Tag: αυτοδιαχειριζομενο στεκι καρδιτσας

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ – ΣΑΡΑΝΤΑ ΝΟΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ

 

  Ιχνηλατώντας τις εξεγέρσεις του τότε, του σήμερα, του αύριο… γιατί η κριτική ανάκτηση της ιστορίας είναι μια ζωτική, ηθική πράξη διανοητικότητας και δημιουργικής αντίστασης. Το επαναστατικό πνεύμα που διατρέχει τον ξεσηκωμό των Ιουλιανών του ’65, την παγκόσμια έκρηξη του ’68, την ελευθεριακή ρωγμή του γαλλικού Μάη, την “Επανάσταση των Γαρυφάλλων” στην Πορτογαλία και την ανατροπή του μιλιταρισμού στην Ταϋλάνδη, εμπνέει και την εξέγερση του λαού της Αθήνας το ’73 με επίκεντρο το Πολυτεχνείο ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (ΝΑΤΟ). 

  Στη διάρκεια της απριλιανής χούντας του  ’67 οι πολιτικοί παρέμειναν απαθείς, η κοινωνική πλειονότητα αδρανής στην ιδιώτευσή της, ενώ δικαστές, εκκλησία και ακαδημία βρισκόντουσαν στο πλευρό του καθεστώτος. Παρόλα αυτά η στρατοκρατία εφάρμοσε συστηματική, ωμή βία, με άγρια βασανιστήρια και δολοφονίες σε όσους αντιστέκονταν είτε με πιο ήπιες μορφές πάλης είτε με δυναμικές ενέργειες βομβιστικών επιθέσεων (όπως εναντίον του Παπαδόπουλου και της πρεσβείας των ΗΠΑ. Χιλιάδες αγωνιστές στην εξορία, στα ξερονήσια, στα μπουντρούμια της ασφαλείας και του κολαστηρίου του ΕΤΑ – ΕΣΑ. Σε αυτό το κλίμα αρχίζει να αναπτύσσεται το αντιδικτατορικό νεολαιίστικο φοιτητικό κίνημα, πρώτα με αυθόρμητες αλλά συνειδητές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και πορείες και ακολούθως με αυτοοργανωμένες καταλήψεις στη Νομική και το Μετσόβιο. Αμεσοδημοκρατικές γενικές συνελεύσεις και εκλογές ανακλητών επιτροπών στις σχολές, ριζοσπαστικοποιούν τους νέους ενάντια και πέρα από κόμματα, επαγγελματίες πολιτικούς και γραφειοκράτες. Αποκορύφωμα αυτού του ακηδεμόνευτου κινήματος ήταν η κατάληψη και εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του ’73 και ακολουθούν Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Γιάννενα, παρά τις αντιδράσεις των σταλινικών και των υποστηρικτών της συμβιβαστικής τάσης. Τα συνθήματα των αναρχικών, των αυτόνομων και ανέντακτων “ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ”, “ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΓΕΝΙΚΗ”, “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ” δε θάβονται, αντηχούν δυνατά. Επαναστατημένοι νεολαίοι, σπουδάστριες, εργαζόμενοι, μαθήτριες στήνουν οδοφράγματα, επιτίθονται σε υπουργεία και τράπεζες. Μολότοφ, πέτρες και φωτιές σε όλο το κέντρο της πρωτεύουσας εναντίον της κρατικής τρομοκρατίας των τανκς, των ελεύθερων σκοπευτών, των εκπαιδευμένων δολοφόνων που πυροβολούν στο ψαχνό: δεκάδες οι νεκροί και εκατοντάδες οι τραυματίες. Η συνέχεια γνωστή, ο Ιωαννίδης αναλαμβάνει αρχιδικτάτορας, το ΚΚΕ στην Πανσπουδαστική Νο8 κάνει λόγο για 350 πράκτορες της ΚΥΠ και προβοκάτορες που ξεκίνησαν την κατάληψη, πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακάριου, εισβολή του τουρκικού στρατού, χιλιάδες νεκροί, αγνοούμενοι και ξεριζωμένοι, παράδοση της εξουσίας απ’τους στρατιωτικούς του Καραμανλή, “Αττίλας ΙΙ”, η αποχουντοποίηση που δεν έγινε και οι αρχιβασανιστές ελεύθεροι. 

  Εκατομμύρια κόσμου στις πρώτες πορείες των επετείων και μεγάλη συσπείρωση στο χώρο των αναρχικών με εξεγερτικά γεγονότα σχεδόν κάθε Νοέμβρη. Το ’80 τα ΜΑΤ δολοφονούν την εργάτρια Στ. Κανελλοπούλου και το φοιτητή Ι. Κουμή ενώ το ’85 ο μπάτσος Μελισάς σκοτώνει εν ψυχρώ τον 15χρονο Μ. Καλτεζά και ακολουθεί κατάληψη του χημείου (όπου για πρώτη φορά η “σοσιαλιστική δημοκρατία” τους κάνει άρση ασύλου). Το ’95 η αντικρατική εξέγερση του Πολυτεχνείου, μετά τις ταραχές στις φυλακές και την κατάληψη της Θεολογικής στη Θεσσαλονίκη, αντιμετωπίζει την εισβολή των πάνοπλων φρουρών του καθεστώτος με μαζικές συλλήψεις 500 και πλέον αναρχικών και ανυπότακτων νεολαίων. Το ’77, το ’87, το ’92, το ’94 και το ’03 σημαδεύονται από έντονες συγκρουσιακές καταστάσεις με επιθέσεις σε κρατικά κτίρια, οδοφράγματα και μολότοφ εναντίον του χημικού οπλοστασίου ΜΑΤ και φασιστών. Οι ομάδες κρούσης των ΚΝΑΤ συνδράμουν τους κρατικούς τραμπούκους και το ’98 εγκλωβίζουν και παραδίδουν στα ΜΑΤ περισσότερους από 150 αντιεξουσιαστές. Η εξεγερμένη νεολαία και οι αναρχικοί αγωνίζονται συνειδητά ενάντια στις εξουσίες, μικρές και μεγάλες, που φράζουν το δρόμο προς την ελευθερία, καθώς κράτος και καπιταλισμός συνεχίζουν να κυριαρχούν αλλάζοντας προσωπεία φασιστικά, δημοκρατικά, σοσιαλιστικά και φιλελεύθερα ενώ κόμματα και πολιτικοί λυσσάνε για την εξουσία και νεοναζί  εκκολάπτονται από το σάπιο αβγό του βάρβαρου συστήματος. 

 Η παγκόσμια πολυδιάστατη κρίση της οικονομίας της αγοράς γεννά εξαθλίωση, ανεργία απόγνωση και νέα ξενιτιά. Χιλιάδες αυτοκτονίες, εξαρτησιογόνες ουσίες που θερίζουν, οικονομικοί μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρόσφυγες πνίγονται στη Μεσόγειο, δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι στα κρατικά κελιά, αναμορφωτήρια, φυλακές, ψυχιατρεία, λεηλασία της φύσης, στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και μια σύγχρονη δυστοπία που ξεπερνά το Οργουελιακό 1984. Και όμως νέες αυτοοργανωμένες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αντιστέκονται στο νέο ολοκληρωτισμό με τους νέους ανθρώπους στο δρόμο της αντίστασης, της ελευθεριακής δημιουργικότητας, της ευτοπίας για έναν κόσμο ακρατικό, για μια κοινωνία ανεξούσια. Ο ασυμβίβαστος αγώνας των αναρχικών συνδέεται μέσω ενός μαυροκόκκινου νήματος με όλες τις αντιστάσεις και τις εξεγέρσεις των καταπιεζόμενων ανθρώπων από τους Ζαπατίστας, το Σηάτλ, τη Γένοβα, τη Θεσσαλονίκη του ’03, την Οαχάκα και τα κινήματα των ακτήμονων γεωργών στη Λατινική Αμερική μέχρι τους Παλαιστίνιους μαχητές, τους Ισραηλινούς αρνητές στράτευσης, το κίνημα καταλήψεων στις ΗΠΑ, τις εργατικές άγριες απεργίες στην Κίνα και την Ινδία, τη “μισοανθισμένη Αραβική Άνοιξη” και την άνθηση του αναρχικού κινήματος στην Αίγυπτο, την Τουρκία, τη Βραζιλία… και έπεται συνέχεια…

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ