Δε χρειάζονται άρματα μάχης και μπλόκα της στρατονομίας, όσο υπάρχουν συχνότητες πρόσφορες για προπαγάνδα και εμπλουτισμό της βίας των δυνάμεων καταστολής. Είναι περιττή κάθε περαιτέρω κινητοποίηση, όταν διεξάγεται ψυχολογικός πόλεμος.
Το συμφέρον ντύθηκε και πάλι τα καλά του και βγήκε για κατ’οίκον επισκέψεις ανά την επικράτεια, γράφοντας εργατοώρες. Ακαριαία και απροειδοποίητα, όπως αρμόζει σε ένα δηλητήριο, το συμφέρον τροφοδοτείται συμπυκνωμένο μέσα από το δημόσιο λόγο των δημοσιογράφων. Πράξεις, επιλογές και συνειδητές παραλείψεις βάφουν τα χέρια τους ανεξίτηλα.
Πρόκειται για μια κατηγορία συνεργατών της εξουσίας που βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα ακόμα και όταν απεργούν, διακόπτοντας ανά πάσα στιγμή την αποκαλούμενη κανονική ροή της προπαγάνδας για να κόψουν και να ράψουν. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους, που απεργούν στους δρόμους διαδηλώνοντας. Οι δημοσιογράφοι όταν απεργούν βρίσκονται στα δημοσιογραφικά γραφεία και μπορούν να βγουν στα τηλεπαράθυρα της εξημέρωσης μέσα σε δευτερόλεπτα. Η ετοιμότητά τους κοντράρει επιχειρησιακά με αυτή της εκάστοτε βάρδιας επιφυλακής των πιλότων μιας μοίρας αναχαίτισης της πολεμικής αεροπορίας. Οι πιλότοι έχουν κάποια δευτερόλεπτα διαθέσιμα για να τρέξουν μέχρι τα αεροσκάφη και να βρεθούν στον αέρα, από όπου θα πάρουν εντολές για την επιχείρηση. Οι δημοσιογράφοι είναι ανά πάσα στιγμή στον αέρα και παίρνουν εντολές για τη χειραγώγηση.
Οι δημοσιογράφοι κοιτάζουν διαρκώς γύρω τους και προσπαθούν να βρουν μια ευκαιρία, μια χαρακιά στο δοκάρι. Δεν τη θέλουν για να διαφύγουν, τη θέλουν για να κρύψουν την ενοχή των αφεντικών τους μακριά από τα μάτια του λαού. Οι κάμερες είναι άμεση προέκταση της σκέψης τους, της επιδίωξης της απόκρυψης. Παύουν να είναι ένα άψυχο εργαλείο και μετατρέπονται σε όπλο μεγάλου βεληνεκούς. Δεν είναι ένα ακόμα τεχνικό μέσο που χρησιμοποιείται για μια αντικειμενική αποτύπωση της πραγματικότητας. Στα χέρια των δημοσιογράφων οι κάμερες φτιάχνουν εικόνες, επιλέγουν λήψεις, απορρίπτουν γωνίες και διαλέγουν χρόνους.
Όλα αυτά, πριν καν σταλεί το υλικό πίσω στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Η χειραγώγηση είναι καθημερινή, διαρκής και επίμονη και έχει το τεχνολογικό πλεονέκτημα να μη χρειάζεται πια να γίνει εκ των υστέρων, στο μοντάζ. Για εκεί, αφήνεται η δύσκολη δουλειά της διόρθωσης, του μαγειρέματος, της επινόησης νέων υποκειμενικών συνθηκών αντίληψης. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί δε χρειάζεται πια να διαψεύδουν την ύπαρξη εικόνων, γιατί πολύ απλά επιλέγουν με τα συνεργεία τους τι θα καταγράψουν, εκ των προτέρων. Είναι μια επιλογή με σαφή προσανατολισμό: αλήθεια είναι η είδηση και είδηση είναι το συμφέρον. Όταν μια είδηση παύει να είναι συμφέρουσα, τροποποιείται διαρκώς μέχρι που αγνοείται η τύχη της και κανένας δεν την αναζητά πια.
Όσο το κίνημα προσπαθεί να σπάσει στο δρόμο τον τρόμο, άλλο τόσο προσπαθούν οι δημοσιογράφοι να κατασκευάσουν μια χαρακιά στο δρόμο. Και εκεί μέσα να αρχίσουν και να ρίχνουν, να ρίχνουν, να ρίχνουν. Ατέλειωτο το μπετόν, μηδενικό το κόστος παραγωγής του. Αν η ευκαιρία δεν υπάρχει, πρέπει να κατασκευαστεί το συντομότερο δυνατό. Η επιλογή του πλάνου, ώστε η κάμερα να έχει κατά μέτωπο το λαό, δημιουργεί από το πουθενά μια εικόνα παρανοϊκή και διαβρωμένη. Ο θεατής βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τους διαδηλωτές, τους βλέπει να έρχονται κατά πάνω του θαρραλέοι, με τις σημαίες τους, τα πανώ και τα συνθήματα στον αέρα. Τα συνθήματα, που ξαφνικά εκτοξεύονται εναντίον του, εναντίον της αντίληψής του. Ενώ οι διαδηλωτές δεν τα φωνάζουν σε αυτόν, αλλά εναντίον των αφεντικών, ο θεατής τους βλέπει με τα μάτια του δημοσιογράφου. Είναι στο σπίτι του και μια διαδήλωση απειλεί την ηρεμία του τόπου, τον τουρισμό, τη δημοκρατία, την ομαλή διακίνηση ναρκωτικών, την εξαίρεση των τραπεζικών καταστημάτων από το νόμο για την πυρασφάλεια των κτιρίων.
Μαθαίνοντας το θεατή να ζει με το κέρδος και το κόστος, καθημερινά να ζυγίζει και τα δύο, παρόλο που η ζωή του δεν εξαρτάται από αυτά, οι δημοσιογράφοι επιδιώκουν να μετατρέπουν κάθε εικόνα σε κομμάτι της ζυγαριάς. Έτσι η χαρακιά, το καταφύγιο των ενοχών των αφεντικών, αποκτά όπως ισχυρίζονται οι δημοσιογράφοι συναίνεση. Μια τηλε-συναίνεση που προέκυψε επειδή αυτοί το ισχυρίζονται, επειδή αυτοί παίζουν με τις λέξεις και τις εικόνες. Και γι’αυτό είναι τόσο εύθραυστη, που χρειάζεται διαρκή ανανέωση και στήριξη, ώστε να μην γκρεμιστεί και αποκαλυφθεί ότι πίσω από τις κάμερες οι δημοσιογράφοι γελάνε. Άλλη μια μέρα στη δουλειά, άλλη μια μέρα ψάχνοντας τη χαρακιά για να κρυφτεί η εβδομαδιαία λαμογιά των μετόχων του καναλιού.
Κείμενο από Indymedia.
κάτοικος υπ.αριθμόν 552010 (συντάκτης)