Tag: σπφ

ΣΠΦ-ΕΝ ΨΥΧΡΩ: περί συγκεντρώσεων, δημοψηφίσματος και συνένοχης δημοκρατίας

Μερικές φορές είναι χρήσιμο να κρατάς μια απόσταση απ’ τα γεγονότα, πριν μιλήσεις γι’ αυτά. Η αναμονή και ο παγωμένος χρόνος της αιχμαλωσίας στη φυλακή επιταχύνουν, ούτως ή άλλως, την εν ψυχρώ απόσταση από τα γεγονότα. Μια ψύχραιμη απόσταση, σου δίνει τη δυνατότητα να παρατηρήσεις λεπτομέρειες που, συνήθως, αγνοούνται και ισοπεδώνονται από την ορμή της έντασης των εν θερμώ καταστάσεων. Όπως λένε, λοιπόν, συχνά, «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες»…

i) Η άνοδος πριν την πτώση (ή αλλιώς, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε…)

Οι τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα είναι ο συμπυκνωμένος χρόνος πολλών ετών διεθνούς οικονομικής κρίσης. Στην Ελλάδα, αυτήν την περίοδο, ο κινητήρας της ιστορίας ανεβάζει στροφές, παράγοντας μία νέα πραγματικότητα σκλαβιάς. Οι αλυσίδες της οικονομίας στραγγαλίζουν, για άλλη μια φορά, τη ζωή, με ακόμα πιο ασφυκτικό τρόπο. Ολόκληρη η ύπαρξή μας συνθλίβεται κάτω από το βάρος των αριθμών της οικονομίας, των μνημονίων, των φόρων, των τραπεζών, της αγοράς, των κανόνων του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού…

Όμως, όπως έχει ξαναγραφτεί, η οικονομία δεν είναι απλά αριθμοί τακτοποιημένοι σε μία σειρά∙ είναι το αποτέλεσμα των ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων, που αποτυπώνεται στη γλώσσα των αριθμών του χρήματος.

Πάμε, λοιπόν, λίγο πιο πίσω στο χρόνο. Γιατί η Ελλάδα, πριν γίνει το κέντρο της κρίσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής και το πεδίο δοκιμών των οικονομικών crash tests, είχε ζήσει το δικό της οικονομικό θαύμα.

Από το 1980 και μετά, η ελληνική κοινωνία και η οικονομία της μετασχηματίζονται. Η πολιτική αλλαγή στην εξουσία, με τον ερχομό της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, φέρνει μαζί της τα “δώρα” της οικονομικής ανάπτυξης και των υποσχέσεων της μικροϊδιοκτησίας, της επαγγελματικής καριέρας, του εύκολου χρήματος. Σ’ αυτές τις συνθήκες, αναπτύσσεται η μικροαστική τάξη και τα όνειρά της. Η ελληνική κοινωνία κυνηγάει το δικό της μοντέλο επιτυχίας, αντιγράφοντας τους τρόπους των “ανεπτυγμένων” ευρωπαϊκών χωρών.

Η πτώση του ανατολικού μπλοκ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, προκαλούν ένα αχαρτογράφητο πεδίο κοινωνικών αλλαγών. Η Ελλάδα, ως η μόνη καπιταλιστική χώρα των Βαλκανίων, γίνεται η γη της επαγγελίας για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, που περνάνε τα σύνορα για να γευτούν τον “παράδεισο” της ελευθερίας. Τα σύνορα, όμως, μεταξύ παράδεισου και κόλασης, είναι, συχνά, δυσδιάκριτα.

Για τα ντόπια αφεντικά, οι μετανάστες από τα Βαλκάνια και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, είναι φθηνά εργατικά χέρια, σε σώματα που αναγκάζονται να δουλέψουν εξοντωτικά ωράρια σε συνθήκες σκλαβιάς. Για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τόσο στις πόλεις, όσο και στην επαρχία, οι μετανάστες είναι το υποτιμημένο ανθρώπινο δυναμικό, για χαμαλοδουλειές, εκμετάλλευση, προσβολές, ανάταση της εθνικής ψυχολογικής ντόπας. Όπως έγραφε ένα παλιό σύνθημα, «Η Ελλάδα έγινε η Αμερική των Βαλκανίων». Το ελληνικό κεφάλαιο θεριεύει και η μικροαστική τάξη μεγαλοπιάνεται, καθώς ζει το ελληνικό θαύμα της οικονομικής ανάπτυξης, που αντανακλάται στην αγορά δεύτερου αυτοκινήτου, νέου εξοχικού και επίδειξη νεοπλουτισμού… Τώρα οι μικροαστοί δεν αρκούνται μόνο στην απόκτηση και την κατοχή αντικειμένων, τώρα οι άνθρωποι καταναλώνουν ανθρώπους.

Παράλληλα, το ευρωπαϊκό όραμα της ΕΟΚ ανεβάζει το ευρωπαϊκό πρεστιζ της νεοελληνικής κοινωνίας. Η κοσμοπολίτικη γοητεία του «Είμαστε Ευρωπαίοι» θαμπώνει, και δε γίνονται ορατές οι πραγματικές προοπτικές της ευρωπαϊκής οικονομικής αυτοκρατορίας, που θέλει να δημιουργήσει (σε πρώτο βαθμό) όρους διακρατικής οικονομικής εξάρτησης και υποδούλωσης των ανθρώπων. Στα πρώτα χρόνια του μοντέλου της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας, το χρήμα ρέει άφθονο, όπως και οι υποσχέσεις για την μελλοντική ανάπτυξη. Επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, προγράμματα οικονομικής στήριξης, θαμπώνουν την ελληνική κοινωνία, όπως τα καθρεφτάκια των αποικιοκρατών τους ιθαγενείς. Το αντάλλαγμα είναι η πλήρης οικονομική εξάρτηση από το κεντρικό διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τον έλεγχο της εθνικής οικονομίας. Έτσι, το παραδοσιακό μοντέλο της εθνικής οικονομικής τυραννίας των ντόπιων αφεντικών συναντάει τον σύγχρονο διεθνοποιημένο οικονομικό δεσποτισμό. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει γύρω από οικονομικούς άξονες που, ανεξαρτήτως διαχείρισης (εθνικός ή διεθνής δυνάστης), αλυσοδένουν την ύπαρξή μας.

Όλο αυτό είναι το περίγραμμα ενός κόσμου που έχει αντικαταστήσει τη ζωή με την ομαλή κυκλοφορία χρήματος και καταναλωτικών προϊόντων. «Θα πρέπει να μάθουμε να βάζουμε τη λογική πάντα πάνω από το συναίσθημα», είναι η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών της Κύπρου, στις πρόσφατες ευρωπαϊκές συνεδριάσεις για το ζήτημα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Θα χρειάζονταν αρκετές σελίδες με δαιδαλώδεις σημειώσεις, οικονομικούς ορισμούς, ποσοστά και πολλούς αριθμούς, για να αναλυθεί και να περιγραφεί το σύγχρονο οικονομικό μοντέλο.

Όμως, ως αναρχικοί, η μόνη σχέση που μπορούμε να έχουμε με τους οικονομικούς όρους, είναι απόλυτα εχθρική. Το έχουμε ξαναπεί, άλλωστε, ότι η οικονομία δεν είναι αριθμοί και πίνακες στατιστικής, είναι κοινωνική σχέση. Είναι μία κανιβαλική σχέση, που τα χαμόγελα και η ευτυχία των αφεντικών χτίζονται πάνω στη λεηλασία και την εκμετάλλευση των υποτελών τους. Η οικονομική μηχανή τρέφεται με τόνους κακοπληρωμένου ιδρώτα, αίμα εργατικών ατυχημάτων, υποκλίσεις πειθαρχημένων εργαζόμενων αλλά και τη χαρούμενη αδιαφορία των μισθωτών σκλάβων, που μεταμορφώνονται σε καταναλωτές και κλειδώνονται μόνοι τους στα κλουβιά τους.

Σήμερα, η Ελλάδα, μετά το όνειρο της οικονομικής ευδαιμονίας, ζει τον αναμενόμενο εφιάλτη του οικονομικού κανιβαλισμού. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά σκάνδαλα εταιρειών, ο χρηματισμός και οι δωροδοκίες, ούτε η αλαζονεία της διαφθοράς των πολιτικών προσώπων∙ είναι η ίδια η παθογένεια του οικονομικού συστήματος. Η καπιταλιστική οικονομία (όπως και κάθε σύστημα οικονομίας), προκειμένου να επιβιώσει, παράγει τους δικούς της αποκλεισμούς, τα δικά της ελαττωματικά γρανάζια, τους δικούς της “χρήσιμους περιττούς”…

Η Ελλάδα είναι το ελαττωματικό γρανάζι της οικονομικής μηχανής. Η πτώση της “Αμερικής των Βαλκανίων” είναι βίαιη και απότομη, όπως κάθε πτώση.

Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, που είχε μάθει στον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, ζει τώρα τα συντρίμμια των ονείρων του. Οικονομική κρίση, φορολογική αφαίμαξη, ουρές στα συσσίτια φαγητού, αυτοκτονίες συντελούν στην κοινωνική γενοκτονία των ημερών μας. Μια γενοκτονία σωματική και ηθική, που στήθηκε πάνω στις αποφάσεις της εξουσίας, αλλά και στη σιωπηλή αποδοχή και τα χαμόγελα συνενοχής ενός μέρους της κοινωνίας, που ένιωθε ως ένας μικρός βασιλιάς στα χρόνια της ελληνικής ανάπτυξης.

Έτσι, η Ελλάδα γίνεται, τώρα, η κεντρική σκηνή του θεάτρου της δοκιμασίας της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Στον ελλαδικό χώρο, πραγματοποιείται, τα τελευταία χρόνια, ένα οικονομικό πείραμα που, πίσω απ’ την κατάρρευση των χρηματιστηριακών δεικτών, καταρρέουν άνθρωποι. Το πείραμα δεν είναι αν θ’ αντέξουν οι αριθμοί της αγοράς, αλλά οι αντοχές των ανθρώπων. Το χρήμα, άλλωστε, δεν παράγει από μόνο του κέρδος, η εκμετάλλευση των ανθρώπων παράγει. Η μηχανή της οικονομίας πρώτα τρέφεται με τη συντριβή των ανθρώπων και μετά γεννάει την κυκλοφορία του χρήματος. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται, δεν είναι αν θα επιβιώσει η οικονομία ή αν θα μεταρρυθμιστεί, αλλά αν θα διαλέξουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ή σα σκλάβοι…

ii) Το μούδιασμα της αναρχίας και οι βολικές αναγνώσεις της ιστορίας

Φτάνοντας στο σήμερα, εκεί που κάποιοι βλέπουν την οικονομική κρίση, εμείς, ως αναρχικοί, μπορούμε να δούμε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να εκτροχιάσουμε το τρένο της ιστορίας. Μια ευκαιρία να προκαλέσουμε ρωγμή στον οικονομοκεντρικό ιδεολογικό θώρακα της εξουσίας. Η οικονομική κρίση που προκαλεί ο καπιταλισμός στο μηχανισμό του, δημιουργεί βραχυκύκλωμα στο σύστημα, απ’ το οποίο μπορούμε να επωφεληθούμε και να διευρύνουμε τη ρήξη με το υπάρχον. Το δίλημμα είναι συγκεκριμένο: ή αυξάνουμε τις πιθανότητες για μια βίαιη και ένοπλη αποσταθεροποίηση του συστήματος ή χανόμαστε στην αφομοίωση, ακολουθώντας εναλλακτικές ρεφορμιστικές διαδρομές ανάθεσης ελπίδων και μεταρρυθμιστικού αντιπολιτευτικού λόγου… Την απάντηση θα την κρίνει η ιστορία και ο καθένας θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του και την αξιοπρέπειά του…

Στην Ελλάδα, ο ερχομός της αριστερής κυβέρνησης κουβαλάει μαζί του ψευδαισθήσεις και οράματα κοινωνικής δικαιοσύνης, για ένα πρόθυμο καταναλωτικό κοινό, που αγωνιά να καταναλώσει ελπίδες. Πολλοί ξεχνούν πως ο πιο δραστικός τρόπος για να απελευθερωθείς, είναι να απελευθερωθείς πρώτα από τους αυτόκλητους σωτήρες και “απελευθερωτές” σου…

Ανάμεσα στο κοινό των καταναλωτών ελπίδας, συναντά κανείς και ένα μέρος του αναρχικού χώρου. Μερικοί αναρχικοί, από αφέλεια και αδυναμία, θεωρούν ότι η “προοδευτική αριστερή” εξουσία θα δημιουργήσει τις ευκαιρίες για μία ριζοσπαστικοποίηση εντός του συστήματος, ενώ άλλοι καιροσκόποι εμφανίζονται ως οι πιο “σοβαροί” του κινήματος, μεταλλάσονται σε κομμουνιστές και αναλαμβάνουν το ρόλο της ακροαριστερής αντιπολίτευσης, εντός των ορίων της νομιμότητας και του συμβολικού ακτιβισμού.

Με λίγα λόγια, η επικράτηση της αριστερής κυβέρνησης προκαλεί περισσότερο μούδιασμα στον αναρχικό χώρο, παρά στο συντηρητικό κομμάτι της εξουσίας.

Για να είμαστε, όμως, συνεπείς με την ιστορία, το μούδιασμα του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα, δεν αρχίζει με τον ερχομό της αριστερής εξουσίας.

Ήδη, από το Σεπτέμβρη του 2009, που ξεκινά η αντιτρομοκρατική κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου αρχίζει να ιδεολογικοποιεί το φόβο του και να αποστασιοποιείται από εξεγερτικές πρακτικές. Ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, εμφανίζεται δειλά – δειλά η τάση της κομμουνιστικοποίησης εντός των αναρχικών κύκλων, η οποία παρουσιάζεται ως έκφραση της πολιτικής ωρίμανσης της αναρχίας.

Σήμερα, μάλιστα, αρκετοί από τους νεόκοπους κομμουνιστές έχουν αποθρασσυνθεί τελείως, καταγγέλοντας την αναρχική πρακτική των hit n’ run επιθέσεων, ως συμπεριφορά πολιτικής ανωριμότητας και ελαφρόμυαλης εφηβείας, που προκαλεί την καταστολή ενάντια στο κίνημα. Δεν είναι τυχαίο πως, μέσα σε ανοικτές συνελεύσεις, βρήκαν χώρο να εκφραστούν νοοτροπίες και συμπεριφορές, που ευθέως καταδικάζουν αλλά και απειλούν όσους παρεκκλίνουν από την “κεντρική γραμμή” του κινήματος και προωθούν εξεγερτικές πρακτικές στο εδώ και τώρα…

Σίγουρα υπάρχουν αδυναμίες και αστοχίες μέσα στη δίνη των εξεγερτικών γεγονότων. Αυτό, όμως, θέτει το στοίχημα του ξεπεράσματός τους, μέσα από την εξέλιξη της αυτοοργάνωσης της επικινδυνότητάς μας ενάντια στην εξουσία, και όχι την προσπάθεια εγκαθίδρυσης κομμουνιστικών καταστατικών, που θέτουν τα επιτρεπόμενα όρια του κινήματος.

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο τώρα. Προφανώς, η ιστορία δεν περιμένει ποτέ και για κανέναν. Την ίδια στιγμή που ο αναρχικός χώρος αυτοπαγιδεύεται στο βαθύ σκοτάδι της εσωστρέφειας και της μικροπολιτικής του, η καπιταλιστική μηχανή ορίζει, ως πεδίο δοκιμών της, την Ελλάδα. Ο οικονομικός στραγγαλισμός που εξαπολύει η αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκαλεί κοινωνική πόλωση και αντιδράσεις. Η ύπαρξη αριστερής κυβέρνησης πυκνώνει την ομίχλη της σύγχυσης, καθώς εμπορεύεται ελπίδα κοινωνικής αλλαγής. Καλούνται μεγάλες φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις, στις οποίες συμμετέχει μια βεντάλια ανθρώπων και αντιλήψεων, από ψηφοφόρους της κυβέρνησης, συνδικαλιστές, αγανακτισμένους, πατριώτες, μέχρι ακροαριστερούς και αναρχικούς. Στον αντίποδα συγκροτείται το συντηρητικό μέτωπο των ευρωπαϊστών, με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Ένα μέτωπο που καθοδηγείται από τους υπέρμαχους της αστικής τάξης, στηρίζεται από τους ιδιοκτήτες των media, εκφράζεται από τους δημοσιογράφους και αποτελείται από δεξιούς, συντηρητικούς ψηφοφόρους, φοβισμένους τηλεθεατές και καριερίστες και καρικατούρες των social media. Ένα συγχυσμένο πεδίο αντιφάσεων κυριαρχεί και στις δύο περιπτώσεις. Όμως, ένα κομμάτι (κυρίως νεοκομμουνιστές) του αναρχικού χώρου επιχειρεί να κάνει μια διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας. Είτε από αδυναμία πολιτικής αντίληψης, είτε από πολιτική σκοπιμότητα, χρησιμοποιεί μία ρητορική που δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Κάποιοι απ’ αυτούς ξεθάβουν από το σεντούκι της μνήμης έννοιες και χαρακτηρισμούς (γερμανοτσολιάδες, Μπουραντάδες κ.ά.), από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο… Επιχειρούν να κάνουν άτοπες ιστορικές συγκρίσεις ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, σε ανόμοιες καταστάσεις.

Επίσης, είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να κατασκευάσουν μία γέφυρα πολιτικής σύνδεσης ανάμεσα στα γεγονότα της Ουκρανίας και της πλατείας Μεϊντάν, με τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.

Σύμφωνα, δηλαδή, μ’ αυτούς, οι συντηρητικοί μικροαστοί, οι νερόβραστοι ψηφοφόροι του Ποταμιού και οι τηλεθεατές υπήκοοι του «Μένουμε Ευρώπη», είναι οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και η ελληνική απεικόνιση της παραστρατιωτικής ουκρανικής οργάνωσης του Δεξιού Τομέα…

Μιλάμε για το ίδιο πλήθος που χειροκροτούσε, ως κεντρικούς ομιλητές των συγκεντρώσεών του, τηλεπερσόνες, διανοούμενους μαϊντανούς και γραφικούς πρώην ολυμπιονίκες. Για το ίδιο πλήθος των 8-10.000 που, στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού, συνυπήρχε με την αντισυγκέντρωση εναντίον του, των 200 κομμουνιστών, που γινόταν λίγα μέτρα πιο κάτω και, απλά, κατά την αποχώρησή της, αρκέστηκε στο να τη γιουχάρει και να πετάξει δύο καφέδες. Χρησιμοποιώντας τη ρητορική των συγκρίσεων, αντιλαμβάνεται κανείς τί θα είχε συμβεί αν αυτοί οι 8-10.000 ήταν όντως η ελληνική απεικόνιση του Δεξιού Τομέα και συναντούσαν τους 200 (νεο)κομμουνιστές.

Αν δεν είναι, λοιπόν, ανικανότητα πολιτικής εκτίμησης, τότε η χρήση έντονα συναισθηματικά φορτισμένων πολιτικών εννοιών και αντίστοιχων συγκρίσεων (γεγονότα εμφυλίου, γεγονότα Ουκρανίας), δεν είναι μόνο φθηνός πολιτικαντισμός, αλλά ασέβεια και βεβήλωση της μνήμης των νεκρών εκείνων των γεγονότων.

Είναι γνωστή η τεχνική του «αν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», τέτοια τεχνάσματα, όμως, και καιροσκοπισμοί προκαλούν αποστροφή.

Την ίδια στιγμή, ένα άλλο κομμάτι αναρχο – (νεο) κομμουνιστών επιχειρεί μία επιφανειακή και αφελή προσέγγιση των φιλοευρωπαϊκών συγκεντρώσεων του Συντάγματος. Κάνει αναφορές σε «κάθοδο της αστικής τάξης» στην πλατεία Συντάγματος, σε «θαμώνες του Κολωνακίου» και σε «κυρίες της Εκάλης». Προσπαθεί, έτσι, να προβάρει για τον εαυτό του το κουστούμι του υπερασπιστή του “φτωχού λαού” και επιχειρεί να κάνει παρέμβαση εντός της συγκέντρωσης των φιλοευρωπαϊστών. Όμως, οι ιδιοκτήτες του πλούτου και η αριστοκρατία του Κολωνακίου και της Εκάλης δε θα κατέβαιναν ποτέ στους δρόμους και τις πλατείες. Έχουν άλλους μηχανισμούς για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους (media, ένοπλους μισθοφόρους). Ποτέ δε θα “λερώνονταν”, ακόμα και με το πλήθος των εθελόδουλων υποστηρικτών τους. Είπαμε και πριν ότι, η πλειοψηφία των φιλοερωπαϊστών του Συντάγματος είναι σάρκα απ’ τη σάρκα των μικροαστών, των συντηρητικών χαμηλών κοινωνικά τάξεων και των ψηφιακών καριεριστών και καρικατούρων… Μπορεί, λοιπόν, να μην είναι οι σύγχρονοι «Μπουραντάδες», ούτε οι παραστρατιωτικοί του Δεξιού Τομέα, μπορούν, όμως, να αντιδράσουν με τη βία του όχλου, όταν 30 άτομα πάνε να κάνουν προκλητική παρέμβαση μέσα στη συγκέντρωσή τους, που αριθμεί 8.000… Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, καθώς οι συλλογικότητες που έκαναν την παρέμβαση, αντιμετωπίστηκαν εχθρικά, ορισμένοι χτυπήθηκαν από τη βία ενός ηλίθιου όχλου και, στο τέλος, συνελήφθησαν από τους μπάτσους. Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι η επιχειρησιακή “ήττα”, αλλά η αστοχία της ίδιας της αντίληψης, που προσδοκούσε ότι θα συναντήσει την κοσμική συγκέντρωση της αριστοκρατίας της Εκάλης και βρέθηκε με τον όχλο των εθελόδουλων απέναντί της.

Η πρότασή μας για τα γεγονότα αυτά είναι ξεκάθαρη.

Η μία περίπτωση είναι να γυρίσεις την πλάτη σ’ αυτό το τσίρκο των αντιφάσεων και να οργανώσεις τις δικές σου αυτόνομες πολιτικές υποδομές, επιδιώκοντας με τις δράσεις σου ν’ αποσυναρμολογήσεις την πόλωση που συγκροτείται πάνω σε ψευτοδιλήμματα και να την ανασυγκροτήσεις πάνω στην πραγματική ρήξη, ανάμεσα στην ελευθερία και την υποταγή, στην αξιοπρέπεια και την υποδούλωση, στην αναρχική εξέγερση και τον κοινωνικό θάνατο.

Η άλλη περίπτωση είναι να επιλέξεις να χωθείς μέσα στο αρχιπέλαγος των αντιφάσεων, κρατώντας, όμως, αιχμηρά τα πολιτικά σου χαρακτηριστικά, διαλύοντας τις αντιφάσεις, μέσα από ξεκάθαρες επιθετικές δράσεις, προκειμένου να εκτρέψεις την πόλωση σε ρήξη. Στην επιλογή αυτή, δε χωράνε ειρηνικές αντισυγκεντρώσεις ενάντια στα καλέσματα της δεξιάς αντιπολίτευσης που, στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού, μπορούν ν’ αφομοιωθούν και να γίνουν αντιληπτές ως “φιλοκυβερνητικές παρουσίες συμπάθειας και στήριξης”. Ούτε, φυσικά, συμβολικές παρεμβάσεις, που αποσκοπούν στα 15 λεπτά δημοσιότητας και μένουν εκτεθειμμένες στην επιθετικότητα του συντηρητικού όχλου. Απορρίπτεις τους θορυβώδεις, ακίνδυνους συμβολισμούς και περνάς πρώτος στην επίθεση, στοχεύοντας συγκεκριμένα τους βασικούς εκπροσώπους και εκφραστές του συντηρητικού φάσματος της εξουσίας. Ένοπλες επιθέσεις, εμπρησμοί, σαμποτάζ, ξυλοδαρμοί ενάντια σε media, δημοσιογράφους, πολιτικούς, που συνοδεύονται από ξεκάθαρο αναρχικό λόγο, δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα και, λόγω του έκνομου και βίαιου χαρακτήρα τους, δε μπορούν να γίνουν αφομοιώσιμα από την αριστερή ρητορική της (ψευτο)μεταρρυθμιστικής εξουσίας.

Δυστυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υπήρξε εκκωφαντική αδράνεια από πλευράς αναρχικών. Κάποιοι έγιναν ακολουθητές του αριστερού μοτίβου της εξουσίας και άλλοι βυθίστηκαν στη σιωπή και στην εκ του ασφαλούς κριτική… Μία ευκαιρία χάθηκε.

iii) Αναρχική αμνησία και τα ηρεμιστικά του πολιτικού ρεαλισμού

Κάπως έτσι, φτάνουμε στην τελετουργία του δημοψηφίσματος. Έχει προηγηθεί μία εμετική προπαγάνδα των δημοσιογράφων υπέρ της αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, όπως αποδείχτηκε, παρήγαγε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι υπερβολές που χρησιμοποιήθηκαν και η προκλητική στάση των υπηρετών του ψέμματος, φαίνεται πως ερέθισε τα τελευταία αντανακλαστικά ενός κομματιού της κοινωνίας και το οδήγησε να αρνηθεί, έστω και προσωρινά, την προπαγάνδα του φόβου. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, με τη θριαμβευτική νίκη του «ΟΧΙ», πληγώνει το γόητρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πιστών ακολουθητών της. Ταυτόχρονα, όμως, το δημοψήφισμα πυκνώνει ακόμα περισσότερο τη σύγχυση. Απ’ τη μία, με την ψήφο στο «ΟΧΙ» ανανεώνεται η ανάθεση ελπίδας στην αριστερή κυβέρνηση, που, όμως, τώρα, αποδεικνύεται δειλή, άτολμη και απρόθυμη στο ρόλο του “σωτήρα του λαού”, καθώς στην πράξη υποκλίνεται στη δυναστεία της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και υπογράφει νέα συνθήκη υποδούλωσης (τρίτο μνημόνιο). Απ’ την άλλη, ο αναρχικός χώρος βραχυκυκλώνει τον εαυτό του. Ένα κομμάτι του, επικαλούμενο τη λογική του πολιτικού ρεαλισμού και της “ενηλικίωσης” της αναρχίας, προπαγανδίζει ανοικτά τη συμμετοχή στο δημοψήφισμα, υπέρ του «ΟΧΙ»… Ένα άλλο κομμάτι του, πιο συνεπές στον κλασσικό αναρχισμό, κρατάει αποστάσεις και καλεί σε συνειδητή αποχή…

Η συντριπτική νίκη του «ΟΧΙ» ενθουσιάζει, αρχικά, τους αναρχικούς που ψήφισαν, οι οποίοι θριαμβολογούν και φαντασιώνονται τη μαζική κοινωνική αφύπνιση. Όποιος, όμως, κοιμάται με ελπίδες, σύντομα μπορεί να ξυπνήσει με εφιάλτες. Η εξέλιξη των γεγονότων (ψήφιση τρίτου νομοσχεδίου χωρίς κοινωνικές εντάσεις, με εξαίρεση τις επιθέσεις του μαύρου μπλοκ της συγκρουσιακής αναρχίας) κάνουν τις φωνές τους για «ταξική αντεπίθεση» να μοιάζουν με ηχώ στο κενό.

Η επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, σίγουρα ενοχλεί την τεχνοκρατική εξουσία, ταράζει τη συντηρητική ολιγαρχία και αποσυντονίζει την ισχύ της μιντιακής προπαγάνδας. Την ίδια στιγμή, όμως, η διαδικασία του δημοψηφίσματος επικυρώνει τη λογική της ανάθεσης της ζωής μας σε επίδοξους “σωτήρες”.

Αισθανόμαστε ότι πρέπει να συλλαβίσουμε, ξανά απ’ την αρχή, την αλφαβήτα της αναρχίας, για να ξεδιαλύνουμε τη σύγχυση των ημερών μας.
Η ψήφος, όποια κι αν είναι αυτή, κλέβει τη δύναμη της επιλογής του να πάρουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια μας και τη μεταφέρει στα χέρια των υποψήφιων διαχειριστών της “σωτηρίας”, της “ελπίδας”, ενός “καλύτερου αύριο”…

Η συμμετοχή σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία είναι μια χειρονομία παράδοσης, μια κίνηση παραίτησης, ένα ενέχυρο ελπίδας σε κάποιους έξω από εμάς, που θα αποφασίσουν για εμάς.

Φαίνεται πως το πλήθος έχει ανάγκη από είδωλα, από ινδάλματα, από σωτήρες, από ηγέτες… Την ίδια στιγμή, όμως, που ο ψηφοφόρος αγωνιά να ζητωκραυγάσει, να φανατιστεί, να νιώσει ασφαλής μέσα στο κοπάδι των πιστών, την ίδια στιγμή απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την απελευθέρωσή του. Μοιάζει με τον πιστό χριστιανό που προσεύχεται στο θεό του. Στις προσευχές δεν υπάρχει απάντηση και η τελετουργία τους θέλει τους πιστούς στα γόνατα… Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για μία πιο “δίκαιη” εξουσία, σκλαβώνει τον κόσμο, τον δηλητηριάζει με υποσχέσεις και τον κρατάει καθηλωμένο στην ακινησία της αδράνειας και της αιώνιας προσμονής.

Δεν υπάρχει ελευθερία στον κόσμο, εκτός απ’ αυτήν που φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι με τα χέρια μας.

Οι αναρχικοί που στήριξαν δημόσια τη συμμετοχή στο δημοψήφισμα, ομολόγησαν, ουσιαστικά, την αδυναμία τους να πιστέψουν στο όνειρο της αναρχίας. Η ρητορική του πολιτικού ρεαλισμού, που νοθεύει και δηλητηριάζει το άπιαστο και το υπερβατικό της αναρχίας, είναι αποτέλεσμα προσωπικών συνθηκολογήσεων και συμβιβασμών ενός κομματιού της αναρχίας, που ενηλικιώνεται και ιδεολογικοποιεί την ήττα του, καθώς ξεχνάει να ονειρεύεται το ακατόρθωτο. Μακριά από ψευτοδικαιολογίες και φθηνούς τακτικισμούς, η ψήφος των αναρχικών είναι αποτέλεσμα της συλλογικής αδυναμίας να αναπτυχθεί ένα οργανωμένο συγκρουσιακό αναρχικό κίνημα, που να προωθεί την επίθεση στο εδώ και τώρα. Ιδιαίτερα σήμερα, στην Ελλάδα, οι αναρχικοί μιλάνε περισσότερο για το πώς θα ήθελαν να ζήσουν, παρά ζούνε…

Το κομμάτι των αναρχικών που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην παράσταση του δημοψηφίσματος, στέκεται σίγουρα πιο συνεπές απέναντι στην ιστορία της αναρχίας. Αρκετοί, όμως, φαίνονται αγχωμένοι, μήπως η αποχή τους τους εξορίσει στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων. Είναι αλήθεια πως ο αναρχικός χώρος του σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την περιθωριακή νεανική υποκουλτούρα της αναρχίας της δεκαετίας του ’80. Αυτό είναι, από τη μία, προωθητικό, όταν μιλάμε για ποιοτική αναβάθμιση της πρακτικής θεωρίας και ανάπτυξη του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Απ’ την άλλη, όμως, είναι στενάχωρο, όταν βλέπουμε το ονειρικό της αναρχίας να οπισθοχωρεί στο όνομα του θλιβερού συμβιβασμού με τον πολιτικό ρεαλισμό.

Ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου επιθυμεί να αυτοπροβληθεί ως ένας επίσημος πολιτικός φορέας και ιδρώνει από το άγχος του να εμφανίσει πειστικές και ορθολογικές προτάσεις σωτηρίας του κόσμου. Είναι ενδεικτικό πως τα περισσότερα αναρχικά κείμενα που κυκλοφόρησαν, καλώντας σε αποχή από το δημοψήφισμα, διαπνέονταν από μια οικονομοκεντρική αντίληψη. Προτάσεις για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, για τη διαγραφή του χρέους, για την ανοικοδόμηση της παραγωγής, για το νόμισμα… Οικονομικά αντίδοτα και ορολογίες που θα ψώνιζε κανείς από τα ιδεολογικά ράφια της αριστεράς, κυκλοφορούν, τώρα, με αναρχικές ετικέτες.

Η παγίδα του πολιτικού ρεαλισμού θέλει να εγκαταλείψουμε το ονειρικό της αναρχίας και να αιχμαλωτιστούμε σε ξύλινες λέξεις, που τακτοποιούν τη ζωή μας σε πρόγραμμα και αριθμημένα βήματα εξέλιξης και “προόδου”.

Έτσι, οι “ενήλικοι” αναρχικοί προσδοκούν ότι οι τακτοποιημένες, πλέον, αναρχικές σκέψεις, που διαθέτουν οργάνωση και πρόγραμμα της μελλοντικής ζωής, θα γίνουν πιο αποδεκτές από την κοινωνία. Αυτό έχει μια δόση αλήθειας, καθώς το πλήθος αρέσκεται στο να γαντζώνεται από ετοιμοπαράδοτες λύσεις, προσχεδιασμένες προτάσεις σωτηρίας και σίγουρες εγγυήσεις. Το κοπάδι της μάζας βελάζει πάντα προς τον τσοπάνο του… «πες μας πού θα πάμε…», «δείξε μας το δρόμο», «οδήγησέ μας»…

Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε βελάζοντας…

Η ζωή δεν προσφέρει εγγυήσεις∙ υπάρχουν μόνο οι προκλήσεις της, που περιμένουν να αναμετρηθούν μαζί σου…

Δε χρειάζεται να αντιγράφουμε τους μηχανικούς της εξουσίας για να προτείνουμε τις δικές μας “επαναστατικές” λύσεις.

Η αναρχική αντιπρόταση του πολιτικού ρεαλισμού, μπαίνει, άθελά της, σ’ ένα διάλογο που η εξουσία έχει θέσει τους όρους. Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να αντιστρέψουμε τους οικονομικούς όρους και να προτάσσουμε επαναστατικές λύσεις ενός ριζοσπαστικού μοντέλου διαχείρισης της οικονομίας και της παραγωγής, ας διακόψουμε αυτόν το “διάλογο” οριστικά, επεξεργαζόμενοι ένα σχέδιο για την πλήρη αποσυναρμολόγηση και καταστροφή της οικονομίας.

Άλλωστε, όλες οι προτάσεις των οπαδών του πολιτικού ρεαλισμού είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Απ’ τη μία, το πλήθος των καταναλωτών της ελπίδας θα εκτιμήσει τις κοινωνικές αντιθεσμίσεις τους (κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια κ.ά.), που απαλύνουν λίγο τη φτώχεια τους, στις κρίσιμες, όμως, στιγμές των αποφάσεων, πάντα θα διαλέγει να εμπιστευτεί τους επαγγελματίες σωτήρες, τα κόμματα και τους πολιτικούς… Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί προφητεύουμε το μέλλον, αλλά γιατί η λογική του πολιτικού ρεαλισμού και οι κοινωνικές αντιθεσμίσεις, αντί να συνδεθούν με το όνειρο της αναρχίας και την ένοπλη πραγμάτωσή του, λειτουργούν ως βάλσαμο και καταπραϋντικό στον “ασθενή” λαό. Δεν τον ταρακουνάνε, δεν του ανατινάζουν τη νοοτροπία, μόνο τον ανακουφίζουν και του χαϊδεύουν τ’ αυτιά, θεωρώντας τον “αιώνια αδικημένο”.

Γι’ αυτό, ο “αιώνια αδικημένος” λαός εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν όχλος και να εμπιστεύεται τους επαγγελματίες γιατρούς και όχι τις εναλλακτικές θεραπείες.

Απ’ την άλλη, όλες σχεδόν οι προτάσεις του πολιτικού ρεαλισμού δείχνουν να αγνοούν τη διεθνή διάσταση της αναρχικής προοπτικής. Καταστρώνουν και επεξεργάζονται εναλλακτικά οικονομικά προγράμματα (κοινωνικοποίηση της παραγωγής δίχως μεσάζοντες, δωρεάν συγκοινωνίες), σα να πρόκειται να μπορούν αυτά να εφαρμοστούν σε μια “ελεύθερη” ζώνη, εντός της εξουσιαστικής αυτοκρατορίας.

Είναι δεδομένο πως, οποιαδήποτε απελευθερωτική απόπειρα περιοριστεί στα γεωγραφικά όρια μιας χώρας, είναι καταδικασμένη να δεχτεί την επίθεση από τη διεθνή συμμαχία της εξουσίας.

Κάθε εξεγερτικό εγχείρημα, κάθε αναρχική συνωμοσία εμπεριέχει ένα διεθνή χαρακτήρα διάχυσης, επιθυμώντας να μεταδοθεί σαν ιός που θα προσβάλλει όλες τις πτυχές της εξουσίας. Ο εθνοκεντρικός χαρακτήρας δεσμεύει τη σκέψη μας και την κρατά καρφωμένη σ’ ένα γραφικό αντιπολιτευτικό επίπεδο, που διαφημίζει τη δικιά του λύση “εθνικής σωτηρίας”. Σε συνδυασμό με τη λογική του πολιτικού ρεαλισμού, η υποταγή περιγράφεται αποκλειστικά ως μία στενά υλική συνθήκη, που περιορίζεται στη σφαίρα της οικονομίας.

Η αναρχία, όμως, δεν είναι το ρεκτιφιέ για τη “δίκαιη” οικονομική διαχείριση, αλλά ένας συνολικός τρόπος ζωής, που ανατινάζει τα είδωλα κάθε μορφής υποταγής και αποζητά ένα πιο ελεύθερο και καθαρό βλέμμα…

iv) Χαοτική μεταβλητή – ένα σχέδιο δίχως δίχτυ ασφαλείας

Οι άνθρωποι συνηθίζουν περισσότερο να ρωτάνε, περιμένοντας έτοιμες λύσεις, παρά ν’ αναζητούν οι ίδιοι τις απαντήσεις απ’ τον εαυτό τους.

Στην αγορά των ριζοσπαστικών ιδεολογιών, οι πιο δημοφιλείς είναι αυτές που καθησυχάζουν τις μάζες, προσφέροντάς τους ένα μελωδικό νανούρισμα με βολικές αλήθειες. Έτοιμες συνταγές σωτηρίας του κόσμου, που το “καλό” θριαμβεύει έναντι του “κακού”… Συνήθως, στις περισσότερες ιδεολογίες, όλοι περιμένουν τη μαγική στιγμή που ο λαός θα ενωθεί με τους επαναστάτες, θα εισβάλλει στα ανάκτορα της εξουσίας και θα τερματίσει τη δυναστεία του άδικου, οικοδομώντας τον επίγειο παράδεισο της κοινωνικής δικαιοσύνης…

Η ζωή, όμως, δεν είναι μία ενιαία αφήγηση. Οι καταστάσεις προκύπτουν, συχνά, ως αποτέλεσμα συνάντησης πολλών πιθανοτήτων. Ο μύθος του αδικημένου λαού που εξεγείρεται, παίρνει εκδίκηση από τους πλούσιους και αποκαθιστά τη δικαιοσύνη και την ισότητα στον αιώνα των αιώνων, μπορεί να ενθαρρύνει τις ελπίδες κάποιων, δεν απειλεί, όμως, την εξουσία.

Θέλουμε να εμβαθύνουμε τη σκέψη μας, να την απελευθερώσουμε από τις βολικές αλήθειες, να τη δοκιμάσουμε σε πιο αιρετικές διαδρομές, τολμώντας να κοιτάξουμε στο εσωτερικό μας, ούτως ώστε δίπλα στους ανοικτούς τάφους των δυναστών μας που θα εκτελέσουμε, να κηδέψουμε και τα εξουσιαστικά κατάλοιπα του ίδιου μας του εαυτού…

Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι…

Δεν έχουμε καμία πρόταση να καταθέσουμε προς το αγοραστικό κοινό που αναζητάει την ελπίδα. Δεν έχουμε απαντήσεις σε ερωτήματα που αναζητούν εγγυήσεις. Δεν ξέρουμε το μέλλον, ούτε μπορούμε να το περιγράψουμε με το δελεαστικό τρόπο ενός διαφημιστή που πουλάει την πραμάτεια του.

Γνωρίζουμε, όμως, με βεβαιότητα, ότι θέλουμε ν’ ανατινάξουμε το σύγχρονο τρόπο ζωής, προκαλώντας πάταγο. Δε χρειάζεται να ξέρεις τί θα γίνει αύριο, για να καταστρέψεις ένα σήμερα που σε κάνει να αιμορραγείς.

Ένα νοσηρό σήμερα, που μας στραγγαλίζει οικονομικά και μας κάνει να γονατίζουμε στους εκβιασμούς των τραπεζών, των πολυεθνικών, των αφεντικών και της αυτοκρατορίας του πλούτου.

Ένα παρόν, που ο δυτικός πολιτισμένος κόσμος μετατρέπει χώρες ολόκληρες σε ομαδικούς τάφους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.ά.).

Ένα σύστημα που μας συνθλίβει καθημερινά, ελέγχει τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας μέσα από οθόνες, μας μετατρέπει σε εθισμένους χρήστες της μαζικής ψηφιακής τεχνολογίας, μας μαθαίνει να είμαστε χαρούμενοι σκλάβοι, μας εξημερώνει για να θαυμάζουμε τους αφέντες μας και να θέλουμε να τους μοιάσουμε, μας εκπαιδεύει να μισούμε το διαφορετικό, μας επιτρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους επειδή μπορούμε να ψηφίζουμε και να καταναλώνουμε, καταστρέφει τη φύση, πείθοντάς μας ότι αυτή είναι η πρόοδος του πολιτισμού κι εμείς, σαν ευτυχισμένοι Σίσυφοι εξακολουθούμε να κουβαλάμε την πέτρα της σκλαβιάς μας και να θεωρούμε ότι αυτό είναι ζωή.

Ζούμε σε μια εποχή που μισούμε και γνωρίζουμε πως η ζωή είναι μια αλληλουχία μαχών και όχι μια λογιστική εξίσωση που αναζητάει τους λογιστές της για να δώσουν τη λύση.

Δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί για να υποσχεθούμε την κοινωνική γιατρειά. Η ελευθερία δεν έχει συνταγή∙ κατακτιέται μέρα με τη μέρα, καθώς βιώνεις την εμπειρία της. Τότε ανακαλύπτεις διαδρομές που, μέχρι σήμερα, μπορεί να μην είχες σκεφτεί.

Το ξέρουμε πως, για πολλούς, αυτά ακούγονται ανεύθυνα και αφαιρετικές ποιητικές υπερβάσεις, που δεν έχουν ανταπόκριση στην πραγματική ζωή. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι το σήμερα το γέννησαν τα τέρατα της λογικής και τα επιστημονικά εργαστήρια. Ας αναλογιστεί, λοιπόν, ο καθένας, πού βρίσκεται ο παραλογισμός, στην ψυχρή λογική ή στην ονειρική υπέρβαση…

Όπως και να’ χει, πρέπει να αποδεχτούμε κάτι… Η μαύρη αναρχία δε θα είναι ποτέ εύπεπτη από τις μάζες. Διαλέξαμε να μετράμε τη ζωή σε συναισθήματα και χρώματα και όχι σε χρόνια. Είναι δύσκολος ο δρόμος για όσους έχουν μάθει να ζουν με τον κυνισμό των ρεαλιστικών συμβιβασμών. Ήδη, ακούμε χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα για το πώς φανταζόμαστε το αύριο… Είναι γεγονός πως δεν ξέρουμε πώς θα “λειτουργήσει” ένα απελευθερωμένο αύριο. Γι’ αυτό ακριβώς θα είναι απελευθερωμένο∙ γιατί δε θα έχει οδηγίες χρήσης. Γιατί θα είναι γεμάτο πιθανότητες, ερωτήματα και αμφισβητήσεις. Εξάλλου, όποιος ψάχνει για σίγουρες απαντήσεις, σύντομα θ’ αναζητήσει την ασφάλεια της αυθεντίας και των ιερατείων της εξουσίας. Εμείς κρατάμε τις ερωτήσεις…

Φυσικά, δε μας ενδιαφέρει να χαθούμε μέσα σε υπερβατικούς στοχασμούς και να εξαντληθούμε σε υπαρξιακές αναζητήσεις, δίχως να τολμήσουμε να πράξουμε το αδύνατο.

Γι’ αυτό χρειάζεται να οργανώσουμε ένα σχέδιο. Το αναρχικό αντάρτικο πόλης έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την αναρχία από τις σκονισμένες σελίδες των βιβλίων και από τη θεωρία του αφηρημένου, στην πράξη, στη δημιουργία ανατρεπτικών γεγονότων. Αυτό είναι το δικό μας μπρα ντε φερ με την ιστορία.

Σήμερα, η αυτοκρατορία της εξουσίας κλονίζεται από τα οικονομικά της αδιέξοδα, τις εσωτερικές αντιπαλότητές της, τις εμπόλεμες ζώνες στην αραβική επικράτεια… Δε θέλουμε να καθοδηγήσουμε την αστάθεια του συστήματος προς ένα πρόγραμμα σωτηρίας, όπως υπόσχεται η αριστερά. Τα κοινωνικά γιατροσόφια έχουν πεθάνει. Αντίθετα, θέλουμε να χωθούμε μέσα στις αντιφάσεις του κοινωνικού αρχιπελάγους και να γίνουμε μία χαοτική μεταβλητή. Ένας φορέας αποσταθεροποίησης του συστήματος, με απρόβλεπτες προεκτάσεις. Επιθυμούμε, με τη δράση μας, τις ένοπλες επιθέσεις, τις εκτελέσεις, τις βόμβες, τις φωτιές, τα σαμποτάζ να εξαπλώσουμε την αταξία και να βραχυκυκλώσουμε το σύστημα. Οι πυροβολισμοί, τα θραύσματα των εκρήξεων, οι molotov που φωτίζουν τις νύχτες έχουν στόχο, εκτός από το να πλήξουν τον εχθρό, να ταράξουν τον ήσυχο ύπνο των βεβαιοτήτων της κοινωνίας. Σήμερα υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία, ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, ότι όλα είναι μάταια… Η οργάνωση του μπλοκ της μαύρης αναρχίας επιδιώκει να σπάσει αυτή τη συμφωνία. Η αποσταθεροποίηση που μπορούμε να επιτύχουμε μέσα από τις αντάρτικες επιθέσεις και τη συνολική αναρχική δράση, προκαλεί κενά ασφαλείας μέσα στο σύστημα. Μέσα στα κενά αυτά, μπορούν να γεννηθούν οι αρνήσεις ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο. Το διάστημα που χρειάζεται το σύστημα να θέσει τους διακόπτες του ξανά σε λειτουργία, μετά από μία επίθεση, παράγει στιγμές απελευθερωμένου χρόνου, που ο άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί χωρίς παρωπίδες και να δει πως ό,τι δεν έχει συμβεί, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Οργανωτικά, προκρίνουμε το σχηματισμό μικρών, ευέλικτων πυρήνων άμεσης δράσης, που χαρτογραφούν τη μητρόπολη, καταστρώνουν σχέδια, επιλέγουν τους στόχους και επιτίθενται.

Η επικοινωνία των επιθέσεων μέσω προκηρύξεων, λειτουργεί σαν κάλεσμα δράσης προς κάθε ενδιαφερόμενο και, παράλληλα, προσκαλεί και τους υπόλοιπους πυρήνες σε έναν ευρύτερο συντονισμό επιθέσεων. H FAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) στηρίζεται πάνω σ’ αυτό ακριβώς το οργανωτικό μοντέλο. Ούτε αρχηγοί, ούτε κεντρικές επιτροπές, ούτε αιώνια αναμονή μαζικής αφύπνισης, ούτε προσμονή ευνοϊκών συγκυριών.

Εμείς οι ίδιοι παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Ξέρουμε πως πολλοί θα αναρωτηθούν «και τί θα κερδίσετε με όλα αυτά;», «πώς θα πείσετε τις μάζες να κάνουν επανάσταση;»…

Την καλύτερη απάντηση την έδωσε πριν από έναν αιώνα, ο Renzo Novatore…

Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι!

Η δικιά μου έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό!

Όταν θα είσαστε έτοιμοι –ένας θεός ξέρει πότε– δεν έχω θέμα να βαδίσουμε αντάμα ένα κομμάτι της διαδρομής. Όταν όμως εσείς σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβεύουσα πορεία μου προς τη σπουδαία και ανυπέρβλητη κατάκτηση του τίποτα!

 

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF,
1/8/2015

 

Πηγή: Inter Arma

Ελλάδα: Κείμενο της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την κατάληψη της Πρυτανείας

Στάλθηκε στο Inter Arma:

Στις 30/3, αναρχικοί καταλαμβάνουν την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου και δημιουργείται μια ανοιχτή εστία αντιπληροφόρησης για την απεργία πείνας που πραγματοποιούμε οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές (αυτή τη στιγμή, έντεκα από τους απεργούς πείνας νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση, φρουρούμενοι σε νοσοκομεία).

Η κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου και ο επαναπροσδιορισμός του ως εστία αντιπληροφόρησης, είναι μια χειρονομία απελευθέρωσης, μέσα στη γκρίζα καθημερινότητα της πόλης. Είναι μια πράξη ανταρσίας, που σπάει τη σμιλεμένη σιωπή του πλήθους, σαμποτάρει τον οργανωμένο χρόνο της πλήξης, διακόπτει τα προγραμματισμένα δρομολόγια και συμβαίνει ως αυθεντικό ξέσπασμα ελευθερίας, ενάντια στο ημερολόγιο της κανονικότητας που έχουμε εγκλωβίσει τη ζωή μας, μετρώντας τις μέρες μας ως αριθμούς, με τον μονότονο τρόπο των λογιστών.

Στον αντίποδα, η κρατική μηχανή πρέπει να διορθώσει το “λάθος”, το “ατύχημα”, πριν εξαπλωθεί και σαμποτάρει τη συνήθεια που μας έμαθαν να αποκαλούμε “κανονική ζωή”. Η δημοκρατία προβάρει την ένστολη ελευθερία της και βγάζει το στρατό της στο δρόμο. Απ’ τις πρώτες στιγμές της κατάληψης της πρυτανείας, η περιοχή περικυκλώθηκε και αποκλείστηκε από διμοιρίες των ΜΑΤ, ενώ πραγματοποιήθηκαν και προσαγωγές. Απ’ ό,τι φαίνεται, τα χακί και τα γκλοπ της καταστολής είναι η προέκταση της υποκρισίας της αριστερής ευαίσθητης ρητορείας. Η προοδευτική υπόσχεση για απόσυρση της κατασταλτικής μηχανής των ΜΑΤ, κάπου χάθηκε στο δρόμο, ανάμεσα σε φιλολογικά τσάγια καθηγητών και ακαδημαϊκών κύκλων και Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Καλύτερα, για να ξεκαθαρίζει από νωρίς η ομίχλη των ψευδαισθήσεων.

Η κατάληψη της Πρυτανείας είναι ο εχθρός της δημοκρατίας. Η κατάληψη της Πρυτανείας είναι ο εχθρός όλων αυτών που κάνουν κατάληψη στην καθημερινότητά μας με τους νόμους, τους φόρους και τις τράπεζές τους, που κάνουν κατάληψη στην ελευθερία μας με τις φυλακές, τα δικαστήρια και την αστυνομία τους, που κάνουν κατάληψη στη συνείδησή μας με τους κανόνες, τους καθηγητές και την εκπαίδευσή τους, που κάνουν κατάληψη στην αλήθεια με την τηλεόραση, την προπαγάνδα και τους δημοσιογράφους τους, που κάνουν κατάληψη στην αισθητική μας με τις διαφημίσεις, τα “πρέπει” και τον πολιτισμό τους, που κάνουν κατάληψη στη ζωή μας με τον αργό θάνατο της επιβίωσης… Γιατί η συνήθεια και οι συμβάσεις πυροβολούν πάντα πισώπλατα.

Ναι, λοιπόν, είμαστε εχθροί με τη δημοκρατία τους κι έχουμε πόλεμο.

«Κοίταξε το φόβο στα μάτια και ο φόβος θα φοβηθεί πρώτος»

ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΥΝΑΜΗ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF,
Πυρήνας Φυλακής
28η μέρα απεργία πείνας
30/3/2015

Ανακοίνωση της Κατάληψης Βίλας Ζωγράφου για τα γεγονότα στις 23/3

Στις 2 Μαρτίου οι αναρχικοί και κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι Δημήτρης Κουφοντίνας, Κώστας Γουρνάς,  Νίκος Μαζιώτης, Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γρηγόρης Σαραφούδης,Γιώργος Καραγιαννίδης, Δ Μπουρζούκος και Δ. Πολίτης ξεκινούν απεργία πείνας με αιτήματα την πρόσβαση κι ανάλυση του DNA από πραγματογνώμονα βιολόγο την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού ώστε να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται, και την κατάργηση του άρθρου 187 και 187Α, του «κουκουλονόμου», του νομικού πλαισίου που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ, της βίαιης λήψης DNA και της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων. Η απεργία αυτή πλαισιώνεται στη συνέχεια από άλλους πολιτικούς κρατούμενους του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων, καθώς και από τους πολιτικούς κρατούμενους από την Τουρκία στις ελληνικές φυλακές. Ταυτόχρονα (2/3) ξεκινούν απεργία πείνας και τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς:Μαυρόπουλος Θεόφιλος, Νικολόπουλος Γεώργιος, Νικολόπουλος Μιχάλης, Αργυρού Παναγιώτης, Μπολάνο Δαμιανός, Χατζημιχελάκης Χαρίλαος, Τσάκαλος Χρήστος, Πολύδωρας Γεώργιος, Τσάκαλος Γεράσιμος και Οικονομίδου Όλγα, καθώς και η Σπυροπούλου Αγγελική, ενάντια στη στοχοποίηση φιλικών και συγγενικών τους προσώπων και με αιτήματα την άμεση απελευθέρωση όσων εξ’ αυτών διώκονται.

Σήμερα στις 23 Μαρτίου, στα πλαίσια των δράσεων αλληλεγγύης στην απεργία πείνας, πραγματοποιείται κατάληψη διαρκείας στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» (fm 105,5). Μετά από λίγη ώρα, το Δημαρχείο Βύρωνα και το Δημαρχείο Ζωγράφου –το οποίο βρίσκεται λίγα μέτρα δίπλα από την κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου- περικυκλώνονται από δυνάμεις ΜΑΤ και Δέλτα. Άμεσα, μαζευτήκαμε με αλληλέγγυο κόσμο στη Βίλα, ώστε να αποτρέψουμε πιθανή εισβολή στον χώρο της κατάληψης. Επιτόπου, αποφασίσαμε άτομα από όλες τις συλλογικότητες των ανατολικών να κινηθούμε προς το Δημαρχείο, ώστε να απαιτήσουμε από τη συριζαία Δήμαρχο να πάρει θέση για το επεισόδιο και να απομακρυνθούν οι δυνάμεις καταστολής.  Παράλληλα στήθηκε μικροφωνική και κρεμάστηκε πανό έξω από την κατάληψη. Αφού πετύχαμε την απομάκρυνση των μπάτσων, στολίσαμε με συνθήματα τους τοίχους του Δημαρχείου, ως μία πρώτη και ελάχιστη αντίδραση στο γεγονός.

Αυτή είναι η απάντηση της αριστερής κυβέρνησης, τόσο απέναντι στον ανυποχώρητο αγώνα των απεργών πείνας, όσο και των αλληλέγγυων σε αυτούς. Στην εγκληματική αδιαφορία για την υγεία και τις ζωές των απεργών, και στην αποσιώπηση της πλειονότητας των αιτημάτων τους, έρχονται να προστεθούν οι εισβολές σε σπίτια συντρόφων, η προκλητική καταστολή  και η δημιουργία κλίματος αστυνομοκρατίας σε γειτονιές που αντιστέκονται συλλογικά από τα κάτω.

ΕΙΤΕ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΙΤΕ ΜΕ ΔΕΞΙΑ Η ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Καλούμε την Τρίτη 24/3 στις 18:00 σε συγκέντρωση-πορεία στην πλατεία Γαρδένιας.­­

 

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου

Τηλεφωνικές επικοινωνίες με Χρήστο Τσάκαλο, Γιώργο Καραγιαννίδη, Παναγιώτη Αργυρού.

Χρήστος Τσάκαλος στις Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 18-03-2015 (17η μέρα απεργίας πείνας)

 

Χρήστος Τσάκαλος στις Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 04-03-2015 (3η ημέρα απεργίας πείνας)

 

Παναγιώτης Αργυρού στις Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 11-03-2015 ( 10η ημέρα απεργίας πείνας)

 

Γιώργος Καραγιαννίδης Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 12-03-2015 (9η ημέρα απεργία πείνας)

 

Ανακοίνωση ΣΠΦ – πυρήνας φυλακής

Πριν 2 μήνες αποκαλύφθηκε το σχέδιο μας για απόδραση από τις Φυλακές Κορυδαλλού. Είναι κάτι για το οποίο αναλάβαμε πλήρως την ευθύνη και κάναμε και την αυτοκριτική μας. Μετά από αυτό έχει ξεκινήσει ένα πρωτοφανές κυνήγι κατασκευής ενόχων. Στόχος είναι οι συγγενείς μας και οι φίλοι τους. Είδαμε πριν 2 μέρες να συλλαμβάνουν τον παιδικό φίλο του αδερφού του Γιώργου Πολύδωρου και την προσωπική φίλη της μητέρας των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου. Άρχισαν, λοιπόν, να μιλάνε για «περιφερειακά μέλη», «ταχυδρόμους» και «επαναστατικό ταμείο». Για ποιο λόγο; Για μια τσάντα με ρούχα; Για κάποια χρήματα που προέρχονται από συνεισφορές και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο πρόσωπο μας; Ή για τα περίφημα «σκοπευτικά laser»; Ο άνθρωπος ούτε καν ήξερε ότι υπήρχαν laser μέσα στην τσάντα. Επίσης, το πιο σημαντικό, τα laser αυτά είναι παιχνίδια που πουλάνε 2 ευρώ στο Μοναστηράκι και τα θέλαμε για να δημιουργήσουμε σύγχυση κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Γιατί δεν το λέει αυτό η Αντιτρομοκρατική, αλλά αντίθετα τα παρουσιάζει ως οπλισμό;

 

Σήμερα, λοιπόν, βλέπουμε να συλλαμβάνουν τη μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου και τη σύζυγο του δεύτερου, επειδή βρέθηκε η Αγγελική Σπυροπούλου στο πατρικό τους. Η Αγγελική είναι σπάνια συντρόφισσα και μας συνδέει απεριόριστη πολιτική συγγένεια. Οι 2 σύντροφοι της είχαν πει ότι αν κάποια στιγμή βρεθεί σε δύσκολη θέση να πάει σπίτι τους. Γιατί εμείς δεν πουλάμε ούτε τις ιδέες, ούτε τους ανθρώπους μας. Η Αγγελική ήταν τόσο καιρό καταζητούμενη και πριν λίγες μέρες πήγε στο σπίτι τους και ζήτησε από τη μάνα τους να τη φιλοξενήσει προσωρινά. Τι να έκανε η μάνα τους; Να της έκλεινε την πόρτα; Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος και γνωρίζει την αξία της ανθρωπιάς απέναντι σε έναν κυνηγημένο. Στο ίδιο σπίτι μένει συχνά λόγω οικογενειακών σχέσεων και η σύζυγος του Γεράσιμου Τσάκαλου, για αυτό και ήταν εκεί.

 

Η όλη ευθύνη είναι αποκλειστικά δικιά μας. Οι συγγενείς και το φιλικό περιβάλλον τους δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη με την υπόθεση και όσα τους καταλογίζουν. Όσο για την Αγγελική θα είμαστε δίπλα της και ξέρει ότι έχει όλη τη στήριξη μας. Θα είναι μαζί μας με ψηλά το κεφάλι στο δύσκολο δρόμο που διαλέξαμε.

 

Όμως, δεν πρόκειται να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να βλέπουμε να κανιβαλίζουν τους συγγενείς μας και τους φίλους τους. Η Αντιτρομοκρατική ξεπέρασε τα όρια. Οι αντίπαλοι της είμαστε εμείς, και όχι οι συγγενείς μας. Ως εδώ, λοιπόν. Από σήμερα, 2/3, ξεκινάμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου για να προστατεύσουμε τους συγγενείς μας και τους φίλους τους, ώστε να μη μπουν φυλακή. Όλη η ευθύνη είναι δικιά μας, και μόνο εμείς θα τη σηκώσουμε. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ! Αν βάλουν αυτούς στη φυλακή, προτιμάμε να διαλέξουμε το θάνατο. Αυτό σημαίνει ευθύνη, και ο καθένας κάνει τις επιλογές του…

 

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ

 

ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ-Πυρήνας φυλακής

 

Όλγα Οικονομίδου

 

Μιχάλης Νικολόπουλος

 

Γιώργος Νικολόπουλος

 

Χάρης Χατζημιχελάκης

 

Χρήστος Τσάκαλος

 

Γεράσιμος Τσάκαλος

 

Γιώργος Πολύδωρος

 

Παναγιώτης Αργυρού

 

Δαμιανός Μπολάνο

 

Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Ακολουθεί και μια παρέμβαση μέλους της ΣΠΦ στο αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό Ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης για το συγκεκριμένο θέμα.

 

Ελλάδα: “DE PROFUNDIS – ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ”, κείμενο της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Στάλθηκε στο Inter Arma:

ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Δεν είχαμε καμία πρόθεση να συνεισφέρουμε στη συνέχιση της δημόσιας κατρακύλας και του εσωτερικού κανιβαλισμού που με αρχιτεκτονική μαεστρία διευρύνουν αστυνομία, δημοσιογράφια και η άθλια πολιτικάντικη συνέντευξη του Ξηρού. Όμως η αθλιότητα βασιλεύει…

i) Κάποτε ρουφιάνος… πάντοτε προδότης

Τι πιο εξοργιστικό απ’ το να μιλάει ο χαφιές της 17Ν για ήθος… Αυτός που στις προανακριτικές του καταθέσεις το 2002 (υπάρχουν αναρτημένες στο διαδίκτυο), κλαψούριζε και εκλιπαρούσε τους μπάτσους να τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης, ως αντάλλαγμα της συνεργασίας του με τις διωκτικές αρχές.

Τι πιο προκλητικό απ’ το να εμφανίζεται ο καταδότης ως ο τιμητής του “κινήματος”. Αυτός που, μέχρι σήμερα, δεν έχει ζητήσει ούτε μια συγνώμη από τους πρώην συντρόφους του για τις ισόβιες που τους “χάρισε” με τις αβίαστες ομολογίες του στην αντιτρομοκρατική (χωρίς να πέσει ούτε καν μια σφαλιάρα).

Τι πιο αντιφατικό απ’ το να επικαλείται ο γραφικός επίδοξος ηγετίσκος σεβασμό στις συλλογικές διαδικασίες και στη διαφορετικότητα. Στα παραληρήματά του που υποδυόταν την μετεμψύχωση του Καραϊσκάκη, εμφάνιζε κόμπλεξ εξουσιομανίας, δοκιμάζοντας τα νεύρα των συντροφισσών και των συντρόφων που, με τιτάνια υπομονή, τον ανέχονταν έναν ολόκληρο χρόνο και τον φυγάδευαν, με ρίσκο τη ζωή και την ελευθερία τους, απ’ τους μπάτσους.

Τι πιο εγκλωβιστικό απ’ το να αναβάλουμε διαρκώς την ολική ρήξη μαζί του, που θα μας απελευθέρωνε απ’ την ψυχική του δυσωδία. Ανίκανος να συντηρήσει ακόμα και τον εαυτό του με την εκδίωξη απ’ τους κύκλους μας, ήταν ζήτημα ωρών να πέσει στα χέρια της αστυνομίας και, με δεδομένη την προδοτική του ιστορία, παραμόνευε ο κίνδυνος να καρφώσει το σχέδιο της απόδρασης που είχαμε οργανώσει και ο ίδιος διαρκώς σαμπόταρε. Δε θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που θα ρουφιάνευε.

Τι πιο ΛΑΘΟΣ απ’ την αντίφασή μας. Ενώ στην αρχή τον στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις θεωρώντας τον σύντροφο, γράφοντας μάλιστα «κάποτε αντάρτης… πάντοτε αντάρτης», ξεχάσαμε πως υπάρχει και το «κάποτε ρουφιάνος… πάντοτε προδότης».

Προδότης της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης που του προσφέραμε, κόντρα σε μια πραγματικότητα που, όσο περνούσαν οι μήνες, αποκάλυπτε ότι πρόκειται για ένα ελεεινό υποκείμενο και ένα σιχαμερό, μυθομανή υπάνθρωπο.

Η κατάληξή του να τρέχει κυνηγημένος από όλους τους κρατούμενους από όλες τις πτέρυγες και να βρίσκεται σε καθεστώς προστασίας που του παρέχει η σωφρονιστική υπηρεσία, είναι αναμενόμενη: όχι γιατι, όπως ψευδώς αναφέρεται από τα media, οι κρατούμενοι τον θεωρούν υπεύθυνο για τις φυλακές τύπου Γ’, επειδή παραβίασε την άδειά του. Αν ήταν έτσι, τότε στις διαδηλώσεις δε θα έπρεπε να γίνονται συγκρούσεις με την αστυνομία, γιατί αυξάνεται καταστολή και το αντάρτικο πόλης θα έπρεπε να σιγήσει γιατί κατατίθενται τρομονόμοι.

Ο Ξηρός είναι κυνηγημένος από όλους για τις εμετικές βρωμιές που τόλμησε να εκστομίσει εναντίον μας μέσα στη φυλακή και για το στίγμα του ρουφιάνου που θα τον συνοδεύει για πάντα. Αυτός και οι όμοιοί του ξεφτίλισαν το αντάρτικο πόλης και σπίλωσαν ένα μεγάλο κομμάτι του, μετατρέποντάς το σε μια ιστορία κατάδοσης και προδοσίας.

Τουλάχιστον εμείς, με τις “μαφιόζικες πρακτικές” μας, ποτέ δεν προδώσαμε ούτε τις ιδέες μας, ούτε τους συντρόφους μας. Αλλά ακόμα και αυτοί που συνελήφθησαν για την οργάνωσή μας, δίχως να έχουν καμία σχέση, και ας μη θεωρούμε κάποιους από αυτούς συντρόφους κι άλλους να τους θεωρούμε ακόμα και προσωπικούς εχθρούς, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπήρχε ανάμεσά τους ρουφιάνος και καταδότης.

ii) Από τα όπλα της κριτικής… στην αυτοκριτική

Το παρακάτω κείμενο είναι ο δικός μας εσωτερικός καθρέπτης. Παραμορφωμένος και αρκετά θολός μετά τη δημόσια περιφορά του στο θυσιαστήριο των media, παραμένει ένα δικό μας κομμάτι που δε θα προσποιηθούμε πως δεν το αναγνωρίζουμε. Να αγαπάς την ευθύνη σημαίνει να μη φοβάσαι να εκτεθείς, να μην πουλάς τον εαυτό σου για χάρη μιας ατσαλάκωτης “καλής” δημόσιας εικόνας. Ας γκρεμιστούν λοιπόν όλα τα είδωλα και πρώτα απ’ όλα τα δικά μας.

iii) Σπάζοντας την αποκρυπτογράφηση

Ποτέ δεν αγαπήσαμε τους ισχυρούς. Η συνείδηση και η καρδιά μας πάντα διαλέγει το μέρος των κυνηγημένων, των διωκόμενων, των καταζητούμενων. Όταν κάποιος αποφασίζει να φύγει από τη φυλακή, παραβιάζοντας μια άδεια, η βοήθεια και η στήριξή μας είναι δεδομένες. Ποιός μπορεί να πει σε κάποιον να επιστρέψει στη φυλακή; Ποιός θα αρνηθεί να προσφέρει το χέρι του ολόψυχα απ’ τη μεριά της καρδιάς του σε κάποιον που παραβιάζει την πενθήμερη ελεγχόμενη ελευθερία του για να βγει στην παρανομία; Εμείς σίγουρα όχι. Όμως η πραγματική ζωή δεν είναι ποιητικά επαναστατικά τσιτάτα, ούτε θεωρίες για όλες τις χρήσεις. Η ζωή είναι επιλογές που έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η ζωή είναι πράξεις που για να έχουν προοπτική, πρέπει να διαθέτουν μνήμη.

Η μετάθεση ευθυνών είναι το πιο εύκολο πράγμα… «Δεν ξέραμε… Δε γνωρίζαμε… Δεν υπολογίσαμε σωστά». Η αλήθεια, όμως, είναι πιο απλή: Ξέραμε, γνωρίζαμε, επιλέξαμε να υπολογίσουμε λάθος…

Με πλήρη επίγνωση, σταθήκαμε αδιάφοροι απέναντι στο βιβλίο της ιστορίας. Το καλοκαίρι του 2002, οι συλλήψεις της 17Ν, οι καταδόσεις και οι μαρτυρικές καταθέσεις (με εξαίρεση αυτούς που τίμησαν την οργάνωσή τους), είναι ένα από τα πιο μελανά σημεία του ελληνικού αντάρτικου πόλης. Είναι μαύρες σελίδες που έχουν μείνει αλησμόνητες σε όλους μας. Άλλωστε, ακόμα και αν επικαλούμασταν επιλεκτική “αμνησία” και πάλι εις βάρος μας θα ήταν.

Υπήρχε λοιπόν μια ιστορία φυλακισμένων ανθρώπων με πολλές ισόβιες επειδή κάποιοι “μίλησαν” στην αστυνομία. Και υπάρχουν μέχρι σήμερα εκκρεμότητες, υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ούτε στον τόνο ούτε στην ένταση που τους αρμόζει. Μιλώντας όμως για εμάς, το πιο βαρύ είναι ότι εμείς οι ίδιοι νεκραναστήσαμε με την επιλογή μας την πιο αποκρουστική πτυχή αυτής της ιστορίας που για χρόνια είχε πέσει σε λήθαργο.

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: «Δεν έχει το δικαίωμα ένας άνθρωπος να ξαναγράψει το βιβλίο της ιστορίας του;». Δυστυχώς η ζωή φρόντισε να μάς δώσει απάντηση με το χειρότερο τρόπο.

Υπάρχουν πράγματα που δεν ξεγράφονται και η ρουφιανιά είναι ένα από αυτά. Αλλά ακόμα κι αν κάποιος θελήσει να ξαναγράψει το βιβλίο της ζωής του, οφείλει να περάσει απ’ την “κάθαρση” μιας δημόσιας αυτοκριτικής και μιας σεμνής και γενναίας συγνώμης. Όμως είπαμε, εδώ μιλάμε μόνο για εμάς. Όλα αυτά τα ξέραμε και επιλέξαμε να προσπεράσουμε την ιστορία. Ξεγελαστήκαμε από κανέναν; Προφανώς όχι. Επιλέξαμε συνειδητά ότι “η επανάσταση αγιάζει τα μέσα”. Ακόμα όμως κι αν “η επανάσταση αγιάζει τα μέσα”, το σίγουρο είναι τελικά πως “η επανάσταση δεν αγιάζει τους ανθρώπους”.

Αδιαφορήσαμε για τις εκκρεμότητες μιας προδοτικής ιστορίας γιατί βιαζόμασταν και θέλαμε περισσότερο από κάθε τι άλλο να συνεχίσουμε τη δική μας ιστορία, να ξανακατακτήσουμε την ελευθερία μας και να χωθούμε στη μάχη του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Όμως ξεχάσαμε πως σε βρώμικες και χρησιμοποιημένες σελίδες τίποτα όμορφο και τίποτα καινούργιο δεν μπορεί να γραφτεί.

Και η φθορά, η παράνοια και η ασχήμια εξαπλώθηκε σαν πανούκλα σε ό,τι ωραίο θέλαμε να χτίσουμε. Θέλαμε να απελευθερωθούμε και ταυτόχρονα αιχμαλωτίζαμε συντρόφισσες, συντρόφους και φίλους και τον εαυτό μας σε ένα λαβύρινθο τακτικισμού και ανορθόδοξων μεθοδεύσεων. Μάθαμε με τον πιο πικρό τρόπο πως η ασχήμια δεν πολεμιέται με την ασχήμια. Για έναν ολόκληρο χρόνο με ατελείωτη υπομονή και τη δουλειά του μυρμηγκιού, απ’ το τίποτα χτίσαμε σχεδόν τα πάντα. Οργανώσαμε ένα σχέδιο (μακριά απ’ τα αισχρά ψέματα ότι δήθεν αδιαφορούσαμε για τις ζωές άσχετων πολιτών) που θα εξευτέλιζε την καρδιά του σωφρονιστικού συστήματος. Με βόμβα 150 κιλών, τοποθετημένη σε βαρέλι με κωνική κεφαλή, ακολουθώντας την πατέντα του EFP (μεθοδολογία που εφαρμόζουν Ιρακινοί αντάρτες εναντίον αμερικάνικων οχυρών για την κατεύθυνση του ωστικού κύματος με διατρητική ισχύ), θα γκρεμίζαμε τον τοίχο της φυλακής εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες για τραυματισμούς άσχετων ανθρώπων. Ένα σχέδιο για το οποίο χρειάστηκαν χιλιάδες ώρες προετοιμασίας απ’ τους συντρόφους μας εκτός των τειχών. Με αφορμή, λοιπόν, όλα τα ψέματα των μπάτσων και σε αυτόν τον τομέα, θα πούμε κάποιες λεπτομέρειες του σχεδίου που επιμελώς αποκρύφτηκαν. Η επιχείρηση της απόδρασής μας θα γινόταν με την τοποθέτηση ενός παγιδευμένου οχήματος στο μαντρότοιχο της φυλακής, με σκοπό την κατάρρευση μέρους αυτού και την εύκολη έξοδό μας από την τρύπα που θα άνοιγε. Βέβαια, όχι τα 150kg που θα μπαίνανε, αλλά και 300kg να τοποθετούνταν απλά μέσα σε ένα όχημα, το ωστικό κύμα θα χτύπαγε λιγότερο τον πέτρινο τοίχο της φυλακής, χωρίς να πετύχει την απαραίτητη ζημιά και περισσότερο θα εκτονωνόταν σε πιο αδύναμα σημεία, όπως τα στενά της περιοχής, προξενώντας τεράστιες ζημιές. Αυτό εξάλλου είχε δείξει η εμπειρία μας από το χτύπημα με ωρολογιακό μηχανισμό, που είχε πραγματοποιήσει η οργάνωση μας, σε κομμάτι του τοίχου των φυλακών Κορυδαλλού το 2010. Τώρα, που προφανώς δε γινόταν κιόλας να υπάρξει προειδοποιητικό τηλεφώνημα εκκένωσης κτιρίων, έπρεπε να βρούμε μια λύση. Μετά από αναζήτηση μηνών, καταλήξαμε στο να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική Explosive Formed Penetration (EFP). Συνοπτικά να πούμε ότι με αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιείς ένα τσιμεντένιο δοχείο που, από τη μπροστά πλευρά, τοποθετείς μια ατσαλένια κωνική κεφαλή, σε διαστάσεις συναρτώμενες από το δοχείο και το υλικό του στόχου. Κατά την έκρηξη, το ωστικό κύμα κατευθύνεται μόνο προς την κατεύθυνση που στοχεύει και μετατρέπει την ατσαλένια κεφαλή σε βλήμα με τεράστια ταχύτητα, που προσκρούει ακριβώς στο στόχο. Το δοχείο και η κεφαλή που θα χρησιμοποιούσαμε για το συγκεκριμένο σχέδιο είναι το “βαρέλι με τα εκρηκτικά” που βρέθηκε στην Ανάβυσσο. Προφανώς προηγήθηκαν δοκιμές μικρότερης κλίμακας, για να είμαστε σίγουροι για τα αποτελέσματα. Δοκιμές που χρειάστηκαν χρόνο και υπήρχε ρίσκο για τους συντρόφους μας έξω, αλλά έπρεπε να γίνουν. Όταν πραγματοποιήθηκαν σε απομακρυσμένες περιοχές και τελικά είδαμε ότι το ωστικό κύμα όντως εστιάζει εκεί που θέλουμε και ο περιβάλλων χώρος επηρεάζεται στο ελάχιστο, τότε το σχέδιο μπήκε μπροστά. Σαν επιπλέον ασφάλεια και παρόλο που δεν ήταν απαραίτητο, λόγω αυτής της μεθόδου, θα τοποθετούνταν ως φράγμα σακιά άμμου περιμετρικά του βαρελιού, μέσα στο όχημα, έτσι ώστε να απορροφηθεί και το ελάχιστο ωστικό κύμα που θα πήγαινε σε άλλη κατεύθυνση. Το σχέδιο της απόδρασης, σε αυτόν τον τομέα αλλά και γενικότερα, ήταν φτιαγμένο ώστε να μην υπάρξει καμία μη προγραμματισμένη απώλεια ζωής ανθρώπου.

Ένα χτύπημα που δε θα είχε ξαναγίνει, εναντίον του πιο άσχημου μνημείου της αιχμαλωσίας. Και το κυριότερο, μια απελευθέρωση που θα μας οδηγούσε ξανά στη μάχη και στα οπλισμένα μονοπάτια του αντάρτικου πόλης. Στο όνομα, όμως, ενός υπέροχου σκοπού, αρχίσαμε τις εκπτώσεις σε συμπεριφορές, σε εμμονές, σε παραληρήματα, σε αλαζονείες, σε οτιδήποτε μας έκανε αναρχικούς. Κι όλα αυτά για να μη χάσουμε την ευκαιρία, τη στιγμή, τη φάση, το μπαμ, την ελευθερία μας… Και τελικά τα χάσαμε όλα. Και το πιο σημαντικό, χάσαμε ανθρώπους. Άνθρωποι που δεν είχαν μελανά σημεία ενός ντροπιαστικού παρελθόντος, αλλά κρυστάλλινο παρόν και φλογισμένο μέλλον, βγήκαν καταζητούμενοι και άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα σε τι και ποιούς βοηθούσαν ή, ακόμα, δεν είχαν την παραμικρή σχέση, μπήκαν φυλακή. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως εμάς. Δε μιλάμε τόσο για το αποτέλεσμα (δεν είμαστε ηθικοί αυτουργοί των πάντων και, όσον αφορά τους συντρόφους μας, είμαστε ισότιμοι στις αποφάσεις), όμως αναφερόμαστε στο αποκρουστικό κλίμα που διαμορφώσαμε.

iv) Η “απόλυση”, ο Νετσάγιεφ και η αλληλογραφία

Δεν αποδεχόμαστε ούτε αρνούμαστε τίποτα. Όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από τη μισή αλήθεια (και σε κάποιες περιπτώσεις απ’ την καθόλου αλήθεια). Οι δημοσιογράφοι, σε συνεργασία με την αστυνομία, έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα: κατέσφαξαν την αλήθεια στο βωμό του ψέματος. Μίλησαν για “τσιμεντώματα”, για “μακελειό”, για “αρχηγικές εντολές”, για “πρόκληση δεκάδων ανυποψίαστων θυμάτων”, ενώ έφτασαν στο σημείο να προσπαθούν να αποπολιτικοποιήσουν τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, λέγοντας πως αναθέταμε την εκπλήρωση των ενεργειών μας σε ποινικούς. Παράλληλα, η λεηλασία της αλήθειας συνεχίστηκε με την επιλεκτική αναφορά σε αποσπάσματα της προσωπικής μας αλληλογραφίας. Όταν το προσωπικό γίνεται δημόσιο, τότε το σκοτάδι των μυστικών που φυλάμε παραμορφώνεται από το φως ενός προβολέα ανάκρισης που διαστρεβλώνει τα πάντα. Όποιος νιώθει τόσο “καθαρός” ώστε να μην έχει πρόβλημα που θα βγει το προσωπικό του ημερολόγιο στις τηλεοράσεις, οι σκέψεις, τα μυστικά του, οι κακίες, οι εντάσεις του, η τσαντίλα του, ο θυμός του στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τότε ήδη έχει πεθάνει από πλήξη.

Ό,τι μοιράζεται μια ομάδα, ή κάποιοι φίλοι ανάμεσά τους, έχει έναν κώδικα που δε σπάει με καμία αποκρυπτογράφηση. Είναι το κωδικοποιημένο πλεόνασμα μιας εσωτερικής ιστορίας που έχει παρελθόν και δεν είναι για δημόσια αφήγηση. Είναι ένας κώδικας σχέσης που τον αντιλαμβάνονται και τον ερμηνεύουν οι ίδιοι που συμμετέχουν στην ιστορία. Αν καθετί που λέει εμπιστευτικά ο φίλος στο φίλο και ο σύντροφος στη συντρόφισσα ήταν προορισμένο να βγει δημόσια, τότε θα ήμασταν καταδικασμένοι να μείνουμε μουγγοί. Ας το αναλογιστεί αυτό ο καθένας την επόμενη φορά που θα πει ένα μυστικό, μια “κακία” ή κάτι πάνω στα νεύρα του σε ένα φίλο του. Πώς θα ένιωθε αν έβγαινε δημόσια; Πόσο μάλλον όταν σε αυτόν το δημόσιο κανιβαλισμό, οι μπάτσοι προσθέτουν τις δικές τους πινελιές αισχρού ψέματος. Θέλοντας ταυτόχρονα να χώσουν κι άλλους ανθρώπους και φίλους, που δεν έχουν καμία σχέση, σε νέες δικογραφίες.

v) Οι βομβιστικές “αστοχίες”

Αστοχία ήταν η επιλογή που κάναμε να “διαγράψουμε” την ιστορία και όχι το γεγονός ότι δεν έσκασαν κάποιες βόμβες. Οι σύντροφοι δεν κρίνονται από τις επιχειρησιακές δυνατότητες και ικανότητες που έχουν, αλλά απ’ τις σχέσεις και τη φιλία που τους ενώνει. Εκεί υπήρξε αστοχία υλικού και όχι στο αν έσκασε ο πυροκροτητής ή αν δούλεψε το ρολόι. Εκατό βόμβες να σκάσουν και χίλια πιστόλια να βρουν το στόχο τους, όταν δεν υπάρχει συντροφικότητα, σεβασμός, εκτίμηση και αξιοπρέπεια, η αστοχία παραμένει. Το πραγματικό βραχυκύκλωμα συμβαίνει όταν η συντροφικότητα συναντάει την παράνοια. Αλλά, αφού μιλάμε για αυτοκριτική και όχι για τρίτους, το γεγονός ότι βρισκόμαστε φυλακή, σημαίνει ότι σε κάποια… στροφή του δρόμου, κάναμε κι εμείς το δικό μας επιχειρησιακό λάθος. Άρα, ο αναμάρτητος (και όχι ο αδρανής) πρώτος τον λίθον βαλέτω…

vi) Η ηγετική ομάδα της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και οι εντολές

Αν θέλαμε να είμαστε ηγέτες, θα διαλέγαμε άλλο δρόμο, πιο ασφαλή και πιο σίγουρο, και όχι το αναρχικό αντάρτικο πόλης. Είμαστε μια κοινότητα συντρόφων και φίλων, χωρίς αρχηγούς και υποτακτικούς. Είμαστε αρχηγοί μονάχα του εαυτού μας. Προφανώς δεν είμαστε ίδιοι. Ο καθένας μας έχει τις δικές του ικανότητες, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, αλλά διαφορετικές. Όμως όλοι δίνουμε τα πάντα για τη Συνωμοσία που σχεδιάσαμε και ποτέ δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουμε. Δεν έχουμε ηγετικά στελέχη, είμαστε η Όλγα, ο Γιώργος, ο Μιχάλης, ο Γεράσιμος, ο Χρήστος, ο Χάρης, ο Παναγιώτης, ο Δαμιανός, ο Γιώργος, ο Θεόφιλος και έχουμε ένα όνομα… Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

vii) Σχέσεις με ποινικούς

Μέσα στη φυλακή μάθαμε ότι δεν υπάρχουν ταμπέλες για την οδοσήμανση ανθρώπων. Δεν οικειοποιούμαστε τη ρητορική των εισαγγελέων, ούτε τους χαρακτηρισμούς των δικογραφιών. Ο κάθε άνθρωπος κρίνεται απ’ τις πράξεις και τις επιλογές του. Γι’ αυτό απεχθανόμαστε τις σκονισμένες ιδεολογικές ταμπέλες που ταξινομούν αβίαστα τους ανθρώπους. Μάθαμε ότι η ζωή πάει πιο πέρα από τους ορθόδοξους πολιτικούς ορισμούς. Οι αξίες της αξιοπρέπειας, της φιλίας, της αλληλεγγύης, δε διδάσκονται στα γυάλινα ιδεολογικά αμφιθέατρα, αλλά στη συνέπεια που δείχνει ο καθένας στις δυσκολίες της ζωής. Είμαστε περήφανοι για τους φίλους μας που στάθηκαν δίπλα μας. Γιατι πολλοί είναι αυτοί που μιλάνε για την αναρχία, ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που μιλάνε για τον τρόπο με τον οποίο τη ζουν.

viii) Απολογισμός

Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει, «θα τα λέγατε όλα αυτά αν είχε πετύχει η απόδραση;». Για να είμαστε ειλικρινείς, δε γνωρίζουμε. Όμως η ιστορία δε γράφεται με τα “αν”… Σχεδιάσαμε και οργανώσαμε ένα σχέδιο το οποίο, ενώ επιχειρησιακά και υλικοτεχνικά ήταν εντυπωσιακό πέραν κάθε φαντασίας, το εσωτερικό του το κρατούσαμε με συρραπτικά και με απίστευτη υπομονή για να μη σπάσει το απόστημα. Η ματαίωση και τα αποτελέσματά της μας βύθισαν στο βούρκο που μόνοι μας θρέψαμε ένα χρόνο. Ίσως αυτό δεν είναι τυχαίο. Παίξαμε με τις αντιφάσεις μας και βρεθήκαμε να τις αντιμετωπίζουμε στο πολλαπλάσιο.

Γνωρίζουμε πως νέοι σύντροφοι και φίλοι ένιωσαν αμήχανα και μουδιασμένα απέναντι σε ό,τι ακούστηκε για εμάς από μπάτσους και δημοσιογράφους. Γι’ αυτό οφείλαμε να μιλήσουμε δημόσια και να πούμε αλήθειες που μας πληγώνουν. Όμως, μόνο έτσι μπορεί να δημιουργηθεί μια καινούρια αρχή. Με την αυτοκριτική και το βίαιο ξερίζωμα του παρελθόντος από μέσα μας. Τώρα δεν έχουμε καιρό για θλίψη. Συχνά λένε πως το λάθος είναι ο συντομότερος δρόμος για μια νέα ανακάλυψη. Γι’ αυτό η αυτοκριτική δε σημαίνει υποχώρηση. Αντίθετα, σφίγγουμε ξανά τις γροθιές μας και ακονίζουμε τα μαχαίρια μας. Παραμένουμε πεισματάρηδες και αμετανόητοι. Και αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε, κι αν χάσαμε θα ξαναλογαριαστούμε, κι αν κλειδωθήκαμε θα βρούμε το αντικλείδι.

Αυτοί είμαστε εμείς και αυτά είναι τα λάθη μας. Και ό,τι είπαμε ισχύει…

Μέσα απ’ τις στάχτες μας ανάβουμε ξανά τη φωτιά, ένα σημάδι για τους κυνηγημένους μας και τους καταζητούμενους…

Πάμε ξανά μέχρι το τέλος.

Γιατι η μέρα μας θα ’ρθει…

ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΔΡΑΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΔΥΝΑΜΗ – ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ 10, 100, 1000 ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ FAI – IRF

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΖΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας Φυλακής

Όλγα Οικονομίδου

Μιχάλης Νικολόπουλος

Γιώργος Νικολόπουλος

Χάρης Χατζημιχελάκης

Χρήστος Τσάκαλος

Γεράσιμος Τσάκαλος

Γιώργος Πολύδωρος

Παναγιώτης Αργυρού

Δαμιανός Μπολάνο

Θεόφιλος Μαυρόπουλος

———

Το Inter Arma και ο πυρήνας φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς δεν επιθυμούν να αναδημοσιεύονται τα κείμενά τους στο athens indymedia.

Τηλεφωνική επικοινωνία με τον αναρχικό σύντροφο Χρήστο Τσάκαλο

Την Δευτέρα 19 Γενάρη στις 18:00 θα πραγματοποιήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία με τον αναρχικό σύντροφο Χρήστο Τσάκαλο, μέλος της επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, με θέματα την απόδραση, τις φυλακές τύπου Γ’ καθώς και άλλα ζητήματα στις Ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης  www.radio98fm.org/index/ και στους 93,8 μεγακύκλους των fm. Εδώ το λίνκ από τη ηχογραφημένη εκπομπή: http://radio98fm.espiv.net/SUNENTEUXEIS/thlefwniki_epikoinwnia_me_xrhsto_tsakalo%20-%20radiozones_anatreptikis_ekfrasis.mp3

Αλληλεγγυη σημαινει επιθεση-ΣΠΦ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

i) Φυλακές τύπου Γ’- μια πράξη πολέμου

Οι φυλακές τύπου Γ’ θέλουν να γίνουν το μνημείο της νίκης του κράτους ενάντια στο αντάρτικο πόλης. Το αν θα αφήσουμε τους χιλιάδες τόνους τσιμέντο , τα κάγκελα και τις κλειδαριές να νικήσουν την ανθρώπινη θέληση για ελευθερία είναι ένα στοίχημα , που μένει να απαντηθεί στην πράξη από τους εχθρούς του καθεστώτος και τους φίλους της ελευθερίας.

 

Πολιτικά εδώ και χρόνια τηλεοπτικές περσόνες του συστήματος και έμμισθοι κονδυλοφόροι της αστυνομίας έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα λάσπης εναντίον του αντάρτικου πόλης στα πλαίσια της απολιτικοποίησης του. “Όσμωση ποινικών – τρομοκρατών” , “συνεργασία τρομοκρατών- οργανωμένου εγκλήματος” , “επαναστατικό ταμείο” είναι η εμπροσθοφυλακή του ψέματος. Η προπαγάνδα θέλει να κρύψει , σκεπάζοντας με τη λάσπη της , το αυτονόητο της διαρκούς εξέγερσης. Μιας διαρκούς εξέγερσης όσων αρνούνται να ζήσουν σαν σκλάβοι και επιτίθονται ένοπλα ενάντια στους δήμιους τους , στην σιωπή , στον συντηρητισμό και στην παραίτηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας.

 

Η εξουσία θέλοντας να αποσυνδέσει την πιθανή προοπτική της βίαιης εξεγερτικής δράσης και να ακρωτηριάσει τη διάχυση της , χρησιμοποιεί το ψέμα και τη συκοφαντία για να παρουσιάσει τους ένοπλους αντάρτες πόλης ως παράφρονες εγκληματίες. Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που η αιμοδιψής δημοκρατία τους, αυτοκτονεί χιλιάδες ανθρώπους και δηλητηριάζει κάθε στιγμή της ζωής μας με την τρομοκρατία της φτώχειας , της καταπίεσης , της αστυνομοκρατίας , της μοναξιάς , της εκμετάλλευσης ενώ ξεγελάει τους αφελείς με τις ψευτοελευθερίες της κατανάλωσης , του θεάματος , της μαζικής διασκέδασης , της ψηφιακής πραγματικότητας, του πολιτισμού των μετρίων.

 

Το αποκορύφωμα της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης στήθηκε αρχές του 2014 μετά την παραβίαση της άδειας του Χριστόδουλου Ξηρού που αντί να γυρίσει εθελοντικά πίσω στη φυλακή , επέλεξε το δρόμο της παρανομίας και της συνενοχής στο νέο αντάρτικο πόλης. Πρωτοσέλιδα και ρεπορτάζ με πιασάρικους τίτλους όπως “Τρομορεβεγιόν με τους Πυρήνες” , “γιάφκα τρομοκρατών οι φυλακές ” έγιναν η ναυαρχίδα του ψεύδους . Αυτό που ενόχλησε πιο πολύ την εξουσία με τη φυγή του συντρόφου Χριστόδουλου ήταν πως παρά τις συλλήψεις μας, ποτέ δεν γίναμε τρόπαια εν υπνώση στα χέρια των δεσμοφυλάκων μας. Η φυλακή για τους αμετανόητους αντάρτες πόλης δεν αποτελεί ανάκτορο του φόβου , αλλά ένα τόπο αιχμαλωσίας που πεισμώνει και ατσαλώνει πιο πολύ τη θέληση για εξέγερση και ελευθερία.

 

ii)Η προπαγάνδα προλογίζει τον πόλεμο.

Το ψέμα της εξουσίας καλλιεργεί το φόβο για να γίνει το πέρασμα απ΄το καθεστώς τηςψευτοελευθερίας στο καθεστώς της έκτακτης ανάγκης. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι το μεταμφιεσμένο “αποφασίζουμε και διατάζουμε ”. Αρχές του 2014 , ο υπουργός – πρώην δικαστής Χαράλαμπος Αθανασίου εξέδωσε τελεσίγραφο 100 ημερών για την έναρξη λειτουργίας φυλακών υψίστης ασφαλείας . Επειδή η γνωστή φράση “η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα ” ισχύει και αντίστροφα , την σειρά της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης παίρνουν τώρα τα στρατιωτικά μέτρα. Ανακοινώνεται λοιπόν η μετατροπή των φυλακών Δομοκού σε φυλακές τύπου Γ’ , που την εξωτερική τους φύλαξη θα την αναλάβουν 300 αστυνομικοί , οι οποίοι θα στρατοπεδεύσουν έξω σε ειδικά κτίρια – στρατώνες. Επίσης ήδη έχουν απομακρυνθεί περισσότεροι από τους μισούς “κοινούς” κρατούμενους ώστε τη θέση τους να πάρουν οι “επικίνδυνοι τρομοκράτες” και τα “μέλη του οργανωμένου εγκλήματος” . Δε θα πούμε πολλά για τις φυλακές τύπου Γ’ καθώς τα περισσότερα έχουν ήδη γραφτεί. Πολιτική και σωματική απομόνωση , λογοκρισία αλληλογραφίας , περιορισμός επισκεπτηρίων , απαγόρευση αδειών. . . Μια νέα φυλακή μέσα στην φυλακή , ένας σιδερόφρακτος τόπος λησμονιάς για να ξεχάσουμε τον αγώνα και να ξεχαστούμε ως αιχμάλωτοι. Ένας τσιμεντένιος τάφος που η λήθη θέλει να σβήσει τη θέληση για ελευθερία. Παράλληλα ένα δημόσιο φόβητρο σε κοινή θέα , ένα ελληνικό Γκουαντανάμο για όποιον αμφισβητήσει έμπρακτα και ένοπλα τους ντόπιους έπαρχους της παγκόσμιας δυτικής αυτοκρατορίας.

 

iii)Αύριο θα έρθουν για σένα . . . .

Ο φόβος είναι διατρητικός και φτάνει ως το κόκκαλο. Η απάντηση στο φόβο δεν είναι να κλείσουμε τα μάτια , αλλά να του επιτεθούμε με όλες μας τις δυνάμεις .

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι φυλακές τύπου Γ’ φτιάχτηκαν για να καταστείλουν το αντάρτικο πόλης , τις επαναστατικές οργανώσεις ( είτε είναι αναρχικές , είτε κομμουνιστικές , είτε είναι μηδενιστικές είτε κοινωνικές ) και τα μέλη τους. Θα ήταν άστοχο όμως να θεωρήσουμε ότι η στρατηγική της εξουσίας περιορίζεται μόνο στη βασική της επιδίωξη. Η εξουσία απ’ τη φύση της είναι επεκτατική. Για αυτό διευρύνει το σιδερένιο πλέγμα της καθολικής αιχμαλωσίας υψίστης ασφαλείας σε συντρόφους ή άτομα τα οποία κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη , καθώς και σε “μεγαλο-ποινικούς” που ενοχλούν την αστυνομία.

Πάντως η εμμονή του κράτους με την καταστολή του αντάρτικου πόλης φαίνεται και από το γεγονός πως στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’ υπάρχει ευεργετική διάταξη που προβλέπει μέχρι και την αποφυλάκιση κάθε επίδοξου ρουφιάνου (εκτός αν κατηγορείται ο ίδιος με αντιτρομοκρατικό νόμο) που θα δώσει οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τη δράση ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων . Επίσης, οι ελληνικές αρχές μιμούμενες τους ξένους συναδέλφους τους εισαγάγουν διακριτικά απ’ την πίσω πόρτα το “δέλεαρ ” της δημόσιας αποκήρυξης του αντάρτικου πόλης με αντίτιμο την ευνοϊκή ποινική μεταχείριση των μετανοημένων , σε ζητήματα αδειών και μείωσης ποινής. Δεν είναι μόνο η διάταξη του νομοσχεδίου που ορίζει ως υπεύθυνο τον εισαγγελέα για τη συνέχιση ή όχι της κράτησης σε ειδικές συνθήκες του “φυλακισμένου τρομοκράτη ” μετά τα 4 πρώτα χρόνια (είναι αυτονόητο πως για οποιονδήποτε “τρομοκράτη” παραμένει αμετανόητος μάλλον θα παρατείνεται επ’ αόριστου η κράτηση του σε καθεστώς απομόνωσης τύπου Γ’ ). Είναι και η επίσημη αναφορά του εισαγγελέα εφετών στη διαδικασία πειθαρχικής δίωξης των σωφρονιστικών υπαλλήλων για την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού καθώς ο “ συγκεκριμένος κρατούμενος ουδέποτε αποκήρυξε την τρομοκρατία. Αντιθέτως μέσα από κείμενα του που αναρτήθηκαν στις ιστοσελίδες zougla.gr και athens indymedia εξακολουθούσε να κάνει λόγο για λαϊκό ξεσηκωμό και ένοπλη πάλη . . . ”

 

Αυτό λειτουργεί ως μικρή προεικόνιση ενός μέλλοντος που δείχνει ότι ακόμα και τα κείμενα ενός “φυλακισμένου τρομοκράτη ” θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη χορήγηση ή μη , άδειας.

 

Όμως ο επεκτατικός πόλεμος της εξουσίας , όπως ενσαρκώνεται αυτή την περίοδο με τιςφυλακές τύπου Γ’ σε καμία περίπτωση δε μπορεί να οδηγεί τους αναρχικούς σε μια άτακτη φυγή οπισθοχώρησης και άμυνας πίσω από νομικά αναχώματα και αστείες γενικεύσεις πανικού του στυλ “ το κράτος διώκει και φυλακίζει τις αναρχικές ιδέες ”. Όχι , το κράτος επιτίθεται σε αυτούς που τις αναρχικές ιδέες τις κάνουν πράξη , άσχετα αν η αντιτρομοκρατική συχνά συλλαμβάνει συντρόφους ή άτομα που δεν έχουν σχέση με το αντάρτικο πόλης. Η ιδεολογία της θυματοποίησης παράγει από μόνη της θύματα και δυναμώνει τον εχθρό . Όταν κάποιοι είτε από αφέλεια , είτε από σκοπιμότητα , βλέπουν τα φαντάσματα της ουργουελιανής αστυνομίας σκέψης να υπάρχουν στο σήμερα και υποχωρούν στην ηττοπάθεια , το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν πιο κοντά και πιο γρήγορα την μελλοντική καταστολή.

 

Κάθε βήμα πίσω , καμουφλαρισμένο μέσα στις γνωστές γελοίες δικαιολογίες “μας έχουν ” ,“παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα ” , “δε μας παίρνει τώρα ” είναι χαρισμένο έδαφος στηνπροέλαση του αστυνομικού κράτους .

 

Το κράτος αν θεωρήσει ότι ξεμπερδεύει με το αντάρτικο πόλης τότε θα επεκτείνει την καταστολή του σε κάθε μορφή άμεσης δράσης που μέχρι σήμερα δεν είχε “αντιτρομοκρατικές” ποινικές κυρώσεις . Γιατί ακόμα και το κράτος σε αντίθεση με κάποιους “αναρχικούς” διαβλέπει τη σύνδεση της πολυμορφίας της άμεσης δράσης με το αντάρτικο πόλης.

 

Όποιος απομονώνει και περιθωριοποιεί ένα μέσο αγώνα όπως το αντάρτικο πόλης ουσιαστικά ενταφιάζει και αποδυναμώνει όλα τα υπόλοιπα μέσα καθώς τα αφήνει εκτεθειμένα στην επερχόμενη καταστολή.

 

Το “αύριο θα έρθουν για εσένα….” είναι το αποτέλεσμα του αντι-ένοπλου φετιχισμού πουπροωθούν κάποιοι άκαπνοι βετεράνοι του τίποτα , αντιπροτείνοντας δήθεν την “ συγκρουσιακή μη ένοπλη αναρχία ” . Πολύπλοκοι και βαρύγδουποι ορισμοί για να καλύψουν την δειλία τους.

iv)Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση

 

Αυτή τη στιγμή στην ελλάδα υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι που κατηγορούνται για τη δράση επαναστατικών ομάδων που συμμετέχουν καθώς και κάποιοι σύντροφοι και μερικά άτομα που διώκονται για τις ίδιες υποθέσεις. Πάντα μιλάμε ξεκάθαρα. Οι διαφορετικές αντιλήψεις και αντιθέσεις ανάμεσα μας είναι πάρα πολλές ενώ δε λείπει και η εχθρότητα με κάποιους. Ωςπυρήνας φυλακής της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θεωρούμε , παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουμε , πως με τους πολιτικούς κρατούμενους που έχουν αναλάβει την ευθύνη για τις οργανώσεις που ανήκουν και με τους συντρόφους που διώκονται για αυτές τις υποθέσεις χωρίς να έχουν συκοφαντήσει και να έχουν πει ψέματα για επαναστατικές οργανώσεις , μας συνδέει μια κοινή αναφορά . Η κοινή αναφορά στον ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην εξουσία πάντα απ’ την μεριά των αμετανόητων εχθρών του καθεστώτος . Όπως έχει ειπωθεί “Τα λόγια χωρίζουν . . . οι πράξεις ενώνουν ” .

 

Διαβάσαμε την επιστολή – κάλεσμα του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και αποφασίσαμε να στηρίξουμε την πρόταση του .

 

H Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης ήταν μια από τις λίγες , ίσως και μοναδική δημόσια συλλογική διαδικασία , που σε πείσμα των καιρών στάθηκε ενάντια στην επέλαση των φυλακών υψίστης ασφαλείας . Η πρόταση για την επανεκκίνηση και μετεξέλιξη της σε συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους θεωρούμε ότι αναβαθμίζει τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και ξεκαθαρίζει το τοπίο . Όποιος σύντροφος / ισσα είναι ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης , αυτομάτως είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους και όποιος είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους που διώκονται για το αντάρτικο πόλης δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει (άσχετα αν συμμετέχει ή όχι , ή αν διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα ) ότι το αντάρτικο πόλης δεν είναι απλώς μέρος της πολυμορφίας του αγώνα ΑΛΛΑ αναπόσπαστο κομμάτι του . . . Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την πολυμορφία του αγώνα , για την άμεση δράση και το αντάρτικο πόλης . Όμως θεωρούμε πως βρισκόμαστε στην αφετηρία μιας συζήτησης που δεν εξαντλείται σε μια κουβέντα .

 

Για εμάς είναι σημαντικό η συνέλευση αλληλεγγύης , αν πραγματοποιηθεί , να αποτελέσει ένα γόνιμο έδαφος συζήτησης , τριβής και επικοινωνίας που να προωθεί τη δράση . Όποια συνέλευση αναπαράγει απλώς τον εαυτό της είναι καταδικασμένη να ξεπέσει σε μια βαρετή αγγαρεία . Όταν η συνέλευση μετατρέπεται σε νόμισμα δημοσίων σχέσεων γίνεται προσωποκεντρική και κυρίως ακίνδυνη . Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του χώρου ούτε θα επικαλεστούμε μια ψευτοενότητα που είναι άχρηστη και υποκριτική .

 

Για εμάς μια συνέλευση αλληλεγγύης μπορεί να αποτελέσει μια νέα αφετηρία για τους νέους κυρίως συντρόφους να απαλλαγούν από τα ιδεολογικά εικονίσματα του παρελθόντος , τους “συνταξιούχους βετεράνους” , και την αδράνεια και να συναντηθούν για να πράξουν . Για αυτό στη πρόταση που έγινε προσθέτουμε , το όνομα της συνέλευσης να γίνει “ συνέλευση αλληλεγγύης και δράσης για τους πολιτικούς κρατούμενους ” . Για να είμαστε ειλικρινείς δεν μας αρέσει να χαρακτηρίζουμε κάποιον απλά ως “αλληλέγγυο” . Δημιουργεί υποσυνείδητα διαχωρισμούς που οδηγούν σε “προσωπικότητες ” και “ ακολουθητές ”. Ένας αναρχικός είναι αυτονόητο ότι είναι αλληλέγγυος , το στοίχημα είναι να γίνει και “ συνένοχος ”. . . ( χωρίς φυσικά να απολέσει την κριτική του)

 

Επειδή λοιπόν πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ακουστεί για την αλληλεγγύη , εμείς θα κλείσουμε την τοποθέτηση και τη στήριξη μας στην πρόταση που έγινε με ένα παλιό αλλά επίκαιρο σύνθημα όσο ποτέ . . .

 

“ Αν οι ‘αθώοι’ αξίζουν μια φορά την αλληλεγγύη μας , τότε οι ‘ένοχοι’ την αξίζουν χίλιες ” . . .

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, FAI-IRF / Πυρήνας φυλακής

Αργυρού Παναγιώτης
Μαυρόπουλος Θεόφιλος
Μπολάνο Δαμιανός
Νικολόπουλος Γιώργος
Νικολόπουλος Μιχάλης
Οικονομίδου Όλγα
Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Χατζημιχελάκης Χάρης

Φυλακές Κορυδαλλού
10-11-2014