Στάλθηκε στο Inter Arma:
Αντιεκπαιδευτικό εξεγερσιακό κείμενο
“Αν η εξουσία χρησιμοποιεί τη γνώση για να μας κυριαρχήσει , γιατί άραγε να παραπονιόμαστε ότι μας την αφαιρεί ; Πράττοντας με αυτό τον τρόπο , δηλαδή παραπονούμενοι ότι χάσαμε κάτι , δεν αποδεχόμαστε σαφέστατα ότι θα θέλαμε αυτή τη γνώση για να αντικαταστήσουμε την εξουσία στα κυριαρχικά της προγράμματα;” Α. Μπονάννο
Τι είναι η εκπαίδευση και η διαπαιδαγώγηση ; Κάθε σύστημα από τη δημιουργία του πολιτισμού και ύστερα κουβαλάει ορισμένες αξίες και ρόλους οι οποίοι πρέπει να υιοθετούνται από τα άτομα για την ομαλή εδραίωση και αναπαραγωγή του . Κανένας άνθρωπος δε κουβαλάει εκ γενετής αυτές τις λειτουργίες αν δε τις υιοθετήσει από κάπου. Μετά από την οικογένεια αυτό τον ρόλο τον αναλαμβάνει η εκάστοτε εκπαιδευτική διαδικασία . Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη σύγχρονη εκπαίδευση σαν ένα μεγάλο ζωολογικό κήπο όπου οι φυσικά ελεύθεροι άνθρωποι αποσπούνται από το περιβάλλον τους, κλείνονται μέσα σε κελιά αφήνοντας στην είσοδο τις ορέξεις τους , τις επιθυμίες , τη φαντασία τους , τα συναισθήματά τους και τη μοναδικότητά τους , αναγκαζόμενοι για τις επόμενες ώρες να υφίστανται πολιτισμική εξημέρωση κάτω από τον έλεγχο δασκάλων – θηριοδαμαστών ώστε να μπορούν και αυτοί στο μέλλον να ακτινοβολούν τη μιζέρια του σύγχρονου κόσμου .
Οι εκπαιδευτικές αίθουσες ήταν πάντα ένας καθρέφτης της εξουσιαστικής πραγματικότητας . Μια μικρογραφία της αρρωστημένης κοινωνίας η οποία μολύνει κάθε ύπαρξη με το μικρόβιο της υποταγής . Όλα είναι ταξινομημένα σε ένα πρόγραμμα στο οποίο το άτομο δεν έχει λόγο και πρόσβαση . Το κουδούνι χτυπάει ξανά και ξανά διαχωρίζοντας τις ώρες ενώ το άτομο οφείλει να επιβληθεί στον ίδιο του τον εαυτό για να ανταπεξέλθει . Οι ώρες μαθήματος ,οι ώρες ‘’δημιουργίας’’ , οι ώρες του χαβαλέ , οι ώρες του φαγητού , οι ώρες συναναστροφής , οι ώρες ‘’ελεύθερου’’ χρόνου, οι ώρες ξεκούρασης. Ατελείωτες ώρες και μία καθημερινή ρουτίνα που προδιαθέτει το άτομο για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσει στην υπόλοιπη ζωή του . Προγράμματα και συμβάσεις που καθορίζουν τη ζωή αναλόγως με τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των ατόμων που την αποτελούν . Τα συναισθήματα , οι παρορμήσεις , οι ανάγκες και τα θέλω χαρακτηρίζονται ανωριμότητα , ανευθυνότητα , παιδιαρίσματα και τιμωρούνται με αποκλεισμό και περιθωριοποίηση . Αυτή την περιθωριοποίηση που δέχονται πολλές φορές οι μαθητές των τελευταίων θρανίων .
Στις αίθουσες της εκπαιδευτικής πλήξης τα άτομα αφομοιώνουν πολλά πράγματα, μα πάνω από όλα το πώς να αξιολογούν και να υποτάσσονται στις αξιολογήσεις . Αξιολογήσεις όχι με βάση τα συναισθήματα φιλίας και ζεστασιάς , αλλά με βάση τις αξίες που τους κοτσάρουν το σχολείο και οι καθηγητές . Όποιοι παίρνουν καλούς βαθμούς και είναι επιμελείς αποκτούν θετική αξία . Όσοι είναι χαμογελαστοί φιλικοί και ήσυχοι αποκτούν θετική αξία . Όσοι δε διαβάζουν και δεν ησυχάζουν αποκτούν αρνητική αξία . Έτσι λοιπόν τα άτομα μαθαίνουν πως η αξιολόγηση δεν είναι προσωπική υπόθεση αλλά κανόνες οι οποίοι πρέπει να ακολουθούνται ώστε να μη βιώσουν το κοινωνικό αποκλεισμό . Με αυτό τον τρόπο χάνουν την μοναδικότητά τους η οποία κατακερματίζεται μπροστά στις επιταγές της εκάστοτε εξουσίας και των κριτηρίων αξιολόγησής της .
Η υποταγή στην εξουσία προσωποποιείται στη σχέση διδάσκοντα – διδασκόμενου . Όπως ο αυριανός εργοδότης, ο διδάσκοντας περιμένει ανάλογα αποτελέσματα από τους διδασκόμενους ώστε να τους ανταμείψει με θετική αξιολόγηση , στην οποία το άτομο βλέπει την υποτιθέμενη αξία της ύπαρξής του . Η γνώση μέσω της σχέσης διδάσκοντα – διδασκόμενου αποκτάει το αλλοτριωμένο νόημα της στο σύγχρονο κόσμο , διότι η γνώση δε διδάσκεται αλλά αποκτάται . Η γνώση είναι θάνατος της σοφίας και του πνεύματος μιας και το πνεύμα καλλιεργείται αληθινά μόνο με την άσκηση της μοναδικότητας και των συναισθημάτων που κουβαλάει κάθε άνθρωπος . Πράγματα που είναι εχθρικά στη κοινωνία που ζούμε και κατ’ επέκταση στον εκπαιδευτικό της σύστημα και είναι τα πρώτα που εξαλείφονται για την ομαλή εξημέρωση του ελεύθερου ανθρώπου . Ο διαχωρισμός της εκπαίδευσης από ένα ευχάριστο παιχνίδι και η ύπαρξή της ως καταναγκασμός έχει ως αποτέλεσμα την αποστροφή των ατόμων προς οποιαδήποτε γνώση μιας και στο μυαλό τους αυτή γίνεται αντιληπτή ως υποχρέωση και δουλεία , αφού από τη διαδικασία πνευματικής ανόδου έχει αποκοπεί η ευχαρίστηση και η επιθυμία , τα οποία είναι ο κύριος παράγοντας θέλησης για γνώση .
Οι λεγόμενοι “ναοί της γνώσης” , τα πανεπιστήμια, αναλαμβάνουν τη σκυτάλη της εκπαιδευτικής εξημέρωσης μετά από τα σχολεία . Ο φοιτητής βρίσκεται σε μια άθλια συνθήκη, όπου φαντασιώνεται την αποφυγή της χειρωνακτικής εργασίας και την ανέλιξη στη κοινωνική πυραμίδα . Άθλια συνθήκη, όχι γιατί εν καιρώ αναδιάρθρωσης των εξουσιαστικών και κοινωνικών δομών δεν αποφεύγει τη χειρωνακτική εργασία ή και το γενικότερο αποκλεισμό από τη παραγωγή , αλλά γιατί έχει εσωτερικεύσει πλήρως τον εξουσιαστικό κόσμο σαν μια αναγκαία πραγματικότητα . Η εξουσία θέλει τους φοιτητές της έτοιμους να αφομοιώσουν τη κυρίαρχη ιδεολογία , ώστε στη συνέχεια είτε σαν συνεργοί στα σχέδια του κεφαλαίου και του κράτους , είτε σαν αποκλεισμένοι , να αποτελούν ενσωματωμένα κομμάτια σε ένα πανομοιότυπο ιεραρχικό ψηφιδωτό , κομμάτια που να συνδέονται μεταξύ τους μέσω της κοινής ‘’επιθυμίας’’ για την εύρυθμη λειτουργία του υπάρχοντος .
Το περίφημο πανεπιστήμιο όμως δε περιορίζεται μόνο στο ρόλο της παραγωγής και διανομής των σύγχρονων υπηκόων στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κοινωνικό ιστό . Αποτελεί ένα ακόμα θεσμό της κυριαρχίας που εργάζεται και παράγει άμεσα προς όφελός της , τόσο στον οικονομικό τομέα , όσο και σε θέματα ελέγχου και καταστολής . Συστήματα παρακολούθησης , σχέδια φυλακών , στατιστικές και εργαστηριακοί ιοί , παράγονται στους “ναούς της γνώσης” και προσφέρονται ως χρήσιμα όπλα στην εξουσία .
Στα εργαστήρια της επιστήμης παράγεται η “πραγματικότητα” και η “αλήθεια” στα μέτρα του συστήματος . Η ανθρώπινη νόηση και λογική οφείλει να επιβληθεί των αισθήσεων και των ενστίκτων , η τεχνολογική μιζέρια και ο προγραμματισμός υποβιβάζει το άτομο σε υπολογιστή μηχανοποιώντας τη συμπεριφορά του , τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του , η επιστήμη , σαν ένα ακόμα θρησκευτικό δόγμα , επιχειρεί να θέσει τον ανθρώπινο νου κυρίαρχο των πάντων , κατηγοριοποιώντας και μετατρέποντας τη ζωή σε στατιστική . Η γέννα , η έκπληξη , το ταξίδι , η περιπέτεια , τεμαχίζονται στις δεξαμενές του ορθολογισμού και της αιτιοκρατίας .
Από το υπάρχον λοιπόν , δε δεχόμαστε και δε ζητιανεύουμε τίποτα , μιας και γνωρίζουμε καλά πως όλες οι πτυχές της σύγχρονης “ζωής” καθορίζονται από τις ανάγκες της κυριαρχίας για έλεγχο και εκμετάλλευση , επομένως και οι όποιες νησίδες ελευθερίας μας φαντάζουν εχθρικές . Έτσι, οι αγώνες ενάντια στα νέα μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια της εκπαιδευτικής διαδικασίας δε μας συγκινούν, παρά μόνο στο βαθμό που αυτοί συνδέονται με το πρόταγμα της ολικής ανατροπής του εξουσιαστικού κόσμου . Δε μας ενδιαφέρει να εξαλείψουμε τη πείνα μας για γνώση με τα άνοστα ,μασημένα και συμβατά ψίχουλα που έχει να μας προσφέρει η εξουσία για να μας αφομοιώσει . Η όρεξή μας για να γνωρίσουμε τον κόσμο δε μπορεί να χωρέσει σε κανένα εκπαιδευτικό μπουντρούμι και οι επιθυμίες μας όταν βλέπουμε τον ουρανό πίσω από τα έδρανα διογκώνονται και πάλλονται στο ρυθμό της εξέγερσης . Όσο λοιπόν η εκπαίδευση φωτίζει μια κοινωνία υποταγής , εκμετάλλευσης , εξουσίας , καταπίεσης , αμέτρητων συμβάσεων και ψυχολογικών αδιεξόδων , εμάς το μόνο που μας φωτίζει είναι οι φλόγες που τυλίγουν τα εκπαιδευτικά κάτεργα και τα θεμέλια του εξουσιαστικού συμπλέγματος .
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Αναρχικοί/ες