρημα της αναρχικής θεώρησης; Είναι εύλογο να γεννούνται αγαθοπροαίρετες απορίες σχετικά με το εν λόγω ζήτημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Κατ’ αρχάς, όταν γίνεται λόγος για ινδιάνικες φυλές, ομιλούμε για ανθρώπους που ουδεμία σχέση είχαν με τον πολιτισμό και την πολιτική, πριν ο λευκός κατακτητής εισβάλει στην γη τους. Κι εδώ, προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως, ας ξεκαθαρίσουμε πως η προσθήκη στο ουσιαστικό «γη» (δηλαδή το άρθρο «τους») δεν ήταν κτητική, εφ’ όσον γι’ αυτούς η γη δεν σήμαινε ιδιοκτησία. Από τη στιγμή, μάλιστα, που λιγότεροι ινδιάνοι ασχολήθηκαν –κι αυτό σε περιορισμένο βαθμό- με την γεωργία, αλλά κυρίως ήταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, η γη σήμαινε τον τόπο, που μεγάλωσαν, έζησαν και πέθαναν οι προπάτορές τους. Αυτό που λέμε πατρίδα (και μητρίδα, βεβαίως), αλλά δυστυχώς έχει ταυτιστεί στρεβλά με τα έθνη, τον εθνικισμό και το κράτος. Πατρίδα και μητρίδα, λοιπόν, είναι η πατρική και μητρική γη∙ μία έννοια που βοηθά τον άνθρωπο, εν πρώτοις, ν’ αποκτήσει και συν το χρόνο να εξελίξη την σχέση του με το φυσικό περιβάλλον στο οποίο διαβιοί.

Κάτι τέτοιο φαίνεται πιθανώς ακατανόητο στους εξουσιαζόμενους του σήμερα, που ούτε σε φυσικό περιβάλλον μεγαλώνουν, αλλά και η συνέχειά τους σε έναν τόπο δεν ξεπερνά τις λίγες δεκαετίες. Για τους ινδιάνους ήταν αλλοιώς∙ δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο για γενιές ολόκληρες να ξαποσταίνουν κάτω από τον ίσκιο της ίδιας βελανιδιάς. Οπότε, η σχέση τους με το φυσικό περιβάλλον ήταν πέρα από την κοντόφθαλμη χρηστική σφαίρα αντίληψης τού πολιτισμένου εξουσιαζόμενου. Ποιος θα μπορούσε να υπερβεί μια τόσο έντονα συναισθηματική σχέση και να κόψει ένα δέντρο, που αν μη τι άλλο, είναι μητρίδα και πατρίδα του; Για τον λόγο αυτό αρκούνταν στα νεκρά πεσμένα του κλαδιά. Αυτή είναι και η ουσιαστική αιτία εκκίνησης της άδολης μεταφυσικής τους προσέγγισης για τον κόσμο που τους περιέβαλε. Πρόβαλαν το υπερβατικό στο χώμα, τους βράχους, τα δέντρα, τα ζώα, το φεγγάρι, τον ουρανό, ακριβώς γιατί τα αντιλαμβάνονταν ως μητρίδα και πατρίδα τους, σάρκα από την σάρκα και πνεύμα από το πνεύμα τους. Αντιθέτως, ο σημερινός εξουσιαζόμενος, εγκαταλείπει την όποια συνέχειά του σε έναν τόπο, για «ένα καλύτερο μέλλον», δίχως οι μνήμες του να είναι τόσο ισχυρές, ώστε να τον κρατήσουν εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ο τόπος κατάντησε να έχει χρηστική αξία κι αν δεν πληροί τις προϋποθέσεις, που θέσαμε εξ αρχής, σαν προϊόν μαθαίνουμε να τον αντικαθιστούμε.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν∙ ουδεμία σχέση έχει η σημασία της πατρίδας και μητρίδας για τους απολίτιστους με το πολιτικό ιδεολόγημα του πατριωτισμού των πολιτισμένων. Κι εξ άλλου δεν είναι και η μοναδική περίπτωση, όπου οι εξουσιαστές στρέβλωσαν με την βία στοιχεία των ελεύθερων ανθρώπινων κοινοτήτων, για να κατασκευάσουν πολιτικά εργαλεία. Θα μπορούσε να αναφερθεί η συντροφικότητα που εκφυλίστηκε εν πολλοίς σε παρεϊσμό, η ανεμπόδιστη εξέλιξη της γλώσσας που έχει πλέον μετατραπεί σε μείζον εργαλείο χειραγώγησης, ακόμη και η πηγαία έκφραση της τέχνης, που γίνεται εδώ κι αιώνες δεκανίκι της κυριαρχίας κατά το συνηθέστερον. Ας μην ξενίζει, λοιπόν, το γεγονός πως η αναφορά και μόνον της λέξης πατρίδα φέρνει στον νου σημαίες και ένστολους μακελάρηδες∙ η κυριαρχία φρόντισε να την ταυτίσει στο θυμικό των ανθρώπων ως συνώνυμο του κράτους εν γένει και των δεινών φυσικά που απορρέουν απ’ αυτό. Δεν είναι ωστόσο έτσι τα πράγματα. Η πατρίδα και μητρίδα, ως έννοιες, είναι κατά πολύ παλαιότερες από τον πολιτισμό και την πολιτική και επιπροσθέτως πλήρως ανταγωνιστικές.

Οι ινδιάνικες φυλές, λοιπόν, και πατρίδα είχαν και την υπερασπίστηκαν ενάντια στον πολιτισμένο κατακτητή, ακριβώς διότι πατρίδα γι’ αυτούς ήταν το σύνολο του απολίτιστου κόσμου, υλικού και άυλου∙ όχι μια κρατική οντότητα που τους καταπίεζε στο όνομα ενός πατριωτικού (ή και διεθνούς βεβαίως) ιδεολογήματος. Πολέμησαν έτσι για την σωτηρία της κοινότητάς τους, για να γλιτώσουν από τον αφανισμό την ελεύθερη κουλτούρα τους∙ όχι για να στηρίξουν την μία μορφή σκλαβιάς έναντι της άλλης. Ακόμη κι όταν βοήθησαν τον αγγλικό ή γαλλικό στρατό στην μεταξύ τους διαμάχη ή σε αυτήν ανάμεσα στις νεοσύστατες τότε Η.Π.Α και το Βρετανικό στέμμα, οι προθέσεις τους ήταν αγαθές∙ οι μεν ή οι δε τους έταξαν –βεβαίως ψευδώς– πως αν πολεμούσαν για λογαριασμό τους, θα τους άφηναν να ζήσουν ανεμπόδιστα την υστεραία των εχθροπραξιών. Εν ολίγοις, τους ξεγέλασαν. Ο αγώνας τους δεν εξυπηρέτησε καμία απολύτως σκοπιμότητα. Ήταν αγνός και έντιμος και ουδέποτε πολιτικοποιήθηκε. Γι’ αυτό, θεωρούμε πως αποτελεί παράδειγμα συνολικά απελευθερωτικού αγώνα, για τους αγωνιζόμενους τού σήμερα.

Ας δούμε τώρα το ιδιαίτερον της γενοκτονίας των ινδιάνικων φυλών. Δεν θα μπούμε στη λογική των αριθμών, συγκρίνοντάς την –όσον αφορά το πλήθος των θυμάτων– με άλλες που συνέβησαν πρωτύτερα ή μεταγενέστερα. Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στο τί ακριβώς χάθηκε μέσα από αυτή την γενοκτονία. Μήπως μόνον οι άνθρωποι; Μήπως επίσης και η φυσική μορφολογία του γεωγραφικού χώρου που τους περιέβαλε; Σίγουρα. Ωστόσο δεν είναι μόνο τα ανωτέρω. Αυτό που χάθηκε είναι το σύνολο μιας ελεύθερης κουλτούρας, μιας απολίτιστης, αρμονικής σχέσης του ανθρώπου με το έμβιο και μη περιβάλλον, μιας ζωής που ναι μεν δεν ήταν Αναρχική, όπως οι αναρχικές ομάδες την οραματίζονται, αλλά ωστόσο ήταν σε μεγάλο βαθμό κοντά στην απόλυτη ελευθερία. Όλο αυτό πέρασε από την ύπαρξη στην μνήμη. Εν τούτοις, μια μνήμη που έχει ουκ ολίγες εξουσιαστικές προσμίξεις και στρεβλώσεις. Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερα σημαντικό να την αποκρυσταλλώσουμε, κατά το δυνατόν, αναδεικνύοντας την απελευθερωτική αλήθεια και πετώντας το εξουσιαστικό ψεύδος.

Θα μπορούσε, επί παραδείγματι, να πει κάποιος, πως και η γενοκτονία των εβραίων από τους ναζί ή των αρμενίων από τον στρατό και τις πολιτοφυλακές των τούρκων, είχε παρόμοια επιρροή στην ιστορική συνέχεια των εν λόγω λαών. Ωστόσο δεν είναι ακριβώς έτσι. Ούτε ο πολιτισμός των εβραίων χάθηκε ούτε αυτός των αρμενίων, παρά τα εκατομμύρια των σφαγιασθέντων. Όσοι επιβίωσαν των σφαγών, κατάφεραν να συνεχίσουν την μνήμη του λαού τους, καθώς αυτή ήταν κυρίως εγγεγραμμένη μέσα στον πολιτισμό και την κυριαρχία∙ όχι στην ελεύθερη κουλτούρα. Δεν πέρασαν στη λήθη αυτά που για χιλιετίες θεωρούσαν ως πολιτισμικές τους ρίζες. Κι αυτό διότι στις περιπτώσεις αυτές αφ’ ενός οι δολοφονηθέντες ήταν ήδη εξουσιαζόμενοι και αφ’ ετέρου εδώ και αναρίθμητα χρόνια ήταν πολιτισμένοι∙ με άλλα λόγια σκλάβοι όμως και εμείς. Οι ινδιάνοι δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο∙ γι’ αυτό και ο κόσμος τους χάθηκε. Στην περίπτωση τους έχουμε την απέλπιδα ένοπλη άμυνα ελεύθερων και απολίτιστων ανθρώπων, ενάντια στην πανίσχυρη κρατική μηχανή∙ την δροσιά της βελανιδιάς απέναντι στην κόψη του ξίφους. Ακόμη και ο «επινοητής» του όρου γενοκτονία, αρχισφαγέας Ιούλιος Καίσαρας, αφάνισε λαούς –κέλτικης κυρίως καταγωγής– που ήταν όμως σε άμεση επαφή με τον πολιτισμό για αιώνες∙ είτε ως στρατιώτες και μέτοικοι στις πολιτισμένες επικράτειες είτε ως έμποροι. Αυτό που έγινε, λοιπόν, με τους ινδιάνους δεν είχε ιστορικό προηγούμενο.

Δεν μπορούμε, βέβαια, να παραβλέψουμε μια εμπειρία, με την οποία μας έφερε αντιμέτωπους η ίδια η αναζήτηση του τρόπου ζωής των ινδιάνων. Τα περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε γι’ αυτούς μας τα παρέδωσαν είτε ιεραπόστολοι είτε κατακτητές, με στρατιωτική και συχνά επιστημονική περιβολή. Οι ίδιοι οι λεγόμενοι κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, που ήρθαν σε επαφή με ελεύθερες φυλές ανά τον πλανήτη, τις περιέγραψαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία με βάση την δική τους άποψη για τη ζωή, προσδίδοντάς τους δικά τους στοιχεία που δεν διέθεταν. Για παράδειγμα, επειδή οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν ως δεδομένη την εξουσία, έψαχναν να την βρουν μέσα στην κοινοτική συμβίωση, ακόμη κι όταν δεν υπήρχε. Για να το πούμε και λίγο πιο χοντροκομμένα, σήμερα πολλοί συνηθίζουν να αποκαλούν το λιοντάρι βασιλιά της ζούγκλας, προσδίδοντάς του έναν πολιτισμικό ρόλο που βέβαια δεν είχε ούτε διεκδίκησε. Στη φύση δεν κυκλοφορούν λιοντάρια με κορώνες, αλλά έχει τόσο καθιερωθεί ο τίτλος, που μπορεί και να το πιστέψουμε στ’ αλήθεια τελικά. Αν σκεφτούμε, μάλιστα, ότι οι πολιτισμένοι θεωρούν δεδομένο ότι πριν και μετά τον πολιτισμό υπήρχε μόνο κενό και ότι ο λεγόμενος νόμος της εξέλιξης θέλει την αντικατάσταση των άγριων, δηλαδή των αδύναμων και οπισθοδρομικών, απ’ τους ισχυρούς και φορείς της προόδου, τότε η ανάδειξη τέτοιων θεμάτων έρχεται να τους διαψεύσει.

Και για όσους ενδεχομένως θεωρούν πως οι ινδιάνικες φυλές δεν χάθηκαν, πως υπάρχουν ακόμη (κυριολεκτικά) στα χαρτιά, ακόμη και κάποιες εκ των ομοσπονδιών τους, τους απαντούμε το εξής: αν η αποτρόπαιη θέα ενός βαλσαμωμένου λύκου μπορεί να μεταφέρει ακόμη την θέρμη της ανάσας του στον παρατηρητή, τότε οι εκπολιτισμένοι ινδιάνοι μπορούν να νοούνται ως συνέχεια αυτών που χάθηκαν. Δυστυχώς όμως, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Ζουν σε μεγάλα και μικρά αστικά κέντρα και είναι εξουσιαζόμενοι όπως και οι υπόλοιποι λαοί της επικράτειας των Η.Π.Α. Η όποια καρικατούρα «απολίτιστης» κουλτούρας με χαϊμαλιά, ονειροπαγίδες και φτερά αετού είναι καταφύγιο για τους αφελείς και χρήμα στις τσέπες των επιτήδειων. Ο κόσμος τους υπήρξε έτη φωτός πέρα από τον όποιο ανώδυνο και ανούσιο υλικό μιμητισμό.

Είναι σημαντικό επίσης να δούμε την λειτουργία των ινδιάνικων συμβουλίων, καθώς η ανεξούσια ζωή πρωτίστως γεννάται ή όχι μέσα από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων. Έχουμε ήδη παρουσιάσει φυλές, αλλά και ολόκληρες ομοσπονδίες, όπου για να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση, ετίθετο ως απαραίτητη προϋπόθεση η πλήρης ομοφωνία. Σ’ αυτές εν τούτοις συμμετείχαν όλοι; Άντρες και γυναίκες; Σε κάποιες όχι σε κάποιες ναι. Προφανώς και από αναρχικής σκοπιάς μας αφορούν οι δεύτερες. Ποιος ήταν ο ρόλος του αρχηγού-συμβούλου; Η βούλησή του επιβαλλόταν ή όχι στους υπολοίπους; Κι αυτό εν μέρει έχει απαντηθεί. Στις περισσότερες ινδιάνικες φυλές η θέση του αρχηγού συμβούλου ήταν μια θέση τεράστιας ευθύνης, την οποία λάμβανε κάποιος έπειτα από συναίνεση των ανθρώπων της κοινότητάς του. Υπήρξαν μάλιστα και καταγεγραμμένες περιπτώσεις, όπου ινδιάνοι αρνήθηκαν αυτή την θέση, θεωρώντας εαυτούς μη ικανούς. Επίσης η θέλησή του δεν επιβαλλόταν στους υπόλοιπους, ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονταν έπειτα από συζητήσεις, οι οποίες μπορεί να διαρκούσαν ακόμη και πολλά μερόνυχτα.

Άξια, βεβαίως, λόγου είναι και η σχέση τους με τον χρόνο. Όντας έξω από την πολιτισμική-κρατική μέγγενη αντιλαμβάνονταν το πέρασμά του μόνον μέσα από την άρρηκτη σχέση τους με την φύση. Δεν είχαν γραπτά ημερολόγια, ούτε τους έζωναν χρονικοί ψυχαναγκασμοί. Βίωναν σε απόλυτο βαθμό την χαρά της καθαρής ύπαρξης κάθε στιγμή. Μπορεί αυτό να συμβεί στην κολεκτιβοποιημένη μαζική κοινωνία που οραματίζεται ο αναρχισμός; Σε μια κοινωνία δηλαδή όπου οι άνθρωποι θα παράγουν σύμφωνα με τις δυνατότητες τους και θα καταναλώνουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους; Πέρα από το σύνολο του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού, δεν θα υπάρχουν ρολόγια σε μια τέτοια πραγματικότητα; Δεν θα οριοθετείται ο ατομικός χρόνος με βάση το πριν ή το μετά το σχόλασμα απ’ την δουλειά; Έχει σημασία που το οκτάωρο θα είναι φέρ’ ειπείν τρίωρο; Καμία απολύτως. Οπότε και η όποια αίσθηση της ελευθερίας θα είναι εξ αρχής καρατομημένη.

Προτείνουμε ωστόσο στους αγωνιζόμενους ανθρώπους να ζήσουν τον βίο τους ως ινδιάνοι; Να αντιγράψουν πλήρως τις συνήθειες και πρακτικές κάποιων ινδιάνικων φυλών και να πορευτούν αναλόγως; Σε καμία περίπτωση, απαντάμε. Έτσι και αλλιώς οι όποιες «συνταγές» έχουν την αποφορά πολιτικής σπέκουλας και περιχαράκωσης των αγωνιζομένων σε μανιέρες, που οδηγούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην πολιτικοποίηση του αγώνα τους. Προσπαθούμε, λοιπόν, ν’ αναδείξουμε τα στοιχεία εκείνα της ινδιάνικης κοινότητας, που θεωρούμε πως μπορούν αφ’ ενός να εμπνεύσουν τον αγώνα για συνολική απελευθέρωση στο σήμερα και αφ’ ετέρου να αποτελούν σε μεγάλο βαθμό μια μνήμη ελεύθερης ζωής τού χθες, υπερπολύτιμη για την αναρχική κοινοτική συμβίωση που οραματιζόμαστε. Πράγματι, θεωρούμε την κοσμοαντίληψη αρκετών ινδιάνικων φυλών, πολύ εγγύτερη στην απόλυτη ελευθερία, από τις αγρο-βιομηχανικές κολεκτίβες που ευαγγελίζεται ο αναρχισμός.

Το κύτταρο της συνολικής απελευθέρωσης ανθρώπου και φύσης είναι η αναρχική ομάδα. Κι αυτή μπορεί πολλά να μάθει από ανθρώπινα εγχειρήματα του παρελθόντος, αλλά και απ’ τον βίο και τις αξίες ανθρώπων που έλαμψαν πνευματικά στον χώρο και τον χρόνο. Αν λοιπόν μια αναρχική ομάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει για το προχώρημα της αναρχικής θεώρησης απόψεις και πρακτικές από τους αγωνιζομένους της Παρισινής Κομμούνας ή στοιχεία από το σύνολο της ζωής των Σάονι, καλώς να το πράξει. Προϋπόθεση; Κατ’ αρχάς η έντιμη προσέγγιση στα γεγονότα και τις καταγραφές και εν συνεχεία η ανάδειξη κάθε χρήσιμου στοιχείου για το προχώρημα της απελευθερωτικής διαδικασίας στο σήμερα. Εφ’ όσον, λοιπόν, η κυριαρχία ενοποιείται –και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς–, οφείλουν και οι αναρχικοί να ενοποιήσουν, το κατά δύναμιν, την απελευθερωτική σκέψη και πρακτική από καταβολής κόσμου ως τώρα. Πως; Μα, μέσα από το προχώρημα της αντιπολιτικής αναρχικής θεώρησης∙ με ειλικρίνεια, σθένος και εντιμότητα.

Μήπως όμως –όπως ήδη προαναφέραμε– εξωραΐζουμε τον βίο και τα πεπραγμένα των ινδιάνικων φυλών; Ούτε λόγος βέβαια. Η χάλκευση των ιστορικών δεδομένων είναι «προνόμιο» της εξουσίας και των υπαλλήλων της∙ όχι των αναρχικών. Φυσικά και υπάρχουν πρακτικές και απόψεις ινδιάνικων φυλών που ουδόλως βοηθούν στο προχώρημα της συνολικά απελευθερωτικής διαδικασίας. Αυτές δεν μας αφορούν. Ωστόσο, δεν δύνανται να αποτελέσουν και τροχοπέδη στην περαιτέρω ενασχόληση μας με το ζήτημα. Για τον ίδιο λόγο, οι όποιες, κατά την γνώμη μας, λανθασμένες απόψεις και πρακτικές των αναρχικών στην ισπανική κοινωνική επανάσταση, ουδόλως μας αποτρέπουν από το να μελετήσουμε, να εντοπίσουμε και να αναδείξουμε τα απελευθερωτικά στοιχεία της θεώρησης και δράσης τους στο σήμερα. Όπως είπαμε και ανωτέρω, δεν υπάρχουν «απελευθερωτικές συνταγές», παρά μόνον σε πολιτικούς «τσελεμεντέδες». Οι αναρχικοί βλέπουν τα πάντα κριτικά. Ή τουλάχιστον αυτό οφείλουν να κάνουν κατά την άποψη μας.

Η κυριαρχία εκσυγχρονίζεται, ξαναδοκιμάζει παλιές πρακτικές μέσα από σύγχρονες τεχνολογικές μεθόδους, καταγράφει εμπειρίες, διατηρεί άριστη μνήμη, αντλεί σημαντική γνώση για την συνέχεια και το προχώρημα της. Κι οι αγωνιζόμενοι; Αναπαράγουν μήπως ως συνήθως μια συνθηματολογία, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και επιστρέφουν στο σπίτι τους; Κι έπειτα τι; Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα –για άλλους μικρότερο και για άλλους μεγαλύτερο– έρχεται η απογοήτευση, που κατά κανόνα φέρνει την ιδιώτευση∙ έντιμη ή μη. Τούτο το μοτίβο λοιπόν, είναι εν τη γενέσει του αδιέξοδο. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ευρύ ζήτημα που θα αναλύσουμε σε κάποιο προσεχές κείμενο.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Αναρχία εναντίον Αναρχισμού

-Ένα σημείο απ’το οποίο θεωρούμε ότι θα έπρεπε να ξεκινήσουμε είναι ο διαχωρισμός “αναρχίας” και “αναρχισμού”. Κάποιοι θα επιλέξουν να το αγνοήσουν, σαν να ήταν ασήμαντη λεπτομέρεια ή λογοπαίγνιο, αλλά για την πλειοψηφία των μοντέρνων αριστερών και αντιπολιτισμικών αναρχικών, αυτή η διαφοροποίηση είναι ζωτικής σημασίας. Ενώ ο αναρχισμός θέτει ένα ιστορικό σημείο αναφοράς απ΄το οποίο πηγάζει έμπνευση και διδάγματα, έχει καταντήσει συστηματικός και προβλέψιμος, ιδεολογικά αντίθετος με την αναρχία. Είναι αποδεκτό βέβαια ότι αυτό δεν έχει τόσο να κάνει με την κοινωνική, πολιτική και φιλοσοφική κατεύθυνση του αναρχισμού όσο με τα άτομα που τον υποστηρίζουν και διαμορφώνουν. Αναμφίβολα πολλοί σύντροφοι πρωτογονιστές απογοητεύονται από την τάση συγκεκριμενοποίησης αυτού που θα έπρεπε να παραμείνει ρευστό.
-Οι μοντέρνοι αναρχικοί, (Προυντόν, Μπακούνιν, Μπέρκμαν, Γκόλντμαν, Μαλατέστα κλπ) αντιδρούσαν εντός των δικών τους ορίων και βάσει των κινήτρων και επιθυμιών τους. Πολλές φορές λοιπόν, οι αναρχικοί βλέπουν αυτά τα άτομα ως τους αποκλειστικούς εκφραστές της αναρχίας και δημιουργούν μια WWBD συμπεριφόρα (What-Would-Bakunin-Do/Τι θα έκανε ο Μπακούνιν στη θέση μου), που είναι από τραγική ως επικίνδυνη.
Σήμερα, όσοι αυτοαποκαλούνται κλασσικοί αναρχικοί, διαφωνούν με κάθε νέα ιδέα που δεν έχει ήδη έκφραστεί (πρωτογονιστές, μοντέρνους αριστερούς κλπ) ή τάση που δεν είναι σε πλήρη συμφωνία με τις μαζικές κινητοποιήσεις εργατών με θεμελιώδη μόνο μόρφωση (ατομικισμός, νιχιλισμός). Αυτοί οι συντηρητικοί, δογματικοί και μονολιθικοί αναρχικοί έφτασαν στο σημείο να υποστηρίζουν πως ο αναρχισμός έχει συγκεκριμένη κοινωνική και οικονομική υπόσταση όσον αφορά την οργάνωση της εργατικής τάξης. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι προφανώς παράλογοι αλλά τέτοιες τάσεις μπορούν να βρεθούν συχνά στους κόλπους των αναρχικών (κυρίως αναρχοσυνδικαλιστών, αναρχοκομμουνιστών κλπ)
-“Αναρχισμός”, όπως γίνεται αντιληπτός σήμερα, είναι μια ακροαριστερή ιδεολογία που πρέπει να ξεπεράσουμε. Αντιθέτως, η αναρχία είναι άμορφη και ρευστή, ικανή να απορροφήσει κάθε μορφή οράματος προς την ελευθερία, ατομική και ομαδική, μα πάνω απ’όλα ανοιχτή. Ως αναρχικοί, αρνούμαστε να δημιουργήσουμε ένα νέο πρότυπο δομής και ζωής, όσο “αποτελεσματικό” και “ηθικό” φαίνεται να είναι. Οι αναρχικοί δεν μπορούν να επιβάλλουν έναν νέο τρόπο ζωής στους άλλους, αλλά μπορούν να θέτουν συνεχώς ερωτήματα και ιδέες, να μηδενίσουν κάθε μορφή εξουσίας και ότι άλλο μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη ζωές και τα όνειρά μας, ώστε να ζήσουμε όσο πιο κοντά στις επιθυμίες μας.

Τι είναι πρωτογονισμός?

-Αν και δεν αποδέχονται όλοι οι πράσινοι αναρχικοί τον χαρακτηρισμό του πρωτογονιστή, σχεδόν όλοι παραδέχονται ότι το σημαντικότερο στοιχείο του πρωτογονισμού είναι η αντιπολιτισμική του κριτική. Πρωτογονισμός είναι μια ανθρωπολογική, διανοητική και εμπειρική εξέταση της καταγωγής του πολιτισμού και των συνθηκών που μας οδήγησαν στον εφιάλτη στον οποίο σήμερα ζούμε.
-Ο πρωτογονισμός αναγνωρίζει ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, ζήσαμε σε κοινωνίες άμεσα εξαρτώμενοι ο ένας απ΄τον άλλων, σε αρμονία με τους συνανθρώπους και το περιβάλλον μας, χωρίς καθιερωμένες ιεραρχίες και θεσμούς στους οποίους υποκύπτουμε, αλλά με έλεγχο των ζωών μας. Οι πρωτογονιστές επιθυμούν να διδαχτούν απ’τα παλαιότερα ιστορικά γεγονότα και απ΄τις κοινωνίες κυνηγών/τροφοσυλλεκτών (αυτές που υπήρξαν και αυτές που ακόμα υπάρχουν εντός του πολιτισμού). Ενώ πολλοί πρωτογονιστές επιθυμούν την άμεση και ολοκληρωτική επιστροφή στις κοινωνίες κυνηγού/τροφοσυλλέκτη, οι περισσότεροι γνωρίζουν πως όποιο κοινωνικό σύστημα λειτούργησε στο παρελθόν, δεν θα εξασφαλίσει απαραίτητα και την επιτυχία του στο μέλλον.
-Ο όρος, “μέλλοντικός πρωτόγονος”, όπως περιγράφεται απ΄τον αναρχικό πρωτογονιστή, John Zerzan (wikipedia), περιγράφει έναν συνδυασμό πρωτόγονων τεχνικών και ιδεών με σύγχρονες αναρχικές θεωρίες και κίνητρα για την δημιουργία ενός υγειούς, ευδιατήρητου, ίσου και αποκεντρωμένου κόσμου. Αν το θέταμε πιο πρακτικά, ο αναρχοπρωτογονισμός είναι ένα σημαντικό εργαλείο στο σχέδιο αποτίναξης του πολιτισμού.

Τι είναι πολιτισμός?

-Οι πράσινοι αναρχικοί έχουν την τάση να βλέπουν τον πολιτισμό σαν ένα συνοθύλλεμα επικρατούσας λογικής, θεσμών, τρόπο ανθρώπινου εγκλιματισμού, ελέγχου και εξουσίας. Ενώ λοιπόν διάφορα άτομα έχουν άλλες προτεραιότητες απέναντι στον πολιτισμό (π.χ. οι πρωτογονιστές συγκεντρώνονται στην εύρεση της καταγωγής του πολιτισμού, οι φεμινιστές κυρίως στις ρίζες και αίτια της πατριαρχίας, και οι πιο αντιδραστικοί και βίαιοι αναρχικοί στην καταστροφή των θεσμών ελέγχου), οι περισσότεροι πράσινοι αναρχικοί συμφωνούν ότι ο ίδιος ο πολιτισμός είναι το πρόβλημα, είναι η ρίζα της καταπίεσης και είναι αναγκάιο να αποσυναρμολογηθεί.
-Η εμφάνιση του πολιτισμού περιγράφεται χονδρικά ως η απότομη αλλαγή των τελευταίων 10.000 χρόνων, από μια ύπαρξη άρρηκτα συνδεδεμένη με την ροή της ζωής, σε μία διαχωρισμένη από την ζωή αλλά έχοντας υπό τον έλεγχό της τις ζωές των υπολοίπων. Πριν την εμφάνιση του πολιτισμού, σε γενικές γραμμές, παρατηρείται η αφθονία ελεύθερου χρόνου, μια διακριτή αυτονομία και ισότητα μεταξύ των φύλων, μη καταστροφική προσέγγιση στο οικοσύστημα, η απουσία προμελετημένης/οργανωμένης βίας, η απουσία συμβιβασμών ή καθιερωμένων θεσμών και η φυσική υγεία και ευρωστία.
-Ο πολιτισμός γέννησε τον πόλεμο, την υποβάθμιση της γυναίκας, την αύξηση του πληθυσμού, την ειλωτική εργασία, τον θεσμό της ιδιοκτησίας, την καθιέρωση της ιεραρχίας, σχεδόν κάθε γνωστή σωματική ασθένεια, απλώς για να αναφέρουμε μερικά απ’τα πολλά καταστροφικά χαρακτηριστικά του. Ο πολιτισμός βασίζεται στην επεβεβλημένη απομάκρυνση απ’την ενστικτώδη ελευθερία. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, γι’αυτό ο πολιτισμός είναι εχθρός μας.
-Ένας τρόπος για να αναλύσουμε την μεγάλη αντίθεση μεταξύ της κοσμοθεωρίας του πρωτογονισμού (και των ανθρώπινων κοινωνιών βασισμένων στη φύση) και του πολιτισμού, είναι μέσω της σύγκρισης των θεωριών του βιοκεντρισμού και του ανθρωποκεντρισμού. Βιοκεντρισμός είναι η αντίληψη που συγκεντρώνεται στην σύνδεσή μας με την γη και την πολυπλοκότητα της ζωής, ενώ ο ανθρωποκεντρισμός, η κυρίαρχη αντίληψη στις δυτικές κοινωνίες, τοποθετεί στο κέντρο τις προσοχής, την ανθρώπινη κοινωνία, περιθωριοποιώντας τις υπόλοιπες.
Η βιοκεντρική σκοπιά δεν παραμερίζει την ανθρώπινη κοινωνία αλλά της αφαιρεί τον χαρακτηρισμό της ανωτερότητας και την τοποθετεί σε ισορροπία με τις άλλες μορφές ζωής. Δίνει προτεραιότητα σε μια γενική ματιά του ζωντανού και μη κόσμου, των φυτών, των ζώων, των εντόμων, του κλίματος, των γεωγραφικών χαρακτηριστικών και του “πνεύματος” της περιοχής που κατοικούμε. Δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ εμάς και του περιβάλλοντος, γι’αυτό δεν μπορεί να υπάρξει καμία αντικειμενοποίηση της ζωής αλλά και απόσχιση από αυτήν. Στόχος της πράσινης αναρχίας είναι η αποκόλληση απ’τις ανθρωποκεντρικές ιδέες και αποφάσεις σε έναν ταπεινό σεβασμό σε κάθε μορφή ζωής και στα φυσικά φαινόμενα του οικοσυστήματος που μας περιβάλλουν.

Μια κριτική στην συμβολική κουλτούρα.

-Μια άλλη άποψη του πως αντιλαμβανόμαστε και συσχετιζόμαστε με τον κόσμο που μπορεί να αποδειχθεί προβληματική, υπό την έννοια ότι μας στερεί την άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ μας, είναι η υιοθέτηση μιας, σχεδόν επικρατούσας, συμβολικής κουλτούρας. Συχνά η απάντηση σε αυτόν τον προβληματισμό είναι “Προτιμάς να γρυλλίζεις?”, το οποίο ίσως να είναι η επιθυμία μερικών αλλά τυπικά η κριτική αυτή είναι απλώς μια ματιά στο πρόβλημα επικοινωνίας και κατανόησης που προκαλείται κυρίως απ’την συμβολική σκέψη εις βάρος (ή ακόμα αποκλείοντας εντελώς) των άλλων πιο “ειλικρινών” αισθήσεων.
-Η ουσία του συμβολισμού είναι η αλλαγή απ’την άμεση αντίληψη-εμπειρία σε μια επεβεβλημένη, υπό την μορφή της γλώσσας, τέχνης, αριθμών, χρόνου κλπ. Η συμβολική κουλτούρα φιλτράρει την αντίληψή μας μέσα από τυπικά και άτυπα σύμβολα. Δεν είναι απλώς το να δίνεις ονόματα σε αντικείμενα, αλλά έχει να κάνει με μια καθοριστική σχέση με τον κόσμο που περνά απ’το μικροσκόπιο της έκφρασης.
-Είναι συζητήσιμο το αν ο άνθρωπος κατέχει εκ φύσεως την συμβολική σκέψη ή αν την ανέπτυξε μέσω της πολιτισμικής προσαρμογής, το μόνο βέβαιο είναι πως η συμβολική μορφή έκφρασης και κατανόησης είναι πολύ περιοριστική και η εξάρτηση σε αυτήν οδηγεί στην αντικειμενοποίηση, αποξένωση και σε μια αντίληψη που υποφέρει από παρωπίδες. Πολλοί πράσινοι αναρχικοί προωθούν και εφαρμόζουν ξεχασμένες ή ξεπερασμένες πρακτικές επικοινωνίας, όπως η αφή, η όσφρηση και η τηλεπάθεια ενώ πειραματίζονται με δικούς τους, προσωπικούς τρόπους έκφρασης και κατανόησης.

Η “εξημέρωση” της ζωής.

-Η εξημέρωση/εγκλιματισμός/εξοικείωση, είναι μια διαδικασία που χρησιμοποιεί ο πολιτισμός ώστε να υποδείξει και να ελέγξει την ζωή βάσει της δικής του λογικής. Αυτοί οι μηχανισμοί υποταγής, δοκιμασμένοι από τον χρόνο, περιλαμβάνουν: Δαμασμό, ανατροφή, γενετική τροποποίηση, εκπαίδευση, φυλάκιση, εκφοβισμό, εξαναγκασμό, εκβιασμό, υπόσχεση, κυβέρνηση, υποδούλωση, τρομοκράτηση, δολοφονία και η λίστα συνεχίζεται ώστε να καλύψει όλες τις πολιτισμένες μορφές κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
-Η πορεία και τα αποτελέσματα (των μηχανισμών) μπορούν να εξεταστούν και να γίνουν αντιληπτά σε όλο το φάσμα των σημερινών κοινωνιών, αφού επιβάλλονται από ποικίλους θεσμούς, ήθη και έθιμα. Είναι η ίδια διαδικασία με την οποία παλαιότεροι νομαδικοί πληθυσμοί, άλλαξαν τρόπο ζωής και εγκαταστάθηκαν υποβοηθούμενοι απ’την αγροτική καλλιέργεια και την κτηνοτροφία. Για την επίτευξη της εγκατάστασης απαιτήθηκε μια αυταρχική σχέση ολοκληρωτισμού απέναντι στην γη, τα ζώα και τα φυτά, ώστε αυτά να εξημερωθούν/εγκλιματιστούν. Ενώ λοιπόν στη φύση όλες οι μορφές ζωής συναγωνίζονται για τους φυσικούς πόρους, η εξοικείωση καταστρέφει αυτήν την ισορροπία.
-Η διαμορφωμένη γη προς εκμετάλλευση (π.χ. εκχερσωμένα κομμάτια γης, καλλιεργούμενα χωράφια και σε μικρότερο βαθμό η κηπουρική) βάζει τέρμα στην ανεμπόδιστη πρόσβαση όλων στους φυσικούς πόρους. Αυτό που κάποτε “άνηκε σε όλους”, είναι πλέον “δικό μου”. Στο βιβλίο του Daniel Quinn (wikipedia) “Ισμαήλ” (Ishmael), εξηγείται η μετάλλαξη από “αυτούς που αφήνουν” (δηλαδή όσους δέχονται οτιδήποτε τους δώσει η γη) σε “αυτούς που παίρνουν” (δηλαδή αυτούς που απαιτούν ότι θέλουν απ’τη γη). Αυτή η πρώτη μορφή ιδιοκτησίας έριξε τα θεμέλια στην δημιουργία ιεραρχιών και σχέσεων εξουσίας.
-Ο εγκλιματισμός, όχι μόνο μεταμορφώνει το φυσικό περιβάλλον από ελεύθερο σε μία τάξη ολοκληρωτισμού, αλλά υποδουλώνει και τις μορφές ζωής που ζουν σε αυτό. Γενικά, όσο πιο “εξημερωμένο” είναι ένα περιβάλλον, τόσο λιγότερο ευδιατήρητο γίνεται. Η εξημέρωση των ίδιων των ανθρώπων προκάλεσε και αυτή πολλές απώλειες στις ζωές τους, επαναφέροντας το παράδειγμα των νομαδικών πληθυσμών, οι οποίοι δεν εγκαταστάθηκαν αυτοβούλως αλλά υπό την απειλή για την ζωή τους. Όταν λοιπόν πριν από 2000 χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία του ανθρώπινου πληθυσμού ήταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, σήμερα μόνο το 0,1% διατηρούν αυτήν την συνήθεια. Ο δρόμος της εξημέρωσης και της υποταγής πέρασε από μια αποικιοκρατική δύναμη με αμέτρητες αρνητικές συνέπειες για τους κατακτημένους λαούς. Κάποιες από αυτές τις συνέπειες: άφθονα παραδείγματα φανερώνουν παρακμή στην ανθρώπινη υγεία λόγω της εμπιστοσύνης στην μη εναλασσόμενη διατροφή, ο ανθρώπινος πληθυσμός υποφέρει από περίπου 40-60 ασθένειες ανα εξημερωμένο ζώο, το πλεόνασμα τροφής που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θρέψει παρακμάζοντες πληθυσμούς δημιουργεί σχέσεις εξουσίας και την έννοια της ιδιοκτησίας, κάνοντας την διανομή της τροφής χωρίς όρους, παρελθόν.

Η καταγωγή και δυναμική της πατριαρχίας

-Κατά την αλλαγή του ανθρώπου προς τον πολιτισμό, ένα απ΄τα πρώτα αποτελέσματα της εξημέρωσης της ζωής είναι η πατριαρχία: δηλαδή η επισημοποίηση της αρσενικής κυριαρχίας συνοδευόμενη από θεσμούς για να την ενισχύσουν. Δημιουργώντας ψευδείς διαφοροποιήσεις και διαχωρισμούς μεταξύ του άντρα και της γυναίκας, ο πολιτισμός για άλλη μια φορά δημιουργεί μια γυναίκα που αντικειμενοποιείται, ελέγχεται, κυριαρχείται και χρησιμοποιείται σαν σκεύος.
-Αυτό συμβαίνει παράλληλα με τον εγκλιματισμό φυτών προς καλλιέργεια και εξημέρωση ζώων προς κτηνοτροφία (όσον αφορά την γενική δυναμική της πατριαρχίας) και τον έλεγχο της γυναίκας και την αναπαραγωγή (πιο συγκεκριμένη δυναμική). Σε κάθε κοινωνικό επίπεδο (τάξη), δίνεται στην γυναίκα ένας προμελετημένος ρόλος που θα την καθιστά προβλέψιμη και παγιδευμένη σε αυτόν, οφελώντας την αντρική ιεαρχία. Η γυναίκα βρέθηκε στο σημείο να θεωρείται κτήμα χωρίς καμία διαφορά απ΄τις σοδειές στα χωράφια ή τα πρόβατα στα λειβάδια. Η ιδιοκτησία και ο ολοκληρωτικός έλεγχος φυτών, ζώων, σκλάβων, παιδιών ή γυναικών είναι μέρος της δυναμικής του πολιτισμού.
-Η πατριαρχία βασίζεται στην υπόταξη του θυληκού και την διαρπαγή και κατάκτηση της φύσης, κατευθύνοντάς μας προς πλήρη εξόντωση. Ορίζει την εξουσία, τον έλεγχο και την τυραννία του φυσικού κόσμου, της ελευθερίας και της ζωής. Η πατριαρχική ανατροφή αργότερα θα υπαγορεύσει τους τρόπους αλληλεπιδρασης μεταξύ μας, με τους εαυτούς μας, την σεξουαλικότητά μας, τις σχέσεις μεταξύ μας αλλά και με την φύση. Επίσης θα περιορίσει απελπιστικά την ικανότητά μας να δεχόμαστε νέα ερεθίσματα.
-Η συσχέτιση της πατριαρχίας με την λογική του πολιτισμού είναι αναμφίβολη, για χιλιάδες χρόνια έχουν διαμορφώσει την ανθρώπινη αντίληψη σε κάθε επίπεδο, θεσμικό και προσωπικό, ενώ καταβρόχθιζαν την ζωή. Η αντίθεση στον πολιτισμό είναι αυτόματα και αντίθεση στην πατριαρχία, ενώ το να αψηφά κανείς την πατριαρχία ισοδυναμέι με την αψήφιση του πολιτισμού.

Το πρόβλημα της τεχνολογίας και παραγωγής.

-Η διακοπή της ικανότητας να φροντίζουμε για τους εαυτούς μας και τις ανάγκες μας είναι μια τεχνική διαχωρισμού και αποδυνάμωσης που υποκινείται απ’τον πολιτισμό. Είμαστε πιο χρήσιμοι στο σύστημα και λιγότερο σε εμάς τους ίδιους όταν αποξενωθούμε απ΄τις επιθυμίες μας και τους συνανθρώπους μας, μέσα απ’τους διαχωρισμούς, την εργασία και την εξειδίκευση.
-Δεν είμαστε πλέον ικανοί να γίνουμε αυτάρκεις ως προς τα μέσα διατροφής και επιβίωσης. Αντιθέτως, μας έχει επιβληθεί το σύστημα παραγωγή-κατανάλωση στο οποίο είμαστε πάντα χρεωμένοι και εξαρτημένοι. Η ανισότητα προκύπτει μέσω της δύναμης της αποτελεσματικότητας από κάθε λογής αυθεντία. Η ύπαρξη του “ειδικού” δημιουργεί σχέσεις εξουσίας και υπονομεύει την ισότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ενώ η αριστερά μερικές φορές αναγνωρίζει αυτές τις θεωρίες πολιτικά, τις θεωρεί απαραίτητες συνθήκες ώστε να υπάρχει έλεγχος και ρύθμιση. Αντίθετα, οι πράσινοι αναρχικοί βλέπουν τον διαχωρισμό εργασίας και εξειδίκευσης ως θεμελιώδες πρόβλημα και καθοριστικό για τις κοινωνικές σχέσεις του πολιτισμού.
-Η πλειοψηφία των αντιπολιτισμικών αναρχικών επίσης απορρίπτει την επιστήμη ως μέθοδο κατανόησης του κόσμου μας. Η επιστήμη δεν είναι ουδέτερη. Είναι γεμάτη με κίνητρα και βλέψεις, βλέψεις που προέρχονται και ενισχύουν την εξάλειψη της διαφορετικότητας των απόψεων, την αποδυνάμωση μας και την “νέκρα που μας καταναλώνει” που αποκαλούμε και πολιτισμό.
-Η επιστήμη επικαλέιται την έλλειψη επιρροής. Αυτό κατανοείται καλύτερα απ΄την ίδια την λέξη “παρατηρώ”. Η “παρατήρηση” είναι η αντίληψη με την ταυτόχρονη συναισθηματική και σωματική απομάκρυνση, είναι η μονοδρομική ροή πληροφοριών που ξεκινά απ’το αντικείμενο παρατήρησης προς τον δέκτη, τον παρατηρητή, ο οποίος δεν θεωρείται κομμάτι αυτού που παρατηρεί. Αυτή η νεκρή και μηχανική παρατήρηση έχει γίνει θρησκεία, η κυρίαρχη θρησκέια της εποχής μας.
Η μεθοδολογία της επιστήμης ασχολείται μόνο με τις μετρήσεις. Δεν αποδέχεται αξίες και συναισθήματα, τον τρόπο μου μυρίζει ο αέρας πριν την βροχή για παράδειγμα – ή ακόμα και αν τα λαμβάνει υπ’όψιν, το κάνει μεταμορφώνοντάς τα σε αριθμούς, μετατρέποντας την οσμή του αέρα πριν την βροχή σε μια αφηρημένη και προβλέψιμη αίσθηση που προκαλείται από μια χημική ένωση που υπάρχει στο όζον, κάνοντας την αίσθηση να μοιάζει με ψευδαίσθηση που πρκαλεί το νευρικό μας σύστημα. Ο αριθμός ο ίδιος δεν είναι μια αλήθεια αλλά ένας επιλεγμένος τρόπος σκέψης. Έχουμε επιλέξει μια συγκεκριμένη στάση του μυαλού ώστε αυτή να επικεντρώνεται σε έναν κόσμο έξω απ΄την πραγματικότητα, έναν κόσμο όπου τίποτα δεν έχει ποιοτική αξία, συνείδηση ή ζωή. Επιλέξαμε τον κόσμο όπου τίποτα δεν έχει ζωή.
-Οι πιο προσεκτικοί επιστήμονες παραδέχονται πως η μελέτη τους δεν είναι παρά μια στενή εξομοίωση του πολύπλοκου κόσμου. Όμως ακόμα λιγότεροι ανακάλυψαν πως αυτή η στενή ματιά διογκώθηκε από μόνη της, τόσο που δημιούργησε τεχνολογικά, οικονομικά και πολιτικά συστήματα, βγαλμένα και αυτά εκτός πραγματικότητας. Και ενώ ο κόσμος των αριθμών είναι ήδη μικρός, η επιστήμη δεν εξετάζει παρά μόνο τους επαναλαμβανόμενους και προβλέψιμους αριθμούς, αυτούς που είναι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές. Αλλά η πραγματικότητα ούτε επαναλαμβανόμενη είναι, ούτε προβλέψιμη και κυρίως δεν είναι η ίδια για όλους τους παρατηρητές. Αλλά ίδιο ισχύει και για τους φανταστικούς κόσμους που διαχωρίστηκαν απ’τον πραγματικό.
-Η επιστήμη συνεχώς μας τραβά μέσα σε έναν πλαστό και ονειρικό κόσμο, μάλιστα κάνει ένα βήμα ακόμα και τον μετατρέπει σε εφιαλτικό, με συστατικά του την προβλεψιμότητα, τον έλεγχο και την κατηγοριοποίηση. Η έννοια του απροσδόκητου και τα συναισθήματα εξαλείφονται. Εξαιτίας της επιστήμης, ψυχικές καταστάσεις που δεν μπορούν εύκολα να “γιατρευτούν” χαρακτηρίζονται ως ανισόρροπες, ή ακόμα “μη φυσιολογικές” και θεωρούνται εξαιρέσεις. Ανώμαλα ερεθίσματα, αλλόκοτες ιδέες, και αλλόκοτοι άνθρωποι αποκληρώνονται, σαν να ήταν τα χαλασμένα γρανάζια μιας μηχανής.
-Η επιστήμη είναι απλώς μια απόδειξη, μια απόδειξη που εμπεριέχει το πάθος μας για έλεγχο που μας κατέλαβε από τότε που ξεκινήσαμε να καλλιεργούμε χωράφια και να μαντρώνουμε ζώα αντί να αναζητούμε τον λιγότερο προβλέψιμο (αλλά και πιο άφθονο) πραγματικό κόσμο, την “φύση”. Και από τότε ως τώρα, το ίδιο πάθος έχει επηρρεάσει όλες μας τις αποφάσεις σχετικά με το τι είναι πρόοδος και τι όχι, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο της γενετικής ανακατασκευής της ζωής.
-Όλοι οι πράσινοι αναρχικοί κατακρίνουν την τεχνολογία, ο καθένας σε διαφορετικό επίπεδο. Κάποιοι από αυτούς ακόμα αντιπροτείνουν πιο “πράσινες” και πιο “κατάλληλες” μορφές της, ψάχνοντας εκλογικεύσεις που θα επιμένουν σε μορφές εξημέρωσης. Η πλειοψηφία όμως απορρίπτει την τεχνολογία παντελώς. Η τεχνολογία είναι ένα κράμα καλωδίων, σιλικόνης, πλαστικό και ατσάλι. Είναι ένα πολύπλοκο σύστημα εξειδίκευσης εργασίας, “εξόρυξης” φυσικών πόρων και φυσικά εκμετάλλευσης αυτών των πόρων από όσους επωφελούνται από την όλη διαδικασία. Το αποτέλεσμα της σύνδεσης με την τεχνολογία, θα είναι πάντα μια αποξενωμένη, συμβιβασμένη και διστρεβλωμένη πραγματικότητα. Παρά τους ισχυρισμούς των μεταμοντέρων απολογητών και λοιπών υποστηρικτών της τεχνολογίας, η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη.
-Οι αξίες και στόχοι όσων παράγουν και ελέγχουν την τεχνολογία, είναι απόλυτα συνυφασμένοι με αυτήν. Η τεχνολογία είναι διαφορετική από ένα απλό εργαλείο για πολλούς λόγους. Ένα απλό εργαλείο είναι η προσωρινή χρήση ενός οργάνου μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον και χρησιμοποιείται για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Τα εργαλέια δεν εμπεριέχουν πολύπλοκα συστήματα που αποξενώνουν τον χρήστη απ΄την χρήση. Αυτός ο διαχωρισμός όμως (χρήστη-χρήση) είναι απολύτως απαραίτητος στην τεχνολογία, δημιουργώντας ένα βλαβερό και συμβιβασμένο ερέθισμα το οποίο μας οδηγεί σε διάφορες μορφές εξουσίας. Η κυριαρχία δυναμώνει όταν μια νέα, λιγότερο χρονοβόρα, τεχνολογία δημιουργείται, αφού αυτή προαπαιτεί την κατασκευή μεγαλύτερης τεχνολογικής υποστήριξης, καυσίμα, διατήρηση και επισκευή της προηγούμενης τεχνολογίας. Αυτό μας οδήγησε γρήγορα στην εγκατάσταση ενός πολύπλοκου τεχνολογικού συστήματος που η ύπαρξή του φαίνεται να είναι πλέον ανεξάρτητη απ’τον άνθρωπο δημιουργό της. Τα απορρίματα της τεχνολογικής κοινωνίας μολύνουν το φυσικό και ψυχολογικό μας περιβάλλον. Η χαμένη ζωή που αναλώνεται στην υπηρεσία της Μηχανής και τα τοξικά της παράγωγα μας πνίγουν το ίδιο.
-Η τεχνολογία τώρα πολλαπλασιάζεται σαν παγκόσμια ασθένεια και εξαπλώνεται όλο και με μεγαλύτερη επιτάχυνση, επιβάλλοντας ένα νέο περιβάλλον: αυτό που έχει σχεδιαστεί για μηχανική αποτελεσματικότητα και τεχνολογικό επεκτατισμό. Το τεχνολογικό σύστημα καταστρέφει, εξοντώνει ή υποτάσει μεθοδικά τον φυσικό κόσμο, χτίζοντας έναν νέο που χωράει μόνο μηχανές. Το όραμα για το οποίο μάχεται το σύστημα της τεχνολογίας είναι η μηχανοποίηση του κάθε στοιχείου της φύσης.
-Το κλειδί στην μοντέρνα τεχνοκαπιταλιστική δομή είναι η βιομηχανοποίηση, το μηχανικό σύστημα παραγωγής που βασίζεται πάνω στις συγκεντρωμένες εξουσίες του ενός, και στην εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης. Η βιομηχανοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον θάνατο ανθρώπων και φυσικού περιβάλλοντος και την αποικειοκρατία. Για την διατήρησή του, ο βίαιος εξαναγκασμός, οι εξώσεις, η δουλεία, η πολιτισμική καταστροφή, η αφομοίωση, η περιβαλλοντική καταστροφή και το παγκόσμιο εμπόριο θεωρούνται στοιχεία απαραίτητα, και καλοήθη. Ο ορισμός που δίνει η βιομηχανοποίηση στην ζωή την αντικειμενοποιεί, την μετατρέπει σε σκεύος πρόσφορο για μεταχείρηση.
-Η κριτική στην βιομηχανοποίηση είναι απλώς μια φυσική προέκταση της αναρχικής κριτκής στο κράτος αφού η βιομηχανοποίηση είναι εκ φύσεως εξουσιαστική. Για να διατηρηθεί μια βιομηχανική κοινωνία, πρέπει να κατακτηθούν και να αποικηθούν κομμάτια γης που θα μπορούν να παρέχουν τα απαραίτητα αναλώσιμα καύσιμα και λιπαντικά για την λειτουργία μιας μηχανής. Αυτή η αποικειοκρατία εκλογικεύεται μέσω του ρατσισμού, σεξισμού και πολιτισμικού σωβινισμού. Για την διαδικασία αποκόμισης των απαιτούμενων, για μια βιομηχανία, πόρων, οι άνθρωποι πρέπει να εκδιωχθούν απ’την γη τους. Αλλά για να δουλέψουν στα εργοστάσια που παράγουν άλλες μηχανές, πρέπει να υποδουλωθούν, να εξαρτηθούν ή αλλιώς να υποφέρουν απ’τα τοξικά εργοστασιακά κατάλοιπα.
-Βιομηχανοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μαζική αστικοποίηση και εξειδίκευση. Η ταξική κυριαρχία είναι ένα εργαλείο για το βιομηχανικό σύστημα που αφαιρεί απ’τους ανθρώπους την πρόσβαση σε πόρους και γνώση, αφήνοντάς τους αβοήθητους και εκμεταλλεύσιμους. Επιπλέον, η βιομηχανοποίηση χρησιμοποιεί φυσικούς πόρους από όλη την γη, έτσι ώστε να διαιωνίσει την ύπαρξή της, προωθόντας την παγκοσμιοποίηση που υποσκάπτει κάθε προσπάθεια τοπικής αυτονομίας και αυτάρκειας. Πίσω απ΄την βιομηχανοποίηση κρύβεται η μηχανική σκοπιά του κόσμου. Η ίδια σκοπιά που δικαιολόγησε την σκλαβιά, τις εκτελέσεις και την γυναικεία υποβάθμιση. Ας γίνει φανερό σε όλους πως η βιομηχανοποίηση δεν είναι μόνο καταπιεστική για τους ανθρώπους αλλά εκ κατασκευής της είναι οικολογικά καταστροφική.

Πέρα απ’την αριστερά. Ενάντια στην κοινωνία της μάζας.

-Δυστυχώς, πολλοί αναρχικοί επιμένουν να θεωρούν και να θεωρούνται ως κομμάτι της αριστεράς. Αυτή η τάση έχει ξεκινήσει να αλλάζει καθώς μοντέρνοι αριστεροί και αντιπολιτισμικοί αναρχικοί παραθέτουν ισχυρές διαφοροποιήσεις μεταξύ των δικών τους προοπτικών και της χρεωκοπίας των σοσιαλιστικών και ελευθεριακών κατευθύνσεων. Όχι μόνο η αριστερά απέδειξε πως απέτυχε παταγωδώς να εκπληρώσει τους στόχους της (ενώ αυτοπαρουσιάζεται αλτρουιστική και πως προωθεί την “ελευθερία) μα έδειξε πως στην πραγματικότητα είναι αντίθετη προς την απελευθέρωση. Η αριστερά ποτέ δεν έκρινε την τεχνολογία, παραγωγή, οργάνωση, έκφραση, αποξένωση, ολοκληρωτισμό, ηθική και πρόοδο επαρκώς ενώ δεν έχει τίποτα να πει για την οικολογία, την αυτονομία και το άτομο.
-Η αριστερά σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε χονδρικά ως μια ομάδα σοσιαλιστών κάθε μήκους και πλάτους (από σοσιαλδημοκράτες και ελευθεριακούς ως μαοϊστές και σταλινιστές) που επιθυμούν την επαναφορά του σοσιαλισμού στις “μάζες” μέσω μιας πιο “προοδευτικής” αντζέντας, συχνά χρησιμοποιώντας βίαια και ύπουλα μέσα ώστε να δημιουργήσουν ένα φάντασμα “ενότητας” ή να δημιουργήσουν πολιτικά κόμματα. Ενώ λοιπόν οι μέθοδοι και οι ακρότητες που χρησιμοποιεί ο καθένας τους είναι διαφορετικές, η γενική προσπάθεια και ο στόχος είναι κοινά: ένας θεσμός μιας κολλεκτιβιστικής και μονολιθικής σκοπιάς του κόσμου, βασισμένη στην ηθική.
-Πολλοί αναρχικοί και “επαναστατικοί” ξοδεύουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους κατασκευάζοντας σχέδια και μηχανισμούς παραγωγής, διανομής, έρευνας και επικοινωνίας με μεγάλους αριθμούς ανθρώπων: με λίγα λόγια την λειτουργία μιας πολύπλοκης κοινωνίας. Αλλά δεν δέχονται όλοι οι αναρχικοί την πρόταση για παγκόσμιο (ή έστω τοπικό) κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό συντονισμό και ανεξαρτησία ή οργάνωση που απαιτείται για την διοίκησή τους.
-Απορρίπτουμε τις πολυπληθυσμικές κοινωνίες για πρακτικούς και φιλοσοφικούς λόγους. Πριν απ’όλα, απορρίπτουμε την έκφραση που απευθύνεται αποκλειστικά στην λειτουργία καταστάσεων εκτός του κόσμου των άμεσων ερεθισμάτων (παντελώς αποκεντρωμένη μορφή ύπαρξης). Δεν επιθυμούμε να αναλάβουμε την διοίκηση των κοινωνιών ή να οργανώσουμε νέες, επιθυμούμε μια νέα πλατφόρμα αξιών. Ζητάμε έναν κόσμο όπου κάθε ομάδα χαίρει αυτονομίας και ζει όπως αυτή επιλέγει, με όλες τις αλληλεπιδράσεις βασισμένες σε ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, ελεύθερες και ανοιχτές, όχι εξαναγκασμένες. Ζητάμε μια ζωή που να μπορούμε να ζήσουμε, όχι μια που μας υπαγορεύεται. Η μαζική κοινωνία έρχεται σε ισχυρή αντίθεση, όχι μόνο με την αυτονομία και το άτομο, αλλά και με την γη. Απλούστατα δεν είναι ευδιατήρητη (όσον αφορά την αποκόμιση πόρων, μεταφορά και τηλεπικοινωνιακά συστήματα που είναι απαραίτητα για ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα) για να υπάρξει κανείς σ’αυτήν, ή για να αντιπροτείνει εναλλακτικά σχέδια μαζικής κοινωνίας.
-Και ξανά, μια ριζοσπαστική αποκεντρωμέση φαίνεται να είναι ο δρόμος προς την αυτονομία και την ύπαρξη μη ιεραρχικών και σταθερών μεθόδων επιβίωσης.

Απελευθέρωση και επανάσταση

-Είμαστε όντα που μάχονται για μια βαθειά και ολοκληρωτική αποσύνδεση απ’την πολιτισμένη τάξη, αναρχικοί που επιθυμούν την αδέσμευτη ελευθερία. Πολεμάμε για απελευθέρωση, για μια αποκεντρωμένη και ασυμβιβαστη και απαράκαμπτη σχέση με το περιβάλλον και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Τα μοντέλα οργάνωσης προτείνουν μόνο περισσότερη γραφειοκρατία, έλεγχο και αποξένωση που ήδη εισπράττουμε απ΄το σημερινό σύστημα. Ενώ αρχικά ίσως να υπάρχει καλή πρόθεση, τα μοντέλα οργάνωσης αναπόφευκτα προέρχονται από έναν πατερναλιστικό και δύσπιστο σε εμάς συντηρητισμό που αντιφάσκει με την αναρχία.
-Πραγματικές συναισθηματικές σχέσεις μπορούν να προέλθουν μόνο από την βαθιά κατανόηση του ενός και του άλλου μέσω της ισχυρής φιλικής σχέσης βασιζόμενη στην ανάγκη, όχι με σχέσεις που βασίζονται σε οργανώσεις, ιδεολογίες ή αφηρημένες ιδέες. Τυπικά, το μοντελο οργάνωσης παραμερίζει τις προσωπικές ανάγκες προς χάριν “της ευημερίας του συνόλου”, καθώς προσπαθεί να τυποποιήσει την αντίσταση και το όραμα. Από κόμματα και ιδεολογικές πλατφόρμες μέχρι ομοσπονδίες, φαίνεται πως όσο εντείνονται τα σχέδιά τους, τόσο το νόημα και η σχέση με την ζωή, μειώνεται. Οι οργανώσεις είναι απλώς μέσα σταθεροποίησης της δημιουργικότητας, ελέγχου των διαφωνιών και μείωσης των αντιεπαναστατικών που δεν συμβαδίζουν με τους υπόλοιπους (όπως διαπιστώνει η ελίτ των ηγετών τους). Τυπικά οι απόψεις τους αιωρούνται στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα και έχουν να προσφέρουν λίγο χώρο για ελεύθερη σκέψη και δράση.
-Γενικά και άτυπα, οι συναισθηματικές σχέσεις τείνουν να εκμηδενίσουν την αποξένωση που προκαλείται από αποφάσεις και διαδικασίες ενώ μειώνουν τα εμπόδια από την επιθυμία στην πράξη. Οι ίδιες σχέσεις μεταξύ ομάδων, καλό θα ήταν να παραμένουν οργανικές και προσωρινές αντί στημένες και άκαμπτες.
-Ως αναρχικοί είμαστε εναντίον της κυβέρνησης, και αντιστρόφως, και κάθε είδους συνεργασίας η διαπραγμάτευσης με το κράτος (ή όποιονδήποτε θεσμό ιεραρχίας ή ελέγχου). Αυτές οι θέσεις μας καθορίζουν την συνέχιση και την κατεύθυνση της στρατηγικής μας, που ιστορικά είναι γνωστή ως επανάσταση. Αυτός ο όρος, αν και μεταλλάχθηκε, αποδυναμώθηκε και διαστρεβλώθηκε από διάφορες ιδεολογίες και αντζέντες, μπορεί ακόμα να έχει νόημα για την αναρχική αντι-ιδεολογική πρακτική. Με την λέξη επανάσταση, εννούμε την συνεχή πάλη για ριζική μεταβολή του κοινωνικού και πολιτικού προσκήνιου, για τους αναρχικούς αυτό συμαίνει καθολική αποσυναρμολόγηση. Η λέξη “επανάσταση” εξαρτάται από την κατάσταση στην οποία οδηγείται κανείς, το ίδιο φυσικά ισχύει και για μια “επαναστατική ενέργεια”. Και πάλι, για τους αναρχικούς, αυτή η δράση στοχεύει στην ολοκληρωτική διάλυση της εξουσίας. Ο ρεφορμισμός απ’την άλλη, εμπεριέχει δράσεις και στρατηγικές που στοχεύουν στην ρύθμιση, μεταβολή και επιλεκτική διατήρηση στοιχείων του παρόντος συστήματος, ουσιαστικά χρησιμοποιώντας τις μεθόδους και την φύση του ίδιου του συστήματος για την επανάσταση. Οι στόχοι και οι μέθοδοι της επανάστασης δεν μπορούν να υπαγορευτούν ή να ληφθούν μέσα απ΄το περιεχόμενο του συστήματος.
-Για τους αναρχικούς, η επανάσταση και ο ρεφορμισμός αποτελούν δύο ασύμβατες μεθόδους με αντίστοιχα ασύμβατους στόχους και παρά τις αναρχοελευθεριακές προσεγγίσεις, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Για τους αντιπολιτισμικούς αναρχικούς, η επαναστατικλη δραστηριότητα θέτει υπό αμφισβήτηση, προκαλέι και εργάζεται προς την αποσυναρμολόγηση όλου του συστήματος του πολιτισμού. Η επανάσταση δεν είναι μια μακρυχρόνια και στιγμιαία ενέργεια στην οποία σήμερα επενδύουμε προετοιμάζοντας τον λαό, αλλά ένας τρόπος ζωής και προσέγγισης καταστάσεων.

Αντίσταση στην Μεγάλη Μηχανή

-Οι αναρχικοί γενικά και οι πράσινοι αναρχικοί συγκεκριμένα, προτιμούν την άμεση δράση από συμβολικές και συμβιβασμένες μορφές αντίστασης. Ποικίλες μέθοδοι και προσεγγίσεις όπως πολιτισμική ανταρσία, σαμποτάζ, εξεγέρσεις και πολιτική βία (αν και δεν περιορίζονται σε αυτές) ήταν και παραμένουν κομμάτια του αναρχικού οπλοστάσιου. Καμία άλλη τακτική δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική στην μεταβολή της τωρινής τάξης και των υβρίδιών της, παρά μόνο τέτοιες μέθοδοι σε συνδυασμό με την συνεχή κοινωνική κριτική.
-Ανταρσία στο σύστημα μπορεί να προκύψει από κάθε είδους άνθρωπο, ενώ είναι σημαντικό συστατικό της σωματικής αντίστασης. Το σαμποτάζ ήταν πάντοτε ζωτικό κομμάτι των αναρχικών δραστηριοτήτων, είτε αυτό εκφράζεται με τον αυθόρμητο βανδαλισμό (δημοσίως ή κρυφό) ή μέσω παρανόμων μυστικών συννενοήσεων και δημιουργία πυρήνων. Πρόσφατα, ομάδες όπως το Earth Liberation Front (μέτωπο απελευθέρωσης της γης), μια ριζοσπαστική οικολογική ομάδα που αποτελείται από αυτόνομους πυρήνες που στοχεύουν ενάντια σε όσους πλουτίζουν εις βάρος της περιβαλλοντικής καταστροφής, προκάλεσαν ζημιές εκατομμυρίων δολλαρίων σε επιχειρήσεις, γραφεία, τράπεζες, λατομεία και βίλλες. Αυτές οι ενέργειες που συνήθως γίνονται μέσω των εμπρησμών συνοδευόμενους από εύγλωττες προκηρύξεις, αν και δείχνουν σημάδια πολιτισμού, έχουν εμπνεύσει πολλούς άλλος να αναλάβουν δράση και αποδεικνύονται ως αποτελεσματικά μέσα, όχι μόνο γιατί φέρνουν την οικολογική καταστροφή στο επίκεντρο της προσοχής του κόσμου, αλλά δρουν και αποτρεπτικά ενάντια στους καταστροφείς της γης.
-Εξεγερσιακή δραστηριότητα ή η διόγκωση μιας υπάρχουσας εξέγερσης μπορεί να προκαλέσει ένα ξέσπασμα στην κοινωνικη γαλήνη μέσα στην οποία, η αυθόρμητη οργή των ανθρώπων να πιθανόν να οδηγήσει σε κατάσταση επανάστασης. Οι αναταραχές στο Σιάτλ (Seattle) ’99 (World Trade Organization Meeting) Πράγα 2000, και Γένοβα 2001, ήταν όλα (αν και το καθένα με δικό του τρόπο) σπίθες εξέγερσης, που αν και είχαν περιορισμένους στόχους, μπορούν να θεωρηθούν ως προσπάθειες με εξεγερσιακές βλέψεις και ποιοτική απόσχιση από τον ρεφορμισμό αλλά και όλο το σύστημα υποταγής. Η πολιτική βία, που περιλαμβάνει κυρίως την στόχευση ορισμένων ατόμων που θεωρούνται υπεύθυνα λόγω της δράσης και αποφάσεών τους που οδήγησαν στην καταπίεση, φαίνεται επίσης να είναι κομμάτι της αναρχικής δράσης, όπως δείχνει η ιστορία.
-Τέλος, όσον αφορά την ρηχή πραγματικότητα και το απανταχού παρών σύστημα, (κοινωνικό, πολιτικό, τεχνολογικό) οι επιθέσεις στα τεχνολογικά θεμέλια της Μεγάλης Μηχανής, είναι πάντα στις καλύτερες προθέσεις των αντιπολιτισμικών αναρχικών. Ασχέτως απ’τις προσεγγίσεις και την ένταση, οι επιθετικές ενέργειες σε συνδυασμό με μια διορατική ανάλυση του πολιτισμού, συνεχώς εντείνεται.

Η ανάγκη για κριτική

-Καθώς η πορεία προς την παγκόσμια εξόντωση συνεχίζεται, καθώς η κοινωνία γίνεται πιο βλαβερή και χάνουμε όλο και περισσότερο τον έλεγχο των ζωών μας και όσο αποτυγχάνουμε να δημιουργήσουμε μια αποτελεσματική αντίσταση ενάντια στην νεκρή κουλτούρα, είναι ζωτικής σημασίας να είμαστε όσο το δυνατόν πιο κριτικοί απέναντι στα παλαιότερα “επαναστατικά” κινήματα, στην τωρινή πάλη και στα ίδια μας τα σχέδια. Δεν μπορούμε άσκοπα να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος, ή να εθελοτυφλούμε στα δικά μας αδύναμα σημεία.
-Το ριζοσπαστικό περιβαλλοντικό κίνημα υποφέρει από μονολιθικές καμπάνιες και συμβολικές χειρονομίες ενώ ο αναρχικός χώρος συνεχώς μολύνεται από αριστερές και ελευθεριακές τάσεις. Και οι δύο συνεχώς διοργανώνουν ανούσιες “ακτιβιστικές” κινήσεις και σπάνια επιχειρούν να εκτιμήσουν αντικειμενικά την (αν)αποτελεσματικότητά τους. Συχνά, οι τύψεις και η αυτοθυσία τους αντί της επιθυμίας της απελευθέρωσης και ελευθερίας, είναι τα νήματα που κινούν αυτούς τους “άγιους” καθώς συνεχίζουν στο ίδιο μονοπάτι που χάραξαν οι αποτυχίες των προκατόχων τους. Η αριστερά επιμένει να είναι η ουλή της ανθρωπότητας, οι περιβαλλοντολόγοι απέτυχαν να προστατέψουν έστω και ένα τμήμα της άγριας φύσης ενώ οι αναρχικοί σπανίως έχουν κάτι προκλητικό να πουν, πόσο μάλλον να κάνουν. Ενώ κάποιοι θα διαφωνούσαν και θα απέρριπταν την κριτική γιατί είναι “διασπαστική”, οποιαδήποτε πραγματικά ριζοσπαστική προοπτική θα διέκρινε την αναγκαιότητα της κριτικής εξέτασης, ώστε να αλλάξει η ζωή και ο κόσμος που κατοικούμε.
-Αυτοί που προτιμούν να συζητήσουν “μόνο μετά την επανάσταση” ώστε να διαμορφώσουν κάθε συζήτηση σε αοριστολογία και χωρίς καμία ειλικρινή κριτική, στρατηγική, τακτική και ιδέα, δεν πάνε πουθενά και απλώς μας καθυστερούν. Το πιο αναγκαίο χαρακτηριστικό ενός αναρχικού πρέπει να είναι η ικανότητά του να βάζει ερωτήματα παντού και προπαντώς στις δικές του ιδέες, πράξεις και σχέδια.

Επιρροές και αλληλεγγύη

-Η πράσινη αναρχική προοπτική είναι ανοιχτή και ποικιλόμορφη, ταυτόχρονα όμως εμπεριέχει και κάποια λογική συνέχεια και θεμελιώδη στοιχεία. Έχει επηρρεαστεί από αναρχικούς, πρωτογονιστές, Λουντίτες (Luddites), εξεγερσιακούς, καταστασιακούς, σουρρεαλιστές, νιχιλιστές, οικολόγους, βιορεντζιοναλιστές (βιοκεντρικούς) φεμινιστές, διάφορες τοπικές κουλτούρες, αντιαποικειοκρατικές μάχες, το ανήμερο, το αδάμαστο και την γη.
-Οι αναρχικοί συμβάλλουν στην αντιεξουσιαστική πάλη, η οποία αμφισβητεί την εξουσία σε κάθε επίπεδο, και μάχονται για πραγματικά ίσες σχέσεις και προωθούν τον συμβιωτισμό (μουτουαλισμό) στις κοινότητες. Οι πράσινοι αναρχικοί βέβαια επεκτείνουν τις ιδέες τους της έλλειψης κυριαρχίας σε κάθε είδος ζωής, όχι μόνο την ανθρώπινη, κάνοντας άλλο ένα βήμα μετά την αναρχική παραδοσιακή ανάλυση. Οι πράσινοι αναρχικοί και πρωτογονιστές, πληροφορούνται με μία προκλητική και κριτική ματιά στις καταγωγές του πολιτισμού, ώστε να κατανοήσουν τι είναι και πως φτάσαμε σε αυτό το χάλι, ώστε να αποκτήσει και πιο συγκεκριμένη κατεύθυνση το κίνημα.
-Εμπνευσμένοι απ΄τους Λουντίτες, οι πράσινοι αναρχικοί αναζωογονούν την αντιτεχνολογική-αντιβιομηχανική κατεύθυνσή τους. Οι καταστασιακοί, συνδυάζουν μια προοπτική που δέχεται όχι μόνο την διάφανη κριτική, αλλά αναγνωρίζουν και επιτίθονται αυθόρμητα σε θεσμούς του πολιτισμού που, εκ φύσεώς του, δεσμεύουν την ελευθερία και επιθυμία. Οι αντιπολιτισμικοί αναρχικοί χρωστούν πολλά στους καταστασιακούς και την κριτική τους για την εμπορική κοινωνία της αποξένωσης απ’την οποία μπορούμε να απομακρυνθούμε φτάνοντας στα όνειρα και τις ανεπηρρέαστες επιθυμίες μας.
-Η άρνηση του νιχιλισμού να αποδεχτεί οποιοδήποτε στοιχείο της τωρινής πραγματικότητας κατανοέι πλήρως την ασχήμια αυτής της κοινωνίας και προσφέρει στους πράσινους αναρχικούς μια στρατηγική που δεν απαιτεί απλώς την προσφορά οράματος στην κοινωνία αλλά συγκεντρώνεται στην διάλυσή της. Οι οικολόγοι, παρά τις τάσεις μισανθρωπισμού, γεμίζει την πράσινη αναρχική προοπτική με την αναγνώριση πως η ευημερία και η άνθηση της ζωής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την συνειδητοποίηση της της αξίας του μη-ανθρώπινου κόσμου. Η εκτίμηση των οικολόγων για τον πλούτο και την ποικιλία της ζωής συνεισφέρει στην κατανόηση η σημερινή ανθρώπινη παρεμβολή με τον μη ανθρώπινο κόσμο είναι καταπιεστική και υπερβολική, με την κατάσταση να χειροτερεύει συνεχώς.
-Οι βιορεντζιοναλιστές επικεντρώνονται στην ζωή εντός της βιολογικής ζώνης του ατόμου και την σύνδεσή του με την γη, νερό, κλίμα, φυτά, ζώα και άλλα στοιχεία της βιοποικιλότητας μιας περιοχής/ζώνης. Οι φεμινιστές συνέβαλλαν με την αποσαφήνιση της ρίζας, δυναμικής, προτάσεων και πραγματικότητα του πατριαρχισμού, όπως επίσης και τις επιτπώσεις του στην γη, στην γυναίκα συγκεκριμένα, και στην ανθρωπότητα γενικότερα. Πρόσφατα, ο καταστροφικός αποχωρισμός των ανθρώπων από την γη (πολιτισμός) εκφράστηκε πιο καθαρά και έντονα απ΄τους οικολόγους φεμινιστές.
-Αντιπολιτισμικοί αναρχικοί έχουν φανερά επηρρεαστεί απ’τις διάφορες τοπικές κουλτούρες και την φυσιολατρική ιστορία των ιθαγενών, ακόμα και αυτών που ήδη επιβιώνουν. Ενώ συνεχώς μαθαίνουμε και ενσωματώνουμε νέες καλοστεκούμενες τεχνικές επιβίωσης και υγειέστερους τρόπους αλληλεπίδρασης με την ζωή, είναι σημαντικό να μην ισοπεδώνουμε και να γενικεύουμε τους ιθαγενείς και την κουλτούρα τους, να σεβόμαστε και να κατανοούμε την διαφορετικότητα χωρίς να κάνουμε πολιτισμικές διακρίσεις. Αλληλεγγύη, υποστήριξη και προσπάθειες να εμπεδώσουμε τις αντιαποικειοκρατικές μάχες των ντόπιων που ήταν το πρώτο μέτωπο κατά του πολιτισμού, είναι απαραίτητα συστατικά ώστε να αποσυναρμολογήσουμε την μηχανή του θανάτου. Είναι επίσης σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως όλοι εμείς, από κάποια καμπή της ιστορίας μας, καταγώμαστε από ανθρώπους της γης που αποσυνδεθήκανε βίαια απ’την φύση, και για αυτό τον λόγο έχουμε όλοι μια θέση στην μάχη κατά της αποικειοκρατίας. Επίσης εμπνευστήκαμε απ’το αδάμαστο στοιχείο αυτών που ξέφυγαν απ’την εξοικείωση και επέστρεψαν στο φυσικό τους στοιχείο. Και φυσικά όλα τα ανήμερα όντα που συντελούν αυτόν τον πανέμορφο μπλε και πράσινο οργανισμό που αποκαλούμε πλανήτη Γη.
-Εξίσου σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως ενώ πολλοί πράσινοι αναρχικοί έχουν κοινές πηγές έμπνευσης, η πράσινη αναρχία είναι κάτι το προσωπικό για τον καθένα που μπορεί να συσχετιστεί με αυτές τις θεωρίες και δράσεις. Η προοπτικές του ατόμου που αποκομίζονται απ’την ίδια του την ζωή εντός της νεκρής κουλτούρας (πολιτισμός) δίπλα στις επιθυμίες του ατόμου που ξεφεύγουν απ΄την εξημέρωση, είναι το πιο ζωντανό και σημαντικό στοιχείο στην διαδικάσια επαναφοράς στην φύση.

Επιστροφή στην φύση και επανασύνδεση

-Για τους περισσότερους πράσινους/αντιπολιτισμικούς/πρωτογονιστές αναρχικούς, η επιστροφή στην φύση είναι ένα το σχέδιο της ζωής τους. Δεν περιορίζονται στην διανόηση και την άσκηση κάποιων πρωτόγονων τεχνικών, αντιθέτως είναι μια βαθειά κατανόηση των ορατών τρόπων εξημέρωσης, και αποκοπής απ’τους εαυτούς μας, μεταξύ μας, από τον κόσμο και από την τεράστια προσπάθεια να γίνουμε πάλι ένα. Η προσπάθεια για επαναφορά στην φύση έχει ένα έμπρακτο κομμάτι όμως, που έχει να κάνει κυρίως με την επανάκτηση κάποιων ικανοτήτων και την ανάπτυξη μεθόδων για μια σταθερή συμβίωση, περιλαμβάνοντας τρόπους εύρεσης τροφής, στέγασης και θεράπευσης με φυτά, ζώα και οποιοδήποτε υλικό εκκρίνεται φυσιολογικά στην περιοχή μας. Επίσης περιλαμβάνει την διάλυση την φύση, θεμέλια και ιδεολογική πλατφόρμα του πολιτισμού.
-Η επιστροφή στην φύση έχει και το ψυχικό μέρος της, που περιλαμβάνει την θεραπεία μας από τις βαθειές ουλές 10.000 ετών, πως να ζούμε μαζί και χωρίς ιεραρχίες σε μη καταπιεστικές κοινότητες, όπως επίσης η αποφόρτιση απ’τις μνήμες και εμπειρίες εξημέρωσης ώστε να μην επηρρεάζουν την συμπειφοράς μας. Η επιστροφή στην φύση απαιτεί να μπουν σε πρώτη προτεραιότητα τα ερεθίσματα και το πάθος πάνω απ΄τους συμβιβασμούς και την αποξένωση, την αναθεώρηση της δυναμικής και κάθε άποψης της πραγματικότητας, επανασύνδεση με την αδάμαστη οργή μας για την προστασία της ζωής μας και την μάχη για μια απελευθερωμένη ύπαρξη, αναπτύσσοντας μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην διαίσθηση και επανασύνδεση με το ένστικτό μας, η επανάκτηση της ισορροπίας που καταστράφηκε μετά από χιλιάδες χρόνια πατριαρχικού ελέγχου και εξημέρωσης.

Η επαναφορά στην φύση είναι η διαδικασία απεξάρτησης απ’τον πολιτισμό.